Bill Ryder-Jones - Iechyd Da (2024)

2024 voelt nog als ver weg, men is er vroeg bij. Ik hoop dat ik er tzt nog aan denk deze op te zoeken, ben wel benieuwd.

De titel is Welsh voor 'Proost!'.

Ga deze man ook in de gaten houden

En anders deze reminder voor je.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Bill Ryder-Jones - Iechyd Da - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Bill Ryder-Jones - Iechyd Da
Voormalig The Coral gitarist Bill Ryder-Jones maakte al een viertal soloalbums, maar met zijn vijfde album Iechyd Da levert de Britse muzikant een met grote regelmaat verbijsterend mooi album af

Toen de Britse muziekpers de afgelopen weken strooide met superlatieven bij de bespreking van het nieuwe album van Bill Ryder-Jones leek dit me schromelijk overdreven, maar Iechyd Da is inderdaad een prachtig album. De Britse muzikant, die deel uitmaakte van de eerste editie van The Coral heeft voor Iechyd Da een serie tijdloze songs geschreven. Het zijn songs vol melancholie, maar het zijn ook songs van een bijzondere schoonheid. Die schoonheid komt vooral aan de oppervlakte wanneer Bill Ryder-Jones zijn songs voorziet van fascinerende en Beatlesque strijkersarrangementen. Het levert een album op dat al snel stijgt tot grote hoogten. Wat een start van het muziekjaar 2024.

Bill Ryder-Jones maakte deel uit van de eerste bezetting van de Britse band The Coral, die werd opgericht toen hij nog in de brugklas zat, en was te horen op de eerste vier albums van de band, waaronder het tot een klassieker uitgegroeide titelloze debuut uit 2002. Hij begon vervolgens aan een solocarrière, die tussen 2011 en 2018 vier albums opleverde. Het zijn albums die met name door de Britse muziekpers werden geprezen, maar ik vond de albums persoonlijk niet heel bijzonder, al moet ik toegeven dat ik ze niet heel uitgebreid heb beluisterd.

Ik was de afgelopen jaren wel onder de indruk van de albums die Bill Ryder-Jones produceerde voor Saint Saviour en vooral voor Michael Head & The Red Elastic Band, dat met Dear Scott een van de beste albums van 2022 afleverde, maar desondanks begon ik met bescheiden verwachtingen of zelfs met enige scepsis aan de beluistering van het nieuwe album van de Britse muzikant.

Iechyd Da is de opvolger van het eind 2018 verschenen Yawn en is de afgelopen weken door de Britse muziekpers onthaald als een waar meesterwerk. Toch wel enigszins tot mijn verbazing moet ik de Britse muziekpers gelijk geven, want waar ik de vorige albums van Bill Ryder-Jones niet heel memorabel vond, wist Iechyd Da direct bij eerste beluistering te imponeren. Bill Ryder-Jones doet dit met over het algemeen ingetogen songs, die lekker in het gehoor liggen, maar die ook weten te verrassen met tempowisselingen, bijzondere wendingen en vooral met prachtige arrangementen.

Wanneer Bill Ryder-Jones kiest voor een akoestische gitaar en zijn wat dromerige stem doet Iechyd Da wel wat denken aan de muziek van Elliott Smith, maar die vergelijking gaat niet meer op wanneer de Britse muzikant pianoakkoorden aan zijn songs toevoegt en vervolgens bakken met strijkers open trekt. Vervolgens duikt er voor mij nog maar één naam op bij beluistering van het vijfde album van Bill Ryder-Jones en dat is de naam van The Beatles.

Veel songs op Iechyd Da zouden zomaar van de hand van The Beatles kunnen zijn als ze er in 1970 niet de brui aan hadden gegeven, maar de songs zijn gemaakt door Bill Ryder-Jones. Zeker de strijkersarrangementen op het album zijn bijna overdadig en duwen de muziek op Iechyd Da soms bijna de kant van de symfonische rock op, maar de Britse muzikant komt er mee weg en maakt er een fraai Beatlesque geheel van, dat zelfs niet uit de bocht vliegt als hij een kinderkoor laat opdraven.

De kwaliteit van Iechyd Da schuilt voor een belangrijk deel in de werkelijk wonderschone arrangementen, maar Bill Ryder-Jones heeft voor zijn vijfde album ook een aantal geweldige songs geschreven en laat bovendien horen dat hij een prima zanger is. Song na song valt alles op zijn plek en maakt Bill Ryder-Jones, in ieder geval op mij, diepe indruk met prachtsongs. Direct bij eerste beluistering vond ik dat de Britse muziekpers nog wel wat meer superlatieven uit de kast had mogen trekken en sindsdien is Iechyd Da alleen maar mooier en indrukwekkender geworden.

