Leonard Cohen - Ten New Songs (2001)

Meesterwerk van Cohen. Alexandra Leaving, In My Secret Life, That Don't Make It Junk & Love Itself zijn de parels die de ketting maken.

Nou, het nieuwe is er wel van af.

Cohen zingt (praat) hier met een Barry White achtige stem.
Zeer goed album dit.
By the river dark is mijn favoriet.

Cohens stem heeft een Waitsiaans gruislaagje gekregen, waardoor hij nog meer een grafstem heeft dan voorheen.

De muziek doet me denken aan Roxy Music's Avalon. Gestileerde, stijlvolle en ietwat transparante muziek. Drums en percussie zijn prominent ingemixt en dat geeft een heerlijk sfeertje.

Leuk dat er nu op elk nummer een zangeres aanwezig is, te weten Sharon Robinson. Helaas klinkt ze bij vlagen als een man die als een vrouw probeert te zingen. Verder is daar weinig op aan te merken.

De teksten zijn als vanouds prachtig. "That Doesn't Make it Junk" spreekt mij heel erg aan:
"I fought against the bottle, but I had to do it drunk"
Nu krijg ik vast veel commentaar, aangezien je kunt zien dat ik pas zeventien ben.
"In My Secret Life" en vooral "The Land of the Plenty" zijn ook enigzins aangrijpende nummers die erg mooie teksten hebben.

Hup, weer vier sterren voor een album van een van mijn grote helden.

Ik vind dit persoonlijk één van de mindere platen van Cohen. In my Secret Life is een opener die veel belooft, maar de rest van het album zal het hier niet bij laten. Natuurlijk staan er over het algemeen een aantal goede nummers op; Alexandra Leaving, Love Itself enz, maar het depri sfeertje wat er over de plaat heen zit weet mij voor alsnog niet zo te raken. Dan kies ik uit zijn latere werk nog altijd het meesterwerk The Future!

3.0

Ja the Future is een meesterwerk.

de eerste vier nummer kunnen mij heel erg bekoren; bij de volgende nummers vind ik het niveau echter totaal inzakken en wordt het duet volledig uitgemolken
leonard kan beter

Ik vind Alexandra Leaving toch ook wel erg mooi.

Heeft lang de tijd nodig gehad... Maar nu na de cd een aantal jaren beluisterd te hebben ben ik er wel uit. Staan een aantal schitterende nummers op. Een sterk begin en Alexandra Leaving en Boogie Street kunnen mij ook erg bekoren. 4*. En omdat het me een aantal jaren luisteren heeft gekost om tot deze stem te komen, denk ik dat het behoorlijk definitief is...

Ik ben geen fan van Leonard Cohen, maar dit is een geweldig album, vooral als je vrolijker bent dan goed voor je is.

Ik ben een groot bewonderaar van Leonard Cohen, maar bij deze Ten New Songs moest ik er toch wel even doorheen bijten, halverwege kreeg ik een gevoel van...hoe lang nog. De muziek is eenduidig en lijkt haast niet van elkaar te onderscheiden. Wat mij betreft had het ook Sharon Robinson ft. Leonard Cohen en Her New Songs mogen heten, want ik heb toch wel een beetje het gevoel, dat zij hier de drijvende kracht is. Ze is ook degene die dit alles geproduceerd heeft en op alle, maar dan ook zowat alle nummers als een irritante echo tegelijk meezingt met Leonard, waardoor ik de meester en zijn onberispelijke timing in een loze ruimte zowat hoor murmelen. Vooral op het in principe mooie nummer Alexandra Leaving komt het tot een anti-climax. De tekst vraagt gewoon om Leonard alleen die de sterke tekst declameert. Maar nee hoor, Robinson hijgt wederom in zijn nek en draait daarmee de nek om van dit nummer. Daarnaast zijn de teksten niet alleen van zijn hand, maar ws. ook die van Sharon en lijk ik daar ook niet zo van onder de indruk. Bijv. By the River Dark en Alexandra Leaving, lijken mij echt teksten van Leonard's hand en Love itself meer van haar...maar das ook maar een gok.

