menu

Durand Jones - Wait Til I Get Over (2023)

mijn stem
3,63 (26)
26 stemmen

Verenigde Staten
R&B / Soul
Label: Dead Oceans

  1. Gerri Marie (2:45)
  2. The Place You'd Most Want to Live [Interlude] (1:09)
  3. Lord Have Mercy (4:01)
  4. Sadie (2:56)
  5. I Want You (4:04)
  6. Wait Til I Get Over (3:01)
  7. That Feeling (4:22)
  8. See It Through [Interlude] (1:24)
  9. See It Through (3:24)
  10. Someday We'll All Be Free (4:03)
  11. Letter to My 17 Year Old Self (5:47)
  12. Secrets (4:11)
totale tijdsduur: 41:07
zoeken in:
avatar van Lura
4,0
De doorbraak van Durand Jones & The Indications kwam in 2018 toen het label Dead Oceans hun gelijknamige Durand Jones & The Indications opnieuw uitbracht. Het twee jaar daarvoor in eigen beheer uitgebrachte album had exact 452,11 dollar gekost, toch had de geluidskwaliteit er niet onder geleden. De uistekende opvolgers American Love Call en Private Space vergrootte de populariteit van de band. Twee jaar debuteerde Durand Jones Indications collega Aaron Frazer al zeer succesvol met Introducing… .

Nu is het beurt aan Jones’ solodebuut Wait Til I Get Over. Een album waarop hij zichzelf kwetsbaarder, persoonlijker opstelt. Naast de bekende R&B invloeden hoor je ook gospel, rock en folk elementen terug. Een groot deel van Wait Til I Get Over is gebaseerd op de relatie van Jones met zijn geboorteplaats Hillaryville, Louisiana, een stad die in eerste instantie werd opgericht als een vorm van herstelbetaling aan de voorheen tot slaaf gemaakte zwarte Amerikanen.

De stad en de reflecties van Jones zijn een wirwar van tegenstrijdigheden: de ongerepte schoonheid en de ruige wegen; zijn tienerverlangen om te vertrekken en zijn volwassen verlangen om zijn roots te eren; de geschiedenis van de plantage en de ups en downs van de zwarte gemeenschap die eerst Hillaryville tot bloei brachten en vervolgens leden onder de langzame, systematische verwoesting.

Durand zegt over de eerste, stevige single Lord Have Mercy het volgende : "Het intermezzo eindigt met mijn grootmoeder die ons vertelt hoe ze vroeger over Hillaryville dacht. Hillaryville is niet langer een toevluchtsoord of 'plaats waar je het liefst zou willen wonen'. De meeste mensen van mijn generatie en jonger dromen ervan te ontsnappen uit een plaats als Hillaryville. En voor velen wordt de droom nooit iets meer. Het leven kan een manier vinden om je daar te houden als je het toelaat. Ik wilde deze gedachte door middel van geluid op een rauwe en wilde manier uitdrukken. Een opbouw van een groove die aanvoelt alsof hij door een modderig moeras rijdt. Gevangen.”.

Wait Til I Get Over is niet alleen een persoonlijk en gevarieerd solodebuut geworden, maar tevens een interessant tijdsdocument.

Bron : Music that needs attention - musicthatneedsattention.blogspot.com

avatar van Venceremos
Wat een verschrikkelijk geluid op de Spotify singles. Niet te luisteren gewoon.


avatar van vinylbeleving
3,0
Venceremos schreef:
Wat een verschrikkelijk geluid op de Spotify singles. Niet te luisteren gewoon.


