menu

Gorillaz - Cracker Island (2023)

mijn stem
3,35 (124)
124 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Electronic / Pop
Label: Parlophone

  1. Cracker Island (3:33)

    met Thundercat

  2. Oil (3:50)

    met Stevie Nicks

  3. The Tired Influencer (3:31)
  4. Silent Running (4:26)

    met Adeleye Omotayo

  5. New Gold (3:35)

    met Bootie Brown en Tame Impala

  6. Baby Queen (3:40)
  7. Tarantula (3:31)
  8. Tormenta (3:13)

    met Bad Bunny

  9. Skinny Ape (4:41)
  10. Possession Island (3:26)

    met Beck

  11. Captain Chicken * (1:51)

    met Del the Funky Homosapien

  12. Controllah * (2:30)

    met MC Bin Laden

  13. Crocadillaz * (2:33)

    met De La Soul en Dawn Penn

  14. Silent Running [2D Piano Version] * (4:23)

    met Adeleye Omotayo

  15. New Gold [Dom Dolla Remix] * (4:34)

    met Bootie Brown en Tame Impala

toon 5 bonustracks
totale tijdsduur: 37:26 (53:17)
zoeken in:
avatar van Nestul
3,5
Op Down the Rabbit Hole zag ik Gorillaz afgelopen zomer voor de tweede keer live. Het openingsnummer was hetzelfde als mijn eerste keer (Lowlands 2018), maar oudje M1 A1 leent zich dan ook prima daarvoor. “Hello?! Is anyone there?” Ik stond in het midden van een afgeladen veld - er waren inderdaad genoeg mensen aanwezig. Aan populariteit heeft de band niets ingeboet en op zich is dat niet verrassend: ze pikken uit vele genres een muzikaal graantje mee. Rockliefhebbers laten blijken dat ze echt wel verder willen kijken dan enkel gitaarmuziek, hiphopliefhebbers fluisteren elkaar in dat die meegekomen gastartiest een veelbelovend debuutalbum heeft uitgebracht. En misschien komt Erykah Badu nog wel een nummertje meedoen?

Omdat ik ze daarvoor redelijk recent nog had gezien (als we tour- en festivalloze coronajaren niet meetellen: 2 jaar eerder), voelde ik geen enorme drang om ze weer te zien, maar omdat vrienden wel benieuwd waren, ben ik trouw mee gegaan. Dat gevoel werd tijdens het optreden enigszins versterkt. Ja, die hele band speelt uitstekend, en Damon Albarn blijft een intrigerende man om op het podium heen en weer te zien rennen. Hij had er overduidelijk plezier in en had zich de uren ervoor in de warme zon ook niet ingehouden, waardoor hij halverwege de show nummers lang met een ietwat infantiel propellerpetje uit het publiek stond te zingen, af en toe een warrig verhaal begon en dat niet of nauwelijks af wist te maken, en een nummer tot twee keer toe moest herstarten omdat hij de tekst vergeten was. Het was een feest, het publiek vond het heerlijk, de oude Demon Days-nummers deden het ook bij mij nog steeds uitstekend, maar ik merkte ook: ik ben een tikkeltje Gorillaz-moe.

Het debuutalbum en zeker de opvolger bepalen een groot deel van mijn middelbare school-soundtrack. Het was muziek waarmee je kon laten zien: ik kijk verder dan de top 40-neus lang is. ‘Dit is alternatief.’ Het blijft natuurlijk onversneden popmuziek, ook toen al met allerlei uitstapjes naar andere genres (met White Light kon ik toen nog niet gek veel). Plastic Beach verteerde ik ook nog goed, en daarna werd het gaandeweg minder. Alhoewel… werd de muziek daadwerkelijk minder, of week mijn smaak gewoon steeds verder af van deze band en bedek ik Demon Days met de warme mantel van nostalgie?

Ongetwijfeld. Maar toch (of juist daardoor): zo goed als Demon Days zal het voor mij waarschijnlijk nooit meer worden. The Now Now vond ik nog best aardig, met Humanz kon ik helemaal niks. Song Machine heb ik zelfs volledig aan me voorbij laten gaan. En nu met Cracker Island dacht ik: laat ik het toch weer eens proberen. In die instelling schuilt een enorm gevaar. Je zoekt al gauw actief naar de bevestiging dat het niet meer is wat het geweest is. Consumptiemoeheid bestrijden met nog meer consumptie: zelden werkt het.

