menu

Skullcrusher - Quiet the Room (2022)

mijn stem
3,67 (21)
21 stemmen

Verenigde Staten
Folk
Label: Secretly Canadian

  1. They Quiet the Room (3:33)
  2. Building a Swing (3:36)
  3. Whatever Fits Together (3:45)
  4. Whistle of the Dead (1:19)
  5. Lullaby in February (4:35)
  6. Pass Through Me (2:24)
  7. Could It Be the Way I Look at Everything? (0:37)
  8. Outside, Playing (2:08)
  9. It's Like a Secret (3:26)
  10. Sticker (4:11)
  11. Window Somewhere (4:25)
  12. [Secret Instrumental] (1:19)
  13. Quiet the Room (3:24)
  14. You Are My House (3:08)
totale tijdsduur: 41:50
zoeken in:
avatar van erwinz
4,5
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Skullcrusher - Quiet The Room - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Skullcrusher - Quiet The Room
Bij Skullcrusher denk ik niet direct aan ingetogen klanken en engelachtige vocalen, maar dat is wel precies wat je krijgt te horen op het debuutalbum van het alter ego van Helen Ballentine uit Los Angeles

De Amerikaanse muzikante Helen Ballentine maakt op haar debuutalbum Quiet The Room muziek die bestaat uit een aantal inmiddels beproefde ingrediënten, maar het album is zeker niet inwisselbaar tegen al die andere albums met zowel ingetogen als atmosferische klanken en een mooie vrouwenstem. Skullcrusher betovert op Quiet The Room met mooie klanken, maar creëert ook een bijzondere sfeer, die varieert van aangenaam dromerig tot beangstigend beklemmend. Het debuut van Skullcrusher is een wat donker getint album, maar de songs op het album vormen ook een wonderschone eenheid vol mooie en intieme verhalen van de Amerikaanse muzikante.

Bij het bestuderen van de releaselijsten concludeerde ik een paar weken geleden vrijwel onmiddellijk dat ik Quiet The Room van Skullcrusher wel over kon slaan. Skullcrusher is immers een naam waarvoor de gemiddelde dark- of death-metal band zich niet zou schamen en als ik het goed heb was er ooit een Belgische metalband met deze naam. Met metal in welke vorm dan ook heeft het onlangs verschenen debuutalbum van Skullcrusher echter niets te maken.

Skullcrusher is het alter ego van de Amerikaanse muzikante Helen Ballentine uit Los Angeles, die op haar debuutalbum vooral intieme en uiterst ingetogen muziek maakt. Quiet The Room werd opgenomen tijdens een van de coronalockdowns in Los Angeles, op een moment dat de stad werd getroffen door een hittegolf. Hoewel de sfeer op het album perfect aansluit bij de gevoelens van isolement tijdens de lockdowns, vormde de coronapandemie niet de belangrijkste inspiratiebron voor het album.

Op Quiet The Room kijkt Helen Ballentine terug op haar kindertijd in Mount Vernon, New York. Ik heb me nog niet verdiept in de jeugd van de Amerikaanse muzikante, maar Quiet The Room is bij vlagen een intiem, breekbaar en aardedonker album, al heeft de muziek van Skullcrusher ook iets lieflijks en dromerigs. De sfeer op het album is over de hele linie echter wat onheilspellend, wat op bijzondere wijze contrasteert met de ingetogen en dromerige songs op het album.

Het zijn songs waarin sobere akoestische klanken worden gecombineerd met atmosferische elektronica en wat duistere klanken en ruis en waarin Helen Ballentine tekent voor engelachtige vocalen. Vergeleken met haar eerdere EP’s heeft de muzikante uit Los Angeles haar songs wat voller ingekleurd, maar over de hele linie is Quiet The Room een behoorlijk sober album.

Het debuutalbum van Skullcrusher doet me qua sfeer wel wat denken aan de soloalbums van Big Thief zangeres Adrienne Lenker. Quiet The Room heeft ook zeker een link met de band van Adrienne Lenker, want Big Thief producer Andrew Sarlo tekende voor de productie. Hij is er in geslaagd om een bijzondere sfeer te creëren, door onder andere het toevoegen van wat beklemmende geluiden in de uitloop tussen de songs.

