The Smashing Pumpkins - ATUM: Act III (2023)

Ben een van de weinigen geloof ik maar ik vind deze stijl van ze best goed.

Laatste single ook weer lekker.

Spellbinding klinkt oprecht goed! Goed refrein zeg

aERodynamIC
Wat vind jij??
Klinkt al veel beter dit nummer, al zingt hij wel nog steeds in de "nieuwe" stijl.

Afschuwelijk nummer weer dat "Spellbinding", zeer irritante zang, het is allemaal zo gemakkelijk en goedkoop wat ze (nou ja, ze... Corgan bedoel ik) doen. Er zit totaal geen diepgang of verrassing meer in.

Geen diepgang absoluut niet mee eens.

Op het vlak van tekst hoor ik een aantal van de meest interessante dingen voorbij komen die ze hebben gedaan.

Ik had het nog niet gehoord, nu wel.

Ik vind deze stijl gewoon niet leuk. Op zich kan ik er wel naar luisteren, maar het zijn niet meer 'mijn Pumpkins'.

Kan ik inkomen hoor. Ik vond het laatste album ook veeel minder en idd zoals je zegt, totaal niet de stijl van de SP. Toch heb ik mij hierbij neergelegd en me proberen open te stellen voor de nieuwe sound.
Daarbij kom ik tot nu toe tot de volgende conclusie: 70-80 procent van de nummers zijn idd echt ruk maar een goede 20% vind ik goed te doen. Geen 8 of 9jes maar wel gewoon zeeer luisterbaar.

Jullie hebben me te pakken. Ben ik toch weer gaan luisteren....

Vroeger, toen ik klein was, hadden we thuis een MSX. Daar zaten briljante spelletjes op van Konami. Die konden magische dingen met driespoorsgeluid.... Zoek "Metal Gear MSX-2" maar eens op. Daar moet in aan denken, maar dan minder vindingrijk...

En dat refrein van Spellbinder. Serieus..?? Of zitten jullie hierboven in de sarcastische modus..?? Take me away, I'm on fire.... Echt wauw. Knap.

Een nieuw -ander- geluid vind ik echt dikke prima, en leuk, en boeiend, maar kom op jongens. Schrijf eens een liedje met bezieling....

Smashing Pumpkins zullen het niveau van Gish en Siamese Dream nooit meer evenaren. Al bij Mellon Collie proefde ik dat ze de verkeerde weg aan het inslaan waren en de rest is geschiedenis.

Ik zie al stemmen staan: kunnen deze users al iets meer over dit deel vertellen? Ik neem aan verder waar deel I en II geëindigd zijn? Of is dit deel dan toch het beste van het drieluik?

De rating is vrij hoog dus ben wel benieuwd

Het hele album is te beluisteren, maar ben er nog niet aan toegekomen. Heb wel al "In Lieu of Failure" gehoord (naast "Spellbinding"), en dat was zo slecht nog niet. Slechter dan de vorige twee kan nauwelijks, maar met Corgan weet je het nooit natuurlijk.

Met Act III vervolmaken de Pumpkins hun Atum project, of moet ik zeggen Billy? Want daar lijkt het meer op.

Kan dit laatste deel ervoor zorgen de bittere smaak van Act I en II wat weg te spoelen?

Met opener Sojourner lijkt het er bijna op. Dit nummer klinkt een stuk natuurlijker dan alles op de vorige delen. Kalm en een fraaie muzikale omlijsting, ietwat zoutloos wellicht, maar beter te pruimen. Zou het dan toch???

That Which Animates the Spirit is geen hoogstandje, maar kan er wederom wel mee door vanwege het gitaarwerk. Wel een raar einde.

Ook The Canary Trainer klinkt wat natuurlijker en aangenamer in mijn oren. Het is vrij relaxed en het geluid minder nepperig of kitsch. Daarmee is het nog steeds geen enorm positief uitspringend nummer, maar luistert het wel prettig weg en dat is al enorme winst. Maar ook hier lijkt het of Billy niet weet hoe hij het nummer moet eindigen waardoor het iets schetsmatig wordt.

Op Pacer komen de synths wat meer naar voren, maar het is te doen. Als je de oude Pumpkins even loslaat (en dat doe ik al heel wat albums lang) dan klinkt dat als een wel aardig alternatief synthpop bandje. Nu het om mijn Pumpkins gaat luister ik ernaar, was het een andere band dan was ik waarschijnlijk weggezapt in deze vluchtige tijden. Het blijft een beetje amateuristisch overkomen allemaal.

