Elk jaar is het wachten of er zo'n verrassend album tussen zit. Een album welke gelijk aanslaat en dat hopelijk de rest van het jaar ook blijft doen.
Het debuut van UNI and The Urchins (voorheen UNI) mag het feest openen. Ik denk dat 2023 voor mij het jaar gaat worden van de ongecompliceerde muziek. Even niet te moeilijk allemaal, maar feest. Zo gezellig is het immers niet in deze wereld.
De glamrock wordt opgepoetst door dit kunstzinnige gezelschap uit New York. Denk aan Bowie's Ziggy Stardust en meng dat met Manic Street Preachers of Oasis. Voeg daar een snufje Depeche Mode of Erasure aan toe en je krijgt een indruk.
Zelf hoor ik er ook nog
The Magic Theatre in, waar ik in 2010 echt helemaal van uit mijn dak ging.
Het is een totaalpakket bij UNI and The Urchins; bekijk alleen al maar de videoclips. Maar wie zijn het dan? De band bestaat uit bassist Charlotte Kemp Muhl (Kemp), frontman/zanger Jack James, gitarist David Strange, en drummer Andrew Oakley. Charlotte kennen we nog van Ghost Of A Saber Tooth Tiger (GOASTT) en dat verklaart ook wel de muzikale keuzes denk ik.
Heel veel uiterlijk vertoon, en ook muzikaal schuwen ze het extroverte niet. Glamrock is dan ook nooit subtiel geweest en hier horen we het nog een beetje vermengd met elektronische klanken (vandaar dat ik Depeche Mode er soms ook wel een beetje in terug hoor op nummers als
Popstar Supernova en titelsong
Simulator bijvoorbeeld, maar in die laatste hoor ik zelfs Alice in Chains).
En dan gooien ze er af en toe ook nog een barokke saus overheen. Ja, dan heb je me wel te pakken. Simulator klinkt daardoor soms zelfs lekker geil.
Psychedelische klanken wisselen grunge, rock and roll en electronica af en juist die laatste toevoeging maakt het interessant. Pop met een twist.
Dit is muziek waarop gedanst moet worden, muziek waar je niet stil bij blijft zitten. Donker en toch zo toegankelijk.
Eigenlijk is het in één woord samen te vatten: opwindend!
Glam is klaar voor de toekomst.....