John Cale - Mercy (2023)

Ga hem aanstaande maandag live in York zien, benieuwd wat er van dit album eventueel op de setlist staat. Veel samenwerkingen dit keer, veel interessante gastartiesten. Wel een lange speelduur.

Story of Blood

"Night Crawling" kennen we al, die was vooruitgesneld.

Het is nog even wachten eer ik hem live ga zien, in De Roma, in Antwerpen. Daartegen (februari) zal ik het album reeds kunnen instuderen hebben

Benieuwd naar de plaat ook natuurlijk!

Indrukwekkend concert gisteravond in York van Cale en z'n band. Hij speelde twee nummers van dit album, de titeltrack en (bonustrack) "Pretty People", twee sterke songs. De man wordt 81 in maart maar blijft progressief bezig. M'n bewondering voor Cale is alleen maar toegenomen na gisteren (al vonden sommige bezoekers het nodig om te fluiten en was er boegeroep omdat ie geen toegift speelde... Tja, dan snap je er dus niks van). Reuze benieuwd naar dit album.

‘Humanity hit a brick wall’: John Cale on the Velvets, Nico, Covid and a gun-ridden world gone bad

...en dit nieuwe album dat vrijdag verschijnt.

Dit is een echt heel mooie plaat.

Op het eerste gehoor: wonderlijk, overdonderend, vervreemdend en innemend album. Waarop Cale weer eens laat zien hoeveel hij muzikaal toch kan.

Ik was erg nieuwsgierig naar dit album. En om de een of andere reden was ik erg hoopvol. Achteraf gezien was deze hoop nergens op gebaseerd: ik ben een grote fan van Cale. Maar dan wel zijn rol in de Velvet Underground, Paris 1919 en de drie daarop volgende albums op het Island label: Fear, Slow Dazzle en Helen of Troy. En da's toch best wel een tijdje geleden. Zelfs zijn algemeen erkende meestwerk Music for a New Society kon mij maar matig bekoren.

Na enkele nummers van Mercy werd mijn hoop aardig de grond ingeboord. De overdaad aan electronica bezorgt me zoveel hinder dat ik de muziek eigenlijk niet eens meer hoor. Na enkele nummers moest ik de muziek afzetten en dat gebeurt mij niet zo vaak. Zelfs albums waar ik niet veel aan vind luister ik de eerste keer meestal wel helemaal uit. Nou ja, ik zal het over een tijdje toch maar weer eens een nieuwe kans geven.

Mijn aversie tegen overmatige inzet van electronica beperkt zich overigens niet tot Cale. Het heeft beslist met mijzelf te maken. Ik luister nu ruim 50 jaar zeer intensief naar muziek, maar met het ouder worden neemt deze irritatie toe en geef ik sterk de voorkeur aan het traditionele instrumentarium in de populaire muziek.

Dat merk ik heel sterk toen ik direct na dit album van John Cale het zojuist verschenen All the Eye Can See van Joe Henry opzette. Qua gebruik van instrumenten het diametraal tegenovergestelde van Mercy. Een keur aan analoge, en veelal akoestische instrumenten, spaarzaam en subtiel ingezet. Zalf voor mijn oren, die na een paar nummers van Mercy geheeld moesten worden.

En die producer heet Cale en wil nog even vlammen. Stilte is voor later.

Het hoeft dus niet aan u te liggen - anders toedienen met beleid.