Melanie De Biasio - Il Viaggio (2023)

Verdorie! Onaangename mondgeluiden verpesten voor mij Mi Ricordo di Te. Niemand anders die dit ook heeft? Overkomt mij wel vaker bijv. bij Kettering van The Antlers.

Hopen dat ik het een beetje kan loslaten en het op de rest van het album meevalt. Kijk wel al een lange tijd uit naar het album.

Noemen ze dat geen (onschuldige vorm van) misofonie?
Het moet niet uit de hand (of mond) lopen, maar ik vind enige mate van bijgeluiden, zoals de adem van een trompettist, meestal juist een verrijking van de productie als tegenhanger van de vele platte plastic producties van nu.. Ik wacht verder met luisteren tot ik het album in huis heb dus kan niet oordelen over dit nummer maar die titel past wel een intiem geluid natuurlijk.

Dat "tussendoortje" heb ik juist weer wel gezien. Belachelijk prachtig! Enig smetje dat tegelijkertijd paradoxaal genoeg ook het hoogtepunt was: ze speelden die avond 'Blackened Cities', maar in mijn herinnering zeer sterk ingekort tot zo'n tien minuten. Daar heb ik mevrouw de Biasio na afloop natuurlijk een fikse reprimande voor gegeven , met tegelijkertijd mijn welgemeende bewondering voor haar fantastische performance/stem. (Al kreeg ik niet de indruk dat ze daarvan onder de indruk was, want ze leek me een erg introverte, bescheiden vrouw: foto's maken mocht bijvoorbeeld niet. Wel heeft ze de meest originele handtekening die ik ooit gezien heb.)

Wat betreft 'Blackened Cities': die twee laatste lange nummers doen hopen op meer van dat, maar de eerste drie vrijgegeven nummers zijn ver weg van die sound. (Nog) minder jazzy, meer trippy ambient-pop.

Inderdaad goede herinneringen aan die avond in Tivoli samen met een fijne groep mensen!

Maar nog betere herinneringen heb ik aan haar optreden op NSJ in een relatief kleine zaal. Ze speelde daar dacht ik in het jaar van de release van Blackened Cities en die kregen we dus ook in een lange uitgesponnen sessie daar te horen in een verder doodstille zaal. Magische ervaring, een van mijn mooiste concerten ooit durf ik wel te zeggen.

Zomer 2014. EELS in De Doelen Rotterdam. Een mooie locatie voor een EELS optreden, want voornamelijk gebruikt voor klassieke concerten.
In het voorprogramma: Melanie De Biasio.

Zoals zo vaak met voorprogramma's een onbekende naam voor mij. Het begon gelijk al fabelachtig mooi: witte stralen vanaf het podium de zaal in en ergens daar middenin een breekbare zangeres met fluit en een gitarist. Maar als snel sloeg de verveling toe. Mooi die lichtshow, zeker voor een voorprogramma, maar verder gebeurde er niet veel meer en die doorlopende fluit en dat gekabbel van de gitarist werd vervelend. Kom maar op met EELS.

Toch wass er blijkbaar iets blijven hangen en ging ik op zoek naar No Deal en thuis was die beleving heel anders. Melanie deed het ineens heel goed.
Winter 2017: heel bewust ging ik naar haar optreden in Utrecht deze keer en dat was gelijk een andere beleving dan in Rotterdam. Leuk MusicMeter gezelschap en een magisch optreden.

Lilies is al weer zes jaar oud en het leek alsof ze van de radar verdwenen was. Niet dus. Now Is Narrow en We Never Kneel To Pray verschenen, later nog gevolgd door Mi Ricordo Di Te.
Afgaande op die nummers konden we al concluderen dat ze een andere richting op is gegaan. Jazz lijkt flink naar de achtergrond verdwenen en een dromerige sfeer is er voor in de plaats gekomen. Nu waren haar vorige albums dat ook wel, maar dit is toch wat zweveriger. Maar waarschijnlijk geen slechte zet gezien Lana Del Rey er goede zaken mee doet. Niet dat het daar op lijkt, want Melanie gaat dieper door de soundscapes gelardeerd met minimale inzet van instrumenten als bijvoorbeeld piano. Cocteau Twins liefhebbers zouden hier ook goed mee uit de voeten moeten kunnen.

