menu

Dave Rowntree - Radio Songs (2023)

mijn stem
3,77 (13)
13 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Electronic / Pop
Label: Cooking Vinyl

  1. Devil's Island (3:13)
  2. Downtown (3:36)
  3. London Bridge (3:18)
  4. 1000 Miles (4:30)
  5. Hk (3:59)
  6. Tape Measure (2:58)
  7. Machines Like Me (4:03)
  8. Black Sheep (2:56)
  9. Volcano (5:07)
  10. Who's Asking (3:50)
totale tijdsduur: 37:30
zoeken in:
avatar van Poles Apart
3,0
Solo album van de drummer van Blur.

Devil's Island

avatar van deric raven
4,5
Na de succesvolle jaren negentig periode van Blur richt Damon Albarn zijn aandacht steeds meer op de Gorillaz carrière en de bijkomende soloprojecten. Geheel afgeschreven is de band niet, in 2003 komt nog Think Tank met de indrukwekkende Banksy hoes uit en in 2015 ziet The Magic Whip het licht. Gitarist Graham Coxon ontwikkelt zich als kunstschilder, bassist Alex James produceert als Country House boer kazen en de veelzijdige drummer Dave Rowntree heeft tal van bijbanen, en is als gemeenteraadslid een vijfjarige periode voor de Labour-partij in de Norfolk County Council actief. Zo wordt je opeens een welvarend Parklife personage, onzichtbaar in het popgebeuren, maar wel tevreden met de daaropvolgende keuzes. Als tijdens de pandemie onzekerheid de overige werkzaamheden stilliggen, besluit Dave Rowntree om de tijd nuttig in de studio te besteden. Net rond de periode dat Blur bekend maakt dat ze weer in het Wembley Stadium gaan optreden is zijn eerste soloplaat Radiosongs klaar om te verschijnen.

Radioliedjes vormen de basis voor je muzikale ontwikkeling, vervolgens ga je naar de platenboer om het desbetreffende album aan te schaffen. Radioliedjes laten je verliefdheid herbeleven. Radioliedjes verenigen een saamhorigheidsgevoel. Dave Rowntree is een jaar of dertien als de punkbeweging die beleving aardig in de war schudt. Waarschijnlijk luistert hij stiekem in de vroege nachturen naar de alternatieve zenders, en maakt Dave Rowntree met de propagandistische denkwijze achter de songs kennis. Radioliedjes beïnvloeden vanaf dan je culturele inzicht, je politieke voorkeuren en je sociale visie. Radioliedjes zijn een rebels medium, waarmee het zelfs mogelijk is om de wereld te veranderen.

Devil’s Island is het sleutelnummer van Radio Songs, en handelt over die onzekere periode. De dreigende werkeloosheidsarmoede verscheurt Groot Brittannië, die onvrede staat ook aan de oorsprong van het toenemende racisme. Direct bij de openingstrack gaat het dus al mis, en dit gegeven is bepalende voor de resterende toon van de plaat. De Blur drummer is te oud om zich met de nieuwe generatie te bemoeien, die boosheid heeft hij al lang achter zich gelaten. Dave Rowntree spiegelt het verleden aan het heden, en concludeert dat er wel heel veel raakvlakken zijn. De muzikant is de stille kracht binnen Blur en mist dat radicale opruiende karakter van bandmaatje Damon Albarn die zich wel publiekelijk maatschappelijk uitspreekt. De Devil’s Island triphop heeft het spokende van de The Specials klassieker Ghost Town. Dezelfde leegheid, dezelfde griezelige achtergrondvocalen en dezelfde naargeestige sfeer, alleen in een ander tijdsbeeld.

Het instrumentale HK staat voor het beklemmende claustrofobische Hong Kong, een overvol mierennest zonder leidende koningin. HK zoekt tevens de verklaring voor die hypnotiserende magnetiserende werking en inspirerende schoonheid van deze wereldstad op. Tape Measure heeft overduidelijke Bollywood elementen en benadrukt nogmaals de kracht van de muzikale vastgelegde boodschappen. 1000 Miles grijpt terug naar de kern van de radiosongs, de romantische liefdesliedjes. In het geval van Dave Rowntree bevestigen deze het heimweegevoel, en verklaren ze enigszins dat bij Blur een uitputtende tourneevermoeidheid optreedt.