Zeker bij beluistering met de koptelefoon levert het nieuwe album van Bill Ryder-Jones een fascinerende en betoverend mooie luistertrip op. Het is een luistertrip vol melancholie, want de Britse muzikant verwerkt de nodige persoonlijke misère in zijn songs, maar dit voorziet zijn songs alleen maar van meer lading en klasse. Ik had Bill Ryder-Jones voor Iechyd Da niet zo hoog zitten, maar op zijn nieuwe album laat hij horen dat hij een songwriter van wereldklasse is. Erwin Zijleman

ik heb het geluisterd, hou maar op met in de gaten houden, dit is niks

Ik ben er nog niet uit wat ik van dit album vind. Door de stem en orkestratie en de melancholie heb ik wonderbaarlijk genoeg associaties met Spiritualized, maar ook met Eels en Darren Jessee (The Room 401).

Je hoort dat de beste man wat te vertellen heeft, maar het is ook wel wat pompeus hier en daar. Too much of a good thing. En dat vind ik niet snel. Ik blijf het proberen...

Strijkers én blazers tegelijkertijd mag dan wat veel zijn, vooralsnog rolt het kwartje de juiste kant op.

Ik ben behoorlijk onder de indruk van dit album, en de ontwikkeling die Ryder-Jones doormaakt (ook als producer, zie Michael Head o.a.) en hoe diep persoonlijk dit album is.

Hij heeft de laatste jaren flink geworsteld met van alles en nog wat, en heeft jaren geleden de gedurfde solo sprong gewaagd en vind stapje voor stapje zichzelf (terug) en z'n albums worden steeds een stukje beter.

De LP gaat aangeschaft worden.

De Brit Bill Ryder-Jones was als jonge tiener al de mede-oprichter en leadgitarist van het guitige The Coral vóór hij als singer-songwriter succesvol solo ging en daaropvolgend even geslaagd producer werd van o.a. Arctic Monkeys en Michael Head. Neem het meesterwerk 'Dear Scott' van deze laatste er dus ooit ook maar eens bij, hier heeft hij bovendien een cameo in de song '... And The Sea...', waar hij een stukje Ullysses van James Joyce voorleest. Gewapend met dat pak technische muzikale bagage en vijf jaar na zijn vorige soloplaat brengt Ryder-Jones nu trots dit 'Iechyd Da' uit, door Google voor ons bemoedigend uit het Welsh vertaald als 'Gezondheid! Proost'. Verder ook nog de net zo hartelijk klinkende slotsong in 't Welsh. 'Nos Da', 'Welterusten!'

Van Ryder-Jones is nochtans geweten dat hij al van kindsaf zwaar getraumatiseerd werd, dat hij zijn broer Daniel een gruwelijke doodsmak zag maken vanaf een klif. Sindsdien teisterden hem depressies, paniekaanvallen, agorafobie. Ook recenter nog, een niet aflatende stroom muizenissen, relatiebreuk en het koortsachtig weer rechtkrabbelen tijdens de coronalockdown. En dan nóg dit alles imponerend, stijlvol en statig muzikaal kunnen uitspreiden op het haast optimistische, hoopvolle klanktapijt van dit 'Iechyd Da'. Hoe fragiel, bijna fluisterend en vol melancholie hij daar ook staat, vanuit zijn ongrijpbare droefheid vloeit alles rustig en relaxt naar je toe. Alles is heel divers ook, met die met samples, spoken-wordintermezzo's, violen en sierlijke piano opgesmukte ballades, tot en met die jengelende brokken folkrock en pop. Je vangt heel verscheiden flarden op van verrukkelijke Coldplay, Grandaddy, Mercury Rev, Pavement of weelderig georkestreerde Sufjan Stevens. En koren, ja, aangrijpende, verheffende kinderkoren, zo op 'We Don’t Need Them' of 'Nothing to Be Done'.

Tal van songs over vele variaties van liefde en vriendschap. Valse romantiek in het bedwelmende 'I Know That It’s Like This (Baby)', verpakt in luchtige sixties pop, die na de ritmeverandering halverwege op- en neergaat door zelftwijfel. Het ontroerende 'A Bad Wind Blows in My Heart Pt. 3' is een terugkeer naar zijn tweede solo-album. Het zit vol intense Coldplay-piano. Part 1 en 2 stonden op het gelijknamig album van 2013 en nu vormen ze een prachtig drieluik. Wie ze kent, ook de toenmalige personages Christinha en Anthony keren terug in het nieuwe verhaal. Een van de mooiste songs is 'If Tomorrow Starts Without Me', nochtans verpletterend somber, maar met breekbare stem dansend op zalige cello's en strijkers.

