bar italia - The Twits (2023)

Tracey Denim staat al op mijn shortlist met albums van het jaar en nu krijgen we nóg een bar italia-plaat? Zeer fijn. De uitgegeven twee nieuwe tracks klinken alvast weer goed.

Met interesse luister ik naar dit album. Het, dit jaar eerder verschenen, album 'Tracey Denim' ligt hier vaak op de draaitafel en vind ik erg goed. Sceptisch ben ik als er zo snel al weer muziek is. Veel creativiteitsdrang van deze band. Ik hoor dat de nummers wat langer zijn geworden. Mijn eerste impressie is dat het een heel ander album is dan TD, de meeste nummers zijn minder puntig en het oogt allemaal wat rustiger...maar dat is allemaal niet erg. 2 dezelfde albums maken heeft ook geen nut. Ik vermoed dat ik er wel blij van ga worden....

Nabrander....de bijzondere titels zijn gebleven;)

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: bar italia - The Twits - dekrentenuitdepop.blogspot.com

bar italia - The Twits
Nog geen half jaar na haar debuutalbum Tracey Denim keert de Britse band bar italia terug met een tweede album en The Twits is nog wat beter en interessanter dan het terecht zo geprezen debuut van de band uit Londen

Tracey Denim van bar italia staat op de groslijst voor mijn jaarlijstje over 2023, maar een van de meest interessante en eigenzinnige gitaarplaten van het jaar krijgt op de valreep nog stevige concurrentie uit onverwachte hoek. Met The Twits levert bar italia immers nog een album af en het tweede album van de Britse band klinkt volwassener, evenwichtiger en interessanter. Bovendien laat de band in zowel vocaal als muzikaal opzicht groei horen, waardoor The Twits nog net een stukje beter is dan het droomdebuut van de band uit Londen. De songs van de band zijn misschien net wat toegankelijker, maar bar italia heeft op het knappe The Twits ook absoluut haar eigenzinnigheid behouden.

De Britse band bar italia debuteerde het afgelopen voorjaar verrassend sterk met Tracey Denim. Verrassend sterk omdat ik de twee mini-albums die aan het debuutalbum vooraf gingen behoorlijk wisselvallig en ongrijpbaar vond. Eerlijk gezegd vond ik er niet veel aan, waardoor ik geen hoge verwachtingen had van Tracey Denim, maar het album wist me enorm te verrassen. Ook op Tracey Denim serveerde bar italia zeker geen hapklare brokken, maar het popliedje met een kop en een staart was op het debuutalbum zeker niet volledig uit het oog verloren.

Op haar debuutalbum liet de Britse band zich beïnvloeden door een aantal decennia Britse en Amerikaanse rockmuziek, met invloeden uit de postpunk, Britpop, Madchester, 90s indierock, slowcore, postpunk, noiserock, grunge en shoegaze als belangrijkste ingrediënten. Het zijn invloeden die werden gecombineerd met het nodige experiment, waardoor de songs van de Britse band direct opvielen binnen het aanbod van dat moment. Tracey Denim was een sterk en veelzijdig album en die veelzijdigheid werd versterkt door de vocalen van zangeres Nina Cristante en zangers Tarik Fehmi en Sam Fenton, die alle drie op hun eigen manier hun invloed uitoefenden op het geluid van bar italia.

Het debuutalbum van bar italia is nog geen half jaar oud, maar deze week keert de band uit Londen alweer terug met haar tweede album. The Twits gaat verder waar Tracey Denim zes maanden geleden ophield en klinkt daarom direct vertrouwd. Op hetzelfde moment laat bar italia op haar tweede album flinke groei horen, wat gezien de korte tijd die tussen de twee albums zit een bijzondere prestatie is.

Op The Twits heeft Nina Cristante een net wat groter deel van de zang naar haar toe getrokken en dat vind ik persoonlijk een goede zaak. Haar zang geeft bar italia een bijzonder eigen geluid, wat overigens wel wordt versterkt door de trefzekere aanvullende zangpartijen van haar mannelijke collega’s in de band. De zang op The Twits is mooier dan op het debuutalbum van bar italia en dat geldt ook zeker voor het gitaarwerk, dat wat minder gejaagd en wat melodieuzer en veelkleuriger is.

