Ik begrijp bovenstaande reactie wel, maar ben het er toch niet mee eens. Dezer dagen mag Anton dan weinig meer verrassen, hij doet mij toch wel opveren met dit sterkste album in jaren; ik denk toch wel het meest consistente BJM-album sinds de 'gouden periode' '93-'03. Niet dat wat de afgelopen jaren verscheen slecht was, wat mij betreft was hij al - na een periode van gefröbel, overigens ook nooit slecht - een tijdje bezig aan een opwaartse lijn. En van zijn project om aan het begin van de coronaperiode enkele maanden lang elke dag een nummer te schrijven, op te nemen (soms met een extra muzikant, vaak ook alleen) en met een filmisch filmpje op YouTube te kwakken, zal hij voorlopig nog wel de vruchten blijven plukken. Een aantal van deze 'nieuwe' nummers herken ik wel van toen, hij heeft er volgens mij weinig meer aan hoeven te doen, ze klonken namelijk meteen al behoorlijk 'af'. Hij mag dit dan allemaal zo uit zijn mouwen schudden en het BJM-universum na drie decennia weinig meer laten verrassen, er valt nog volop van alles te ontdekken en het wordt bovendien met opperste overtuiging gebracht. Dat hoor je verder toch ook nauwelijks meer, de meeste retro-rock (vreselijk woord, maar goed: schaamteloos teruggrijpend op vervlogen tijden) gaat gepaard met (semi-)ironische distantie dan wel bravig epigonisme. BJM blijft ménens: dreigend en dromerig tegelijk, een onweerstaanbare en unieke combinatie. Voor de zoveelste keer aan dat duizelingwekkende oeuvre een toevoeging om U tegen te zeggen. Als dit zout is dan is het Himalayazout van de bovenste plank!