Ook wanneer Helen Ballentine kiest voor songs die het vooral moeten doen met een akoestische gitaar en haar stem, is de sfeer op Quiet The Room bijzonder. Het is een sfeer die me wel wat doet denken aan de albums van Phoebe Bridgers, maar veel van de beeldende songs op het debuutalbum van Skullcrusher zouden ook niet misstaan op de soundtrack op het alles verhelderende seizoen van Twin Peaks.

Engelachtige vocalen, een combinatie van ingetogen akoestische klanken en atmosferische elektronica, een mix van breekbare, intieme en dromerige songs en een wat onheilspellende of in ieder geval donkere sfeer; het zijn inmiddels ingrediënten van een beproefd recept, maar het debuut van Skullcrusher voegt wat mij betreft iets toe aan alles dat er al is. De veertien songs op het album vormen op fraaie wijze een eenheid en worden bij herhaalde beluistering alleen maar mooier en indringender. Ik ben vast niet de enige die zich door de naam op het verkeerde been heeft laten zetten, maar deze Skullcrusher is echt zeer interessant. Erwin Zijleman

avatar van deric raven
4,0
Ik heb wat met de herfst, heerlijk dat onstuimige weer met veel wind en nachtelijke regenbuien. Ook de album releases rond deze periode zijn vaak behoorlijk interessant en boeiend. En toch blijf ik mij afvragen wanneer muzikanten aan deze typerende herfstplaten werken. Die oorsprong ligt dan in die gepasseerde lente of achterliggende zomer. Neem bijvoorbeeld Quiet the Room, het debuut van Helen Ballentine die haar zacht verleidelijke bijna Keltische lo-fi folk nummers onder de misleidende Skullcrusher naam op de markt brengt. Geen zware metal dus maar echte adembenemende mooie knusse thuisopnames. En toch bewandeld de betoverende new age singer-songwriter een duister elektronisch ambient dronedroomlandschap. Een tegenstrijdigheid die haar kwetsbaarheid dan weer versterkt, dan weer vermorzeld. Het is natural sadeness zolderkamermuziek met lekkende dakpannen waterigheid, kapotte verwarming kilheid, en de guurheid van gebroken ramen en gebroken harten romantiek.

Ze bouwt haar songs in precisie op, om vervolgens hierbij met een ronkende bladblazer de gruis ruisende herfst te elimineren. Als de pandemie ten einde loopt is het tijd om die zelf beschermende muren af te breken. Helen Ballentine doet dit niet in alle stilte, de luisteraar is getuige van dit afbraakproces, waarbij ze net als wat Low vorig jaar met HEY WHAT klaarspeelde op eigen wijze bij de slowcore van Quiet the Room toepast. De destructie schoonheid confronteren met de vernietigende kracht van de bekoring. Engeltjeszang verbrijzeld door een hemels klankbord welke op de fragiliteit van het bestaan te pletter valt. Skullcrusher verzacht de keiharde Los Angeles wereld, waar dromen vaak geen realiteitsvervolg krijgen en ambities door grijpgrage aasgieren ingekapseld worden. Ontsnappen naar de jeugdonschuld, in het geval van Helen Ballentine de rust en de uitgestrekte vrijheden van het vredelievende Mount Vernon stadje, liggende aan de uitstulpingen van het grote New York.

Echo’s weerkaatsen bij They Quiet the Room tegen de muren om in het luchtledige tot stilstand te komen. Vragen bereiken niet de antwoorden maar blijven ergens in de dichte mist hangen. De raadselachtige Helen Ballentine als een uit vergeten tijden geestverschijning, het geweten van de onwetendheid. Omringt door warme spookgitaarklanken, spaarzame woorden, opduikende schemerorgels en kort gewiekte fladderende strijkerspartijen. Building a Swing is volgens traditionele folk basisprincipes opgebouwd en legt een begaanbaar pad door het geplukte overwoekerend noise onkruid bloot. Whatever Fits Together, beleef de afgesloten zomernadagen als de laatste van deze eeuw. Omarm en laat los, afsluiten en blindelings verder gaan. Kijk terug over je schouder om vervolgens het hoofd te stoten. Toekomst en verleden zijn door het heden aan elkander verbonden.

