menu

Kansas - Live at the Whisky (1992)

mijn stem
3,47 (15)
15 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Intersound

  1. Introduction (1:05)
  2. 'Howlin' at the Moon' from Magnum Opus (1:30)
  3. Paradox (4:14)
  4. Point of Know Return (4:42)
  5. Song for America (9:01)
  6. The Wall (6:07)
  7. Hold On (4:20)
  8. Dust in the Wind (4:03)
  9. Miracles Out of Nowhere (6:31)
  10. Mysteries and Mayhem (4:54)
  11. Portrait (5:44)
  12. Carry on Wayward Son (7:13)
  13. Down the Road (0:16)
  14. Lonely Street (5:27)
totale tijdsduur: 1:05:07
zoeken in:
knight3
Zonder songs van Power en In The Spirit (die staan wel op King Biscuit Flower Hour Live) klinkt deze cd minder dan Two For The Show. De stem van Walsh is wat minder, maar het geheel klinkt wel enthousiast. Versie van Down The Road springt eruit!

avatar van notsub
4,0
Een live album van Kansas uit 1992. Het was toen al lang geleden dat er een goed studio album van Kansas uitkwam en dat gevoel overheerst op deze live opnamen. Hier is duidelijk een band aan het spelen die met veel plezier hun hoogtepunten uit de jaren zeventig nog eens opvoert. Er staan dan ook geen echte missers op, wel is het een voorspelbare verzameling "The Best Of Kansas Live".

avatar van bikkel2
2,5
Kansas in de jaren 90 . De groep deed er eigenlijk niet echt meer toe . Zonde eigenlijk want met In The Spirit Of Things eind jaren 80 , leken de symforockers een frisse re-start te gaan maken . Helaas werd het album nogal over het hoofd gezien .
Deze live registratie staat vol met jaren 70 spul . Niet veel mis mee , maar ik had wat recenter spul verwacht van Power en In The Spirit Of Things .
De nummers hierop zijn grotendeels te vinden op Kansas live klassieker Two For The Show , die op alle fronten beter is dan dit album .
Kansas klonk daar een stuk hongeriger en geinspireerder .
Maar de grootste teleurstelling is de stem van Steve Walsh .
De man trekt het duidelijk niet meer en dat is een treurige constatering . Achteraf is ook wel duidelijk waarom . Walsh zat in een behoorlijke donkere periode en was behoorlijk verslaafd geraakt aan allerlei foute middelen .
Gelukkig is hij nu clean , maar zijn stem heeft nooit meer die veerkracht gekregen van toen .
Verder wordt er goed gemusiceerd , maar is dit nauwelijks een nuttige aanvulling voor de Kansas collectie . Voorspelbaar is het juiste woord hier .

avatar van B.Robertson
Nummers van In the Spirit of Things en Power staan op King Biscuit Flower Hour Presents Kansas met Steve Morse nog in de gelederen, hier op Live at the Whisky vervangen door David Ragsdale - violin, guitar. Die heb ik als Kansas-lid al eens gezien op een Arrow Classic Rock festival. Steve Morse trok zijn eigen plan. Hij nam in '89 soloalbum High Tension Wires op en was vervolgens betrokken bij de reünie van Dixie Dregs, actief in de Steve Morse Band en weer in Kansas gedurende een gedeelte van hun '91 tour. Live at the Whisky werd op 5 april '92 opgenomen en 7 juli '92 uitgebracht; lijkt me vooral een release om niet helemaal in de vergetelheid weg te zakken en Steve Walsh' stem is hier nou inderdaad niet op en top.

avatar van RonaldjK
3,5
Kansas had sinds 1988 niets meer uitgebracht: geen platenmaatschappij die brood zag in deze oude progrockers uit de jaren ’70. Getourd werd er desondanks volop. Vandaar de zelfgefinancierde cd en video: om te laten horen en zien dat de groep nog bestond en alweer geruime tijd een violist in de gelederen had. Wie weet of het de belangstelling voor de groep zou doen herleven. Violist en gitarist David Ragsdale en toetsenist Greg Robert debuteren op Live at the Whisky bij Kansas op geluidsdrager, terwijl oudgediende Kerry Livgren een gastoptreden doet.

De recensenten waren niet vriendelijk. Ik kan me nog uit die zomer van 1992 herinneren hoe bij verschijnen kritische geluiden waren te lezen. Eerste kritiekpunt was de matige zang van Steve Walsh - al hoor ik hem zelfs dan veel liever dan menig collega-vocalist! Tweede punt van kritiek betrof de verrassingsloze setlist met slechts werk uit de jaren 1974 - 1977, Hold On van Audio-Visions (1980) uitgezonderd. Dus geen werk uit de periode met zanger John Elefante (Play the Game Tonight was ook na diens vertrek jarenlang een ijkpunt in de setlist) of gitarist Steve Morse.
Je kunt je afvragen waarom niet minimaal drie nieuwe nummers werden opgenomen, als teken dat Kansas méér was dan een groep uit het circuit van golden oldies. Wat dat betreft hielp dit album hen niet vooruit, ook al valt me nu op dat gitarist Rich Williams duidelijk soepeler soleert dan in de befaamde jaren ’70. De bandleden hadden niet stilgestaan, maar waren gerijpt, getuige de uitvoering van Mysteries and Mayhem, dat veel zwaarder klinkt dan voorheen.

Wikipedia vertelt meer over de totstandkoming, zoals de problemen rond de video-opnamen. Het relaas van een groep die toch al in de hoek zat waar de klappen vielen. Dat het desondanks goed kwam, mag een klein wonder heten.

Gast
geplaatst: vandaag om 16:50 uur

geplaatst: vandaag om 16:50 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.