Precies, Lord Have Mercy klinkt door het geluid werkelijk nergens naar. Sadie is al beter; een prima, niks aan de hand nummer, maar nog niet echt bijzonder. Ben benieuwd naar het hele album.

avatar van henrie9
4,0
"Als je de Mississippi-rivier volgt terwijl die strak draait en keert, door z'n oevers niet in staat om vrij te bewegen, dan zal je Hillaryville vinden, plaatsje in het Atchafalayabekken van Louisiana. Deze plek werd gesticht door acht slaven die het kregen als een vorm van herstelbetalingen na de Amerikaanse Burgeroorlog. Nog steeds worden de meeste bezoekers begroet door hoog Sprite-groen suikerriet, dat daar ligt te genieten in de zon. Toen ik mijn oma vroeg hoe het was toen ze voor het eerst naar Hillaryville verhuisde, was haar antwoord altijd hetzelfde: 'De plek waar je het liefst zou willen wonen' "
Durand Jones, Song 2 - Interlude.

Een beetje soulfan kent minstens ergens de platen van Durand Jones & The Indications, groep van de twee fantastische soulzangers Durand Jones en Aaron Frazer en gitarist Blake Rhein. Nu laat, na Aaron Frazer, ook Durand Jones zijn The Indications even voor wat ze zijn en gaat ook hij voor het eerst solo, helemaal kwetsbaar in zijn eentje, als het ware blootvoets zoals toen, de weg terugzoekend naar de geluiden, geuren en kleuren van zijn roots, om er ook op te gaan in de vaststelling dat hij - als op de plaatcover - trotse afstammeling is van de vroegere 'Longshore-men', rijst- en suikerrietkwekers langs de Mississippi.

'Wait Til I Get Over' is er de ontbolstering van, Durand Jones anders, muzikaal rootsy en spiritueel, een merkwaardig, zomers southern black musicalbum. Een conceptplaat bovendien die zeker al een decennium door Durand Jones' geest spookt in een mix van gospel, folk, soul, r&b, jazz, hiphop en rock - en nee, hier nergens disco. Alles als eerbetoon aan zijn hometown, maar ook als zijn heel persoonlijke reflectie over vroegere hartsaangelegenheden, waarden als geloof en zelfrespect, verwerkt in wat je dus evengoed zijn muzikale memoires kan noemen. Het zijn evenveel rauwe en eerlijke verhalen van vroeger met eigen ogen waargenomen levensgeschiedenissen over ontberingen en het moeilijk maar creatief opgroeien in een gehucht in Louisiana. Hillaryville, plaats dus van waaruit hij als jongere enkel en alleen zo snel mogelijk wilde ontsnappen, dat hij dan in 2012 kon verlaten om in de Bloomington Indiana University klassieke saxofoon te gaan studeren, waar na nog een vier jaar het verhaal van The Indications kon beginnen. Het Hillaryville, waarop hij, zoveel ouder, intussen met pijn en veel heimwee terugziet. Zijn desolate geboortestad, ooit een bloeiende, geïsoleerde zwarte gemeenschap, waar nu de wegeltjes erheen enkel afbrokkelen, waar ooit ten gevolge van de miserie de crackepidemie des te harder toesloeg. Het kreeg voortdurend zijn hachelijke deel van de omringende wereld in onrust.

Het overrompeld openende 'Gerri Marie' grijpt direct bij de keel, ballade over liefdesverdriet en spijt, prachtig klinkend met statige piano en weidse strijkers en daarbij het immer schitterende soulvolle stemgeluid van Jones. Volgt even onweerstaanbaar 'Sadie', fluweelzachte countrysoulsleper die net zo goed van Alabama Shakes' Brittany Howard had kunnen zijn, Jones' soulhese falsetto netjes geflankeerd met dartel solerende gitaar.
Het onrustige 'I Want You' is dan een uitdagend rechttoe rechtaan soulgospelnummer over de strijd voor de onbereikbare dingen des levens, een stapvoetse processie van Echternach evenwel, met roffelend aanstekelijke offbeat-percussie helemaal de floerszingende Durand Jones achterna.

Het titelnummer, de bijna kerkelijk hymne 'Wait Til I Get Over' is het ei waarop Jones al vele jaren zat te broeden. Hier wordt het een indrukwekkende vintage gospel, met stemmig wervelende electronica op het einde, helemaal uitwaaierend tot in de hete southern gospelhemel. De hele song is een rigoureuze, honderd procent eenmans-reconstructie van het samenzingend kinderkerkkoor uit zijn jeugd. Nu binnenkamers geproduceerd, microfoon verzetten van links naar rechts, de verschillende koorgedeelten telkens gewoon solo inzingen, afzonderlijk opnemen tot ineens alles zowel in gevoel en kleur zo goed valt als toen. Zoveel imponerende titelsongversies door één man's oprijzende stem gecompacteerd in één song.

