Pinsnider schreef:
Oh, ik ben ook niet vies van wat tachtigs-invloeden en een strak synthetisch synthlijntje, maar na meerdere luisterbeurten valt me op dat ik de composities te dun vind.
Mee eens. Het songmateriaal haalt het niet bij de vorige albums. Voor de rest is dit niet meer of minder dan een logische opvolger. Ik hoor geen grote stijlbreuk. Nothing But Thieves was gelikte, poppy rock en daar is met deze plaat niks aan veranderd.
Hier en daar zijn de accenten misschien wat verschoven. Inderdaad zijn de elektronische invloeden als synths wat nadrukkelijker aanwezig. Dat leidt met Do You Love Me Yet tot een volmaakte 80's poptrack. Michael Jackson zou goedkeurend knikken.
Dat is ook meteen de meest afwijkende track. Een nummer als het gitaargeoriënteerde Members Only is weer herkenbaarder. Datzelfde geldt voor Foreign Language. Met het openingsnummer erbij hebben we dan de favorieten wel gehad.
Dit album bevat echter ook het in mijn ogen zwakste nummer van deze band tot nu toe: Talking to Myself. Voor een groep die de lat toch hoog lijkt te leggen een beetje raadselachtig dat zo'n nietszeggende, identiteitsloze track het album gehaald heeft. Gelukkig sluit de plaat weer alleraardigst af met het stevige Pop the Balloon.
Al met al weer een heel behoorlijk album, maar het niveau van de vorige drie wordt niet gehaald. Daarvoor ontbreekt het aan échte topsongs.