bar italia - Tracey Denim (2023)

Punkt

Nurse!

Nice! Blonde Redhead associaties.

Jammer dat Bar Italia niet op een Nederlands festival staat deze zomer.

Nieuwe single Changer nu te beluisteren:

Bar Italia - Changer

Ondanks dat Bar Italia hun bandnaam aan de gelijknamige song van Pulps internationale doorbraakalbum Different Class te danken heeft, klinken deze Londenaren op hun Quarrel debuutplaat zeker niet standaard Brits. De muziek heeft meer raakvlakken met een dromerige slaapkamer grunge variant. Het is bijzonder dat ze hiermee juist in Groot Brittannië een platencontract bemachtigen, maar zelfs een excentrieke persoonlijkheid als Dean Blunt weet eigenlijk niet goed wat hij met dit gezelschap aan moet. Toch volgen er met het lo-fi Quarrel en het psychedelische Bedhead twee misleidende releases op zijn World Music label, als vervolgens het Amerikaanse Matador interesse toont. Een geschikte kandidaat om volledig tot ontplooiing te komen.

Het gaat ook wel heel erg snel, vergeet niet dat Bar Italia amper drie jaar bestaat, en de gitaristen Jezmi Tarik Fehmi en Sam Fenton hun tijd nog eens opsplitsen, omdat ze ook in het Double Virgo project actief zijn. De Italiaanse Nina Cristante is tevens onder het alter ego NINA present en brengt in 2017 Complications uit. Deze release haalt ze alweer snel van Bandcamp, maar met een beetje puzzelwerk zijn de experimentele instrumentale synthpop pianoliedjes wel op internet te vinden. Allemaal interessant voorbereidend werk, waarvan je het belang zeker duidelijk op de nieuwste Tracey Denim aanwinst opmerkt. Ondanks dat ze zelf het podium met gitaar en zang bewonen, ligt de nadruk bij het grimmig melancholische Tracey Denim veel sterker op de ritmische aftellende avondklok begeleiding en zeur brommende baspartijen. Live wordt het fuzzy indierock drietal met een anonieme drummer en dito bassist aangevuld, de oerknal bestaat dus uit Nina Cristante, Jezmi Tarik Fehmi en Sam Fenton.

Bar Italia is een novelty act die oude vergaande glorie oppoetst, en op de verjaarde succesjaren van veelzeggende uitgerangeerde collega’s teert. Het stoeiende Guard heeft een heerlijke verkwikkende Madchester beat, waaroverheen Nina Cristante haar geschoolde verknipte NINA pianobasis legt. Guard is dus in alle opzichten een hallucinerende Nina Cristante track. Eigenlijk is die ontwikkeling al op de funkende noisy Nurse single hoorbaar, waar de subtiel geplaatste toetsen voor de intieme nachtelijke straatschemering zorgen. Ook de donkerzweverige Punkt track ziet al eerder het licht. Scharnierpunt Bar Italia brengt de donkere grunge dichter bij de Britpop en schuwt hierbij ook het voorbereidende duistere postpunk pionierswerk en de hallucinerende Spacemen 3 oerknal niet. Het fictieve Tracey Denim figuur weigert om kleur te bekennen, sterker nog, ze elimineert uit de grijze massa alle frisse tinten tot er alleen maar diepzwarte duisternis overblijft. Het is de kunst om daar de schoonheid uit te filteren, deze met vuilsmerig gitaarspel op te schalen en met het publiek te delen. De erfenis van het jaren tachtig voorwerk, en het opbloeien als de jaren negentig zijn deuren opent. Mooier krijg je het niet in je schoot geworpen.

De cynische Yes I Have Eaten So Many Lemons Yes I am So Bitte songtitel geeft treffend de speelse zuurheidsgraad van de tracks weer. Soms moet je het allemaal niet te serieus opvatten en er niet letterlijk teveel achter zoeken. Het zijn allemaal heerlijke cryptische vage teksten in een insomnia drugroes. Moet het dan allemaal kloppend zijn? We hebben hier met muziekbeleving te maken, niet met een steriel chirurgisch werkveld. Gewoon op die spacende sneltrein roadtrip stappen, en maar afwachten waar de weg naartoe leidt. Het heeft haar charme dat Nina Cristante vocaal soms met kromme bogen ruim buiten de lijntjes kleurt, terwijl de klagende mannelijke tegenspelers steeds dieper in de duistere moerasvelden van Robert Smith verdwalen. Gedurfd om hierbij de stemmendifferentiatie te confronteren, de aantrekkingskracht van het afstotingsproces. Tracey Denim belichaamt de dolende romantische zielen van de nacht en kruipt in een vijftiental zoekende personages die we voor het gemak maar met de liedjes aanduiding identificeren. Een veelbelovende voortzetting van een twijfelachtige start.

Bar Italia - Tracey Denim | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: bar italia - Tracey Denim - dekrentenuitdepop.blogspot.com

De Britse band bar italia hoort bij de eigenzinnigere bands van de Londense muziekscene, maar op het deze week verschenen Tracey Denim heeft de schoonheid het wat mij betreft gewonnen van het experiment

De twee mini-albums die de Britse band bar italia de afgelopen twee jaar uitbracht, waren wat mij betreft te wisselvallig en pretentieus om de band te scharen onder de grote beloften van de Britse popmuziek, maar met Tracey Denim bewijst de band uit Londen mijn ongelijk. Het debuutalbum van de band is nog altijd behoorlijk ongrijpbaar en bij vlagen tegendraads, maar de band is dit keer de popsong met een kop en een staart niet vergeten. Het zijn popsongs met een fantastisch spelende ritmesectie en wonderschoon gitaarwerk. De Britse band verwerkt flink wat ingrediënten uit de rockmuziek van de jaren 90 tot een uniek eigen gerecht, dat na enige gewenning steeds beter en fascinerender smaakt.