Ik vind het niet erg dat er een koerswijziging heeft plaatsgevonden, sterker de vooruitgesnelde nummers bevielen me goed. Dus de nieuwsgierigheid naar de rest groeide. Elf nummers verspreid over twee platen en een lijvige cd/mp3 versie van ruim een uur en twintig minuten. Met het trage tempo dat ons voorgeschoteld werd bij de drie nummers was het wel afwachten of het niet een te lange zit zou gaan worden. De lengte blijkt 'em voornamelijk in de laatste twee nummers te zitten (die dus logischerwijs op de tweede lp te vinden zijn). En ach, liepen we ook niet weg met Blackened Cities? Maar dit is dus net even wat meer om te behappen.

En is dat te doen? Uiteraard geldt hier zoals wel vaker voor albums, zeker dit soort albums, dat het tijd nog heeft om zich in alle glorie voor de luisteraar te ontvouwen, maar tegelijkertijd weten de muzikale veelvraten heus wel snel of dit wat is of niet en ook of de lengte niet tegen gaat werken. Wat de lange termijn gaat doen is uiteraard afwachten, maar ik durf nu al wel te zeggen dat Melanie wederom kwaliteit levert en ik ben blij dat ze een andere richting op gaat en toch nog haar eigenheid weet te bewaren.

Ik kan met allerlei clichés op komen draven: sprookjesachtig, magisch, rustgevend en weet ik het wat, maar eigenlijk doe je deze lange luistertrip alleen maar tekort met woorden. Je moet Il Viaggio ondergaan. Ze gaat terug naar haar Italiaanse roots en neemt ons mee op die reis. Dat doet ze rustig aan, maar weet de luisteraars er doorlopend mee te boeien. Repeterend en bezwerend (plak ik er toch een label op).
Is het een lange zit? Jazeker, daar moet je je wel even voor openstellen.....

Mis ik de jazz? Een beetje moet ik eerlijk toegeven, maar klassieke elementen kan ik ook waarderen.

Ik denk dat iedereen dit album op zijn eigen manier moet ondergaan. De simpele conclusie is dat Melanie luisteraars kan raken als je je daar voor open stelt. Bij mij is het wederom gelukt. Alsof ze dit alleen voor mij ontvouwt allemaal. Prachtig.

Ik zet nu in op 4* (toch een beetje door lp 2 met The Chaos Azure en Alba dat mij wat minder doet), maar het zou me niet verbazen als dat nog met een halfje omhoog gaat na verloop van tijd.

De eerste beluistering en al bij het eerste nummer geven je het gevoel dat je in een meditatie/film bent beland, je bent mee op reis, haar reis. De geluids- (field)opnamen benadrukken dat nog meer. Toch erg verrast dat het concept van haar vorige albums min of meer wordt aangehouden met uitgesponnen zang en klankpatronen en af en toe voorzichtig een song.

Ook hier de eerste luisterbeurt erop zitten. Ik ben altijd onder de indruk geweest van haar muziek en verschijning Deze dame ook live gezien en gehoord en dat was echt bijzonder om mee te maken. Muzikaal, theatraal zeg maar. Na het concert kort even met haar gesproken en inderdaad een bijzondere vrouw. Ze leek zich niet helemaal senang te voelen met al die aandacht.

Het album is minder jazzy dan de voorgangers. Die albums waren zijn ook wel doorspekt met dat ‘spooky’ karakter die ze haar muziek meegeeft. Daar lijkt op dit album nog meer de nadruk te liggen. De sfeer doet denken aan een filmscore. Veel op hetzelfde tempo met langzame zang. Ze doet wat minder met haar stembereik als voorheen. De impact van haar muziek is nog wat donkerder dan gewend. Dat komt erg spanned en boeiend over. Ik ben wederom onder de indruk. Hopelijk weer snel live te zien en horen.

