Motorpsycho - Ancient Astronauts (2022)

LP binnen! 2e spin nu met headphone..lekker hoor.

Denk dat vooral de B-kant (dat lange nummer met die lange titel dus) de moeite loont - is alvast mijn indruk na eenmaal beluisteren. De opener klinkt vrij doorsnee post-Heavy Metal Fruit en heeft de band al 'ns sterker en meeslepender uitgevoerd. Track 2 vormt een sfeervolle brug richting het 12 minuten lange Mona Liza/Azrael, dat op zich dan weer een voorsmaakje is voor de finale. Die klinkt groots en majestueus, maar of ie ook echt goed gaat vallen.. Daarvoor zal ik 'm nog moeten beluisteren, natuurlijk.

Eén keer beluisterd, maar al weer onder de indruk. Onvoorstelbaar dat zij elk jaar een plaat uitbrengen en dat op een constant hoog niveau. Zodra je The Ladder oploopt - een lekker stevige binnenkomer - zit je daar al, al ga je tijdens The Flower of Awareness (wat ambiënt-achtig gedoe) toch even kortstondig een paar tredes omlaag. Bij Mona Lisa/Azrael vlieg je weer omhoog, dankzij dat prachtige intro met mellotron en de fijne zang van Saether, als inleiding tot weer zo'n typisch Motorpsycho-mantra met een heerlijk onstuimige Snah-solo. Het slotstuk is de ruim twintig minuten durende soundtrack van een niet bestaande film. Ook hier weer een kalm begin - op deze plaat duidelijker wat meer gas terug of vooruit, het is maar hoe je het bekijkt - en dan de beuk er weer in tot aan een rustig wat kabbelend eind. Ik had 'm blind besteld in de voorverkoop bij Stickman Records en uiteraard geen nanoseconde spijt. Onmogelijk ook bij deze Noors helden.

Opnieuw een album van Motorpsycho dat overtuigt. Bij de tweede beluistering durfde ik die conclusie wel te trekken. Wel moest ik heel vaak denken aan een album dat ik rond 1977 bij een vriend hoorde, 'In Search Of Ancient Gods' van een obscure band genaamd Absolute Elsewhere. (Ik kocht hem zelf in 1978.) Muziek naar aanleiding van de boeken van Erich von Däniken, die schreef over astronauten in de Andes en andere kosmische zaken. De muzikale uitwerking is zeker anders, de sfeer en intentie en dan zeker van de 22 minuten lange song met de onmogelijke titel komt goed overeen. Ik ben benieuwd of anderen die parallel ook trekken. De nummers waarin de band er lekker op uit trekt en de spierballen laat rollen, mogen er overigens ook zijn. Het brengt Ancient Astronauts fraai in balans.

Dat The Ladder is zo'n typisch nieuwerwets Motorpsycho-nummer waar ik maar weinig mee kan. Vooral die zanglijn waar je na de eerste regel al kan raden hoe Bent de volgende gaat zingen, maar je het 10 minuten later alsnog compleet vergeten bent.

The Flower of Awareness /Mona Liza / Azrael hebben nog wel wat luisterbeurten nodig, al dit heeft wel potentie. Gelukkig is de afsluiter wel een pareltje zeg! Zowat volledig instrumentaal en met een flink opgerekte intro en outro, maar beide zijn erg fraai. De jam in het midden is ook niets nieuws, maar zoiets mag ik de heren toch graag horen spelen. Minder gefröbel en meer sfeer/space, lekker bezig mannen!

Precies mijn mening. Ik heb het idee dat ik dit nummer of specifiek deze zanglijn nu al 10 keer heb gehoord. Zo verzadigd door dit soort nummers, ze dringen niet meer tot me door. De laatste twee zijn gewoon weer sterk. Maar toch. Het plaatmateriaal doet mee steeds minder en minder. Terwijl het laatste concert dat ik van ze zag (tolhuistuin) echt briljant was, één van de beste die ik heb meegemaakt.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Motorpsycho - Ancient Astronauts - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Motorpsycho - Ancient Astronauts
Motorpsycho beperkt zich op Ancient Astronauts tot ruim veertig minuten muziek, maar citeert weer driftig uit met name de jazzrock, psychedelica en symfonische rock, wat wederom een fascinerende luistertrip oplevert

Heel even overheerste de teleurstelling toen bleek dat Motorpsycho dit keer geen anderhalf uur muziek voor ons in petto heeft, maar ook op het relatief korte Ancient Astronauts gebeurt er meer dan genoeg. De leden van de Noorse band spelen ook dit keer de pannen van het dak, waarbij vooral de drummer en de gitaristen van de band indruk maken en ook dit keer vindt Motorpsycho de inspiratie vooral in de jazzrock, psychedelica, spacerock, hardrock en symfonische rock zoals die vooral in de jaren 70 werd gemaakt. Met name wanneer alle registers open gaan is het smullen, maar ook de rustpunten op het album zijn prachtig. Het zoveelste uitstekende album van deze unieke band.