Even apart, na de zo poëtische introductie met kreekgeluiden, piano en strijkers bij 'The Place You'd Most Want to Live [Interlude]' (de lyrics hierboven), is de bewust primitief geproduceerde single 'Lord Have Mercy', een wildswingende, rauw maar krachtig gezongen rock&roller over zijn gecompliceerde omgang met het geloof. Alles met volle energie in één ruk uitdagend live op band gegooid, primitief, vervormd zelfs door een niet eens zo goed ingestelde microfoon. Terwijl zijn band (met gitarist Drake Ritter, drummer Ben Lumsdaine, bassist Ben Meyer en Matt Romy op keyboards) ongedwongen groovede en jamde sprong Jones met zijn vocalpartij op het hem passende moment als een Otis Redding mee in de dans.

Het pakkend kwetsbare, melancholische break-upnummer 'That Feeling' is een groeier. Een opzwepende soulsong die voor het eerst maskers af en boekje open doet over Jones' prilste ervaring met queerliefde met een getrouwde minnaar, met zijn biseksualiteit, een gedurfde terugblik van twee volwassen mannen op hun tienerverdriet bij beëindiging van een verborgen met schaamte gevulde romance.

Het met ruige rocksolo's opgevrolijkte 'See It Through' daarna is evenwel zo funky als zat een wiegende Stevie Wonder zelf aan de keyboards. In de cover en burgerrechtenlied 'Someday We'll All Be Free' werpt Durand Jones zich in de langzame, gestage groove op als op en top soulcrooner met Marvin Gaye-allures. Een krachtig sociaal pamflet over slachtoffers van politiegeweld dat met de inlassing van de spetterende solo van rapper Skypp middenin het stuk alleen maar explosiever en indrukwekkender wordt.

De openhartige 'Letter to My 17 Year Old Self' dan is episch openende jazzpiano vermengd met funky soul, waarbij zowel Jones' sax als weer zijn eigen eenmanskoor mee de jazzy nacht inmag. In het finale 'Secrets', begeleid door zacht opcirkelende pianoakkoorden, steekt het meerstemmige Durand Jones-koor de jongeren nog eenmaal een hart onder de riem: kop op jongens en, regels of geen regels, laat je nooit ofte nimmer je menselijkheid afnemen. 'Secrets' eindigt met een tweeminutenlange kabbelende soundtrack, wassend waterleven zoals het daar is voor een bevrijde Durand Jones, aan de oevers van de machtige Mississippi.

Deze verpletterend mooie songs van dit 'Wait Til I Get Over', ze riepen zichzelf naar hem toe, aldus Jones in zijn liner notes, bij truckstops, in tourbusjes, bij het lezen van James Baldwin's novels, bij eenzame etentjes. Ze zijn een backstage spiegel en als een willekeurige piano onderweg... Terwijl zijn bejubelde soulcarrière met zijn coole The Indications zich nog steeds aan het ontwikkelen is, krijgen we hier ineens de vintage, ruig geproduceerde, maar schitterende Durand Jones, die zich helemaal solo op zijn persoonlijkst en emotioneels ontpopt, in een samengaan van traditioneel en modern, serene piano met bruisende electriciteit en synths. Hier een muzikaal rijke plaat dus met een pakkend verhaal helemaal in het midden van Hilaryville, waarover een gerijpte, charismatische persoonlijkheid met de passionele kracht van zijn soulstem zijn hart uitzingt. Zoals hij het zichzelf ook had voorgesteld: dit 'Wait Til I Get Over' ruikt helemaal naar pittige magnolia's op een hete julidag in Louisiana. Wat een terugblik.

