ANOHNI and the Johnsons - My Back Was a Bridge for You to Cross - (2023)

Na 13 jaar en wat sideprojects eindelijk weer een volwaardig album van Antony/ANOHNI and the Johnsons. Dat doet de interesse toch weer prikkelen.

It Must Change valt wel tegen, daar had ik meer van gehoopt.

Prachtige single juist! Blij dat ANOHNI weer terugkeert naar the Johnsons

Sade is niet ver weg als ik de single hoor. Ik ben nog niet enorm enthousiast.

Wederom artwork met een bekend persoon als boegbeeld. Was het Candy Darling op I Am a Bird Now, daar herken ik nu activist Marsha P. Johnson, boegbeeld van de Stonewall-rellen.

Overigens kreeg Marsha al eerder een eerbetoon in het nummer River of Sorrow. Het lijkt erop dat ANOHNI hier een andere muzikale route gaat bewandelen (ze noemt What's Going On van Marvin Gaye als inspiratiebron).

En de bekende Japanse Butoh danser Kazuo Ohno op de hoes van The Crying Light.

Inderdaad. Die hadden we ook nog

Ik vind It Must Change echt een prachtige soulvolle parel! Als dit een voorbode is voor de rest van dit album, dan wordt het genieten geblazen.

Kippenvel bij die tweede single, dit wordt een kanshebber voor album van het jaar.

Dit nummer doet me veel meer dan It Must Change. Prachtig.

Fijn dat The Johnsons weer voor de muziek zorgen. Ik ben benieuwd wie dat nu zijn, in ieder geval Jimmy Hogarth, Leo Abrahams en Rob Moose.

Op 6 juli om 21:00 uur een live concert en Q&A op ANOHNI's YouTube kanaal.

Nog eentje:

Why am I Alive Now?

Wat een fijne releases de laatste tijd. Nu weer een prachtige plaat van Anohni and the Johnsons. Hopelessness kon me nooit zo bekoren. Deze nieuwe leg is een prachtige, soulvolle plaat. Het heeft niet dezelfde emotionele impact als een plaat als I Am Bird Now waar nummers als You Are My Sister me telkens weer diep ontroeren. Maar zijn stem blijft zorgen voor kippenvel.

Hier sluit ik me helemaal bij aan.

Het 'debuut' onder de naam ANOHNI vond ik wel erg goed, maar meer omdat het gelijk ook anders was dan wat ze onder Antony and the Johnsons uitbracht. Elektronische muziek zoals ze vaak te horen was als gastvocalist op albums van andere artiesten. Dat waardeerde ik wel.

Op dit album keert ze terug naar haar oudere werk, maar dan met wat meer soul hier en daar (zelf noemt ze Marvin Gaye's What's Going On als inspiratiebron). Ik hoor in It Must Change zelfs wat Sade. Ook staat de gitaar wat meer op de voorgrond.

Kippenvel en opwinding zoals bij de eerste twee albums (wat was ik toen fan) ontbreken deze keer. Het is gewoon een mooi en ontroerend album geworden, maar er is iets meer afstand en de gitaar vind ik soms net even te veel op de voorgrond staan. Haar stem is hetzelfde gebleven als voor de transitie naar ANOHNI en dat is er eentje waar je tegen moet kunnen. Dat gegeven blijft onveranderd, en verder staan er gewoon weer een paar juweeltjes tussen (o.a. Sliver of Ice).

My Back Was a Bridge for You to Cross zal een beetje de status bij mij krijgen die Swanlights kreeg: prachtig, bijzonder en koesteren die handel, maar niet de klassieker die Antony and the Johnsons of I Am a Bird Now wel voor mij zijn geworden. En dat is eigenlijk ook helemaal niet zo raar, ik mag blij zijn dat het ook nu weer zo fraai is allemaal.

Ben ik de enige hier die dit best een saaie plaat vind? De stem blijft fascinerend mooi en trekt de aandacht, maar de soulvolle nummers doen saai aan, Anohni klinkt nu als een gelukkig persoon, terwijl Anthony gekwetst en verward klonk, ik gun hem zijn nieuwe haar zijn van harte, als vanzelfsprekend, maar vond de gekwelde zoeker, Anthony, wel intenser en daardoor stukken boeiender, misschien wat vaker beluisteren, wie weet valt het kwartje ooit.

Je bent niet de enige. Ik vind het ook vreselijk saai

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: ANOHNI And The Johnsons - My Back Was A Bridge For You To Cross - dekrentenuitdepop.blogspot.com

ANOHNI And The Johnsons - My Back Was A Bridge For You To Cross
AHNOHNI klinkt op haar eerste album met The Johnsons, dat werd geïnspireerd door Marvin Gaye’s klassieke album What’s Going On, verrassend toegankelijk, maar ook indrukwekkend soulvol

De soloalbums van ANOHNI deden me een stuk minder dan de beste albums van Antony And The Johnsons, waardoor het eerste album van ANOHNI And The Johnsons er een was om naar uit te kijken. Het album stelt me zeker niet teleur, want de muzikante uit New York steekt op My Back Was A Bridge For You To Cross in een uitstekende vorm. Waar de muziek van ANOHNI tot dusver was ondergedompeld in een flinke bak elektronica, klinkt My Back Was A Bridge For You To Cross aangenaam organisch, jazzy en soulvol. Het is een toegankelijk album, al is het experiment nooit heel ver weg, en het is uiteraard een album vol vocaal vuurwerk van ANOHNI, die alleen maar beter is gaan zingen.

