Stefano Battaglia - Re: Pasolini (2007)

Oei, oei, oei, wat is dit een mooi plaatje.

Pianist Battaglia (101x dank voor de tip, Zachary!) speelt zowel klassieke als jazzmuziek. Hij wordt wel vergeleken met Paul Bley en Keith Jarrett. Op basis van zijn andere ECM-album Raccolto kan ik dat goed begrijpen, op Re: Pasolini herken ik die twee alleen op hun verstildst. En dan nog verstilder.

Het is, het zal niemand verbazen, een eerbetoon aan de filmregisseur Pier Paolo Pasolini. Van hem ken ik alleen een paar fragmenten uit Salo, dus daar kan ik niet veel over zeggen, maar de muziek is introspectief, lieflijk, warm en bloedmooi - beslist anders dus dan Salo.

Ik ben er bijzonder mee in mijn nopjes, het is zowat een kruising tussen twee van mijn top-10-platen: Crispell / Peacock / Motian meets Rachel's. Ofzo.

Dit is de bezetting:

Stefano Battaglia piano, prepared piano*
Michael Gassmann trumpet
Mirco Mariottini clarinets
Dominique Pifarely violin
Vincent Courtois cello
Aya Shimura cello
Salvatore Maiore double-bass
Bruno Chevillon double-bass
Roberto Dani drums
Michele Rabbia percussion

Vandaag pas ontdekt en ik ben nog lang, lang niet uitgeluisterd.

Vermoedelijk zit hier minstens een handvol vaste MuM-ers die dit vast en zeker ook zullen waarderen.

erg fraai spul dit. Ik ken de films van Pasolini wat beter dan Koekebakker, dus ik raakte geïnteresseerd door de titel. Als ik dit eerder had ontdekt had het het leuk in een eindejaarslijstje gedaan.

Wellicht is dit album ook iets voor de Pasolini liefhebber.

ik zal het eens gaan uitzoeken. bedankt voor de tip. heb je ook nog een tip om er aan te geraken?

prachtig album...zou het wellicht 5* kunnen geven

Maar helaas..waarom gooit ECM zo'n afschuwelijke galm/echo over de productie?

zo jammer

Helemaal eens met de weerzin tegen de alom aanwezige 'softfocus'-benadering van ECM! Voor de rest vind ik vooral de eerste vijf tracks prachtige muziek; ergens tussen 'klassiek' en 'jazz' in!

Tot nu toe klinkt dit nog als "niet echt van de grond komend", wellicht moet ik dit wat vaker luisteren voordat ik hier wat van kan maken. Daarbij is de tegen klassiek aan hikkende ECM-kant, niet echt aan mij besteed.

Schandalig weinig reactie bij dit jazz-album van de week. Ofwel heeft iedereen er, net als ik, gewoon wat meer tijd voor nodig. Het gepolijste geluid, die typische ECM-galm roept alweer de sfeer op van verlaten landschappen, en zoals mijn vriendin het zo treffend verwoorde: "als ik dit hoor, voel ik me zo alleen op de wereld..."

Het universum waarin Battaglia ons achterlaat is echter van een soort schoonheid waar je met gespitste oren en gesloten ogen van moet genieten. Op de eerste cd staan (denk ik) vooral mijmerende ballades, terwijl men doorheen het tweede schijfje meer gaat exploreren en de strijkers effectief de kans biedt om op een reflectief niveau Pasolini te becommentariëren.

Na een vlakke luisterbeurt vloeit er weinig meer dan dit uit mijn pen, maar klaezman heeft me zeker betoverd met dit prachtige album. Ontroerend hoe ECM enerzijds een bepaald geluid kan opdringen aan een artiest, terwijl deze toch een eigen sound, een eigen visie op muziek kan behouden. ECM verbreekt de klassieke perceptie op jazz; 'Re: Pasolini' zweeft ijl tussen de Oosterse klanken van Anouar Brahem en de klanktapijten van Garbarek in, zonder te verdrinken in het gros van de albums dat geen authenticiteits-kenmerk van de muzikant draagt.

Om kort te gaan: om vaker uit de kast te halen.

Ik vind hem eigenlijk wat tegenvallen. Ik had verwacht dat hij wel door zou breken na een paar keer luisteren, maar het grootste deel hiervan vind ik, helaas, vaak te abstract en beklemmend. Dat ligt natuurlijk weer helemaal aan mij en niet aan de muziek. De eerste 5 tracks zijn wat meer gericht op melodie, en spreken mij dan ook meer aan. Die tracks zouden los een hogere score van me krijgen, maar als geheel wordt het een 3*...

het album heeft leuke momenten en ook erg sterke momenten. , maar zoals jesse al schreef: tegen klassiek aan hikkende ecm kant, Normaal ben ik niet echt een fan van de gepolijste ecm sound, maar op dit album klinkt het voor mijn idee wel goed.

Alleen weet Re: Pasolini mij in zijn totaal niet echt te raken, misschien maar eens vaker luisteren, want heb het gevoel dat er meer in zit. Zeker als ik cd 2 beluister

Ja, voor mij zeker wel, ik heb m nu pas tweemaal helemaal beluisterd. Het is natuurlijk ook gewoon een lange CD. Ik vind toch de stukken die naar klassiek neigen eigenlijk maar niets; te weinig sfeer, het blijft afstandelijk. En voor klassiek vind ik het dan weer (sorry hoor) wat houterig gespeeld zo hier en daar. Leuk vind ik ik de wat meer experimentele stukken; Mimesis, gedeeltelijk gespeeld op de binnenkant van de piano, en Lyra VII, met mooi samenspel met de bas, springen er voor mij uit.
Op zijn best is deze muziek dan voor mij, met voor de verandering eens goede stijkers in de jazz, vergelijkbaar met postrock zoals we die kennen van A Silver Mt Zion. Maar daar kan het dan niet overheen wat mij betreft. Te steriel, en te weinig beweging, meer iets voor achtergrond bij een documentaire of zo. Ik had me er meer van voorgesteld, zeker met zo´n mooie hoes.

Ik heb eventjes 3 vragen over dit album:
1.Zitten er ook soms invloeden van Italiaanse volksmuziek erin?
2.wat is ECM?
3.Is dit een akoestisch album of komt er ook veel elektronica in voor ?

ECM is het platenlabel waarop dit is uitgebracht. Zitten in Munchen en brengen vooral jazz en klassiek uit.

Op de andere vragen kan ik je geen antwoord geven... dat mag iemand anders doen.

1. Improvisaties/variaties gebaseerd op de films etc van Pasolini. Dus ja er zullen best invloeden van italiaanse volksmuziek inzitten.
2. zie Herman
3. akoestische kamerjazz. Als je van rustige electronica houd (ambient achtig?...die genrenaam weet ik dan weer niet) kun je dit en veel overig ECM werk best waarderen...Het is allemaal rustige sfeermuziek die zich ongeveer in dezelfde muzikale hoek bevind

Het is al een tijd geleden dat ik dit heb beluisterd, maar van folkinvloeden kan ik me niets herinneren. Als het er al in zit is het niet van dien aard dat ik het de moeite waard vond (de jazz/folk/progrock grenzen interesseren me namelijk wel).

´Stijkers met Piano´-jazz. Geen electro.

Neigt inderdaad meer naar modern klassiek dan naar traditionele muziek. Vind dat de link met "ambient" in die zin verkeerde ideeën kan opwekken, maar wie weet doet da housefreak een prachtige ontdekking - om straks herboren te worden als "da jazzfreak" of iets dergelijks).

kom, kom.....beetje ruim denken mensen