OK. Dat was luisterbeurt numero uno. Album opent redelijk, maar wel wat gladjes voor Cult-begrippen. Stevige bas. Geen rockclichés. Astbury is goed bij stem.
'A Cut Inside' is stukken beter. Met mooie subtiele melodische wendingen in de zanglijn. Paar kleine rockclichétjes (aan het eind). Maar zeker niet storend. Fijn nummer.
'Vendetta X' is geleend van de late Simple Minds. Kan niet anders. Maar wat steviger uitgevoerd. Kan er net mee door. Maar ben niet overtuigd. Geen rockclichés.
'Give me Mercy' heeft bij het begin ook meteen die wat hemelbestormende late Simple Minds vibe. Zit hem ook in de bas denk ik. Redelijk nummer hoor, daar niet van. Wat te veel coupletje-refreintje. Geen rockclichés. Da's positief.
'Outer Heaven' is op het eerste gehoor voor mij de zwakke broeder van het album. Die synthviooltjes kunnen echt niet. Kitsch. De powerbas en drums spreken me hier niet zo aan. Weinig rockclichés. Da's nog steeds positief.
Met 'Knife Through ...' gaat het niveau gelukkig flink omhoog. Mooi intro. Met ingetogen synths. En een ingetogen Astbury. Mooi slidegitaarlijntje van Billy. Fraai. Drums wel wat te vet. Gitaar zet aangenaam, ietwat proggy aan. Maar niet verkeerd. Mooie ontwikkeling in de song. Uitstekend nummer. Wel wat rockclichés (de gitaarsolo). Maar op een lekkere manier. En het is natuurlijk wel The Cult.
Met 'Impermanence' gaat het niveau nog wat meer omhoog. Heerlijke postpunk baslijn op de voorgrond! En fijn atmosferisch, licht dramatisch gitaarwerk. Tikkeltje gotisch misschien. Veel melancholie. Geen enkel rockcliché. Beste nummer van het album?
De afsluiter houdt het niveau redelijk vast. De synthviolen kunnen hier echt wel! Nochtans behoorlijk zoet. Maar niet te storend. Cliché rocksolo-elementen wel aanwezig, maar binnen de perken.
Al met al een redelijk album. Meer luisterbeurten volgen nog wel - het kost ook niet veel tijd om te beluisteren