TesseracT - War of Being (2023)

Met War Of Being brengt het Britse TesseracT een van de beste progressieve moderne metalplaten van de laatste tijd uit. Het centrale thema is de innerlijke strijd van de mens. Het mag duidelijk zijn dat die veel kanten kent. De muziek is hard, compromisloos om daarna melodieus en meeslepend te klinken. Dat doet de band niet per nummer maar in elk nummer. Dit is zo ingenieus gedaan dat je als luisteraar verwonderd voor je speakers zit te staren.

Lees de hele recensie op: TesseracT – War Of Being - Rockportaal.nl

Heel wat steviger dan het vorige album, vooral de eerste zes tracks. De laatste drie zijn dan weer vrij ingetogen. Genoeg dynamiek in ieder geval, iets dat de overwegend lange nummers ten goede komt. De gevariëerde zangpartijen zijn ook erg sterk. Productioneel valt er helaas wel wat aan te merken op het album. Zo is het geluid aan de doffe en zompige kant, waardoor het songmateriaal niet optimaal uit de verf komt. Afgezien daarvan een avontuurlijke, meeslepende plaat.

De blu-ray audio versie met dts 5..1 (en zelfs 7.1) en dolby atmos klinkt als een klok!. Inderdaad een steviger album en dat bevalt op het eerste gehoor prima. De laatste drie nummers vind ik ook wat minder.

Net zoals Sonder blijkt War of Being een echte groeier te zijn. Aanvankelijk vondt ik het een fijne plaat maar miste de connectie, net zoals ik eigenlijk bij hun oudere werk heb. Maar ondertussen is die connectie hier wel tot stand gekomen en merk ik dat ik meer en meer naar verlang om deze weer op te zetten. Er is zoveel heerlijks te ontdekken hier en dan nog de zang van Daniel die echt wel wat lof verdient. Ik ga daarom hoog inzetten, want deze bevalt me onderhand nog beter dan Sonder.

ProGNerD ABDrums, ik had jullie hier ook wel verwacht.

Nog niet aan toe gekomen, maar staat wel in de planning om beluisterd te worden!

Hier ook nog onvoldoende aan toe gekomen door alle te checken / volgen releases binnen m'n steeds breder wordende muzikale spectrum van prog(metal) tot (post)black en alles wat daar tussenin ligt; zoveel moois te ontdekken...

Ik weet het niet. TesseracT is zo'n band waar je meteen de kwaliteit in terug hoort. Maar het wil mij maar moeilijk pakken, zoals ook Tool dit vaak niet lukt. Het vraagt heel veel luisterbeurten en die tijd ga ik waarschijnlijk aan andere albums besteden. Het heeft ook met de zang te maken, die raakt me niet, te weinig karakter voor mij, hoewel technisch in orde.

TesseracT kwam bij ook nooit echt binnen. Waar Periphery zeker tegenwoordig altijd lekker uit de bocht weet te vliegen, het avontuur opzoekt, en echt snoeihard kan zijn, kwam TesseracT altijd een beetje op me over alsof ze de voorzichtige versie van hetzelfde idee waren. Net iets te clean, nét iets te kabbelend. Deze nieuwe brengt daar wel degelijk verandering in. Vooral de openingstrack en 'The Grey' bouwen heerlijk en spannend op naar heftige uitspattingen en dan is het zeker niet te clean of te kabbelend. Heerlijke grunt heeft die zanger ook. Helaas wordt dit niveau wat mij betreft niet overal vastgehouden, anders was mijn stem wel wat hoger geweest nog. Hopelijk kunnen ze dit vasthouden, want het is wel een sound waar ik graag naar luister.

Misschien moet je deze 's proberen waar deze zanger ook een mooie gastbijdrage levert: Earthside - Let the Truth Speak

Ben benieuwd of je hierbij hetzelfde gevoel hebt...

Nu heb ik dat album, dankzij jouw post ondertussen al 2x geluisterd en die bevalt veel beter!

Ik had eerst de neiging om snel af te haken toen ik dit album ging beluisteren. Het was duidelijk anders dan hun eerdere albums maar ik kreeg er geen vat op. Toen ik mezelf wat meer luisterbeurten gunde viel het kwartje. Het concept staat garant voor een snoeiharde aanpak. De heren laten er vanaf de eerste seconde geen gras over groeien. Zijn de gitaar bas en drums bij hen altijd al versmolten tot een retestrak ritmisch fundament, daar doen ze met dit album nog een schepje bovenop.
En de zang is zeer gevarieerd, de zanger tovert met zijn stem alle kleuren van de regenboog tussen clean en harsh in, zelfs ook binnen de songdelen. Als we aanbelanden bij Tender lijken we even op adem te kunnen komen maar gaandeweg wordt de spanning weer opgebouwd. War of Being is echt één groot muzikaal avontuur. In het middendeel gaan de bas en de drums met elkaar een complex en heerlijk duel aan.
Met Sirens en Burden wordt enige gas teruggenomen. Het mooie van Tesseract vind ik dat het ook vocaal en melodieus altijd dik in orde is. En in de ‘rustige’ (nou ja relatief rustige) songs zoals Tender of Burden komen die mooie melodieën dan weer goed tot hun recht.
Wat mij betreft dus een en al genieten. Maar dat heeft dus wel de nodige draaibeurten gekost.