In Lieu of Failure dan. Een nummer waar ik eindelijk al bij het intro opveer. Het is eigenlijk toch te gek dat een nummer waar de rocksound wat meer overheerst zorgt voor een voorzichtige glimlach, want eigenlijk stelt het nummer niet zo heel veel voor, maar het is bijna een soort verademing in het geheel.

Op Cenotaph gaat het weer een stapje terug. Een bijna akoestisch nummer op gitaar met daaronder wat lichte synthesizer klanken. Met een zanger als Billy klinken dit soort nummers nooit echt lekker in mijn oren, en hier is de synth-begeleiding gewoon weer lelijk te noemen helaas. Hierdoor weinig gevoeligheid zoals je dat op sommige nummers van Adore nog wel enigszins kon ervaren.

Harmageddon..... lekker die gitaren. Het kan dus nog wel. Dit kan er gewoon mee door. Had dit vaker gedaan Billy! Fireflies is dan helaas weer van het kaliber 'hoe onderdruk ik een geeuw'. Futloos gezweef.

Als Intergalactic net zo goed is als het nummer van de Beastie Boys zou dat heel wat zijn. Uiteraard is dat iets te veel gevraagd. Het is kitschy pop, maar ergens vind ik het dan toch wel weer leuk. Zeker halverwege als er een omslag in het nummer komt. Hier komen ze goed mee weg wat mij betreft. Het leukste nummer van Act III.

Spellbinding is een soort van te doen, maar die synths blijven spuuglelijk. Het is dat het een soort meezingertje is, en meer kan ik er niet van maken. Op zich niet heel onaardig, maar op dit drieluik ben ik al snel blij met zeer middelmatige nummers die gelijk enorme hoogtepunten blijken te zijn.

Of Wings sluit dit grootse project af. Billy zelf vindt het de opvolger van Mellon Collie and the Infinite Sadness. Ik weet niet of Billy ons allemaal keihard in het gezicht uitlacht of dat ie dat ook echt denkt. In dat geval zou het een beetje sneu zijn. Misschien is het gewoon een leuke verkooptruc. Bij Billy weet je het maar nooit. Dit nummer klinkt ook echt als een afsluiter. Een soort melancholiek terugkijken of zo. Beetje lachwekkend en pompeus als je het mij vraagt. Snel vergeten.

Melancholisch ben ik zeker als ik iets verder terugkijk naar die mooie jaren waar ik zo'n enorm grote fan van de band was. Daar heeft Atum helemaal niks mee van doen.
Act III blijkt dan uiteindelijk het betere deel te zijn, maar heel veel beter is het ook niet. Ik ben mild met 3*, maar daarmee blijft het gemiddelde voor het hele drieluik gewoon op 2,5* staan.

Echt verrassend is het niet dat de Pumpkins hiermee komen, want dat liet Billy (ik zeg Billy, want dit is geen band project als je het mij vraagt) al doorschemeren op de vorige albums. Maar toch is het teleurstellend. Een band die zulke meesterwerken heeft gemaakt en nu met dit soort werk komt.

Genoeg artiesten die niet meer verrassen of op de automatische piloot gaan. Het is ook bijna niet te doen om een torenhoog niveau vast te blijven houden. Dat hoeft ook niet. Met bijvoorbeeld een album als Oceania wisten de pompoenen mij toch echt nog gelukkig te maken ook al was het niet een meesterwerk als één van de eerste drie albums. Ik kon er zelfs meer van genieten dan bijvoorbeeld een Machina of Adore.

Maar met Atum hebben we een dieptepunt bereikt en dat vormt toch een smet op die eens zo machtige Smashing Pumpkins. Inmiddels voorgoed tot moes geslagen?

Ik denk dat Billy dood is. De platenfirma heeft een andere kale knikker opgetrommeld en AI een opdracht gegeven om albums te schrijven. Helaas niet in de stijl van Gish of SD maar in de latere

Laatste deel van een ambitieus maar uiteindelijk qua songmateriaal nogal doorsnee en dun klinkend drieluik. Ditmaal wel iets meer variatie tussen en binnen de tracks; luister maar eens naar het lange Intergalactic, één van de betere nummers, met een leuke combinatie van electronica en rock. Hier en daar verder wel wat aardige liedjes, zoals het aanstekelijke Spellbinding, maar als geheel schiet het album net als de twee voorgangers toch weer tekort. Het klinkt allemaal erg kaal en onbezield, met een matig zingende Corgan.