The Murder Capital - Gigi's Recovery (2023)

Ruim drie jaar geleden werd ik volledig overrompeld door het debuutalbum When I Have Fears van de Ierse postrockband The Murder Capital. Het album had dezelfde impact op mij als Unknown Pleasures van Joy Division vier decennia ervoor. Dezelfde intense, beklemmende muziek en deprimerende teksten. De afgelopen twee jaar heeft de band gesleuteld aan een nieuwe sound, die wat minder dreigend, meer verfrissend en soms zelfs wat luchtig is.

Tijdens het trage en pijnlijke ontstaansproces openbaarde Gigi’s Recovery zich als een conceptalbum aan de band. “Het woord herstel moet hier gezien worden als zich veranderd voelen: het betekent terugkeren naar een plaats van kracht, "misschien een kracht waarvan je nooit wist dat je die had" en deze transformatie is verpakt in onze identiteit als band en als individuen.”, aldus de band.

De grote kracht van het album schuilt in het inventieve gebruik van dynamiek. Zo wordt bijvoorbeeld in The Stars Will Leave Their Stage naar een geweldige climax toegewerkt met stevige drums om te vervolgen met het ingetogen Belonging.

Vaak wil een tweede album van een band nog weleens tegenvallen, maar dat gaat zeker niet op voor The Murder Capital. Het was enigszins wennen aan Gigi’s Recovery, maar al snel kroop het album onder de huid. Gelukkig komt de band begin februari naar de Lage Landen, om het album voor te stellen.

The Murder Capital live :

04-02 ANTWERPEN : Trix
14-02 AMSTERDAM : Paradiso

Wat blijft er over als je alle opgekropte woede en frustraties in oververhitte vuurballichtbronnen omzet? Het Ierse The Murder Capital offert de jarenlange leegte op om publiekelijk zijn When I Have Fears angsten te delen. Een meesterzet, maar als je al direct jouw koning kwetsbaar in het midden van het speelveld opstelt, verwacht je geen zalvende genade van de omstanders die vanaf de zijlijn toekijken. Een zelf verzwelgende aardbeving, waarmee The Murder Capital alle mogelijkheden om met een overtroevende opvolger het publiek te winnen kansrijk de mond snoert. Toch herpakken de Dublinaren zichzelf in het genuanceerde Gigi’s Recovery, waarbij controle de nieuwe voedingsbodem vormt, en de woekerende onkruidscheuten netjes tot op gangbare hoogte terugsnoeit.

In de wereld van The Murder Capital zijn er alleen maar verliezers. Vervreemding is het kernwoord, vervlakken is het bijvoeglijke naamwoord. De vervlakkende aarde die ooit egaal mooi rond aansluitend was, de vervlakkende maatschappij welke ooit de vrijheid vierde, het vervlakkende toekomstperspectief van een ooit zo frisse energieke nieuwe generatie. Vervlakking en afgeschaafd, gerijpt door ruim drie jaar aan doorzeurende ellende. Kortsluiting in de doorgebrande overladen hersencellen en voorgeprogrammeerde dementie om structureel te vergeten. Alles is systematisch vastgelegd, de calculerende winstkansen, de hoeveelheid aan tranen om een vijand te breken, het percentage aan puurheid in iemands ogen, de hardheid van de gemeten ellende. Hoe ver ga je om te overleven, waar ligt de grens om je hoofd geleegd hersenloos van alle doordachte dieptes te elimineren. We zijn voorgelogen luchtdeeltjes die zich nergens aan hechten en hulpeloos ronddartelen.

The Murder Capital misbruikt de pandemiestilte om vanuit dat kerkhof van sudderende drones en misplaatste synths van Cathal Roper de basis van Existence te legen. Ze droppen miniatuurbommen en laten Diarmuid Brennan het opruimende werk verrichten. Opzwepend opruiend baant hij zich een weg dwars door het trippende Crying heen. Zijn freejazz ritmes krijgen tegenwerking van de bevreemdende neerbuigende gitaarbogen die Damien Tuit uit zijn instrument tevoorschijn tovert en welke als magnetische stoorzenders het geheel ouderwets verstoren. Humeurig brommend nestelt de bas van Gabriel Paschal Blake zich er nog tussen. De evolutie van het slagvaardige Ierse vijftal staat voor een veelbelovende voortzetting van Gigi’s Recovery garant. Dat de plaat minder grijs als voorganger When I Have Fears is, laten ze in de kleurrijke uitloop van Crying al horen.

