AVKRVST - The Approbation (2023)

De 2 vrijgegeven nummers van deze band met een rare naam komen vooral muzikaal wel heel erg dicht in de buurt bij de melancholische kant van Opeth. Niks mis mee. Ben erg benieuwd naar de volledige plaat.

Wat een goede plaat lijkt dit te worden zeg! Talloze invloeden, van Blackfield tot aan Opeth. Dit gaat aan het einde van het jaar een hoge score opleveren!

Had deze al hoog op de verlanglijst staan en wordt alleen maar meer enthousiast na de review van vandaag op Progwereld. Zin in vrijdag...

(al op de radar ABDrums, neem ik aan ? )

Dank voor de tip. Ik zie soms door de bomen het bos ook niet meer...

Ik laat de singles lekker aan me voorbij gaan en laat me komende vrijdag verrassen. Compleet blanco erin dus. Ik ben benieuwd!

Pale Moon wekt enorme interesse. Vrijdag ploft hij hopelijk vroeg op de mat

Vanochtend de 1e luisterbeurt tijdens een lange wandeling en de tijd leek voorbij te vliegen zonder dat ik er erg in had; vaak is dat een goed teken

Interessant debuut waar we 's verder in gaan duiken...

al op de radar legian ?

Ik wel. Binnenkort eens een luisterbeurt geven. De recensie op Progwereld maakt nieuwsgierig.

Nog niet hoewel ik die naam ergens in de afgelopen weken wel eens voorbij heb zien komen. Ik neem hem eens op in de playlist.

Vanmiddag nog een keertje geluisterd en ben behoorlijk onder de indruk van wat deze jonge Noren hier brengen, hoor !

Als je vooraf geen duidelijk vooropgezet plan hebt - zo lees ik - en dan de studio induikt met je gezamenlijke muzikale achtergrond van o.a. Steven Wilson, Porcupine Tree, Opeth, Leprous en Haken en dit produceert als debuut: klasse !
(heerlijke, heldere productie ook trouwens...)

Erg benieuwd hoe deze jonge band zich verder gaat ontwikkelen; eentje om te blijven volgen in ieder geval

Van begin tot eind weet The Approbation mij te boeien.
Vanaf vrijdag spookt het Østerdalen's gitaartje richting het boodschappen doen in mijn hoofd. Drie kwartier verder en ik hoor hetzelfde gitaarloopje terugkomen in het wat vertraagde tempo van het titelnummer. Met grote bombastische, dromerige tracks hoor ik waar Avkrvst zo verdomde goed in is.

De grunts van Pale Moon en Great White River zetten de toon perfect en zo maak ik bij laatst genoemd sterke vergelijkingen richting Paperwings (Oak).
Als single kon Arcane Clouds me niet veel overtuigen, echter klinkt het tussen nrs 4 en 6 als gegoten.

Anodyne en The Approbation zijn misschien wel de 2 beste nummers die ik sinds lange tijd gehoord heb. Ze verschillen enorm van elkaar, maar tegelijkertijd voelt het alsof ik naar 1 nummer van 24 minuten luister.
Denk aan Anesthetize, Blackwater Park, Goodbye Sweet Innocence, Graves en voor de Blizzard fans zelfs New Tristram.

Avkrvst, ik ben fan.

The Approbation is hier nu een aantal keer de revue gepasseerd. Tijd om de balans eens op te maken.

In termen van muzikale benadering doet dit album me wel wat denken aan het album The Deviant van Descend, hoewel daar de accenten radicaal anders gelegd worden. Het is echter eenzelfde soort benadering waarbij brute passages progressieve deathmetal à la Opeth worden vermengd met passages die doen denken aan progressieve metalbands zoals Haken, Leprous en Dream Theater. Zowel The Approbation als The Deviant nemen deze benadering als uitgangspunt, alleen de uitkomst is beide keren ontzettend verschillend. Dat vind ik erg gaaf.

Overigens ben ik benieuwd wat legian van die referentie en bijbehorende uitleg van mijn kant vindt, aangezien The Deviant daar al geruime tijd behoorlijk hoog in de top tien staat.