Ook hier zit de eerste luisterbeurt erop. De volgende keren ga ik op de bank liggen met 'n ogen dicht. Zo mooi minimalistisch. Dit moet je echt laten binnenkomen met verder niets om je heen. Leer ik eindelijk wat mediteren is. Vooral de lange nummers op cd 2 kunnen mij erg bekoren en doen me denken aan prachtig verstilde With all my love van No Deal, al weer 10 jaar geleden. Voorlopig 4 sterren.

Compleet anders dan haar vorige platen, maar wel een logische evolutie. Met jazz of pop heeft dit in alle geval niets meer te maken.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Melanie De Biasio - Il Viaggio - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Melanie De Biasio - Il Viaggio
De Belgische muzikante Melanie De Biasio imponeerde met haar vorige albums en doet dat ook weer met het totaal anders klinkende Il Viaggio, dat goed is voor een even mooie als fascinerende luistertrip van 82 minuten

Melanie De Biasio klinkt op al haar tot dusver verschenen albums weer anders, maar haar nieuwe album Il Viaggio is echt totaal niet te vergelijken met zijn voorgangers. Weg zijn de invloeden uit de jazz, weg is ook de aardse sfeer van No Deal en Lilies. Il Viaggio staat vol met mooie en vaak wat zweverige soundscapes, wat een fraai en beeldend album oplevert. Het is een album dat in muzikaal opzicht steeds weer andere wegen in slaat en dat doet Melanie De Biasio ook met haar stem, die anders klinkt dan op haar vorige albums, maar die wederom indruk maakt. Il Viaggio is zeker geen makkelijk album, maar neem er de tijd voor en er ontvouwt zich een volgende meesterwerk van deze bijzondere muzikante uit Charleroi.

De Belgische muzikante Melanie De Biasio debuteerde in 2007 met A Stomach Is Burning. Het met stemmige maar ook avontuurlijke jazz gevulde album liet horen dat de muzikante uit Charleroi een geweldige zangeres is, maar het album maakte nog niet de diepe indruk die opvolger No Deal in 2014 zou maken.

No Deal, dat overigens al in 2013 voor het eerst verscheen, zou uitgroeien tot een van de allermooiste albums van 2014 dankzij een bijzondere fascinerende instrumentatie en vooral dankzij een indringende stem, die vanaf de eerste tot en met de laatste noot diepe indruk maakte. Met flarden Beth Gibbons, Shirley Bassey, Nina Simone en Billie Holiday zorgde Melanie De Biasio zeven tracks lang voor kippenvel en dat doet No Deal nog steeds.

In 2016 volgde het uit één lange en vooral instrumentale track bestaande Blackened Cities, dat lastiger bleek te verteren, maar bij vlagen fascinerend mooi was. Op het in 2017 verschenen Lilies keerde Melanie De Biasio terug naar het geluid van No Deal, al hadden invloeden uit de jazz wel wat aan terrein verloren. Het album deed echter niet onder voor het jaarlijstjesalbum uit 2014.

Na bijna zes jaar stilte keert Melanie De Biasio deze week terug met Il Viaggio. Het is in meerdere opzichten een zeer ambitieus album geworden. Het begint al bij de speelduur van 1 uur en 22 minuten, waarbij opvalt dat de laatste twee tracks respectievelijk 20 en 18 minuten nodig hebben. Het is een lange zit, maar je hoeft je echt geen moment te vervelen. Ook in thematisch opzicht is Il Viaggio een ambitieus album. Il Viaggio, wat ‘de reis’ betekent vertelt het verhaal van haar grootouders, die Italië verlieten voor een beter bestaan in België.

In muzikaal opzicht is het nieuwe album van Melanie De Biasio echt mijlenver verwijderd van zijn voorgangers. Invloeden uit de jazz zijn vrijwel volledig verdwenen uit de muziek van de Belgische muzikante en hebben plaats gemaakt voor neoklassieke passages en vooral voor even donkere als bedwelmende soundscapes, al is er ook ruimte voor uiterst ingetogen songs, die zijn ingekleurd met sobere klanken en hier en daar wat natuurgeluiden.

Il Viaggio doet me in muzikaal opzicht meer dan eens denken aan de muziek van The Cocteau Twins, maar dan zonder de stem van Elizabeth Fraser. Il Viaggio staat vol met prachtige klanken, maar Melanie De Biasio kiest nergens voor de makkelijkste weg, waardoor er verschrikkelijk veel te ontdekken valt op haar nieuwe album, waarop steeds meer op zijn plek valt.