Return My Head benadrukt die drang tot neerslachtigheid. Kwetsbaar plaatst James McGovern zich geketend op een schietschijf en laat zijn medebandleden een overschot aan lancerende geluidsgolven op hem afvuren. Ethel schept verwarring. Stappen we met het hoofd omhoog strijdbaar de toekomst binnen, of zwakken we naar de verslavingszekerheden af welke ons tijdelijk redden, maar die ons uiteindelijk de kop kosten. Kopen we dat perspectief af, door het onwetende nageslacht hulpeloos in de kwakkelende maatschappij achter te laten, zodat deze onze gecreëerde puinhoop maar moet opbergen. Presenteert James McGovern zich op het debuut nog als constante verharde zekerheid, hier geeft hij vooral zijn kwetsbaarheid het woord. Ethel schuurt spookachtig, en duikt diep het postpunk verleden in. Destructieve demonische noise overstemmen de verbale wanhoop. We liegen ons in het net zo griezelig vormgegeven The Stars Will Leave Their Stage door het onstabiele leven heen.

Het berustende Belonging verslechtert de opkomende zenuwinzinking. De dreiging openbaart zich gemeen zoemend onderhuids en geeft paranoia een wegvretende voedingsbodem. Vanuit die laagte drijft het neurotisch tragische The Lie Becomes the Self verraderlijk naar de oppervlakte toe, om vervolgens weer leeggezogen in die kolkende dieptemassa te verdwijnen. Een leger aan epische kalmte verschijnt aan de horizon, en trekt het einde naar zich toe. Het melancholische surfende We Had to Disappear trotseert juist die golven, en houdt zich standvastig wankelend dansend staande. Met een zacht vertwijfeld vluchtend drum-‘n-basbeat neemt Diarmuid Brennan het baanbrekende werk in A Thousand Lives weer over. Een heerlijk dromerig lichtgewichtig broertje van het vooraan geplaatste Crying.

Gigi’s Recovery overstijgt de boosheid, het ontkiemende angstzaadje heeft zich alreeds voortgeplant. De complexiteit is tot gangbare opgelegde normen en waarden genivelleerd. Gigi’s Recovery is een woeste geïsoleerde om zich heen slaande dodendans in een leeg coconomhulsel. We zijn de nietszeggende grijze motten van de maatschappij, afwachtende om met kleurrijke viltstiften tot gehoorzame eendagsvlinders te transformeren. James McGovern is in het met ingehouden manie vertellende Only Good Things de blinde leidende gids welke in het na smeulende slachtveld zijn zoektocht naar schoonheid voortzet, geamputeerd van zijn eigen zintuigelijke waarnemingen. Diepe wonden herstellen nooit, schroeien hooguit dicht, onderhuidse littekens blijven altijd aan de bovenzijde voelbaar.

Exist. Heeft het vernieuwende The Murder Capital bestaansrecht en garanderen ze de gevestigde zekerheid die bands als Fontaines D.C., shame en IDLES zich al toe-eigenen. Overleven ze de al reeds eerder ingezette voortgang, door bijna kansloos later opnieuw in te stappen. Absoluut! De subtiel geplaatste pianotoetsen en uitwaaiende synths hebben zeker een meerwaarde en overstijgen de vernietigende gitaarsound van de toch al niet misselijke eersteling. Toch staat het donker verhalende Gigi’s Recovery titelstuk vooral voor liefde, hoop en vertrouwen. Vooral dat laatste spreken ze hier overduidelijk uit.

