Grandaddy - Sumday: Excess Baggage (2023)

The Town Where I'm living now is alvast een heerlijk klassiek Grandaddy nummer!

Wat een band was/is(?) me dit.
Zou heel mooi zijn als Jason Lytle nog met echt nieuw spul kan komen. Intussen houd ik ook erg van de restjes en nonalbumtracks van Grandaddy dus is dit ook zeer welkom.

Als ik the Town Where I'm living now hoor kun je deze jongen ongeveer opdweilen, zo prachtig mooi , maar goed groot Grandaddy adept alhier

The Town Where I'm Livin Now is de laatste weken steeds meer onder de huid gekropen. De melancholie druipt er weer van af (wat is dat schitterende zoemende instrument naast de piano?). Vooral het laatste couplet is magnefiek. Misschien wel het mooiste nummer van Grandaddy?

Melancholie, het perfecte woord voor de muziek van Grandaddy. Wat Jason en band de afgelopen decennia hebben gemaakt is pure melancholie. The Town Where I'm Livin Now brengt me weer helemaal terug in mijn Grandaddy-periode, eind jaren 90. En de videoclip maakt het helemaal af touwens. Kom maar op met deze restjes, ik eet ze allemaal met liefde op!

Dit is trouwens een mooi, integer inkijkje in de psyche van zanger Jason Lytle.

Sumday is niet mijn favoriete Grandaddy-album - die eer gaat naar Under The Western Freeway - maar wel denk ik het album dat je hun beste werk zou kunnen noemen. 'Beste' als in: meest complete, consistente, mooist gearrangeerd en geproduceerd, waarin alle geniale elementen - nog veel meer dan op voorganger The Sophtware Slump, ondanks dat die zoveel succesvoller was en bewierookter is - op hun plekkie vallen. En ook wel, met behoud van alle karakteristieke eigenzinnigheid, de meest toegankelijke, catchy, poppy Grandaddy-plaat. Des te frustrerender dat deze plaat tot voor kort, zoals een groot deel van hun oeuvre, niet op de streamingdiensten te vinden was, en alleen voor extreme prijzen vindbaar op vinyl. Dankzij de twintigjarige verjaardag van de plaat verandert dit allemaal, hoewel ik de manier waarop dit gereleast wordt wel wat lastig te volgen vind. Een tijd terug verscheen deze demoverzameling, vond het al toen al wat apart dat dat zo los werd uitgebracht, en nu dan deze verzameling rarities (wat als losse release dan weer wél goed werkt). De band heeft al verscheidene rarities-compilaties uitgebracht, het verbaast me elke keer weer hoeveel er dan tussen staat wat ik nog niet ken, en hoe extreem mooi dat dan allemaal weer blijkt; echt een oneindig gevulde kluis met die Jason hebben. Als ik het goed begrijp vormt dit allemaal dan weer onderdeel van een boxset, met natuurlijk het album zelf er ook weer bij. Nou ja, hoe het ook allemaal zit, deze compilatie biedt domweg drie kwartier aan nóg meer Grandaddy-genot van Sumday-niveau. Sommige nummers doen niet onder voor het werk op het 'hoofdalbum', maar ook een mindere track blijft genieten geblazen vanwege die typische meeslepende sfeer. Er schijnt weer een nieuw album aan te komen, maar tot die tijd zijn we met releases als deze meer dan zoet.

Volgens zijn twitter is een nieuw album zo goed als af en zou eventueel dit jaar nog uit kunnen komen.
Het zou wel, net als bijvoorbeeld Just Like The Fambly Cat, een album worden dat helemaal door hemzelf is ingespeeld. Nu maakte ik al nooit echt onderscheid tussen zijn solowerk en bandplaten, en hoewel na de veelbelovende terugkeer zes jaar geleden met Last Place meer nieuw werk niet lang op zich zou laten wachten, was het met de dood van Kevin ook wel begrijpelijk dat hij zich heeft moeten herbezinnen. We merken het allemaal wel over twintig jaar, als de kluizen van deze periode mogen worden geleegd...

Mooi Grandaddy-album, dat eigenlijk nauwelijks moet onderdoen voor de gewone studio-albums met A-kantjes. Benieuwd of er ooit nog nieuw werk komt. Aldus Jason Lytle zou er nog één album volgen, dat zijn slotakkoord en allesomvattend Grandaddy-album zou moeten worden. Dat is een behoorlijk moeilijke opgave, lijkt me.

Favorieten op dit album zijn Gettin' Jipped, The Town Where I'm Livin' Now en The Rugged and Splintered Entertainment Center.

3,5*