Ook op Il Viaggio maakt de muzikante uit Charleroi indruk als zangeres, maar de zang, deels in het Engels en deels in het Italiaans, is maar voor een deel te vergelijken met de zang op No Deal en Lilies. De Belgische muzikante zingt in een aantal songs meer ingetogen en gebruikt haar stem in een aantal andere tracks juist meer als instrument. In beide gevallen hoor je een groot zangeres.

Il Viaggio is een album dat meer tijd vraagt dan No Deal en Lilies en het is een album dat alleen tot zijn recht komt wanneer je er met volledige aandacht naar luistert. Met de ogen dicht en een koptelefoon op de oren neemt Melanie De Biasio je mee op haar reis van de woeste natuur van de Italiaanse Abruzzen tot de grauwe industriestad Charleroi. Het is een reis langs muzikale uitersten, want Il Viaggio kan zowel verstild als ruw klinken en varieert van toegankelijk tot behoorlijk experimenteel.

Zeker de laatste twee tracks op het album zijn ver verwijderd van de standaard popsong en moeten het nog wat meer hebben van de beeldende kracht van de nieuwe muziek van Melanie De Biasio. Het pakt ook hier prachtig uit. Il Viaggio voldeed na No Deal en Lilies echt geen moment aan mijn verwachtingen, maar hoe vaker ik naar dit bijzonder intrigerende album luister, hoe mooier het wordt. Erwin Zijleman

De opzet van het dubbel-album, met op de tweede plaat/cd ambient muziek, doet mij meteen denken aan Sylvian’s dubbelaar ‘Gone to Earth’.

Die blaffende hond in 'The Chaos Azure' was wel even een momentje. Deed m'n hoofdtelefoon uit maar bleek toch echt in de muziek te zitten

De twee lange afsluiters zijn voor mij wel de hoogtepunten, wat een meesterwerken van verstilde pracht

Ontdekt en in eerste instantie betoverd. Lilies vond ik echt mooi. Dit album is wat mij betreft zeer teleurstellend. Te veel effectbejag. Jammer.

Je wil niet een half uur later ruiken dat het toch je eigen hond was.

Melanie Di Biasio, je weet wel, de broze Belgische singer-songwriter-fluitiste die met haar intussen gekend rokerige fluisterstem internationale bekendheid verwierf met haar in nachtclubsfeer verstilde jazz, ze realiseert nu toch wel weer een tour-de-force. In de nasleep van haar laatste muzikale wapenfeit was ze in Charleroi alleen nog druk bezig met de afwerking van die andere droom van haar, een eigen kunsthuis 'l Alba', renovatie van een oude Italiaanse residentie tot een stille oase die artiesten ondersteunt. Het Europalia-festival 2021 vroeg haar toen iets te doen rond het thema 'trein en immigratie'. Alle opgestapelde Belgische stress -en dat was blijkbaar nogal wat- viel terstond van haar af. Ze nam rugzak, microfoon, digitale recorder, notitieboekjes, camera en ze vertrok op pad. Aldus ziet nu, al die jaren na haar epische 'Blackened Cities' (2016) en betoverende 'Lilies' (2017), een nieuw ontroerend dubbelalbum het levenslicht, het uniek muzikaal reisdagboek van haar herbronning.

Maar het is echt wel iets geheel ànders geworden dan het voorgaande. Iets wat van de luisteraar bij voorbaat ook de bereidheid zal vragen om mee te gaan in haar avontuurlijke ambitie. Sowieso, voor wie er zich kan in inleven, het loont. Ze heeft ons een verhaal te vertellen van ontworteling, het weer opzoeken van natuur en spiritualiteit. Enerzijds keert ze met 'Il Viaggio' helemaal terug op de weg die ooit haar Italiaanse voorouders aflegden na de Tweede Wereldoorlog. Samen met duizenden per spoor naar de Belgische koolmijnen van Marcinelle. Zij wilde ginder alles pril gaan herontdekken, haar indrukken opslaan als door de ogen van een kind, smaken en voelen als in de huid van een kind. Ze deed een eigen queeste vanaf haar geboortestad Charleroi terug naar Lettomanoppello (Pescara), verloren dorp op de flanken van de Abruzzen, en verder op haar weg, naar Montereale Valcellina (Friuli), heimat van haar Italiaanse familie in de Dolomieten. Anderzijds zwierf ze voor haar project ook een tijd rond in de omgeving van de Amerikaanse hippiestad Woodstock, in de bossen van de Catskill Mountains om er vooral de lange compositie 'The Chaos Azure' af te werken.