The Murder Capital - Gigi's Recovery | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Met het tweede album van het Ierse vijftal van The Murder Capital krijg je een heuse conceptplaat in handen, mooi met kop en staart, waarvoor zij overigens alle nodige tijd namen en een eerste versie zelfs helemaal terug naar af verwezen. Vanaf hun eerste stappen op de scene is het gezelschap ingeschoven in het respectabele rijtje van de postpunk waar tegenwoordig ook groepen als Fontaines D.C., Idles of Gilla Band succesvol floreren. En goed, beschouwen ze die mannen inderdaad wel als hun bijna dagdagelijkse vrienden, infeite zijn ze even weinig 'postpunker' als Elvis Costello 'punker' was, toen ie in de seventies gemakshalve in dit hoekje gedrumd werd. Het liefst, waaieren ze bij The Murder Capital met hun songs in volle eigenzinnige vrijheid uit in nieuwe frisse windrichtingen. Een bloedhekel, zo frontman James McGovern, hebben ze dus aan herhaling, aan herkauwen van hun eersteling 'When I Have Fears'. Maken ze dan liever met enige durf en voorliefde voor diversiteit en voor regelrecht geduw tegen al het te voor de hand liggende, dit verbluffend organisch werkstuk vol verrassende texturen, weirde geluiden en dito gedachten. Weet daarmee, dit 'Gigi's Recovery' is bij al dit zeker geen makkelijke luisterervaring en allerminst iets gewoon voor de kabbelende achtergrond. Toch kwamen ze samen nog meer tot een plaat waarop alles klopt, die daarom, jaja, met veel respect al direct het predicaat 'jaarplaat' verdient.

Er wordt ook nu weer heel diep en bij wijlen deprimerend geïntrospecteerd, daarvoor moet je muziekhart dus allereerst kunnen openstaan. Maar - kijk al maar even naar die titel 'Gigi's Recovery' en naar die felgekleurde cover - desondanks gaat het hier vooral over een transformatieve, positieve zoektocht, over een recovery vanuit duisternis naar het licht, naar hervinden van kracht, zoiets. Een concept dat op de plaat mooi gesandwicht zit tussen de vervaging van het somber ogende 'Existence', de proloog, en de finale, bewust meer optimistische epiloog 'Exist'. Twee woorden wel die zich beide identiek als 'bestaan' laten vertalen, maar waartussen dan, groeiend overheen een pak existentiële hoogten en laagten, de handel en wandel van The Murder Capital de revue mag passeren.

Radiohead, Alex G, The Strokes en Scott Walker, het lijken de muzikale referenties. Na de cruë, emotionele trip die 'Crying' is, komt de korte heftige à la The Strokes-single 'Return My Head'. Die vat catchy en upbeat het hoopvolle concept van vooruitkijken vanaf de eerste lijn samen: begin van overleven is jezelf opnieuw 'uitlijnen', je getormenteerde geest verlaten en terugkeren naar een plaats ergens van peis, vree en stabiliteit. Het subtiel uit gitaren opstartend 'Ethel' wordt een emotionele topcrooner voor McGovern, die hier niet alleen de vocals, maar die in de lyrics ook de 'lust for life' van Iggy Pop aanneemt. Met McGovern trekt de hele band, niet voor het laatst, de song dan vaak op in een bruisend crescendo. Vervolgens overspant een meeslepende sample 'The Stars Will Leave Their Stage', nog zo'n song die, zich ontwikkelend naar een climax, bevestigt hoe knap alles altijd muzikaal bij The Murder Capital wel is opgebouwd.

En dan is er plots de contemplatieve rust van liefdeslied 'Belonging', misschien horen we daar tussen de elektronica en de dempende cimbalen ergens ook iets van McGovern's verre cello terug. 'The Lie Becomes the Self' is trager en jazzy. Weer die zelfreflectieve, kwetsbaar eerlijke teksten. Ze krijgen steevast een schitterende opsmuk van de collega's verantwoordelijk voor de instrumentatie. Positieve single 'A Thousand Lives' is McGovern's epische verhaal. Het wordt nog intenser door de weelderige triphop-percussie op dreef en let ook op dat opvallend gitaargesoleer. Sterk tot helemaal in de outro.

