Joesef - Permanent Damage (2023)

Interessante hoes. Wat zou erachter zitten? Indiepop. Kan interessant zijn. Uitproberen dan maar.

Beetje info opzoeken over de artiest en het zal eens niet zo zijn. Weer kom ik uit bij een queer artiest terwijl ik er niet naar op zoek ben. Maar ja, dan zie ik wie het toegevoegd heeft en had ik het ook kunnen weten

Deze Schot maakt wat mij betreft geen indiepop. Dit gaat veel meer de hedendaagse r&b kant op (het label op deze site is dus veel terechter).

Uiteraard zingt hij over het opgroeien als 'queer kid' (het lijkt wel of ze tegenwoordig niet meer homo zijn... andere discussie zullen we maar zeggen). Joesef is bevriend geraakt met schrijver Douglas Stuart (wiens boeken ik gelezen heb) en er zijn raakvlakken. Geen fraaie omdat Joesef zich kan vereenzelvigen met de hoofdpersoon Suggie Bain uit het boek van Stuart. En als je de boeken niet kent: neem van mij aan dat het geen makkelijke jeugd is geweest en de omgeving niet bepaald vriendelijk.

Andersom herkent Stuart veel in de muziek van Joesef en dan vooral de inhoud ervan.

Genoeg voer voor mij om er serieus naar te luisteren. Als ik echt moet kiezen ga ik voor de boeken van Stuart, maar dat komt waarschijnlijk omdat ik gewoon niet zo heel erg veel heb met hedendaagse r&b, maar ik herken zeker de rauwe randjes en die zorgen ervoor dat het voor mij interessant genoeg blijft.

De tijd zal leren of dit album nog lang blijft hangen of dat dit er eentje is waar ik aan het einde van het jaar bij het opmaken van de lijstjes denk 'wat was dit ook alweer?'.

Joesef, ho daar, toch niet weer een aanpassing van de naam van Cat Stevens? Neen dus. 'Permanent Damage' is, na een paar uitstekende ep'tjes, het stevige debuut van een sympatieke teddybeer, een Schotse bink met ontwapenende Boy George-blik. Joesef maakt net van diezelfde aanstekelijke jazzy danspop als die we ergens van onze eigen kwetsbare Oscar And The Wolf herkennen. Met op zijn album een plejade aan wellustige queerzangnummers met boterzachte melancholische soulinslag.

Het beeld voor de plaattitel haalde hij in een opwelling bij een pakje sigaretten: Joesef kijkt terug op zijn eigen 'blijvende damage'. Net als Max Colombie worstelt hij met verscheurende emoties en complexen, laat hij even diep in zijn ziel kijken als hij zingt over eenzaamheid, depressie, liefde en gebroken harten. Hij tobt over zijn jeugd in het grijze Glasgow, tijd die niet bepaald over rozen liep. Hij rouwt over een versie van zichzelf die hij nu wellicht definitief kwijt is en ontdekt gaandeweg vooral, met alle pijn vandien, zijn eigen homo-identiteit.

Getalenteerd als ie is, schrijft, boetseert, zingt en producet hij al die lieflijke songs zelf, voorziet hij hun pakken trieste inhoud van het luxueus, supercatchy popjasje dat je je als vanzelf laat aanmeten. Wordt al direct vergeleken met Sam Smith of Amy Winehouse, neem dit erbij voor wat het waard is. Joesef is gewoon heel onthullend in zijn heel lichamelijke muziek. Dansbare, ongrijpbare soul, r&b en elektro, doordrongen van vintage texturen, boven alles moderne versies van een nostalgische Motown-sound uit zijn jeugd en uit mama's platenkast.

In een hemels orkestrale ouverture, de opener 'Permanent Damage', zet Joesef, omgeven door violen, zijn gouden falsetto voor het eerst magistraal in de etalage. Eropvolgend komt het heerlijke, zachte disconummer, 'It's Been a Little Heavy Lately', gelaagde song, aanvoelend als een bad trip, met springerige Tame Impale-vibe en een gevocoderde Joesef zalig drijvend op levendige percussie. 'East End Coast' is een hommage aan een Londense relatie en tegelijk expressie van zijn ontworteling en emotionele band met zijn ma daar in het verre Glasgow.

Als een breekbare Frank Ocean zingt hij vervolgens op zijn persoonlijke favoriet over wanhoop, het tedere 'Just Come Home With Me Tonight', hunkering naar toch nog een laatste toekomstloze nacht. In het zachte maar kwetsbare 'Borderline' komt hij met alle 'permanente schade' in zijn rugzak als in een coming of age tot inzicht dat iets zijn levensblik nu wel voorgoed veranderd heeft.

Na het zuiders broeierige, funky 'Didn't Know How (To Love You)' komt de pure soul van 'Apt. 22' tot leven, song met de ziel van The Mamas & The Papas, met z'n mooie violen en met ook verrassende samenzang met 'big papa teddy bear' Guy Garvey van Elbow. De douchesong, het spacey, etherische 'Shower' is weids en bevat veel zelfgemaakte koorzang en beelden van vervlogen vriendschap.

Het pure, meest persoonlijke juweeltje is dan toch wel het overrompelende 'Joe', over de opkomst en verval van een hoogst passionele tienerrelatie, groovy en tegelijk filmisch en dramatisch én met voldoende stuff dan ook voor die veelzeggende video. Ook 'Blue Car' is triest pakkend, andermaal een filmische song als een in en uitwervelende angstdroom. Evenzo 'Moment', terugkijkend op een voorbije romance als op een terminale ziekte en dan toch maar alles vrolijk verpakken in een regelrechte dansvloerpopsong. Sterk. De prikkelende soul van 'Last Orders' dan, roept inderdaad onweerstaanbaar Amy Winehouse op.

Op dit toch wel spectaculair debuutalbum 'Permanent Damage' is Joesef grotendeels teruggegaan naar één toxische, manipulatieve relatie uit zijn tienertijd. De man leerde veel uit dit verdriet: heeft van 'Permanent Damage' niet enkel zijn uitlaatklep gemaakt, maar ook het handvat om nu te leven en zijn serieuze zet naar persoonlijke groei. Hij noemt zich honderduit gelukkig nu. Doen, laten en relaties zijn op een rijtje gezet, zijn leven in het moment is bruisender dan ooit en hij sluit het album zelfs af met 'All Good'. Dit alles duurt ook mooi al zoveel langer dan het goede weer in Schotland. De zalen lopen vol en het grote internationale succes wenkt ineens meer dan ooit. Goed zo, dat het Joesef van harte gegund is.