Misvormde Oosterse kinderstemmen kondigen bij het instrumentale Whistle of the Dead al het maagdelijke sneeuwwitte Lullaby in February slaapliedje aan, eindigend in woeste claustrofobische verstikking. Het misleidend vrolijke Pass Through Me gaat nog een stapje verder, het griezelige eeuwige rust verlangen wordt daar door de koele doodse begeerte beantwoordt. Could It Be the Way I Look at Everything? Deze zwaar deprimerende kijk op het leven vormt wel degelijk een belangrijk Quiet the Room facet. De storm breekt de grijze regenwolken af, het instrumentale scharnier folky Outside, Playing geeft lucht en redding. Window Somewhere, titelstuk Quiet the Room en You Are My House vormen de beslissende doorgang naar het bijna tastbare vooruitzicht. Je bent nog maar een enkele stap van de buitenwereld verwijdert. Een laatste deur die je nog moet ontzegelen. Je draagt de verlossende sleutel met je mee, maar wil je die veilige zekerheid wel verlaten? Emancipatie van de ziel of toch het conservatisme van de gedachtegang. Quiet the Room laat het allemaal open.

Skullcrusher - Quiet the Room | Pop | Written in Music - writteninmusic.com

avatar van hoi123
3,5
Een duidelijke 3.5-sterrenplaat, deze. Laten we beginnen met de aardige dingen: de productie op deze plaat is echt om van te smullen - wat wil je ook, met de producer van het laatste Big Thief-album, als ik het hierboven lees. Zelfs onder de liedjes die in principe maar uit enkele instrumenten bestaan, blinkt Quiet The Room uit in zijn variatie in geluid. Vergelijk het holle Sticker bijvoorbeeld maar eens met de Radical Face-achtige afsluiter, of met het heldere It's Like A Secret. Zowel qua mixing, stemgeluid en songwriting houdt Skullcrusher een beetje het midden tussen een Grouper en een Phoebe Bridgers wat mij betreft. Op sommige momenten pakt dit uit tot werkelijk bloedmooie liedjes. Zo ben ik bij de eerste luisterbeurt stapelverliefd geworden op Pass Through Me: hoe simpel ook misschien, op het moment dat Ballentine de titel begint te zingen en de violen haar vergezellen ben ik niks anders dan kippenvel. Ook het openingsnummer is van een tristesse die me waarschijnlijk nog wel langer bij gaat blijven, en het intermezzo Outside, Playing slaagt precies in het oproepen van bitterzoete nostalgie naar m'n kindertijd, wat een doel van het album leek te zijn. Oh ja, Whatever Fits Together, met zijn indringende zanglijn, moet ook zeker niet vergeten worden.

Nu naar de redenen waarom het niet een hoger cijfer is: de songwriting komt ook overeen met dat van Phoebe Bridgers in de kwaliteit ervan. Natuurlijk hoeven liedjes niet superingewikkeld te zijn om te overtuigen, dat laat de andere invloed die ik noem al zien. Maar simpele folkliedjes moeten wél een memorabele melodie hebben om te overtuigen, en dat lijkt Skullcrusher soms onder al de galm en andere productietrucjes te vergeten. It's Like A Secret, Lullaby in February, Window Somewhere en het titelnummer zijn ondanks hun mooie aankleding toch net wat te gezichtsloos op melodieus vlak om te overtuigen. Hetzelfde geldt voor alle intermezzo's buiten het eerdergenoemde: prachtig vormgegeven, maar ik krijg bijna het gevoel dat hoe zwakker het liedje, hoe meer moeite is gestoken in productietrucjes qua verhulling. In het kort een plaat die ik ongetwijfeld de komende tijd nog op ga zetten wanneer ik in een kalme bui wil komen, maar waarvan ik in de lange termijn alleen zal teruggrijpen naar de eerdergenoemde hoogtepunten.

3,5
Dim
Fijne plaat voor de late avond, maar geen topper.

avatar van AOVV
3,5
Ben het behoorlijk eens met hoi123 eigenlijk; ik hoor zo ongeveer dezelfde invloeden, en vul nog even aan met twee dames die dit jaar reeds een fraaie plaat hebben uitgebracht: Nicole Dollanganger en Meg Baird. De liedjes van Skullcrusher, en dan vooral de productie ervan, werpen namelijk ook een soort van spookachtig aura om zich heen, al weet Helen Ballentine me net wat minder te overtuigen. Uitgebracht op Secretly Canadian overigens, het label dat wel altijd onlosmakelijk verbonden zal blijven met de betreurde Jason Molina.

3,5 sterren

Gast
geplaatst: vandaag om 11:01 uur

geplaatst: vandaag om 11:01 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.