De Britse band bar italia bracht de afgelopen twee jaar al twee mini-albums uit, die ik bij vlagen heel interessant vond, maar die ook wel erg wisselvallig en ongrijpbaar waren en me uiteindelijk toch onvoldoende wisten te overtuigen. Ik had dan ook geen hele hoge verwachtingen van het deze week verschenen debuutalbum van de band uit Londen, maar op Tracey Denim zijn de goede ideeën gebleven en is de wisselvalligheid grotendeels verdwenen.

De muziek van de Britse band, die haar naam ontleende aan een song van Pulp op het album Different Class, is nog altijd een vat vol tegenstrijdigheden. Ik hoor invloeden uit de postpunk, maar ook invloeden uit de Britpop, madchester, 90s indierock, slowcore, shoegaze en zelfs een beetje grunge, maar de muziek van bar italia past in geen van deze hokjes. Dat is ook niet zo gek, want Tracey Denim is een album waarop met grote regelmaat het experiment wordt gezocht. Dat sloeg op de minialbums van de band wat te ver door, maar op Tracey Denim heeft de band uit Londen de balans gevonden tussen enigszins toegankelijke songs en ongebreideld experiment.

Ook op haar debuutalbum kiest bar italia voor niet alledaagse songstructuren, maar de songs van de band bevatten ook betoverend mooie passages, bijvoorbeeld wanneer fraai repeterende gitaarloopjes worden gecombineerd met de stem van zangeres Nina Cristante, zie zich hier en daar in net zulke bijzondere bochten wringt als de snaren van de gitaren. Zeker wanneer de Italiaanse zangeres tekent voor de vocalen heeft de muziek van bar italia iets zwoels en tegendraads, maar ook wanneer ze de zang overlaat aan haar mannelijke collega Tarik Fehmi, heeft de muziek van de Britse band iets dromerigs en ongrijpbaars.

Wanneer invloeden uit de postpunk hoorbaar zijn en diepe bassen en staccato gitaarwerk de songs van bar italia domineren, is de muziek van de band uit Londen behoorlijk donker en hoor ik hier en daar iets van het donkerste werk van The Cure, maar de muziek van bar italia kan ook lichter of zweveriger klinken. De Britse band maakt het je op haar debuutalbum nooit echt makkelijk, maar waar ik bij beluistering van de mini-albums van de band vooral werd afgeleid door een verrassende wending en tegendraadse toevoeging teveel, houdt Tracey Denim me de hele speeldeur van een kleine drie kwartier op het puntje van de stoel.

In die kleine drie kwartier jaagt bar italia er maar liefst vijftien songs doorheen, maar dat is wat mij betreft een verstandige keuze. Ook wanneer de band flink experimenteert blijven de korte songs van de band voldoende toegankelijk en hierdoor interessant. In muzikaal opzicht is het smullen van het fantastische drumwerk en het bij vlagen wonderschone gitaarwerk, maar ook in vocaal opzicht overtuigt bar italia wat mij betreft volledig.

Tracey Denim is een album dat zeker bij eerste beluistering wat tegen de haren instrijkt, want de band uit Londen maakt muziek die lak heeft aan de conventies van welk genre dan ook, maar waar ik bij beluistering van de mini-albums langzaam maar zeker afhaakte, vind ik Tracey Denim alleen maar mooier en indrukwekkender worden. Het is een album waarop bar italia een aantal genres uit met name de jaren 90 combineert in een eigen geluid dat heerlijk eigenzinnig, maar ook heel vaak wonderschoon is. Erwin Zijleman

Nieuwe band (voor mij), nieuwe muziek maar het klinkt vertrouwd. Even nagaan, is dit geen oude plaat uit de 90's?
Verhip, het is gloednieuw maar het voelt als thuis komen. De stemmen verschillen uiteraard maar toch hoor ik in de verte Kim Gordon en Thurston More. Is dit Sonic Youth light? Ook Pavement is een associatie die ik heb bij deze muziek. De drumritmes spreken me zeer aan en het gitaar spel is verfijnder dan het op het eerste oog lijkt. Het wringt maar het is tegelijkertijd subtiel alsof perfectie wordt nagestreefd met tweede hands instrumenten. Rommelig en tegelijkertijd fijn.
Zowel zang, percussie en gitaar zijn over het algemeen ingetogen maar ze vormen een prettig geheel. Fijne plaat. Niets mis mee. Slechts één punt van kritiek. Waarom pas in September op vinyl?

Wel verwarrend, want we hebben ook Italia 90 al.

Allereerst natuurlijk pluspunten dat ze blijkbaar Pulp-fans zijn,

Ik heb verder lang gedacht dat dit een nieuw project was van Markus Acher van The Notwist, op basis van o.a. Changer en Nurse. Praktisch dezelfde stem en muzikale sound. Wel echt een geweldig nummer die laatste.

Niets vernieuwend, maar oh, wat raakt dit de juiste snaar. Een zeer goeie tip van een vriend van me, dit is echt goed!

De tweede langspeelplaat "The Twits" komt op 3 november uit! Er is nog geen nummer beschikbaar.

Uiterst fijne, licht rommelige combinatie van dreampop en shoegaze, af en toe doet het denken aan Dandy Warhols.