“..this is in remembrance of our ancestors..”
de eerst woorden die klinken op Acoustic Soul.
Wortels, roots, de term die volgens mij het meeste geldt als je dit album moet samenvatten. Met dit album geeft India Arie precies weer wat haar tot muzikante heeft gemaakt.
Reijersen’s keuze voor mij om een recentie te schrijven is gezien zijn muziekkeuze niet vreemd; maar als je naar mijn eigen top 10 kijkt lijkt India Arie “the odd one out”.
Toch is dat niet zo; al vanaf ‘66/ ’67 ben ik een liefhebber van soul-volle muziek. Vaak tot groot verdriet van een aantal van mijn “underground-vriendjes” van toen:
Otis Redding, Aretha Franklin, Curtis Mayfield, Stevie Wonder en vele, vele anderen in dit genre bezorgen me al jaren veel luisterplezier.
Het zijn zonder uitzondering mensen die geworteld zijn in de oorsprong van de soulmuziek; de gospel, blues & jazz.
Geheel in de lijn van deze grootheden past India Arie met dit album, sterker nog, wat mij betreft plaatst ze zichzelf met dit album in die eregalerij; diep geworteld in de traditie maakt ze haar eigen muziek.
Binnen de niet aflatende stroom nieuwe R&B, New Soul zangers en zangeressen die zich vooral lijken bezig te houden met “Cool” zijn en stemacrobatiek, is India een verademing en een kostbare zwarte parel.
Het album opent met een keyboard en een zeer sumiere gitaar;
“….this is in remembrance of our ancestors,
Sam Cooke, Marvin Gaye, Donny Hatheway and all that came before;
you opened up a door;
‘cause of you change gonna come..”
Iemand die een plaat opent met een dergelijk eerbetoon geeft blijk van historisch besef en daarmee zet ze meteen de toon. Na dit korte “Intro” de eerste akkoorden op een acoustische gitaar, een beetje off-beat reggae achtige acoorden: “Video”
Haar stem is warm, vaak laag met die soul volle heesheid.
Video; was het bescheiden (bijna) hitje van dit album, ‘t is een vrolijk en licht cynische kijk op al die andere trendy moderne soul zangeressen die de wereld van MTV bevolken;
“I’m not the average girl from your video”
luidt het refrein. India beschrijft hier dat ze zich niet wenst te conformeren aan de normen en schoonheidsidealen van juist die video-artiesten;
“Every Freckle on my face is where it’s supposed to be”
Eigenzinnig trots op hoe en wie ze is:
“Keep your sillicone, I prefer my own, what God gave me is just fine”
luidt haar repliek gericht aan al de babes met implantaten en botox.
Duidelijk geen door marketing en plantenbonzen gescout zoveelste “talentje”, nee een true original.
Na deze vrolijke opmaat waarmee de kaders helder zijn neergezet, gaat de cd eigenlijk echt van start met:”Promises” een ballad met swing en een zwoel jazzy ritme
Wat meteen opvalt aan deze plaat is de geweldige productie; met een heel prettige sfeer, staat ieder tikje op de hi-hatt, ieder snaarcontact haarfijn geristreerd, maar heeft wel met een warmte in zowel India’s stem als de begeleiding die heel prettig voelt.
Leuk detail voor mij als Hendrix fan is dat een flink deel van de songs zijn opgenomen in de Electric Ladyland Studios in New York; de oude studio van Jimi.
Soms alleen begeleid door haar eigen gitaar, soms door een swingend jazzy combo, dan weer een enkele cello of strijkers; alle genre’s uit pop en soul komen langs; India’s stem, haar frasering en teksten zijn de lijm die dit tot een mooi album maken.
Wat ook opvalt is dat deze plaat barst van het plezier: plezier in het (haar) leven, plezier in het musiceren.
De sfeer die de plaat uitademt is relaxed, maar nooit easy listening
Warm, soulfull, jazzy: “Brown Skin” beschrijft haar trots op haar afkomst, being an afro-american woman; het is na vele vele draaibeurten een van de warmste en meest intieme songs; maar ook nummers als Come back to the Middle” en “Ready for Love”
Veel teksten beschrijven gebeurtenissen uit haar leven of haar kijk op zichzelf en haar omgeving; in de beste singer songwriter traditie
Halverwege de plaat zet ze voort waar ze het album mee opende. In “Interlude” zingt ze:
“John Coltrane, Miles Davis, Dizzy Gillespie; this is a song for you,
Jimi Hendrix, Stevie Ray Vaughn,and Robert Johnson, Charlie Patton…the list goes on and on and on
Billie Holiday, Ella Fitzgerald, Sarah Vaughn;
your memory lives on in Me”
Het zijn haar prachtige stem, de goede composities die meer zijn dan soul alleen, het hoge niveau van musiceren, de teksten die persoonlijk en toch zo herkenbaar zijn, een echte muzikante; she touches me deep…
Een prachtig debuut van een trotse eigenzinnige zangeres, zonder zwakke momenten, die smaakt naar meer, veel meer.