De Noorse band Motorpsycho werd opgericht in 1989 en heeft inmiddels ruim dertig albums op haar naam staan. Het zijn albums die zich niet in een hokje laten duwen en die de afgelopen decennia alle kanten op schoten. De band uit Trondheim verkeert de afgelopen jaren in een blakende vorm, wat heeft geresulteerd in een aantal fantastische albums, die flink anders klinken dan de albums die er aan vooraf gingen.

Het deze week verschenen Ancient Astronauts is de opvolger van het vorig jaar uitgebrachte Kingdom Of Oblivion, dat maar liefst zeventig minuten muziek bevatte en overweldigde met een mix van jazzrock, psychedelica, spacerock, hardrock en vooral symfonische rock. Het is een mix van invloeden die ook was te horen op The All Is One uit 2020, dat je maar liefst anderhalf uur aan de speakers gekluisterd hield en op The Tower uit 2017, dat net zo lang duurde.

Ancient Astronauts is met slechts vier tracks en ruim veertig minuten muziek aan de korte kant en lijkt qua speelduur op The Crucible uit 2019, dat drie songs in veertig minuten propte. Ik moet zeggen dat ik bij eerste beluistering van Ancient Astronauts, niet zo onder de indruk was als bij de vorige albums van de Noorse band. Na zoveel muziek in een paar jaar tijd ligt verzadiging wat op de loer en door de wat kortere speelduur en het beperkte aantal tracks op het nieuwe album van Motorpsycho, krijgt de band niet de tijd om even in te zakken. Mijn mening over Ancient Astronauts is inmiddels wel flink bijgesteld, want na een paar keer horen was ook het nieuwe album van de band uit Trondheim weer bijna volledig geland.

Ancient Astronauts opent met een typische Motorpsycho track met alle hierboven genoemde invloeden en zeker in muzikaal opzicht een vleugje of eigenlijk veel meer dan een vleugje Yes en King Crimson. Het is een track met veel bombast en nog meer muzikaal vuurwerk, maar Motorpsycho houdt de aandacht moeiteloos vast. De openingstrack heeft ook een aangenaam soort ruwe energie, wat mogelijk het resultaat is van het vrijwel live inspelen van het album.

Met het korte intermezzo dat volgt kan ik niet zoveel, maar ach het zijn maar twee minuten. Ancient Astronauts vervolgt met een lange track, die zeer ingetogen opent, maar uiteindelijk toch weer explodeert met tempowisselingen en veel muzikaal vuurwerk, waarbij de gitaren en de drums er uit springen en hier en daar een fraai wolkje mellotron opduikt. De slottrack duurt met ruim twintig minuten nog wat langer en bevat relatief veel rustpunten, maar ook een explosie die nogmaals herinnert aan Yes in haar beste en meest eclectische dagen.

Het levert een album op van een soort dat in de hoogtijdagen van de symfonische rock gemeengoed was, maar dat inmiddels nauwelijks meer wordt gemaakt. Motorpsycho doet het nog wel en de Noorse band doet het nog steeds goed, ook al is Ancient Astronauts misschien niet zo verpletterend als zijn voorgangers. Het verpletterende karakter van de muziek van Motorpsycho neemt overigens wel toe wanneer je Ancient Astronauts met flink volume of beter nog met de koptelefoon beluistert, zodat geen van de fraaie details je ontgaat. Blijft toch een fascinerende band deze band uit Trondheim en dat al ruim dertig jaar lang. Erwin Zijleman

Dat concert in de Tolhuistuin was inderdaad erg gaaf zeg (Superstooge! Whole Lotta Diana! NOX!). Of ik dit album heel veel ga draaien is nog de vraag, maar live gaat dit gewoon weer een feestje worden natuurlijk.

hmm. Dit album kan mij wat minder bekoren. En dat kan gebeuren, als ik kijk naar de hoge kwaliteit aan albums die ze in de afgelopen 14 jaren hebben uitgebracht. Dan komt er bij iedere fan een keer een moment dat er toch een album komt die iets minder is. Het vorige album Kingdom of Oblivion vind ik dat wat moeilijker in te schatten, omdat dat album iets te veel weg heeft van overblijfsels en vreemde stiltenummers. Ancient Astronauts: Chariot of the sun is een topnummer, prachtig stijlvol ritmisch repeterend opgebouwd. Doch het openingsnummer The Ladder is redelijk. Maar ook ik kan er niet zo veel mee, blijft niet hangen. The flower of awerness is goed bedoeld, doch levert stilte op. Met de opkomende vraag: waarom staat het nummer eigenlijk op het album. Alhoewel ik van het nodige gitaargeweld houd, zorgen de licht krijsende gitaargeluiden in Mona Liza er voor dat ik dat nummer redelijk vlot doorskip, om dan wel bij het klapstuk uit te komen.