Wanhoop in de liefde, verlies, pijn en vaak een diepe duisternis groeien met 'Iechyd Da' uit tot een meesterlijk album, gegoten in supergevoelige, intieme liedjes, middenin een betoverend opstijgend klankenpalet. Een golf van tederheid en vreugdevolle weelde weze dit als groot soulaas voor wie er nood aan heeft. Een majestueuse overwinning op zijn persoonlijke black dogs is het al. Een muzikale triomf bovendien waar Ryder-Jones' zegevierend zijn hele grote producerstalent kon in neerleggen.
'Iechyd Da'. Een buitengewone luisterervaring om niet te laten voorbijgaan. Hier is de eerste grote singer-songwriterplaat van 2024. Gezondheid en welterusten!

Als Bill Ryder-Jones in januari 2008 de cruciale beslissing neemt om uit het succesvolle Britse The Coral rockband te stappen is hij genoodzaakt om zich op zijn solocarrière te richten. De podiumangsten slopen de mentale gezondheid van deze singer-songwriter welke in zijn jeugd ook al getuige is van een traumatisch ongeval wat het leven van zijn broer opeist. In het geval van Bill Ryder-Jones levert deze ommekeer bloedmooie songs op, welke vooral op het meesterlijke Yawn volledig tot bloei komen. Written in Music heeft een zeer open gesprek van deze ambitieuze dromer die op de vooravond van zijn solo doorbraak door de pandemie storm verzwolgen wordt en onzichtbaar in de luwte verdwijnt.

Het is een onzekere periode, de stilte wakkert zijn onderliggende paniekaanvallen opnieuw aan en als dan ook nog een relatie sneuvelt stelt Bill Ryder-Jones zich voor de keuze om zich definitief uit de muziek business terug te trekken of om het verdriet therapeutisch van zich af te schrijven. Hij kiest voor het laatste. Vanwege zijn perfectionisme duurt het opnameproces langer dan verwacht. Zelf beschouwt hij Iechyd Da als zijn meest uitgebalanceerde werk sinds A Bad Wind Blows in My Heart, zijn persoonlijke favoriet.

Iechyd Da verschijnt bijna precies zestien jaar nadat hij zijn werkzaamheden bij The Coral afsluit. Iechyd Da, we proosten met een veelvoud aan goede voornemens op het nieuwe jaar. Iechyd Da verwelkomt 2024 in dertien prachtige nummers, precies zoals we van Bill Ryder-Jones kunnen verwachten. De liedjesschrijver brengt de schoonheid van het verdriet tot leven, en is hierin nog persoonlijker dat wat men van hem gewend is. Het vreugdevolle If Tomorrow Starts Without Me lentesong legt zich bij het feit neer dat de wereld zich voor een mooie doorstart klaarmaakt. De aarde zal ook zonder de fysieke aanwezigheid van Bill Ryder-Jones doordraaien, zeker omdat zijn liedjes wel die langdurige eeuwigheidswaarde bezitten.

Dat hij veel waarde aan zijn kinderjaren hecht getuigt wel van het feit dat hij op Iechyd Da veelvoudig gebruik van een kinderkoor maakt en met het We Don’t Need Them slaapliedje het nageslacht tegen de toekomstige gevaren beschermt. Uiteindelijk ben je toch op jezelf aangewezen en vervormt de directe omgeving slechts dit beeld. De onschuld van de jeugd staat in groot contrast tot de geleefde jaren van Bill Ryder-Jones, en roept juist bij hem onbezorgde nostalgische gevoelens op. Hij teert op die kracht en buit deze liefdevol uit. Dichter bij die kern is hij nooit eerder gekomen. Mick Head van The Pale Fountains kruipt bij …And the Sea… in de vaderrol en leest in het bombastisch theatraal aangezette stuk een gedeelte uit de Ulysses roman van James Joyce voor. Zo eenvoudig simpel huiselijk kan het zijn.

Cristinha laat de zon definitief in de zee wegzinken, een vergeten parel te ruste. I Hold Something in My Hand houdt dat laatste sprankje hoop stevig vast. Loslaten is in de praktijk lastiger dan herinneringen blijven koesteren. De track beschikt de God Only Knows echo van The Beach Boys waardoor er onbewust een vraag en antwoord spel ontstaat. De gedirigeerde How Beautiful I Am pianotrack biedt troost en bevestigd nogmaals dat je na alle tegenspoed altijd in jezelf moet blijven geloven. Soulvolle slidegitaarakkoorden wentelen de song in een badje aan innemende geluidsgolven tragiek onder en mengen zich geruisloos tussen het betere latere Spiritualized geluid. Hier spreekt de liefde voor het psychedelische Jason Pierce geluid, een leermeester die hij naast zijn andere grote voorbeeld Gruff Rhys van Super Furry Animals op een gelijkwaardig voetstuk plaatst.

