Elvenraadzegt
Een mooi ambient album van Sakamoto. Verstild, melancholiek en mijmerend. Alleen synthesizer, afgewisseld met veel piano. Satie lijkt hem meer te hebben beïnvloed dan Harold Budd.
Ik ben het niet eens met de 'ambient' omschrijving, wel met de laatste constatering: met dit album heeft Sakamoto de wereld van de popmuziek definitief verlaten en de wereld van de klassieke muziek betreden (dit is gewoon een 'klassiek' werk). Ik situeer hem daarin ergens tussen Satie en Debussy - het minimale/effectieve van de eerste maar de melodieën zijn dromeriger en minder 'bruusk'/desolaat en dus meer richting Debussy. Sakamoto zou het ook verdienen om net als beiden op basis van partituren tot in lengte van dagen gespeeld te worden. Of dat zal gebeuren is de vraag, maar aan de kwaliteit van de composities zal dat niet liggen. Reeds bij het uitkomen was al duidelijk dat het niet goed ging met de gezondheid van Sakamoto en dat dit zijn zwanenzang zou kunnen zijn. Dat draagt de sfeer van het album ook uit. Ik heb wel eens gelezen (op basis van het Tibetaanse dodenboek of zoiets) dat men er in het boeddhisme vanuit gaat dat het gehoororgaan als één van de laatste organen van het lichaam actief blijft in de overgangsfase ('bardo') naar de dood. Men zou de stervende daarin ook begeleiden door de stervende (herhaaldelijk) toe te spreken: "Je bent dood" - en hem of haar zo te helpen in de gewaarwording van de nieuwe staat van zijn (of niet zijn). Het lijkt mij ook niet toevallig dat de laatste track bestaat uit het kort rinkelen van belletjes. Dit klinkt allemaal vrij morbide, maar het beluisteren van dit album is geen zware gang. Er zit veel ruimte (,licht) en lucht in. Geplaatst tegen de verschrikkingen die momenteel plaatsvinden in Oekraïne - en het absurdistische theater in haar moordzuchtige buurland - (een ander stervensproces, dat van de vrede(/ beschaving) in Europa) waarbij ik veel muziek op de radio in haar tegengestelde onbenulligheid momenteel bijna niet kan verdragen is deze muziek welkome balsem van de ziel.