Weer even on-topic: de eerste luisterbeurten van The Approbation nodigen uit tot verdere kennismaking en verkenning. Ik heb me meer dan kostelijk vermaakt met het album, en voordat ik het weet ben ik alweer bij het einde aanbeland. Zoals ProGNerD hierboven reeds memoreerde: dat is vaak een goed teken, een heel goed teken zelfs. Vooral de twee afsluitende nummers zijn van uitzonderlijke schoonheid. Het zijn van die (nieuwe) nummers waarvan je weet dat je er in het jaar niet heel veel van tegen zult komen, zo belachelijk goed zijn ze namelijk. Juist dit zijn de nummers om met volle teugen van te genieten en te koesteren. En juist dit zijn de nummers waarvoor ik naar dit soort muziek luister en waarvoor ik altijd blij en dankbaar ben dat we elkaar zo op de hoogte houden van de nieuwste ontwikkelingen binnen de progressieve metal (en rock uiteraard ).

Ik heb weer genoeg geluld zie ik al wel. Kort samengevat: dit is een topalbum dat zeker meerdere luisterbeurten nodig heeft (en verdient) om volledig tot wasdom te komen. Een outsider voor een hoge positie in de eindejaarslijst, dat is in ieder geval duidelijk.

Recent is er zelfs een poging gedaan om die eerste stek over te nemen. Hoewel dat niet geheel succesvol was scheelde het niet veel. Dat album blijft voor mij nog altijd groeien in pracht en kracht.
De vergelijking hoor ik er zelf dan eigenlijk ook niet in terug. Ik ben dan ook wel benieuwd hoe en waar je dat er precies uithaalt?


Onderhand heb ik zelf ook eens even een aandachtige luisterbeurt kunnen houden. En zo positief als mijn bovenburen ga ik (nog) niet zijn. want dat de heren blijkbaar geen vooropgesteld plan hadden toen ze de studio in doken is hoorbaar. Misschien bewust, misschien niet, maar de vele inspiratiebronnen zijn hoorbaar en zorgen ervoor dat het muzikaal een beetje all over the place is. Ergens natuurlijk logisch voor een debutplaat waarbij er toch nog een zoektocht is naar de eigen sound. Maar tegelijkertijd zorgt het er bij mij in dit geval voor dat ik niet lekker in het album kom. Vooral de laatste twee nummers laten dat sterk horen. Die hebben halverwege er een switch in zitten die in allebei de gevallen voor mij de nummers compleet opbreekt en mij uit de sfeer haalt. En ze weten dat in beide gevallen ook niet meer terug te halen, waar veel van hun voorbeelden dat wel lukt. Maar ook de andere nummers klinken na 2 minuten alsof ik iets compleet anders aan het luisteren ben. Waarbij ik sterk het idee krijg dat ze alles wat ze leuk vonden klinken maar bij elkaar hebben gegooid.

Het is jammer want muzikaal spelen ze erg fijn en regelmatige leveren ze sterke passages af. Helaas mist het geheel voor mij eenheid, waarbij de term fragmentarisch nog wel eens op kwam zetten.

Ze doen me eigenlijk nog het meest denken aan een gemiddelde rockband die hardnekkig hun best doen om hard/agressief/extreem/gedurfd te klinken met harde en complexe intro's en outro's rondom hun vrij rechttoe rechtaan rock. Waarbij ze de kunde en kwaliteit missen om er een sterk geheel van te maken. En daardoor eigenlijk noch vlees noch vis weten te zijn en niet verder komen dan wat leuke maar slecht uitgewerkte ideeën.

Nu ik dit zo aan het tikken ben realiseer ik me dat ik negatiever ben dan ik vooraf eigenlijk had verwacht.

...driftig op zoek naar de unlike button...

Ik heb het album een paar keer geluisterd en heb eigenlijk geen idee waar het naar toe gaat groeien.
Dikke plussen zijn het heerlijk open geluid, erg goede metal/prog passages en veel diversiteit aan stijlen. Wennen moet ik aan de dromerige zang, dat had wat steviger mogen zijn. En zeker, het voelt nog niet aan als een mooi geheel. Een band in ontwikkeling, hoop ik.
Maar een gemiddelde rockband? Nou, neu.... dat ook weer niet.