Zelfs de opener In my secret Life, dat m.i. wel tot de betere nummers hoort van dit album, maakt niet zo'n indruk als bij andere openers van Leonard bij eerdere albums. Meestal komt hij bij mij binnen met een langere opener en zet hij meteen de toon.
A thousand kisses deep, lijkt mij ook een nummer van Robinson en That don't make it junk, is een prima nummer, maar ook niet veel meer dan dat. Here it is, heeft een typische Cohen tekst, door telkens de teksten met Here it is of een variant daarvan mee te beginnen, wat hij over het algemeen minstens wel een keer doet op een album van hem. By the River Dark behoort ook tot mijn favorieten en daarna heb ik het eigenlijk wel een beetje gehad en zit ik te wachten op The land of Plenty, maar wat mij betreft had er wel een scheut minder Robinson erbij gemogen.
Op eerdere albums, had hij zijn muzikale muze Jennifer Warnes bij zich, maar die wist zich altijd zo te positioneren, dat zij een meerwaarde gaf aan de stem van Cohen en zijn muziek. Sharon heeft dat fingerspitzengefuhl blijkbaar niet. Edoch, Cohen zal het allemaal toch wel okee gevonden hebben. Maar ik krijg toch ietwat een gevoel van een overenthousiaste verpleegster, die het allemaal wel eens eventjes zal doen en daardoor de afstand-nabijheid niet meer goed kan onderscheiden.

Goede muziek voor mensen die moeite hebben om in slaap te vallen.

Zeer slaapverwekkend inderdaad. Deze cd is tot in den treure gedraaid hier in Yangshuo. Het lijkt één lange song met dezelfde "drone".

Neil van The Young Ones: I won't say anything because no one ever listens to me anyway! I might as well be a Leonard Cohen record!

Na een paar jaar valt het kwartje met de impact van een dieptebom: "You Have Loved Enough" is één van Leonards allermooiste nummers ooit en het absolute hoogtepunt van dit album.

saaie doordravende plaat, die ondanks het extra beetje sleet op de stem van meneer Cohen, mij verveelt. Deze bodemloze put vol met neppe sentimentaliteit en gebrek aan variatie verveelt me. Als ik dan nu weer een luister-hé nee weer die saaie plaat- dan denk ik het verveelt me. Ondanks oproepen van enkele(ja het zijn meerdere) om mijn waardering te verhogen, zeg ik het Verveelt me!!. Dat het nu duidelijk moge zijn

Neppe sentimentaliteit? Volgens mij heb je de verkeerde plaat geluisterd en niet Ten New Songs.

Naar mijn mening is dit wel degelijk een meesterwerk van Cohen.
De sfeer is ongekend depri en dat is nou net wat ik zo waardeer.
Cohen zingt niet maar praat met een zingende ondertoon maar allemaal op de lage E.
De teksten zijn misschien niet van het niveau van de beginjaren van Cohen.
De samenzang met Robinson is prima voor elkaar, het contrast is prachtig.
Ik draai de cd grijs op het moment, een perfecte match met de tijd van het jaar.
Mijn vrouw kan het niet aanhoren en dat snap ik ook wel weer.

Cohen's terugkeer uit het klooster levert veel mooie Cohensiaanse teksten en een paar pakkende melodiën op, maar jammer genoeg zorgt de nogal vlakke plastic productie ervoor dat ik dit album toch niet vaak opzet.

Leonard Cohen zwerft. Dat deed hij aan het begin van zijn carrière al, gemarkeerd door de bundel 'Let Us Compare Mythologies', waarin er van de ene mythologie (judaïsme, christendom, seksualiteit, realisme, etcetera) naar de andere geslingerd wordt, in een stijl die evenzeer in dynamiek blijft; van prozaïsch naar meer poëtisch taalgebruik, met breed uitwaaierende en sterk beeldende metaforen. Op zijn debuut, het onvolprezen 'Songs of Leonard Cohen', zette hij een dergelijk concept in als het om liedteksten ging.

'Ten New Songs' is nog immer een verkenning van Cohens min of meer vaste thema’s, telt u even mee: de vleselijke lusten, al dan niet uit liefde, moeilijke relaties, spiritualiteit en religie, depressie, verslaving aan allerhande middelen (‘I fought against the bottle, but I had to do it drunk’) en een (metafysisch of relationeel) zwerversbestaan. In de opener ‘In My Secret Life’ is het al duidelijk: uit Fernweh en wroeging heeft Cohen een eigen wereld opgeroepen, waarin het treuren om een verloren geliefde niet veel meer uitmaakt, omdat in zijn fantasiewereld ze nog altijd bij elkaar zijn. Het verontrustende is dat we, de luisteraar én de verteller, niet meer precies weten waar we rondlopen, waar we de gebeurtenissen nou moeten plaatsen: in de echte wereld of in de fantasie? Zelfs in deze gedachtengesponnen realiteit lijkt de omgang met de vrouw moeilijk te zijn; wordt er onbewust naar een moeilijke relatie toe gefantaseerd en zal het verhaal uiteindelijk altijd verkeerd aflopen?

