Ryuichi Sakamoto - 12 (2023)

Een mooi ambient album van Sakamoto. Verstild, melancholiek en mijmerend. Alleen synthesizer, afgewisseld met veel piano. Satie lijkt hem meer te hebben beïnvloed dan Harold Budd. Vernieuwend is het allemaal niet, maar het is wel een heerlijk wegdroomplaatje geworden. Muziek voor introverts, of mensen die het willen worden.

In de review op Pitchfork is te lezen dat zijn vooruitzichten niet al te best meer zijn vanwege kanker. Dit album bestaat uit verschillende opnames uit livestreamings, lees verder de review. Het zou wel eens een van zijn laatste albums bij leven kunnen zijn. Bij beluistering kon ik dit niet uit mijn hoofd zetten. Het is wel de essentie van zijn werk als componist en performer en allemaal uiterst ingetogen.

In essentie geen al te vrolijk werkstuk van Sakamoto, maar toch hoor je hier en daar wel wat hoop, en vooral heel wat schoonheid. De laatste week enkele malen voor het slapengaan deze plaat beluisterd, en dat komt best fel binnen. Niets om zomaar oppervlakkig te beluisteren, lijkt mij; als je erin opgaat, gaat er ook wel wat door je heen.

Afijn, zo heb ik het toch beleefd.

4 sterren

Ik heb nog nooit een album van de beste man beluisterd, maar mijn eerste kennismaking bevalt goed. Mooie verstilde piano solo's met zo nu en dan wat elektronische soundscapes. De omgevingsgeluiden - zoals zijn ademhaling - zijn bij vlagen ook te horen, wat sfeerversterkend werkt. Doet me erg denken aan de eerste ambient albums van Brian Eno.

Prachtig verstild album. Ik beluisterde dit album voor het eerst toen ik 's avonds laat met de auto door het westelijk havengebied van Amsterdam reed. Prachtige sfeer gaf dat! Maar ik kan me ook voorstellen dat je het beluistert tijdens het mediteren, of als je op een regenachtige zondagmiddag naar de voorbijrazende wolken kijkt. Verstild, ingehuden, meditatief, berustend, allemaal te begrijpen als je de gezondheidstoestand van Ryuichi kent.