Die andere sound nu van 'Il Viaggio'. Melanie Di Biasio boog in haar carrière als muzikante ooit al eens twee tegenslagen om in twee voordelen. Bij haar start aan het Brusselse Conservatorium moest ze het daar de eerste zes maanden nog zonder zangleraar doen. Die tussentijd zette ze in door gedreven met geluid te gaan improviseren, te experimenteren. Vervolgens, in 2004, door langdurig stemverlies ten gevolge van longontsteking tijdens een tournee door Rusland, moest ze zelfs, heel lichamelijk, het zingen van nul af heruitvinden. Produceren van klanken, die laten resoneren, laten echoën. Sindsdien investeert ze ook bewust meer in fluisteren dan in kracht, forceert ze nooit meer haar stem. Die twee zaken komen nu des te duidelijk in 'Il Viaggio' terug. Tot spijt van wie 't benijdt daardoor, weg nu de jazzreferenties, weg de Afro-Amerikaanse invloeden. Komt nu consequent in de plaats haar nieuwe invalshoek, die eigen sound sluimerend vanuit haar studententijd, aanleunend bij neoklassiek, postrock en vooral ambient. Een nieuwe muzikale wereld tussen Brian Eno en Ry Cooder. Al hoorden we zoiets deels al opkomen tussen de jazzflarden van 'Blackened Cities'.

Het nieuwe album vertrekt van in Italië en Amerika opgenomen veldopnamen samenvallend met haar rondtrekken in de natuur: kwetterende vogels, nachtelijk blaffende honden, wind, kerkklokken, treinen... Dit arsenaal aan materiaal werd dan samengevoegd tot composities. Melodie en tempo erbij, de zang van Di Biasio, samen met die even prominente dwarsfluit van haar, cello, keyboards, piano, elektrische gitaar, drums, elektrobeats e.a. Het finale geheel roept een intens gevoel van grootsheid, weidsheid en rust op.

De donkere track 'Lay Your Ear to the Rail' opent nog met wat vogelzang, wind in de bergen, tot krakend het Italiaans van Cicco Pepe invalt. De man die als kind zijn hele speeltuin moest achterlaten om papa te volgen naar het verre België. Cicco keerde uiteindelijk toch terug naar Lettemanoppello en symboliseert hier de ontworteling in dit hele 'Il Viaggio'. Dreigende dendering erbij van de mistige treinreis naar het verre onbekende. Beelden als deze komen als vanzelf op je netvlies. Melanie Di Biasio's sluipt er doorheen met haar als een mantra repeterende fluisterstem, spannend, onheilspellend : leg als een kind je oor op de rails...

In groot contrast daarmee dan de weemoedige, zuiders warme gitaartokkels, cellogeluiden en de Italiaanse zang van het liefdeslied 'Nonnarina' en 'Il Vento', beide geïnspireerd op de vele herinneringen aan haar oma's dorpje. Di Biasio's aangrijpende vocalen, haar eerste in het Italiaans, het gevoel van nabijheid en troost, als opgewekt uit haar eigen Italiaans retro-liedboek.

'We Never Kneel to Pray' en 'Now Is Narrow', zijn de twee singles. Het ene is akoestisch, het andere elektrisch, het zijn de twee zijden van eenzelfde muntstuk, met in de lyrics twee variaties van hetzelfde. 'I'm Looking For' en het Italiaanse 'Mi Ricordo di Te' zijn opgenomen in de kerk van Lettomanopello. Hun gemene deler: je kan ze 'echotracks' noemen. 'I'm Looking For', met die breed uitwaaierende Neil Young-gitaren. 'Mi Ricordo di Te', weer van die beklijvende Italiaanse treurzang. Sinds het einde van haar 'Lilies'-tour had ze toen nochtans geen noot meer gezongen. Toen ze het intieme dorpskerkje van haar familie binnenstapte begon het bij de niet-katholieke Di Biasio tot haar eigen verbazing als vanzelf weer los te komen, spontaan ging ze weer aan het zingen.