I Know That It’s Like This (Baby) begraaft de achterliggende romantische breuk in zacht tederheid. Na het beladen emotionele vrouwen intro volgt een coole staande bas met op de achtergrond de For What It’s Worth sampler van de Buffalo Springfield. Met backing vocals die de gedachte aan het betere Velvet Underground werk oproepen. Een perfecte wiegende basis voor het heerlijk opbouwende relaas van deze indrukwekkende verslaglegging, waar Bill Ryder-Jones alles uit de kast haalt om deze song die extra injectie aan kracht te gunnen. Sirene zuchtmeisjes verleiding, pianoballad zekerheden en vooral die kenmerkende mijmerende praatzang van de uitvoerder zelf.

Ja, Bill Ryder-Jones pakt groot uit, en schuwt hierbij tevens het magistrale The Beatles verleden niet. Hij durft zich in A Bad Wind Blows in My Heart Pt. 3 naast tekstschrijvers als John Lennon en Paul McCartney te plaatsen. Grootheden waarbij hij net uit die schaduw treedt en zijn eigen breekbare voordracht aan toevoegt. Zielenpijn in gebroken liedjes kleinkunst. Een potentiële klassieker waarmee hij zijn schrijverstalent nogmaals verzilvert. Het is een meer dan waardig vervolg op het A Bad Wind Blows in My Heart thema van de gelijknamige plaat, een sleutelsong waar hij al eerder aan refereert. Het Thankfully for Anthony sentiment is dan ook een Anthony & Owen zustertrack van datzelfde album en vult de openstaande hiaten van zijn vroegere werk op.

In het nachtelijke spirituele This Can’t Go On en verduisterend Nos Da afscheid boetseert Bill Ryder-Jones zijn sterrenhemel verder uit. Hij kneedt de tracks liefkozend beminnend tot een stevig bruikbaar fundament. De Welshman verloochent zijn afkomst nergens en behalve de Iechyd Da albumtitel en het afsluitende Nos Da goodbye song grijpt hij met de kinderstemmen opgesierde Nothing to Be Done folk overduidelijk naar zijn roots trots terug. In het verregende melancholische It’s Today Again herplaatst hij de jaren tachtig nostalgie in het identieke heden. Ergens verandert er alles, ergens blijft alles hetzelfde.

Bill Ryder-Jones - Iechyd Da | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Ik blijf deze hoes prachtig vinden, nu maar eens dit album luisteren.

Fraaie verstilde album hoes, en prachtig composities met indrukwekkende arrangementen. Violen, Cello, koperblazers, sfeervolle backing vocals en toch kan overdaad ook schaden. Zeker als alle registers gelijktijdig open gaan, en subtiel geplaatste accenten ver te zoeken zijn. als voorbeeld "This Can’t Go On" waar niet te horen is of de sfeer gemaakt word door het koor, een woud van violen of beide.
En één song met een kinderkoor is echt wel over de rand heen, maar meerdere tracks er mee opleuken, prikkelt het gebruik van de skip-knop. En dat is toch jammer. want er is heel veel moois te horen.
Als beste voorbeeld : ''Christinha'' dat vol zit met tempo wisselingen en bijzonder subtiele breaks.
Een album met pieken en dalen, maar vooral een zoektocht n aar intens gemaakte muziek, ver weg van de verstilde sfeer op de hoes.

Jammer, de eerste drie nummers boeien nog wel maar daarna raakt het al snel een beetje saai. Het helpt helaas ook niet dat Bill zijn stem gewoon niet heel goed is.

Voor mij is deze plaat een erg fijne ontdekking om 2024 mee te starten. Ik had om eerlijk te zijn nog nooit van Bill Ryder-Jones gehoord en dat blijkt ten onrechte. Qua stijl doet het me denken aan Grandaddy en Sparklehorse en dat zijn twee artiesten die ik zeker kan waarderen.

Ik lees hier soms dat het een plaat met ups en downs is, maar daar ben ik het eigenlijk niet mee eens. Voor mij is het net behoorlijk constant en vind ik het moeilijk om favorieten aan te duiden, omdat dat er echt wel veel meer dan drie kunnen zijn. Maar goed, de keuze is uiteindelijk (vandaag dan toch) gevallen op 'If Tomorrow Starts Without Me', 'We Don't Need Them' en 'Christinha'.

4*

Ik ben wel liefhebber van The Coral dus had hier ook wel iets van verwacht, maar helaas is dat (nog?) niet uitgekonen 3*

Volgende week is dit de support van beth gibbons in tivoli en moet zeggen(en dat gebeurd zelden) ik ga op tijd komen om dit ook te kunnen zien daar best mooi