Eenmaal gevestigd komen er andere zwaardere opwegende waardes in het leven. De soft dreamwave van Machines Like Me verslecht de vervagende synthpop grenzen en verlangt nog sterker naar die behoefte om het huiselijke bed niet te verlaten. Het gehoorzaamd de levenloze depressies en de tellende dagen welke in alle rust passeren. Het zware persoonlijke Black Sheep is een treurverslag van de afstandige verhouding met zijn vorig jaar overleden ouders. Familiegeheimen verdwijnen in het graf, zand erover en het is klaar. Een mogelijkheid om gedane zaken goed af te sluiten is er niet meer. Zelfs het vergevende Who’s Asking brengt daar geen verandering in.

Dave Rowntree experimenteert met elektronica en verdringt zijn levendige drumwerk naar de achtergrond. Het valt vooral op dat zijn stem bijna een identieke schaduwfunctie vervult, en dat hij bangelijk dicht bij die van Damon Albarn in de buurt komt. De geordende deprimerende Downtown chaos laat idealistische jeugddromen in zachte verminkende granaatscherven ontploffen. Vanuit het zwevende niets bouw je enkel illusies op, meer heeft het niet te bieden. De futuristische London Bridge krautrock duisternis heeft typische Blur koortjes en New Order postpunk elektronica en gaat samen met het machinale vervlakkende doodse Volcano de confrontatie met Everyday Robots van Damon Albarn aan. Blijkbaar zijn het allemaal puzzelstukjes die in bandvorm zo perfect in elkaar passen, maar welke los daarvan ook bestaansrecht hebben. Radio Songs is een verrassend sterk debuut, en beaamt met terugwerkende kracht de rol van de drummer binnen het Blur groepsgebeuren, welke blijkbaar een stuk groter dan gedacht is.

Dave Rowntree - Radio Songs | Electronic | Written in Music - writteninmusic.com

avatar van erwinz
4,5
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Dave Rowntree - Radio Songs - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Dave Rowntree - Radio Songs
Na Damon Albarn, Alex James en Graham Coxon laat ook drummer Dave Rowntree horen dat er leven is na(ast )Blur op een prachtig ingekleurd album dat direct intrigeert, maar pas na een keer horen volledig tot bloei komt

Bij de naam Dave Rowntree zal niet iedereen direct opveren, maar fans van de Britse band Blur weten dat het de drummer van de roemruchte band betreft. Dave Rowntree laat op Radio Songs fraai drumwerk horen, maar hij blijkt ook een verdienstelijk zanger en boven alles een begenadigd muzikant die op zijn solodebuut tekent voor even mooie als avontuurlijke klanken. Radio Songs heeft hier en daar een loom en filmisch karakter, maar het is ook een spannend album waarop van alles gebeurt. Ik vond tot dusver vooral de soloalbums van Damon Albarn interessant, maar ook drummer Dave Rowntree heeft een album gemaakt dat niet misstaat naast het oeuvre van Blur.

Als ik de vier leden van de Britse band Blur zou moeten noemen, zou ik met zanger Damon Albarn, gitarist Graham Coxon en bassist Alex James een heel eind komen, maar de naam van de drummer zou ik echt niet meer weten. De naam Dave Rowntree deed bij mij ook echt geen belletje rinkelen, waardoor ik het eerste soloalbum van de voormalige drummer van Blur bijna had laten liggen. Gelukkig heb ik Radio Songs wel beluisterd, want Dave Rowntree heeft, in het jaar dat Blur voor het eerst sinds 2015 weer op het podium zal staan, een verrassend sterk album afgeleverd.