Single 'Only Good Things' heeft een opvallend opgewekte beat, perfect passend bij McGovern's nu in een rechtuit liefdeslied gegoten poëzie. Titelsong 'Gigi's Recovery' start dan op als met loeiende sirenes, de song leert hoe een mens wegkan met heel zijn 'existence' van voorheen. Tijd dan voor het opmonterende 'Exist', dat het album afsluit.

Dit The Murder Capital is tijdens de isolatie van de pandemie uitgegroeid tot een assertieve, volwassen band met een visie die pulseert, zeg maar, op het ritme van hun leven. Hun plaat is een beklijvende poging van inleven in breekbare evenwichten van bestaan en het weer controle nemen over de weinige dingen die er echt toe doen. Indrukwekkend daarbij is zeker de passie van de charismatische frontman James McGovern. Het schreeuwen heeft hij hier blijkbaar volledig afgezworen, zijn teksten zijn op het voorplan gekomen. Pakken pijnlijke poëzie brengt hij dramatisch, in alle laagste toonaarden van zingen en halfzingen. Het is een songwriting bovendien die schitterend ingekaderd zit in The Murder Capital's uitgebreider, meer genuanceerde geluid. Hier wordt intens geëxperimenteerd met meer verfijnde, bijna U2-gelijke gitaareffecten en er zijn ook veel meer synths, samples en bliepjes voorhanden dan op de voorganger.

Geef deze artistieke plaat dus, waar nodig, desnoods wat meer luisterbeurten om alle tinten ervan te laten doordringen en zie dan ineens de schoonheid ervan indrukwekkend openbloeien. Wensen The Murder Capital daarom hier al 'A Thousand Lives'. Zeker ook straks op het podium. Want lef en bravoure à la Fountaines D.C., ja, dat hebben ze ook al.

Voorzichtig instarten qua scoren, maar mijn inschatting is dat dit album gaat groeien. Bij de vorige was dat uiteindelijk de verkeerde kant uit. Ik had hem echt vaak genoeg gehoord. Deze is sterker en gevarieerder. Gigi's Recovery vertoont alle vormen van groei die een tweede album hoort te laten zien.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: The Murder Capital - Gigi's Recovery - dekrentenuitdepop.blogspot.com

The Murder Capital - Gigi's Recovery
Het altijd moeilijke tweede album na een bejubeld debuut heeft al heel wat bands de kop gekost, maar de Ierse band The Murder Capital blijft uiteindelijk makkelijk overeind, al vergt dit wel een paar luisterbeurten

Dublin werd in 2019 bijna vanuit het niets de hoofdstad van de postpunk met Fontaines D.C. en The Murder Capital als belangrijkste ambassadeurs. The Murder Capital heeft veel tijd nodig gehad voor de opvolger van haar sensationele debuutalbum When I Have Fears, maar Gigi’s Recovery is deze week dan eindelijk verschenen. De band lijkt op haar tweede album op zoek naar een toegankelijker en grootser geluid, maar schijnt bedriegt. Ook de songs op het tweede album van de Ierse band zitten vol bijzondere wendingen en staan garant voor indrukwekkende spanningsbogen. Het is absoluut even wennen na het sensationele debuut, maar ook Gigi’s Recovery is een geweldig album.

De Ierse band The Murder Capital debuteerde in de zomer van 2019 met het aardedonkere, maar bedwelmend mooie When I Have Fears. Fontaines D.C. had Dublin eerder dat jaar op de kaart gezet als de nieuwe postpunk hoofdstad van Europa en The Murder Capital deed er nog een schepje bovenop met een album dat stevig putte uit de archieven van de postpunk en ook nog eens was geproduceerd door de legendarische producer Flood, die flink wat klassiekers uit het genre op zijn naam heeft staan.

