Roger Waters - The Lockdown Sessions (2022)

Zeg het maar: comfortably numb zonder Gilmour solo maar met Echoes achtige uitlatingen en een dijk van een stem a la Great gig in The sky…

Niet objectief te beoordelen lijkt me

Gewaagd
Anticlimax
Apotheose?

Waters’ songwriting kwaliteiten blijven uiteraard overeind

Gunners Dream is wel mooi gedaan, hoor.

Mooi, vooral de versie van 'Mother'. Al dat onweer in 'Comfortably Numb' had voor mij niet gehoeven...

Wat een fijne selectie. Ben erg blij dat persoonlijke favorieten zoals Gunner’s Dream ook gespeeld worden. Amusant decembercadeautje voor deze ouwe lul.

Enne, Vera is geen extended version of zo: stiekem is ‘Bring the boys back home’ meegeteld. Eens met Roger dat de jongens naar huis mogen

is deze ook als LP te koop?

Nog niet, maar gaat volgend jaar wel fysiek verschijnen. Even geduld dus nog. Ondertussen werkt Waters ook al aan een nieuw studio-album.

Ik vind het best aardig om deze versies te horen, maar vind het ook weer niet bijster bijzonder en zal het niet snel weer draaien, behalve dan Comfortably Numb, die vind ik prachtig en de voice solo aan het eind weergaloos mooi. Beetje jammer alleen van die te luide en overdreven neppe onweer geluiden, maar een waardige vocale tegenhanger van Gilmour's solo.

Ben misschien niet objectief genoeg als fervent fan van Roger maar dit is toch fantastisch. Mooie interpretaties van die bekende liedjes. Klinkt enerzijds vertrouwd en anderzijds prikkelt het je zintuigen om er goed voor te gaan zitten. Vind de Comfortably Numb versie gedurfd maar goed te verteren. Variatie van spijs doet eten. Well done Roger.

Is precies niet verkrijgbaar op CD. Jammer

Album had wat mij betreft in lockdown mogen blijven. En dan de versie van CN....gedurft maar gefaald.

De zingende dames - met name op Comfortably Numb maken de liedjes - voor mij althans - er niet aantrekkelijker op. Jammer!

Ik kan hier dus juist wel heel goed naar luisteren. Verdiepende versies naar mijn mening.

Ik weet het niet met dit album. Mother vind ik mooi gemaakt, al ken ik zijn recept nu wel. Hij gaat praatzingen en dan komt er een net dameskoortje die het overneemt. The Final Cut vind ik een matig album. Ik wordt daar niet echt warm van. De nummers van dat album op deze plaat maken dat gevoel niet beter.
Comfortably Numb is wel bijzonder. Dat is wel interessant. Gedurfd, en niet gefaald. Die geluidseffecten zoals onweer vind ik eigenlijk wel prima uitgedacht. Hij maakt er wel echt wat anders van. Ga ik het dan ook echt vaker beluisteren? Nee, dat denk ik niet. De Gilmouriaanse Comfortably Numb heeft mijn absolute voorkeur. Maar ik waardeer wel wat Waters hiervan gemaakt heeft.

Ik ga er niet echt warm voor lopen en zal ook niet naar de platenzaak rennen. 3 sterren.