Gerards Dream schreef:
Op dit sfeervolle album van Vangelis is heerlijk beeldende muziek te vinden over Ierland. Al luisterend na dit album zie ik vele mooie Ierse landschappen voorbij komen
Om je vervolgens weer langzaam maar zeker aan het normale leven te doen laten wennen is er op de laatste track zang te horen van Jon Anderson.
Hhhmm. De muziek is zeker beeldend te noemen, maar om nu te zeggen dat de muziek me aan Ierland doet denken, nou nee. M.u.v. "Irlande", (zal wel aan de titel liggen), die ergens in de verte wat lichte folk-invloeden laat horen, heeft de muziek voor mij nauwelijks iets met Ierland te maken.
En de zang van Jon Anderson op het laatste nummer? Waar
?
Voor zover ik weet, speelt Jon alleen maar mee op harp, maar verder heb ik zijn mond niet open horen trekken...
Dan over het album zelf: het is zeker een sfeervol album en één van de meer ingetogen albums die Vangelis gemaakt heeft. Echter is het me af en toe wat té ingetogen, waardoor ik op den duur een beetje melig wordt. Kwestie van smaak of wellicht dat het wel aan mij ligt, echter vind ik dit album één van de wat mindere van Vangelis.
"Hymne" is natuurlijk prachtig en een prima opener.
"Rêve" daarentegen pingelt veel te lang door. Daar kunnen de cosmische achtergrond-geluiden en het tam-tam-geklok weinig aan toevoegen. Nu ben ik ook niet zo'n heel erg grote liefhebber van de Fender Rhodes-piano, waar Vangelis regelmatig op teruggrijpt. Voor even is het mooi, maar om nu meer dan 10 minuten er naar te luisteren, is mij wat te gortig.
"l'Enfant" is een bescheiden klassiekertje, maar moet ik niet te vaak luisteren, aangezien dat melige gevoel op den duur weer terugkeert.
"Mouettes" lijkt wel erg veel op het intro van "Cosmos", en heeft, ondanks dat het erg mooi klinkt, voor mij ook maar weinig om het lijf.
"Chromatique" doet muzikaal zijn naam eer aan, maar moet ik ook niet te vaak horen. Ik snap het wel, het is best OK, maar het kan me gewoon niet zo bekoren.
Gelukkig wordt het beste voor het laatste bewaard, middels de laatste 2 nummers. "Irlande" kent een prachtig en subtiel thema en is een typisch voorbeeld hoe Vangelis met minimale middelen, toch een ijzersterk thema kan neerzetten, zoals hij ook met "Hymne" bewijst.
"Flamants Roses" is het epische nummer van de plaat en ondanks dat Vangelis af en toe niet lijkt te weten, welke kant hij op moet gaan met dit nummer, is het al met al best fraai. Het begint met wat Oosterse klanktapijten, kent een heftig middenstuk en sluit majestueus en ingetogen af.
Al met al, moet ik toch concluderen dat ik een nogal ambivalente verstandhouding heb met Opera Sauvage, oftewel enerzijds is het pracht en praal, anderzijds neigt dit album me te vervelen, wat wellicht te wijten valt aan het ingetogen gepingel en bepaalde klanken die me niet echt kunnen bekoren. Conclusie is, dat dit gezien mag worden als een plaat die velen zullen waarderen, wat ik absoluut kan begrijpen. Persoonlijk weet Vangelis me met dit album toch minder te raken, vandaar de 3 punten.