Antony Hegarty maakte in 2005 een verpletterende indruk met I’m A Bird Now van Antony And The Johnsons. Het was het tweede album van de van oorsprong Britse maar in de Verenigde Staten opgegroeide muzikant en het werd, in tegenstelling tot het nauwelijks opgemerkte titelloze album van de band, overladen met superlatieven. I’m A Bird Now was in muzikaal opzicht een fascinerend album van uitersten met bijna verstilde en behoorlijk pompeuze passages, maar de superlatieven waren vooral geadresseerd aan de bijzondere en verrassend soulvolle stem van Antony Hegarty.

Antony & The Johnsons leverden in 2009 met The Crying Light een zo mogelijk nog beter album af, maar hierna raakte ik persoonlijk wat uitgekeken op de muziek van Antony Hegarty, al bleven de albums van de band van een heel behoorlijk niveau. Antony Hegarty besloot in 2015 om voortaan als vrouw door het leven te gaan en noemde zich vanaf dat moment ANOHNI. De soloplaten van ANOHNI, die een vooral met elektronica ingekleurd geluid lieten horen, spraken mij persoonlijk niet zo aan, maar toen ANOHNI een maand of twee geleden aankondigde dat er een nieuw album met The Johnsons aan zat te komen, werd ik toch weer nieuwsgierig.

Het deze week verschenen My Back Was A Bridge For You To Cross van ANOHNI And The Johnsons blijkt een verrassend sterk album, dat mijn best hoge verwachtingen makkelijk heeft overtroffen. My Back Was A Bridge For You To Cross opent met een lekker soulvolle track, die zich vooral heeft laten beïnvloeden door de soulmuziek uit de jaren 60 en 70. Het soulvolle geluid past prachtig bij de stem van AHNOHNI, die niet alleen het beste van jeugdhelden Marc Almond, Boy George en David Bowie weet te verenigen, maar ook een uniek en uit duizenden herkenbaar geluid heeft.

My Back Was A Bridge For You To Cross bevat flink wat soulvolle tracks en het zijn deze tracks die zich het makkelijkst opdringen. In muzikaal opzicht is het nieuwe album van ANOHNI And The Johnsons vooral subtiel ingekleurd, met een hoofdrol voor warme gitaarlijnen, die vooraan in de mix staan. ANOHNI verwerkt zeker niet alleen invloeden uit de soul, maar kiest ook voor folky songs en voor songs waarin wat meer het experiment wordt gezocht, maar het belangrijkste bestanddeel naast soul is jazz.

Ondanks het feit dat ANOHNI tegenwoordig als vrouw door het leven gaat, klinkt haar stem lager dan op de vroege albums van Antony And The Johnsons, al kan ze nog altijd sensationeel uithalen. Vergeleken met de albums van Antony And The Johnsons vind ik My Back Was A Bridge For You To Cross een stuk toegankelijker, al maakt het album in artistiek opzicht volop interessante keuzes. De zang op het album is echt prachtig, al moet je houden van de stem van de muzikante uit New York.

My Back Was A Bridge For You To Cross is naar verluidt stevig geïnspireerd door What’s Going On van Marvin Gaye en dat hoor je, ook al klinkt het album zowel in muzikaal als in vocaal opzicht flink anders. In beide opzichten leveren ANOHNI And The Johnsons een topprestatie. Het album is subtiel, maar ook warm en zeer smaakvol ingekleurd met mooie versieringen van blazers en strijkers en ANOHNI levert in vocaal opzicht een topprestatie, die de prestaties uit het verleden wat mij betreft overtreft. Een onverwacht topalbum van deze eigenzinnige muzikante. Erwin Zijleman

ik moet er van janken blijft zo mooi

Fabelachtig mooi album!!! Nu al de grote kanshebber voor het Album van het Jaar.
Verbazingwekkend trouwens dat het de rotatielijst niet aanvoert.

Mooi album. De "eigen" stem van ANOHNI maakt de muziek minder doorsnee, terwijl de muzikale begeleiding niet echt vernieuwend is. Al vind ik de gitarist wel fantastisch op dit album.

Toch zijn er wel een aantal hits & missses. Can't & Rest zijn voor mij de hoogtepunten.
Scapegoat & Go Ahead wil het voor mij dusver nog niet echt doen.

Toch wel een album dat ik graag opzet.

Mooi, mooi, mooi. En fijn dat het een meer R&B achtige benadering kent ipv het electronisch gedonder en gekletter. Het hart zit nog steeds op de goed plaats bij ANOHNI en dat weet ze en mooie songs en met fijn instrumentarium tot uitdrukking te brengen. De zang is teder en warm en The Johnsons zijn nog steeds een fijne begeleidingsband.