Roger Waters - The Lockdown Sessions (2022)

Zeg het maar: comfortably numb zonder Gilmour solo maar met Echoes achtige uitlatingen en een dijk van een stem a la Great gig in The sky…

Niet objectief te beoordelen lijkt me

Gewaagd
Anticlimax
Apotheose?

Waters’ songwriting kwaliteiten blijven uiteraard overeind

Gunners Dream is wel mooi gedaan, hoor.

Mooi, vooral de versie van 'Mother'. Al dat onweer in 'Comfortably Numb' had voor mij niet gehoeven...

Wat een fijne selectie. Ben erg blij dat persoonlijke favorieten zoals Gunner’s Dream ook gespeeld worden. Amusant decembercadeautje voor deze ouwe lul.

Enne, Vera is geen extended version of zo: stiekem is ‘Bring the boys back home’ meegeteld. Eens met Roger dat de jongens naar huis mogen

is deze ook als LP te koop?

Nog niet, maar gaat volgend jaar wel fysiek verschijnen. Even geduld dus nog. Ondertussen werkt Waters ook al aan een nieuw studio-album.

Ik vind het best aardig om deze versies te horen, maar vind het ook weer niet bijster bijzonder en zal het niet snel weer draaien, behalve dan Comfortably Numb, die vind ik prachtig en de voice solo aan het eind weergaloos mooi. Beetje jammer alleen van die te luide en overdreven neppe onweer geluiden, maar een waardige vocale tegenhanger van Gilmour's solo.

Ben misschien niet objectief genoeg als fervent fan van Roger maar dit is toch fantastisch. Mooie interpretaties van die bekende liedjes. Klinkt enerzijds vertrouwd en anderzijds prikkelt het je zintuigen om er goed voor te gaan zitten. Vind de Comfortably Numb versie gedurfd maar goed te verteren. Variatie van spijs doet eten. Well done Roger.

Is precies niet verkrijgbaar op CD. Jammer

Album had wat mij betreft in lockdown mogen blijven. En dan de versie van CN....gedurft maar gefaald.

De zingende dames - met name op Comfortably Numb maken de liedjes - voor mij althans - er niet aantrekkelijker op. Jammer!

Ik kan hier dus juist wel heel goed naar luisteren. Verdiepende versies naar mijn mening.

Ik weet het niet met dit album. Mother vind ik mooi gemaakt, al ken ik zijn recept nu wel. Hij gaat praatzingen en dan komt er een net dameskoortje die het overneemt. The Final Cut vind ik een matig album. Ik wordt daar niet echt warm van. De nummers van dat album op deze plaat maken dat gevoel niet beter.
Comfortably Numb is wel bijzonder. Dat is wel interessant. Gedurfd, en niet gefaald. Die geluidseffecten zoals onweer vind ik eigenlijk wel prima uitgedacht. Hij maakt er wel echt wat anders van. Ga ik het dan ook echt vaker beluisteren? Nee, dat denk ik niet. De Gilmouriaanse Comfortably Numb heeft mijn absolute voorkeur. Maar ik waardeer wel wat Waters hiervan gemaakt heeft.

Ik ga er niet echt warm voor lopen en zal ook niet naar de platenzaak rennen. 3 sterren.

Roger Waters is een eigengereide en volgens mij ook wel een beetje (?) gefrustreerde ouwe man aan het worden. Hij heeft zich met zijn politieke voorkeuren al meerdere keren in zijn eigen voeten geschoten, met zijn "THE LOVKDOWN SESSIONS" doet hij dat voor een deel ook. Voor mij is "MOTHER" nog wel te verteren, de rest blinkt niet uit in creativiteit en zeker niet in originaliteit. Het nadeel is wat mij betreft dat 'zijn' bandje verantwoordelijk was voor de versies die af waren, waar niets meer aan toe te voegen hoefde te worden. Toch heeft hij gemeend dat te moeten doen en dat maakt van deze release er één die wat mij betreft volkomen overbodig is. Met als dieptepunt de beschamende oersaaie versie van "COMFORTABLY NUMB".

Waters maakt het binnenkort, naar het schijnt, nog erger, met een Waters-versie van "THE DARK SIDE OF THE MOON". Je kunt het je bijna niet voorstellen...en liever doe ik dat ook niet. Was hij, wat mij betreft, nog relevant met zijn in 2017 prachtige album "IS THIS THE LIFE WE REALLY WANT", met dit album en wat nog gaat komen, is hij die relevantie én geloofwaardigheid volledig kwijtgeraakt.

Ik geef nooit lager dan een 2, dus geldt dat ook voor deze Roger Waters release.

Kwam vanochtend zomaar voorbij op mijn Spotify lijst en ik moest toch op de fiets naar mijn werk en ik hou wel van wat muziek op mijn oortjes dus gewoon totaal onbevooroordeeld door zijn politieke mening, de reacties hier op MuMe en of wat dan ook aangezet. Ergens fietsend tussen de weilanden van mijn zo geliefde Walcheren.

En wat heb ik genoten van deze versies. Want de man weet mij te raken met zijn muziek. Ergens zit er in deze composities iets waar ik gevoelig voor ben. Er sleept zich iets voort in Waters muziek en stem wat mij weet vast te houden en wat mij even doet stil staan omdat het geheel een stukje van mijn ziel raakt. Dat doet hij al jaren. Het zijn de composities, de belevingen en herinneringen die ik met de muziek van Pink Floyd en Waters heb.

Voor mij een album om even stil te staan en te voelen wat ik mooi heb gevonden en nog steeds vind.

Muzikaal voedsel voor mijn ziel dit.