De titel Radio Songs suggereert dat de Britse muzikant ons een serie makkelijk in het gehoor liggende popsongs voor gaat schotelen, maar dat is maar zeer ten dele het geval. De Britse muzikant kiest op zijn solodebuut vooral voor bijzonder sfeervolle en beeldende klanken, waarin naast zijn subtiele drumwerk vooral heel veel elektronica is te horen. Het tempo ligt over het algemeen laag en de klanken zijn warm, waardoor Radio Songs het vooral in de avonduren uitstekend doet.

Zeker wanneer de strijkers aanzwellen en de elektronica als een warme deken over je heen valt, is Dave Rowntree op Radio Songs ver verwijderd van de puntige popsongs van Blur, maar de Britse muzikant heeft invloeden van de band, die ooit samen met Oasis streed om heerschappij binnen de Britse popmuziek, niet volledig naast zich neergelegd, zoals is te horen in het aanstekelijke London Bridge, waarin naast een snufje postpunk ook absoluut een vleugje Blur opduikt, al is het maar omdat de stem van Dave Rowntree af en toe wel wat doet denken aan die van Damon Albarn.

Over het algemeen genomen is de muziek van Dave Rowntree echter een stuk filmischer of experimenteler dan de muziek die Blur in haar hoogtijdagen maakte. Dat laatste hoor je in de tracks waarin de elektronica het volledig overneemt, een zwoele vrouwenstem opduikt en Dave Rowntree alleen met de bijzondere ritmes zijn verleden als drummer laat horen. Wanneer de elektronica de overhand heeft en de ritmes het tempo wat opvoeren schuift Radio Songs op richting elektronische popmuziek, maar de meeste tracks op het album moeten het hebben van lome klanken en een bijzondere sfeer. Het is een sfeer die niet zo ver is verwijderd van de muziek die Dave Rowntree samen met Ian Arber maakte voor een aantal Britse tv-series.

Radio Songs is zoals gezegd geen album met hapklare brokken, maar ontoegankelijk is de muziek van Dave Rowntree zeker niet. De songs van de Britse muzikant verleiden door de mooie klanken verrassend makkelijk, maar Radio Songs is ook een album waarop pas na verloop van tijd alles op zijn plek valt. De rol van de Britse drummer leek in Blur betrekkelijk anoniem, maar gezien de hoge kwaliteit van de songs op zijn solodebuut vermoed ik dat Dave Rowntree meer heeft bijgedragen aan de muziek van de roemruchte band dan menigeen dacht.

Radio Songs laat horen dat Dave Rowntree een prima zanger is, maar de meeste indruk maakt hij toch als songwriter en vooral als arrangeur. De tracks op Radio Songs zijn stuk voor stuk fraai opgebouwd en prikkelen steeds weer de fantasie en de nieuwsgierigheid. De instrumentatie is vooral groots, meeslepend en wonderschoon, maar een verrassende wending is nooit ver weg. Drummers van grote bands leveren maar zeer zelden een soloalbum af dat minstens net zo interessant is als de albums van hun bands, maar Dave Rowntree is met Radio Songs een zeer interessante uitzondering. Erwin Zijleman

avatar van Venceremos
3,0
Hey, een nieuwe Everyday Robots. Van gelijkaardige kwaliteit ook nog eens? Neuh.

avatar van Slowgaze
4,0
Venceremos schreef:
Hey, een nieuwe Everyday Robots. Van gelijkaardige kwaliteit ook nog eens? Neuh.

Mijn eerste associatie was ook heel erg die plaat, ook omdat Rowntree qua stem wel nogal als een Damon Albarn van de Aldi klinkt. Maar na twee luisterbeurten ben ik hier toch best over te spreken; kwalitatief is het waarschijnlijk geen Everyday Robots, maar vooralsnog bevalt dit album me een stuk beter dan dat iets te aanstellerige The Nearer the Fountain. Al met al vermoed ik door deze plaat dat Rowntree toch best een niet te onderschatten creatieve inbreng bij Blur had; dat bepaalde stilistische keuzes en ontwikkelingen die aan Albarn en Graham Coxon toegeschreven werden, ook best eens uit zijn koker zouden kunnen komen.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:17 uur

geplaatst: vandaag om 15:17 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.