Sindsdien zijn flink wat nieuwe bands met een voorliefde voor postpunk opgedoken, maar het niveau van When I Have Fears van The Murder Capital is maar zeer zelden of misschien zelfs wel helemaal niet geëvenaard. De Ierse band heeft er zelf kennelijk ook wat tegenaan gehikt, want het moeilijke tweede album van The Murder Capital heeft relatief lang op zich laten wachten. Gigi’s Recovery is deze week verschenen en moet opboksen tegen torenhoge of zelfs onrealistisch hoge verwachtingen.

The Murder Capital heeft ook dit keer een producer van naam en faam weten te strikken, want Gigi’s Recovery is geproduceerd door niemand minder dan John Congleton, die het afgelopen jaar onder andere albums van Regina Spektor, Whitney, Midlake, Death Cab For Cutie en Ezra Furman produceerde. Het is niet de naam die ik op voorhand zou hebben verwacht bij The Murder Capital, maar het pakt wat mij betreft goed uit.

Ook op haar tweede album verwerkt The Murder Capital flink wat invloeden uit de postpunk, maar Gigi’s Recovery klinkt anders en hier en daar zelfs totaal anders dan When I Have Fears. Ook het nieuwe album van de band uit Dublin is aan de donkere kant, maar het is niet zo aardedonker als het debuut van de band. Gigi’s Recovery klinkt verder wat toegankelijker dan zijn voorganger, al is dit deels schijn.

The Murder Capital is in een aantal passages wat dichter tegen stadgenoten Fontaines D.C. aan gekropen en begeeft zich bovendien op het terrein dat ontgonnen werd op de vroege albums van bands als Editors en White Lies. The Murder Capital lijkt hiermee te mikken op een wat groter publiek, maar liefhebbers van postpunk vinden nog steeds veel van hun gading op Gigi’s Recovery. De meeste postpunk bands die de afgelopen jaren zijn opgedoken kozen voor praatzang en daar ben ik persoonlijk niet zo gek op. Ook de zanger van The Murder Capital spreekt de teksten af en toe uit, maar er wordt gelukkig ook veel gezongen op Gigi’s Recovery.

Het nieuwe album van de Ierse band deelt, zeker bij eerste beluistering, niet de mokerslag uit die we kregen van het sensationele debuut, waardoor ik Gigi’s Recovery in eerste instantie duidelijk minder vond dan When I Have Fears, maar het album begon al snel aan een inhaalslag. De songs op het nieuwe album klinken hier en daar inderdaad grootser en meeslepender dan die op het debuut, maar The Murder Capital kiest zeker niet voor de makkelijkste weg en experimenteert er hier en daar driftig op los. De band kiest bovendien ook dit keer in het merendeel van de gevallen voor verrassend ingetogen en subtiele songs.

Keer op keer wordt de spanning op fantastische wijze opgebouwd en in alle songs op het album zitten opvallende accenten of verrassende wendingen verstopt, bijvoorbeeld door gebruik te maken van elektronica. In muzikaal opzicht is Gigi’s Recovery veel beter dan het snel gemaakte debuut van de band, maar ook de songs blijven maar aan kracht winnen. Ik ben inmiddels helemaal om. Wereldplaat. Erwin Zijleman

Mijn interesse was gewekt door de beschrijvingen en beoordelingen. Na een behoorlijk aandachtige eerste luisterbeurt bleef ik met een gemengd gevoel achter; ik wist niet wat ik er moest vinden. In ieder geval best een groot verschil tussen de betere en de mindere nummers. Ik kan de puurheid wel waarderen; de productie vind ik erg goed en is een absolute meerwaarde. Tegelijk klinkt het soms alsof het in 1 keer is opgenomen en de oneffenheden daarbij voor lief zijn genomen. Ook dát past bij het soort muziek.
Al met al moet dit nog even indalen en zullen de komende weken bewijzen of het een groeiplaat is of dat me het gewoon niet voldoende kan bekoren. Tot nu toe hangt mijn vinger niet boven de knop ‘repeat’.

Na het geweldige debuut dusdanig teleurstellend dat ik mijn kaartjes voor Paradiso van de hand heb gedaan. Jammer.