Helemaal eens met “meneer”. Laat het ondertussen een wat gefrustreerde oude heer zijn, doet geen afbreuk aan het pakkende van zijn muziek. Amsterdam vond ik dit jaar, ondank alle kritiek, ook weer fantastisch. Gewoon het politieke loslaten en genieten van de muziek! Albert

Ik begrijp Waters z'n frustraties volkomen.

Zeker niet slecht maar geen van de nummers vind ik beter dan het origineel. Daarom een ietwat overbodig album.

Mee eens. Totaal overbodige plaat van een ouwe uitgerangeerde lul.

Heb hem besteld en kijk er naar uit, Waters was eens het creatieve brein binnen Pink Floyd, solo heeft ie nu al jaren de vrije hand om zijn muziek gestalte te geven, de muziek die hij nu maakt met de sessie muzikanten is diep doorrijpt, het resultaat van jaren ervaring.

Beetje respect zou ook niet verkeerd zijn. Voor mij HET brein achter de meesterwerkjes van Pink Floyd. Na zijn vertrek was voor mij al het volgende van PF inspiratieloos en overbodig.

Ik weet niet wat je leeftijd is maar laat anderen (tegen die tijd) kijken hoe creatief of 'uitgerangeerd' jij dan bent .. of misschien wel overbodig

Ik heb de LP in huis. Klinkt formidabel, een bijna perfecte productie.

[quote]cddrive schreef:


Beetje respect zou ook niet verkeerd zijn. Voor mij HET brein achter de meesterwerkjes van Pink Floyd. Na zijn vertrek was voor mij al het volgende van PF inspiratieloos en overbodig.

Ik weet niet wat je leeftijd is maar laat anderen (tegen die tijd) kijken hoe creatief of 'uitgerangeerd' jij dan bent .. of misschien wel overbodig

Oneens. Hij heeft zeker zijn stempel gedrukt op de Pink Floyd platen, maar zonder de andere bandleden waren dat zeker geen meesterwerkjes geworden. Zie the Final Cut, zo ongeveer een solo album van Waters en een vrij waardeloze. Na zijn vertrek was al het volgende van PF zeer zeker niet inspiratieloos en overbodig, zo is bv the Division Bell een werk wat zich kan meten met het beste the Floyd. Dit album van Waters mag dan perfect klinken, maar heeft creatief niets nieuws te bieden , daarnaast vind ik Waters door zijn opstelling naar andere mensen en o.g.v. zijn malle politieke uitlatingen met recht een ouwe uitgerangeerde lul. Het is wat het is.

[quote]Leonidas55 schreef:


Ieder zijn mening (gelukkig... dat is ook het mooie van muziek en verschil in smaak). Ik heb er alleen moeite mee dat bij een bepaalde mening meteen ook gestrooid wordt met scheldwoorden... naar mijn mening beetje respectloos. En 'The final cut vind ik nog steeds een creatief mooi geheel.. wat daarna kwam niet meer. En zeker op geen enkele manier (kijkend en luisterend naar productie en creativiteit) te vergelijken met bijvoorbeeld 'Amused to Death' van Waters.

Waters heeft zich niet geliefd gemaakt de laatste jaren en van zijn hart heeft hij nooit een moordkuil gemaakt. Ik ben ook geen fan van zijn drammerige toon en bepaalde opvattingen, maar hij blijft voor mij zonder enige twijfel het genie van Pink Floyd.
The Lockdown Sessions:
deze opzet van Waters is niets nieuws. Vele anderen deden ook zoiets. Tijdvulling omdat het even niet anders kon.
De uitvoeringen mogen er zijn, maar een echte aanvulling vind ik het dan niet. Waters hunkert duidelijk naar een ietwat intiemere setting, maar het is wat mij betreft leuk voor zijn eigen verzameling.
Waters is bijna 80 en enigzins logisch dat hij het verleden nu echt naar de voorgrond plaatst.
Dit was al aan de gang op zijn laatste officiële studioalbum Is This the Life We Really Want, waar hij hier en daar leende uit eigen werk.
De volgende stap en hij schijnt al druk doende te zijn, is om Dark Side of The Moon in een nieuw jasje te steken.
Daarbij zet ik grote vraagtekens. Ik vermoed dat ik daar niet alleen in sta.

Ik ben meer een Gilmourian maar erken onmiddellijk dat Waters het genie achter de concepten en teksten van Floyd was.
Ook denk ik dat ze elkaar nodig hebben gehad om tot hun beste werk te komen. Maar ik vind The Final Cut een prachtig testament, net als dat ik AMLOR en TDB ook goed kan pruimen.
Heb hem laatst in Amsterdam gezien, deze oude drammer, was een indrukwekkend begin met de sessies versie van Comfortably Numb, prachtig, ook visueel, maar mijn voorkeur gaat toch uit naar versie van Gilmour in Pompei. Zal de leeftijd zijn denk ik.
Verder ben ik niet zo kapot van deze leg, mooi maar niet echt nodig voor mij. Maar een “uitgerangeerde oude lul”, dat laat ik mooi voor rekening van Leonidas55, ieder zijn ding, ieder zijn taal.

Nog even aangezien van zijn politieke opvattingen en de manier waarop hij zichzelf onterecht blijft profileren als 'het creative brein van Pink Floyd'. Hij heeft inderdaad prachtige teksten (al is het jammer dat hij zelf uiteindelijk ook de persiflage werd van veel van die teksten) geschreven themas en concepten bedacht maar dit alles was niets geweest zonder het samenspel van Gilmour en Wright (getuigende alleen al in het middenstuk van Echoes).

Qua herinterpretaties : Hij had beter gelijk het mes in de Nachtwacht kunnen zetten.

Haha

Heb je voorbeelden hiervan?