avatar van johans
5,0
Alsof ik een stomp in mijn maag kreeg, zo kwamen de vele luisterbeurten van Durand Jones’ eerste solowerk binnen. Even naar adem snakken en tranen in de ogen. Hij neemt ons op Wait Til I Get Over namelijk mee naar Hillaryville, Louisiana, waar hij is opgegroeid. Een ooit bloeiende, zelfvoorzienende plattelandsstadje aan de Mississippi, gesticht door acht vrijgelaten slaven als herstelbetaling na de Amerikaanse burgeroorlog. ‘De plek waar je het liefst zou willen wonen’ zei Jones oma indertijd over de nu in verval geraakte gemeenschap.

Met een vracht aan eigen ervaringen gebruikt Jones Wait Til I Get Over om aandacht te vragen voor zijn verleden en heden en de lessen die hij als volwassene heeft geleerd. En dat alles op onnoemelijk smaakvolle wijze in elkaar gezet, dat rauwer aanvoelt dan zijn werk met The Indications. ‘Ik wilde dat het klonk als de licht pittige en de romige zoetheid van de magnolia’s op een warme dag in juli met de iconische geur uit de Zuidelijke staten van Amerika‘.

Het resultaat mag er zijn. Wait Til I Get Over bevat twee maal een gesproken woord en tien zelfgeschreven liedjes met een overvloed aan zuidelijke soul. Buitengewoon verzekerd gaat hij hier voor een rootsy, gospel, blues en fuzzy geluid met echte nachtelijke, buitengeluiden, waarmee Jones een prachtig, muzikaal portret creëert met personages die van zijn leven deel uitmaakten. Afwisselend breekbaar, teder, rockend tot aan een explosie van vreugde. En dat in een eigen, sprankelende productie, die eindigt met het geluid van het opspattende water van de Mississippi en fluitende vogels.

avatar van vinylbeleving
3,0
Ik lees veel positieve reacties op dit album, maar ben toch een stuk minder enthousias. Ik heb het album nu een paar keer geluisterd, en blijf met een dubbel gevoel zitten. De ode aan zijn geboorte plaats en het diepe zuiden vind ik mooi, maar door zoveel stijlen te willen samen voegen, maakt dat het album ook onevenwichtig.
Een liedje als That Feeling is in de basis heel aardig, en ook de bijbehorende videoclip is sympathiek maar als compositie vind ik het niet zo sterk, en ook veel andere liedjes blijken niet genoeg 'body' te hebben om te blijven hangen. Het siert Durand Jones dat hij een wat rauwer geluid laat horen, maar ongetwijfeld klinkt dat op een geluidsdrager zoals vinyl prima, digitaal klinkt het album als een brei en loopt de boel niet lekker, alsof het album niet goed gemixt is.

Al met al geen onvoldoende omdat Durand toch voldoende kwaliteit laat horen.
Slechts een keer vliegt hij echt uit de bocht. Een liedje als Someday We'll All Be Free is al zó vaak gecoverd, maar een rapper er aan toe voegen..... Nee dat had ie echt niet moeten doen, dat klinkt nergens naar.

3* met kans op een lichte stijging, al denk ik niet dat ik het album uit plezier nog vaak zal draaien.

avatar van Minneapolis
Ik vind het ook ontzettend brak klinken. Zo erg dat ik er niet met plezier naar luister.

avatar van dj24
4,5
Grappig, gezien eerdere reacties. Bij eerste beluistering was ik niet bepaald overtuigd. Maar dit is nou wat je noemt een groeibriljant. Hoe vaker je luistert, hoe beter ie wordt. Sterker nog, deze gaat hoge ogen scoren bij het samenstellen van de jaarlijst 2023!

avatar van Minneapolis
dj24 schreef:
Grappig, gezien eerdere reacties. Bij eerste beluistering was ik niet bepaald overtuigd. Maar dit is nou wat je noemt een groeibriljant. Hoe vaker je luistert, hoe beter ie wordt. Sterker nog, deze gaat hoge ogen scoren bij het samenstellen van de jaarlijst 2023!

