Het naar wat meer commercieel succes snakkende The Velvet Underground - als je het zo kan noemen - bracht Loaded uit begin jaren '70.
Zonder John Cale en Maureen Tucker. Maureen was in verwachting van een kleine. Alleen maar Lou Reed, Doug Yule en Sterling Morrison. "Maar dan is het geen The Velvet Underground zonder Maureen en John!" Oh jawel hoor, Lou Reed zat er nog bij..
"IS DÍT THE VELVET UNDERGROUND!? Van dat liedje, die ene.."
"Heroin"
"Jáá precies Heroin! "
"Ja, dit is The Velvet Underground "
Het lijkt op het eerste gezicht bij lange na niet op de voorgaande albums. Maar het is toch echt dezelfde band.
"Dit album is helemaal niet de stijl van The Velvet Underground!!!"
"Oh nee, vraag ik u dan, wat is dan wél de stijl van the Velvet Underground?"
Ja.. dat is de gevoelige snaar, The Velvet Underground heeft geen bepaalde stijl, het is altijd verschillend. De enige woorden die ik in de mond durf te nemen zijn "differentiatie" en onverwachtheid". Inderdaad, dit album lijkt niet op de voorgaande, maar dát maakt het interessant, dat wat je niet verwacht maakt het leuk om je erin te verdiepen.
Maar durven wij dat wel aan? Zijn wij daar niet bang voor, om dingen te proberen die we niet gewend zijn. Waarom zouden we het risico nemen om hier goed naar te luisteren en de kans te lopen dat je ineens een gruwelijke hekel krijgt aan deze fenomenale band? Omdat je dan pas een echte muziekliefhebber bent. Proberen te luisteren naar dingen die we in eerste instantie als slecht afschaftte.
Nou mensen gewoon proberen, en je zult niet teleurgesteld worden!
Loaded...
Dat is wel degelijk een mooi album! Van het zomerachtige "Who loves the Sun" tot het sarcastische "New Age". Het luistert gemakkelijk weg, en het is iets heel anders. Als je even alles beu bent, dan pak je de cd en ga je even lekker wegdromen bij Loaded. Néé niet bij White Light/White heat, maar bij Loaded.
En dan komen ze vanzelf langs.. Alle 10. Een aantal uitschieters heeft het natuurlijk wel, zoals Sweet Jane. Maar als je het een aantal keer hebt beluisterd kom je erachter dat er geen één écht vervelend liedje op staat. "Maar het heeft geen Heroin!!" Nou, mede-muziekluisteraars, Oh! Sweet nuthin is mijn Heroin(e).
Helaas, denken sommige, is op dit album niet die rauwe stem van Lou Reed te ontdekken. Het lijkt alsof het een heel andere zanger is, maar nee mensen, luister dit album is een stuk vaker, en je hoort toch echt die rauwe ondertoon er nog in zitten. En dan zingt hij natuurlijk op die ver-schrik-ke-lijk-e valse manier. Maar die manier die niet na te doen is, en die alleen maar van Lou Reed is. Prachtig om te horen..
Helaas wordt hier op Music Meter gestemd op de niet volledige uitgave, maar de extra's bij de volledige uitgave zorgen voor nog meer plezier. De demo's zijn leuk om te horen, en voor de mensen die zich verdiepen in Lou Reed zijn solo platen, op de volledige plaat staan als extra's Oh Gin, de voorganger van Jim. Sattelite of Love en Sad Song. En dat zet ons aan het denken. Waarom stonden die al op deze plaat? Wilde hij al eerder zo'n soort plaat maken met the Velvet Underground? Want ook Stephanie Says(voorganger van Caroline Says II) is van the Velvet Underground. En dan is Lou Reed weer slim hè, daar komen wij nooit achter, laat ons maar lekker denken hè Lou. Laat ons maar gissen naar de waarheid.
Dit album heeft niet de allure van de banane-plaat, maar is toch van grote kwaliteit. Het is een fijne plaat om bij weg te dromen, om eventjes af te zijn van haar voorgangers. Niet zo diep hoeft na te denken, dan pakken wij voortaan met zijn allen Loaded.
Neem dit met een korreltje zout, ik heb geprobeerd te beschrijven wat ik wilde, het is me deels gelukt. Ik hoop dat ik mensen heb kunnen overtuigen om het te beluisteren. Ik wens uw allen veel plezier nog met Loaded!