Ja, je hoort dat er gaan plan leek te zijn toen ze de studio ingingen. Het is helemaal niet slecht, maar de muziek leent zich er meer voor om met een vooraf uitgewerkt idee aan de slag te gaan. Het blijft niet echt hangen, het zijn flarden die je doen opveren, maar als geheel….er is nog zoveel meer moois.
Ga ze toch in de gaten houden.

Nou wil ik ze ook niet wegzetten als een gemiddelde rockband, daarvoor hebben ze teveel kunde en instrumentbeheersing. Maar het gaat mij meer om de totaal beleving die mij daar erg aan doet denken.

Ik hoop vooral dat ze dat voor een vervolgplaat weten te verfijnen.

Ik ben momenteel weer een aantal luisterbeurten verder en de plaat is gegroeid. Ik ben wat meer gewend aan de stem en die stoort nergens. Het is nu zeker nog geen coherent opgebouwd album, maar de nummers bevallen me al veel beter en wat blijft is het goede geluid en bijzonder lekker klinkende stukken muziek. Ik heb het Dream Theater wel eens slechter horen doen.

Liefhebbers van DT, Opeth, Leprous, Motorpsycho enzo zouden deze plaat zeker een kans mogen geven.

Ondertussen mag ik deze niet vergeten in mijn top 10 van 2023 te zetten. Het bleek een groeiplaat en blijvertje.

namsaap komt ie ook in jouw lijstje?

We gaan alweer richting het einde van het jaar en lijstjestijd komt eraan. Ik loop alle releases uit 2023 die ik aan mijn collectie heb toegevoegd nog eens langs om mijn oordeel op te frissen en te kijken of ze mogelijk in mijn top 20 een plaats krijgen.

The Approbation is voor mij een plaat met twee gezichten. Kant A opent sterk met The Pale Moon, een nummer met veel variatie. Daarna zakt wat mij betreft het niveau van deze plaat toch een beetje teveel in. Kant B daarentegen laat deze band in optima forma horen met twee sterke prognummers die duidelijke invloeden van Opeth en Steven Wilson-gerelateerde bands laten horen.

The Approbation zal waarschijnlijklijk niet vaak meer gedraaid worden en mijn jaarlijst niet halen, maar dit album laat absoluut potentie horen. Daarom ben ik zeker benieuwd hoe een opvolger zal klinken.

1. Ne Obliviscaris - Exul (4,5)
2. Dødheimsgard - Black Medium Current (4,5)
3. Heretoir - Nightspheres
4. Tanith - Voyage (4,5)
5. Haken - Fauna (4,5)
6. Anubis Gate - Interference (4,5)
7. Ahab - The Coral Tombs (4,5)
8. Katatonia -Sky Void Of Stars (4,0)
9. Rival Sons - Darkfighter/Lightbringer (4,0)
10. Hypno5e - Sheol (4,0)
11. Uriah Heep - Chaos & Colour (4,0)
12. Marianas Rest - Auer (4,0)
13. Amoeba Split - Quiet Euphoria (4,0)
14. Klone - Meanwhile (4,0)
15. OAK - Disintegrate (4,0)
16. Riverside - ID.Entity (4,0)
17. Shores Of Null - The Loss Of Beauty (4,0)
18. Mystery - Redemption (4,0)
19. Blood Ceremony - The Old Ways Remain (4,0)
20. Redemption - I Am The Storm (4,0)

Mooi album. De muziek is zeker gegroeid sinds het concert van afgelopen weekend. Live speelden ze het gehele album en dat was enorm genieten. Vooral de drummer viel positief op. Snel, technisch, maar altijd in dienst van het geheel. Prachtig om Martin Utby aan het werk te zien. Ik ben benieuwd wat deze band in de toekomst nog gaat brengen!

Voor mij hetzelfde. Ik vond ze heel erg goed op midwinter prog. De drummer verving vorig jaar ook al de drummer van Meer en dat was toen ook al enorm genieten. Ik kijk echt uit naar een nieuwe album inmiddels.