Maar wat krijgen we nou: dit album blijft vermakelijk. Nee, zo goed als het begin wordt het inderdaad niet. En nee, die drums hoeven toch echt niet op elk nummer hetzelfde te klinken. En nee, de hele lore van die vier animatiefiguurtjes kunnen mij inmiddels niet meer boeien. En nee, dat nummer met Tame Impala is niet heel leuk. Maar verdikkeme, er zitten gewoon fraaie melodieën in. Wat fijn om Stevie Nicks en Beck eens met Albarn te horen. En de nummers waarin we alleen Albarn horen, zijn eigenlijk ook prima te pruimen. Het is een zomers plaatje dat ook op de eerste dag van maart al prima werkt.

Ik vermoed, maar dat is een gevaarlijke aanname, dat de wat lagere score bij dit album deels komt doordat ook andere gebruikers iets van die moeheid ervaren. Weer een Gorillaz-album. Ik vind het zelf hun beste sinds Plastic Beach. Een mijlpaal is het niet, het zal niet de geschiedenis ingaan als baanbrekend, maar Damon Albarn hoeft zich dan ook niet meer te bewijzen. Deze zomer touren met Blur met misschien nog een nieuw album. Over twee jaar misschien een Demon Days bestaat 20 jaar-tour? Dan ga ik vast nadenken over een middelbare school-reünie.

avatar van henrie9
4,5
Blur? The Good, The Bad & The Queen? Of Gorillaz? Met 'Cracker Island' bewijst Damon Albarn waarom hij intussen met Gorillaz de hoogste toppen van succes scheert...

Gorillaz - Cracker Island

Waar ligt toch het buitenaardse bronnetje waaruit Damon Albarn stiekem al die grenzeloze creativiteit en magie voor zijn electropop-projectje blijft optrekken? Met Blur stond er voor dit jaar alweer een reünie-tour op de tabellen, dan nog was er in de aanloop voldoende tijd en ruimte voor een nieuwe van zijn cartoonrockband Gorillaz. Nu al voor een achtste keer komt hij met graphic novellist-vriend van het eerste uur Jamie Hewlett aandraven met een verse parabel uit Gorillaz' parallel universum. Met als producers van dienst nu hitmaker Greg Kurstin en Remi Kabaka, drummer en stem van Gorillaz' Russel Hobbs. Met uiteraard een nieuwe mix aan gastsamenwerkingen en flitsrolletjes van muziekgroten uit alle uithoeken van toen tot nu. Alles klinkt op en top 'Gorillaz', weemoedig, maar frisser dan ooit. Met grote dame Stevie Nicks van Fleetwood Mac, Beck andermaal, Tame Impala, Bad Bunny, Thundercat en anderen. Helaas nog zonder de Keith Richards op wie het personage van Gorillaz-gitarist Murdoc ooit is gebaseerd. Want van Keith, hierover gevraagd, kregen ze enkel een kort "Gorillaz? Nee, rot op joh" te horen...

'Cracker Island' is een meer diepgaand uitgewerkt episch verhaal geworden, zie het als een tweede seizoen van het 'Song Machine, Season One, Strange Timez' uit 2020. De 2-D, Noodle, Murdoc en Russel uit Albarn's en Hewlett's stripboek zijn op weg naar Los Angeles om er - hilarisch - een eigen cultus op te richten. Ze belanden in hun mysterieuze wereld op een eiland 'ergens onder water'. Dat virtueel paradijselijke 'Cracker Island' zit wel vol gekke 'crackers' ('cracker', slang voor 'crazy') die zich inlaten met occultisme, drugs en jacht op roem, oplichters die vanuit hun echokamers enkel misleiden in ruil voor utopieën. Ze vormen er een op een fragiel, afbrokkelend fundament laverende nep-gemeenschap. Dit is Albarn's vehikel om metaforisch eens goed commentaar te kunnen geven op de steeds meer segregerende maatschappij anno nu, met al zijn ondeugden, zijn Trumpers, complotdenkers, techmiljardairs, religieuze sekteleiders en andere dubieuze groeperingen. Albarn & co doen hun huiswerk ook ineens goed. Ze lanceren ook de website om je aan te melden voor 'The Last Cult'

In de schitterend openende topsingle 'Cracker Island', een uptempo disconummer met royale inbreng van een wild jazz-funk bassende Thundercat, wordt een en ander uiteengezet. De occulte sekte manipuleert de groepswaarden met leugens. Media en nieuwsbronnen veranderen elke realiteit en brengen onophoudelijk een hersenspoelend relaas dat enkel aansluit bij de politieke of monetaire agenda en zo leiden ze de gemeenschap onbewust en gedwee in een extreme richting. Zal er hoop zijn voor wie uiteindelijk tijdig van zijn eigen individueel 'cracker-island' weet te ontsnappen?

