Ahab - The Coral Tombs (2023)

Van Ahab ken ik (hier op mume) de kritiek dat na het monumentale debuut de lichtere koers van daarna niet helemaal gepruimd wordt. Ook The Coral Tombs sluit weer aan op die beruchte koers die met The Giant en The Boats Of The Glen Carig vorm heeft gekregen. Toch heeft het album weer een heel eigen karakter gekregen. En dat is best knap als je kader niets meer en minder dan de mysterieuze zilte zee mag zijn.

Openingsnummer Prof. Arronax' Descent Into the Vast Oceans gaat verwarrend van start met knuppelende drumpartijen en druk riffwerk. Al snel worden de kalme wateren opgezocht en komen we in het gebruikelijke proces waarin verstilde passages afgewisseld worden met diep doordreunende doompassages. De galmende zang krijgt vaak de voorkeur boven de diepe grommen die af en toe uit een bodemloze trog opstomen. Hiermee krijgt The Coral Tombs een ritualistisch karakter en dat past een doomband als Ahab natuurlijk als een zwemvest. De nadruk ligt andermaal op atmosfeer en daaraan geen gebrek bij Ahab.

In nummers als The Sea As A Desert en het beknopte Colossus Of The Liquid Graves worden de traditionele oerkrachten fijn afgewisseld met schitterend melodieus leadwerk waarmee Ahab juist zijn extra dimensies aan haar geluid weet mee te geven. Her en der duiken ook wat meer psychedelische additieven en jazzy loopjes op in het geluid die toch net weer anders toegepast worden dan op de voorgaande albums.

Ahab weet opnieuw op zeer vakkundige wijze een nautisch decor op te tuigen zonder steeds maar in herhaling te vallen. Dat ze daarmee wat meer koersen op melodie en relatieve lichtvoetigheid neem ik daarbij graag op de koop toe.