De muziek van bar italia klinkt op The Twits nog wat psychedelischer dan op het debuutalbum van de Britse band, maar de bijzondere combinatie van aan de ene kant 1001 invloeden en aan de andere kant flink wat experiment is gebleven. The Twits citeert wat nadrukkelijker uit de archieven van de postpunk en bevat bovendien een groter aantal min of meer conventionele popsongs, maar het is nog altijd geen dertien in een dozijn gitaarmuziek die bar italia maakt. De Britse band heeft haar songs tenslotte nog wat beter uitgewerkt wat de muziek van bar italia interessanter en aantrekkelijker maakt.

The Twits werd afgelopen zomer opgenomen op het Spaanse vakantie-eiland Mallorca, maar de muziek van bar italia is ook dit keer vooral donker en wat somber. Met Tracey Denim maakte bar italia eerder dit jaar een album voor de jaarlijstjes en waarschijnlijk is de band met het in kwalitatief opzicht betere The Twits te laat voor deze lijstjes, maar als ik moet kiezen, kies ik absoluut voor het nieuwe album van de Britse band, die er weer in slaagt om te verrassen met haar creativiteit maar ook steeds meer met goede songs. Erwin Zijleman

Hier is die dan de mix tussen Blonde Redhead en Sonic Youth. Gruizige plaat soms op het randje, maar wel een eigen kenmerkend geluid.

Na drie jaar ploeteren, aftasten en bijslijpen verschijnt in mei 2023 dan eindelijk Tracey Denim, de eersteling van bar italia. Met hun mix van psychedelische slaapkamer grunge, Sonic Youth noise en vooruit de nodige gruizige sound effecten, overstijgt dit drietal al snel hun underground positie. Zelf zijn ze niet zo gelukkig met die overdaad aan aandacht. Dat mysterieuze aura welke om het drietal hangt spreekt tevens boekdelen. In interviews wuiven ze de vergelijking met de gelijknamige Pulp song weg. Het is puur toeval dat de band exact dezelfde naam draagt. Het voelt wat ongemakkelijk om daar continu de aandacht op te richten. Laten we het vooral over de muziek hebben, die is bijzonder genoeg.

Het is amper te vatten dat bar italia in een half jaar tijd al zo’n gigantische groeispurt maakt. Het fictieve Tracey Denim personage heeft zich net aan het publiek voorgesteld en nu wordt er al bijna bespottend mee afgerekend. The Twits staat klaar om gelanceerd te worden. Ondanks dat het verlegen schuchtere trio de zangpartijen op het debuut zo gelijk mogelijk verdelen schuiven ze Nina Cristante steeds meer die voortrekkers positierol toe. Met haar verveelde slacker sensualiteit onderscheidt ze zich van haar twee mannelijke collega’s. Hierdoor kunnen Jezmi Tarik Fehmi en Sam Fenton zich meer op de gitaarpartijen richten, waardoor hun sound nog breder wordt.

Voor de opnames van The Twits wijken ze twee maanden lang naar het Mallorca vakantieparadijs uit. Als de toeristen zich op de overvolle stranden bevinden nemen ze hun toevlucht in een gehuurd pand. Lekker anoniem, zonder de aandacht van buitenaf jammen en maar kijken waar het schip strandt. Eigenlijk is alleen de druggy feel good hit the summer Hi Fiver shoegazer noise, de groovende Brush w Faith funksessie en de licht psychedelische Madchester kampvuurtrack Jelsy tot dit feesteiland te herleiden. Het verknipte My Little Tony rekent met het verknipte dromerige Tracey Demin karakter af. My Little Tony staat voor vervreemding van de maatschappij. De zelfkant van het bestaan slaat toe en vermorzeld zijn nietige slachtoffers. Het grimmige My Little Tony is het kansloze eindstadium, daarna kan het alleen maar beter worden. De broeierige avondzon schroeit de littekens dicht, en drenkt de track in lugubere songstructuren.