Oké... Weer opgevist en terug in mijn luisterlijstje geplaatst voor de herkansing.

avatar van Minneapolis
Ja, de nummers zijn zeker oké (of in elk geval t/m nr.5) maar het blijft jammer dat het onderwater is opgenomen. En Someday We'll All Be Free kan natuurlijk nooit Donny's origineel overtreffen.

avatar van Reijersen
4,5
Samen met zijn Indications timmert Durand Jones nu al een tijdje aan de weg. Toch nog toe hebben zij samen zeer geslaagde albums gemaakt met een vintage soul sound als de basis. Dit soloproject van Durand Jones gaat een andere kant op, want hij leunt hier veel nadrukkelijker op de southern soul. En is ook een zeer persoonlijk album geworden. En-wat-voor-één!
Laten we gewoon beginnen bij het begin en dat is de vorm van Gerri Marie. Een opener die je meteen oppakt en meeneemt in dit album. Stemmig qua sfeer, sterk en vol inleving gezongen. Na een korte interlude gaan we verder met Lord Have Mercy. Een song die heerlijk rocked en grooved. Het hese, wat schorre stemgeluid van Durand Jones is heerlijk. Dit is echt een geweldig fijne song. Sadie is dan juist weer wat meer licht bluesy. Hier hoor je de southern soul duidelijk in door. Wat een nummer is dit zeg! Je wordt er echt ingezogen. En dat geldt misschien nog wel meer voor het door gospel gedreven I Want You. Dat groezelige orgel, die stem, die beleving. Een zeer doorleefde song inclusief koor. Wauw, simpelweg wauw!
Dan de titeltrack, een nummer dat zich bedient van gospel en blues. Dat zicht bedient van soul en een enorme beleving of noem het inleving. Een zeer intense song. Durand Jones gooit zijn persoonlijkheid, zijn persoonlijke verhaal, zijn hart vol overgave in dit album. That Feeling lijkt daar probleemloos op voort te borduren. Weer die enorme intensiteit, er spreekt een bepaalde urgentie uit. Urgentie van Jones om zijn verhaal te vertellen, zijn verhaal te bezingen. Hij gaat er vol in en vol weer eruit. Dan weer een korte interlude naar See it Through. Dit nummer is een meer traditioneel uitgevoerde soulsong al zitten er ook wel wat rocksolo’s in die wat extra’s toevoegen. En hierna komen we uit bij eigenlijk het enige tegenvallende aspect van dit album. Durand Jones waagt zich namelijk aan een cover van Someday We’ll All Be Free. Een nummer dat origineel van Donny Hathaway is en ook al zingt Durand goed, toch is het niet een uitvoering die heel veel toevoegt aan het geniale origineel. En dan moet ik zeggen dat vooral de toegevoegde rap wat misplaatst aanvoelt. Ik hoor Jones dan liever een Letter to my 17 Old Self zingen. Een nummer waar jazz, funky en soul moeiteloos gemengd worden. Warm, bijna zalvend nummer. Om dan aan te komen bij Secrets, een nummer dat ons samen met Durand terugbrengt naar jeugd, de plaats waar hij opgegroeid is.
Wat een album is dit geworden zeg. Oké, er staat misschien één wat mindere song op, maar alles daaromheen is van een dusdanige schoonheid en laat een dusdanige persoonlijkheid spreken dat die cover snel vergeven is. Durand neemt het wat rauwer op in vergelijking met zijn werk samen met the Indications en dat smaakt 100% naar meer.

avatar van MarkS73
2,5
Met de muziek is niets mis en dit zou een album kunnen zijn dat ik vaak zou opzetten ware het niet dat het geluid zo slecht is dat ik het maar een paar nummers kan volhouden. Het doet echt ontzettend af aan het luisterplezier...

avatar van jeroentjuhh
Kan iemand me hier vertellen of de cd en/of het vinyl wel goed te beluisteren zijn?

Op Spotify klinkt het verschrikkelijk.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:31 uur

geplaatst: vandaag om 15:31 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.