Zo wordt er verder gezworven. Geliefden worden verlaten, of verlaten, zoals in het op een gedicht van Kaváfis gebaseerde ‘Alexandra Leaving’, waarin de stad Alexandrië van de Griekse/Egyptische dichter wordt omgebogen tot een vrouw. Alles lijkt perfect te zijn: ze slaapt op je satijn, ze kust je wakker, en je weet niet waar het verkeerd ging, je twijfelt er aan of het überhaupt verkeerd ging, maar diep van binnen weet je dat het zo is. Op latere leeftijd is Cohen nog schrijnend als altijd, met een desolaat, kaal en toch stijlvol geluidsbeeld (oosters aandoende gitaarlijntjes, drumcomputers, warme toetsen, af en toe een verdwaalde saxofoon) als decor.

De teksten van Cohen zijn hier ook traditioneler, ik zou bijna willen zeggen ‘klassieker’, dan ooit. Het semi-surrealistische is er wel van af, evenals het meer directe wat in veel van zijn gedichten en liedjes steekt. Dit levert geen abstracte, moeilijk te doorgronden teksten op, maar kleine miniatuurtjes in toegankelijke taal, die evenwel ‘dichterlijk’ mag heten; meer Yeats dan Henry Miller. In ‘A Thousand Kisses Deep’ transformeert Cohen zelfs een fragment uit een gedicht van Robert Frost (‘The woods are lovely, dark and deep./But I have promises to keep,/And miles to go before I sleep,/And miles to go before I sleep.’) tot ‘And maybe I had miles to drive/And promises to keep/You ditch it all to stay alive/A thousand kisses deep’, regels die de algehele sfeer en strekking van het album goed samenvatten.

Toch is er ook plek voor liefde, tederheid en zelfs een beetje hoop. Cohen heeft vele lichamen onderzocht, bekeken en betast, maar heeft de universele landkaarten nog steeds niet uitgetekend. Het drijft hem, het drijft hem soms zelfs tot waanzin, maar al is de vrouw soms een vervloekt secreet, ze wordt altijd op een voetstuk geplaatst. ‘When the hunger for your touch rises from the hunger/You whisper you have loved enough, now let me be your lover’ is het in het magistrale albumhoogtepunt ‘You Have Loved Enough’. Er steekt nederigheid uit, oprechte nederigheid, maar evengoed berouw: de ander heeft zoveel liefgehad dat het nu eens Cohens beurt is. Is hij nalatig geweest, was hij er niet toen hij er moest zijn, hield de ander gewoon meer van hem of was ze onderdanig? Het blijft, zoals in veel teksten, toch onduidelijk; het mysterie wordt immers vergroot en niet opgelost. Wat wel duidelijk is, is de conclusie waarmee ik zal eindigen: het was onverwacht, maar met dit bij vlagen bijzonder zwartgallige, maar toch altijd dragelijke album, leverde Cohen toch nog een bescheiden meesterwerkje af.

Ondanks een opvallend goeie start ontspoort Ten New Songs in een behoorlijk tegenvallend en zwak album.

In My Secret Life is een redelijk goed nummer maar het zijn vooral het ijzersterke A Thousand Kisses Deep (dat wat doet denken aan het nog betere Waiting for the Miracle uit The Future) en That Don't Make It Junk die er weer iets moois van lijken te maken.

Helaas zijn het de volgende drie nummers die het niveau van het album flink naar beneden weten te halen. Met Alexandra Leaving lijkt het weer even de goeie kant op te gaan. Het is inderdaad van korte duur want hierna zakt het album nog meer in als voorheen. De laatste drie nummers zijn zowaar de zwakste drie van het album.

Lonely at the top staat A Thousand Kisses Deep, met daarop volgend That Don't Make It Junk.
Voorts zijn Alexandra Leaving en opener in My Secret Life noemenswaardig.

2,5 *

A Thousand Kisses Deep is zo'n prachtig hypnotiserend nummer, zoals met meer nummers op dit album. Ze kabbelen rustig door, maar met prachtige teksten er overheen... Mag deze plaat graag opzetten tijdens de late uurtjes.