Real House Wibes (Desperate House Vibes) is een soort van coke marriage in heaven. De beklemmende delirium zwaarte als je eigen huis niet meer vertrouwd aanvoelt. Je krijgt het idee dat het gezelschap nog steeds in een eigen pandemie isolement bubbel leeft en niet beseft dat de wereld ondertussen al met een nieuw zelfredzaamheidsprogramma aan de slag gaat. Nina Cristante is de goede fee in dit tweede bar italia nachtsprookje. Twist laat zich als een sensueel liedje voor het slapen gaan lezen. De ziel van Nina Cristante zwerft machteloos smekend als een spookverschijning rond. De Italiaanse zangeres huilt in Twist haar emotionele tranen, zinkt verder verloren in het verdriet weg, laat zich door de gitaren in slaap wiegen, maar houdt de tekst structuur nauwlettend in de gaten. De verhaallijnen wikkelen zich wurgend om haar heen, persen dat laatste beetje aan kracht eruit. Jezmi Tarik Fehmi en Sam Fenton verorberen als hongerige bloedzuigers de woorden en spelen hun eigen spel.

Worlds Greatest Emoter bevecht de strijd met de gemene deler in het hoofd. Rammelende surfrock trotseert balancerend de golven, en gaat vervolgens in de indiepop vloed kopje ten onder. Het spannende Shoo schuifelt als een spannende door Nick Cave gedirigeerde jazzdance voorbij. Ook de verzachtende Sounds Like You Had to Be There underground romantiek is tot zijn vroegere The Boys Next Door werk te herleiden. Met het sterk aan The XX gelinkte Glory Hunter maken ze het verschil. Door de gecentraliseerde rust ontstaat er meer diepgang, al ontkracht de klaagzang van de mannelijke tegenhanger dit idee. Het zijn dus niet alleen maar energie vretende zware brokstukken.

Er zit een onverklaarbare donkere gekte in de wisselende vocalisten verscholen. Dronken postpunk waanbeelden wisselen zich met dromerig schitterende vrouwelijkheid af. Deze vijandige driehoeksverhouding zonder huwelijkse voorwaarden wordt door chaotische rommelige tegenstrijdigheden instant gehouden. Afstraffend hard interrumperen ze in elkaars liedjes in, en maken eerder gevormde zinnen monddood. Het zijn die chaotische rommelige tegenstrijdigheden waarmee ze in conflict gaan. Het verstopte rioolputje waar de slijmerige smerigheid als residu achterblijft en de intense schoonheid zich doorheen filtert. Toch verraad deze tweede plaat dus wel de zwaktes. Zonder Nina Cristante vallen de heren verbaal als lelijke emo postpunk rip offs door de mand. Alleen redt de bibberende labiele zangeres het ook niet, dus hebben ze elkaar weldegelijk nodig. The Twits is een impulsieve snelle actie zonder al teveel voorbereidingen. De chemie van de tegengesteldheid.

bar italia - The Twits | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Ik zit nog midden in de studie van dit album;) Studie omdat het voorgaande geweldige album ‘Tracey Denim’ dat vereist. Ik ben er achter dat ‘The Twits’ zich minder makkelijk laat grijpen. Het is gevarieerder dan het eerdere album en daar heb ik respect voor. Ik vind het ondanks de korte tijd tussen de 2 albums geen herhaling van zetten.

De lijn wordt in eerste instantie wel doorgetrokken met: ‘my little tony’ Een fijn openingsnummer waardoor je jezwlf in eerste instantie afvraagt, vernieuwen of vervolgen op dezelfde koers?

Het is niet per se rustiger zoals ik eerder meende want de gitaren galmen hier en daar flink maar er is tijd genomen voor de nummers en er zijn wel meer rustmomenten en juist die trekken me na een aantal luisterbeurten steeds meer aan (Shoo, Jelsy). Eigenlijk betrap ik mij er op dat ik zelf oorspronkelijk meer van hetzelfde (verslavende Tracey Denim) wilde, maar nu waardeer ik de variatie juist.
Er is dus duidelijk gekozen voor vernieuwing….

Favoriete nummers:
Real House Wibes
World Greatest Emoter
Shoo
Hi Fiver
Jelsy

Volgende week ga ik ze zien in Rotown en ben benieuwd of de energie van deze albums live even inspirerend is.

Inderdaad hoor ik hier Sonic Youth in..als een soort light versie dan