Volgt nog zo'n fantastische popsong, 'Oil'. Met als enige positieve boodschap: als in het technologietijdperk olie robots en technologie kan doen functioneren, kan liefde net hetzelfde doen bij mensen. Albarn laat, als om zijn droeve nachtmerrie te overwinnen, zich omgeven door fluitende synths en euforisch zet hij een psychedelisch dansje op met coole Stevie Nicks. Wat is ook haar Engels accentje hierbij leuk ingestudeerd!

De satire dan van 'The Tired Influencer'. Doodvermoeid in een wereld vol gebarsten schermen en verspilde uitzichten is er gelukkig nog die speelse r&b-song waarin Albarn ook bij Apple's eeuwig hulpvaardige 'Siri' terechtkan. Single 'Silent Running' heeft het daarop, net als in 'Cracker Island' en straks ook in 'New Gold', nog steeds over hoe je jezelf in totale verdwazing kunt verliezen in de internetchaos vol ingebakken algoritmen. Albarn suggereert om als een immer wegrennende Forrest Gump zo stil mogelijk door dat alles heen te varen zonder gedetecteerd te worden. Tussen alle vurige elektronica door croont hij hier met Amy Winehouse' achtergrondzangeres Adeleye Omotayo.

In de sterke single 'New Gold' gaat de rap van Bootie Brown feilloos in de mix met Albarn's lijzige popgeluid en de groove van Tame Impala's Kevin Parker. Met z'n allen gaan ze tekeer tegen een overprikkeld leven in gelukzalige onwetendheid, tegen eindeloos internet-entertainment dat in veel gevallen zo ondraaglijk licht weegt, tegen het leven als een vervreemdend zoekspel naar het 'nieuwe goud', de oppervlakkige glitter en glamour, helaas zonder enige binding met waarden en verlangens die er wel toe doen. In de zweverige melancholie van 'Baby Queen' zien we dan een ontroerende Albarn in een droom zijn ontmoeting met een crowdsurfende kroonprinses van Thailand tijdens een Blur-optreden in 1997 nog eens zielsblij updaten.

Na de eigenzinnige disco van 'Tarantula' over naar de luchtige, overwegend spaanstalige klepper 'Tormenta'. Een jazzy klagende Albarn meets zwaar bassende reggaeton tijdens een zwoele regenbui. Zuid-Amerika luistert mee terwijl hij slim de banden aantrekt met ook de Puerto Ricaanse streamingkampioen Bad Bunny.

Het onderkoelde 'Skinny Ape' klinkt in de aanloop eerst als behoorlijk treurige Bob 'Hurricane' Dylan, vooraleer de song en zijn missie helemaal los mogen gaan in een uitbundige festivalrave. Albarn ziet in de jongerengeneratie het toekomstig publiek dat nog zal kunnen dromen, dat kwalijke facetten van de samenleving wel eens zou kunnen 'annuleren', dat heel misschien wel eens de nieuwe wereld weer zou kunnen op poten zetten, in de plaats van de afgematte ouderen, de 'skinny bones'.

Het nederig folky 'Possession Island' is het oord waar men het in het zoeken naar verlossing voorlopig nog steeds met z'n allen moet uitzitten, tot het bittere einde. Deze, op de reguliere editie, laatste track is haast een finale The Walker Brothers-samenzang Albarn-Beck, met mooi, warm pianiogepingel, bijna flamenco-gitaar en een zuiderse mariachi-trompet.

Op de Deluxe Edition is er naast het lekker funky 'Captain Chicken' met Del the Funky Homosapien, het even funky 'Controllah' in het Braziliaans Portugees, met de Braziliaan MC Bin Laden, die hier met zijn voortdurend geestige hohohohaha's nog even vet knipoogt naar zijn eigen 'Bololo Haha'-hit. En tenslotte is er ook de hiphopper 'Crocadillaz', met Dawn Penn en De La Soul. Laatste saluut aan hun rapper, Trugoy The Dove, die heel onlangs, in februari, overleed.

Muzikaal is Gorillaz' 'Cracker Island' een geweldig hoogstandje van pop. Het album bevat een prima verzaming melodieuze songs en hits, fraai aangepakt in techniek en arrangementen. Stuk voor stuk zullen ze ongeremd en energiek de grootste podia aankunnen. We krijgen kameleon Damon Albarn, weer eeuwig jong, in zijn meest succesvolle en toegankelijke vorm. Met een voorzichtig contemplatief Gorillaz dat in alles zijn ondertoon van melancholie en verdriet weet te behouden. Niet moeilijk, want ze zien een weinig rooskleurige wereld die helemaal oogt als de onze. Een winterse zomerplaat niettemin van een uniek Gorillaz, die ze zonder blozen al naast 'Demon Days' of 'Plastic Beach' mogen leggen.

Gast
geplaatst: vandaag om 14:38 uur

geplaatst: vandaag om 14:38 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.