Zeker geen zwakke plaat van Cohen ,al is hij minder venijnig dan The Future.A Thousand Kisses Deep is het zoveelste meesterwerk van deze gigant.Ook By The RIvers Dark verdient deze status en Boogie Street zit daar door de opgebouwde sfeer dicht tegen aan.De rest draait er om heen.En toch om de 1 of andere reden haalt deze niet zo vaak de cd speler.Ik zal hem dit weekend weer eens de aandacht geven die hij verdient. 4 sterren.

Deze lag bij de Lidl voor een habbekrats. Dat is natuurlijk een belediging voor Cohen, maar stiekem ben ik er toch wel blij mee. Ik vond dat ik met Songs of Love and Hate genoeg Cohen had, maar op de een of andere manier krijg ik zijn albums altijd voor lage prijzen in mijn schoot geworpen. Zo groeit de verzameling lekker door (inmiddels heb ik er zes).

Anyway, dit is toch behoorlijk anders dan de Cohen uit de seventies. Eventjes schrikken bij de eerste drums van 'In My Secret Life', maar het wordt gelukkig geen gladde poëziepop. Cohen heeft een hele diepe praatstem gekregen die hier erg goed uit de verf komt. De nummers zijn traag en slepend, maar het is wel erg sfeervolle muziek voor de late avond.

De tweede helft van het album zakt wel ietsjes in en af en toe heb je 't ook wel weer een beetje gehoord, maar toch ben ik aangenaam verrast. En dat voor een album waar Cohen tekstueel voor zijn doen niet eens in grootse vorm is.

Goed bezig, Stijn.

Deze ook bij de Lidl meegenomen. Maar kende 'm al wel. Prima album maar binnen het oeuvre wellicht net geen hoogtepunt.

Inderdaad het hoogtepunt van het album waarschijnlijk, maar volgens mij is dit wel net andersom. De man hoort na vele strijd en moeite van ondankbaar onbegrip eindelijk dan eens de vrouw fluisteren dat het zijn beurt is om geliefd te zijn.

And when hatred with his package comes
you forbid
delivery

Hé ja, dat is ook een idee superfantastique!

A Thousand Kisses Deep en That Don't Make it Junk zijn ongelooflijk mooi.

Het klinkt sober en plechtig, maar heeft een serene pracht, dit tweestemmige (altijd vrouwenstem erbij, bij Cohen) album. Zo'n 'Boogie Street' begint bijna als een psalm en gospel. Die elementen geven de plaat een bijna sacrale, tijdloze uitstraling.
Alles in één tempo en toonsoort en toch geen moment van verveling, dat kunnen alleen de groten. Vrijdagavond, goed glas wijn, buiten is het al donker en dan deze Cohen. Het kan slechter.

Dit was toch wel het laatste écht meesterlijke album van Leonard Cohen. De platen daarna zijn ook uitstekend, maar veel wisselvalliger dan Ten New Songs; hier geen zwakke broeders, maar tien ijzersterke nummers.

Zeer onderschat album. Prachtige nummers met poëtische diepgang. Ontroerend mooi. Kippenvel muziek.

Lange tijd vond ik dit een onderschatte plaat. Hogere ondergrens dan zijn beroemde voorgangers. Tegelijkertijd ook minder voor de hand liggende hoogvliegers maar daarmee wel een uiterst consistente plaat van degelijk tot goed niveau. Maar gisteren was het opeens weg. Saai en kazig. Het kon me niet meer bekoren. Echt slecht wordt het nog steeds nergens maar de bovengrens ligt ook nauwelijks boven een zesje. That Don't Make it Junk haalt misschien wel een 7.

Wat is dit een wondermooi album!! Eigenlijk zijn alle albums van Cohen van hoog niveau ( behalve Death of a ladies' man), maar deze heeft bij mij een hele speciale plaats. Zo rustig, zo ontspannen, zo subtiel, zo prachtig, een sfeeralbum met allemaal songs die mij in ieder geval geen moment vervelen. Saai? Als je de tijd neemt om rustig en goed te luisteren ontdek je muziek die alleen Cohen kan maken.
Vanaf het begin ( Songs of Leonard Cohen) ben ik al groot fan van Leonard Cohen (en uiteraard Bob Dylan) en dit album komt ook bij mijn favoriete lijst. Ik vind hem zelfs nog beter dan The Future en die heb ik al 4.5 gegeven! dus dit album wordt een volle 5.0!!
Sharon Robinson vind ik een hele goede aanvulling, past prachtig bij de stem van Cohen. Absoluut niet irritant. Het nummer dat op mij de meeste indruk heeft gemaakt is: A thousand kisses deep.