'Chiesa', 'San Liberatore' wijzen naar de kerk waar alle fluit-, piano- en kooropnames doorgingen. Je droomt er weg met de echo's en Di Biasio's aparte texturen. 'Chiesa', dat is Di Biasio's dwarsfluit ronddwalend als een donkere verre geest, terwijl onder een voortdurend dreigend pulserende treinkadans een reis in het duister wordt verdergezet. 'San Liberatore', een samengang van dwarsfluit en gestoord wervelende psychedelische gitaren.

Een van Di Biasio's dierbaarste tracks is dan 'The Chaos Azure', opgenomen in de VS met David Baron, die al 'Blackened Cities' mixte en masterde, en cellist Rhubin Khodeli, een twintig minuten lange, haast sacrale improvisatie gebaseerd op de poëtische lyrics van 'We Never Kneel to Pray'.
Ook de laatste track 'Alba' is één lange improvisatie, achttien minuten. 'Alba' is het Italiaans voor zonsopkomst. Di Biasio tracht hier de grens tussen de nacht en de opkomende dageraad te vatten vanop het terras van haar verblijf in Lettomanoppello. De wereld die ontwaakt, eerst de honden, dan de vogels die uiteindelijk alles overnemen. Het werd afgewerkt in Brussel met Pascal Paulus, de geluidskunstenaar met wie ze al sinds haar eerste album samenwerkt. 'Alba' vat ook op organische wijze de verschillende soundscapes samen die ze evoceerde. Ze refereert zo helemaal op het einde van het album nog eens aan de plaats waar alles startte.

'Il Viaggio', twee delen, één verhaal, met Italië helemaal in het hart van de plaat. Maak vooral kennis met de hypnotiserende uitgesponnen soundscapes, maak er als in een schemerige droom een eigen 'viaggio' van. Laat met dezelfde nieuwsgierigheid als die van Melanie Di Biasio eerst de eerste negen tracks indalen. Ze bevatten de sleutels die de twee ultieme, extralange soundscapes 'The Chaos Azure' en 'Alba' ontsluiten. 'Il Viaggio', een groot, sereen, verfijnd maar complex album.



Geïnteresseerd ook in Di Biasio's eigen Italiaans Liedboek 'Dolce Vita' met talloze oude, vervlogen parels? Ziehier de link:

Melanie Di Biasio - Liedboek 'Dolce Vita'

De klassevolste, maar 40 euro vind je er zwaar over. 70 euro voor een staanplek bij qotsa of onlangs pj harvey, DAT is er over.

Anyway, uvk in Gent. Niet in Elisabethzaal, een buitenkans om daar eens een concert mee te maken. Ik wacht best niet te lang meer.

Gisteren live gezien in de Bozar Brussel, in eerste instantie beetje afwachten of dit live wel zou werken want ik had er wat lichte twijfels rond. Maar het zat vrijwel meteen goed voor mij, mijn wederhelft had met de wat trage start ietsje meer moeite maar ook daar nam naarmate het concert vorderde de bewondering voor Melanie toe tot het peil dat ze verdient . Goed er ging even wat mis met een gitaar zodat ze niet gelukkig was met het resultaat en dat heeft ze dan op een later moment hernomen.
Er kwamen naar het einde ook wat vroegere nummers aan bod en het eindresultaat was een terechte staande ovatie.
Wat stappen in Brussel, een (hoe kan het ook anders ) echt fantastische pasta met zwarte truffel met bijhorende Prosecco / Montepulciano bij Pasta Divina (een aanrader) en een overnachting met heerlijk ontbijtbuffet.
Ja hoor, "Il Viaggio" was prachtig!

Vandaag toch een ticket gekocht na lang twijfelen