Ergens in de comments bij King Gizzard werd ik weer herinnert aan Motorpsycho. Tijdje niet geluisterd, waaronder deze ook niet, dus ik dacht: 09.00 uur in de ochtend, prima moment deze te checken. Bij Mona Liza ging ik letterlijk even rechtop zitten vanaf ongeveer 4.45. Wat een waanzinnig nummer is dat zeg!

Ik denk dat ik hem straks als het wat later is ook even aan mijn buren laat horen. Goede muziek moet je delen toch

Wat een machtige afsluiter, er is zoveel bijzonders in te horen.

Het genre is niet meer (helemaal) mijn ding; mijn muzikale smaak heeft een afslag genomen. Daarintegen blijft Motorpsycho een uitzondering. Ze brengen teveel uit om alles te blijven volgen, maar dit album komt (weer) direct binnen. Heerlijk experimenteel en bezwerend. Te vroeg om een stem uit re brengen, maar het album heeft me aardig te pakken.

Heerlijke plaat weer, eigenlijk stellen ze nooit teleur

Het is zo langzamerhand tijd om de eindejaarslijst op te maken. Daarom luister ik alle 2022-releases die ik in huis heb gehaald nog eens om het gehoor op te frissen en te zien óf en waar ze op mijn jaarlijst eindigen.


Ik volg het sentiment van enkele anderen hier. Motorpsycho heeft recentelijk enkele geweldige albums uitgebracht. In vergelijking daarmee is Ancient Astronauts toch een mindere release. Niet dat de nummers hier slecht zijn, maar de verrassing is er een beetje af. Uiteindelijk heeft deze LP daarom ook niet zoveel rondjes gedraaid als de Gullvag-trilogie of Kingdom Of Oblivion.

Score: 74/100

1. Wilderun - Epigone (96)
2. Gaerea - Mirage (92)
3. Elder - Innate Passage (91)
4. Disillusion - Ayam (90)
4. Aeternam - Heir Of The Rising Sun (90)
6. Ghost - Imperia (89)
7. Star One - Revel In Time (88)
8. Allegaeon - Damnum (87)
9. Persefone - Metanoia (86)
9. Satan - Earth Infernal (86)
9. Crone - Gotta Light? (86)
12. Lalu - Paint The Sky (85)
12. Cult Of Luna - The Long Road North (85)
12. Oceans Of Slumber - Starlight and Ash (85)
15. 40 Watt Sun - Perfect Light (84)
15. Watain - The Agony & Ecstasy of Watain (84)
15. Arð - Take Up My Bones (84)
15. Von Hertzen Brothers - Red Alert In The Blue Forest (84)
19. Dark Funeral - We Are The Apocalypse (83)
19. Sigh - Shiki (83)
19. Michael Romeo - War Of The Worlds // Pt. 2 (83)
19. Dead Dead - Slave Driver (83)
19. Charlie Griffiths - Tiktaalika (83)
—. Voivod - Synchro Anarchy (82)
—. Darkest Era - Wither On The Vine (82)
—. Seventh Wonder - The Testament (81)
—. Guild Of Others - Guild Of Others (80)
—. The Flower Kings - By Royal Decree (79)
—. Venus Principle - Stand In Your Light (79)
—. Amorphis - Halo (78)
—. Jethro Tull - The Zealot Gene (78)
—. Shape Of Despair - Return To The Void (78)
—. A-Z - A-Z (78)
—. Toundra - Hex (77)
—. Messa - Close (77)
—. Crippled Black Phoenix - Banefyre (77)
—. Jonas Lindberg & The Other Side - Miles From Nowhere (74)
—. Eight Bells - Legacy Of Ruin (74)
—. Porcupine Tree - Closure/Continuation (74)
—. Motorpsycho - Ancient Astronauts (74)
—. Marillion - An Hour Before It’s Dark (73)
—. Big Big Train - Welcome To The Planet (73)
—. Devin Townsend - Lightwork (72)
—. Sarcasm - Stellar Stream Obscured (70)
—. Sylvaine - Nova (70)
—. Kardashev - Liminal Rite (69)
—. The Offering - Seeing The Elephant (64)
—. Kreator - Hate Über Alles (64)
—. Absent In Body - Plague God (63)

Ik ben eigenlijk al jaren geleden afgehaakt, maar blijf toch iedere keer weer het nieuwe album proberen. Maar helaas, die magie van weleer is weg. Motorpsycho is voor mij een soort tijdsdocument. Ik heb het eind jaren negentig, begin jaren nul gekoesterd. Tig keer live gezien en nooit stelden ze teleur. Best live band ever zei ik dan, als ik de concertzaal uitliep. Maar ik blijf dus echt steken bij de oude Motorpsycho en zelfs die luister ik niet meer vaak. Maar ik ga deze nu ff spinnen en dan start ik maar met de laatste twee songs. Hopend op magie…