Guided by Voices - Nowhere to Go but Up (2023)

Zou ik hem maken, zou ik hem niet maken....? Nee, we kennen de grap zo onderhand wel.

Nieuwe Guided by Voices, dames en heren. Hier is:

For the Home

Goeie hoes, even in gedachten houden voor Verzin....

Gaan we nou helemaal geen grappen meer maken bij nieuwe GBV-platen
Da's juist één van de allerleukste dingen op deze site

Nou het werd anders wel weer eens tijd dat die grap gemaakt wordt.

Deze is ook leuk:

The Race is On, the King is Dead

En dat al zo snel na de Circus Devils - Squeeze the Needle release

Ergens bij het begin van track nr3 ben ik opgehouden met het luisteren. Volgens de regels mag je dan geen sterren geven.

Wat een heerlijke, aanstekelijke plaat weer! Wat een produktie! Wat een band!

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Guided By Voices - Nowhere To Go But Up - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Guided By Voices - Nowhere To Go But Up
De Amerikaanse band Guided By Voices is de afgelopen jaren idioot productief, maar ook op het derde album dit jaar slaagt de band er weer in om een hoog niveau vast te houden en stiekem weer net wat anders te klinken

In 2017 formeerde Robert Pollard de huidige versie van zijn band Guided By Voices, die zijn ultieme bezetting lijkt te hebben gevonden. De huidige bezetting leverde inmiddels zestien (!) albums af en ze zijn me allemaal dierbaar. Guided By Voices klinkt op al deze albums als zichzelf, maar klinkt zeker niet op alle albums hetzelfde. Ook Nowhere To Go But Up bevat een aantal vaste ingrediënten van het Guided By Voices geluid, maar in productioneel opzicht pakt de band dit keer meer uit dan in het verleden, terwijl de nadruk net wat minder op de 90s indierock ligt. Het leverde het zoveelste interessante album op van een band die vooralsnog gelukkig niet te stoppen is.

Guided By Voices bracht dit jaar al twee albums uit en nog niet zo heel lang geleden was er ook nog een nieuw album van Circus Devils, dat eveneens een project is van Guided By Voices Robert Pollard. Het heeft de Amerikaanse band er niet van weerhouden om er nog maar een album tegenaan te gooien dit jaar. Als een verrassing komt dat natuurlijk niet, want de band uit Dayton, Ohio, is altijd al zeer productief geweest, maar heeft er de afgelopen jaren nog een tandje bij gezet.

Ook Nowhere To Go But Up werd weer gemaakt met de inmiddels ultieme bezetting van de band, met naast zanger Robert Pollard de gitaristen Bobby Bare Jr. en Doug Gillard en de ritmesectie die bestaat uit bassist Mark Shue en drummer Kevin March. Voor de productie werd wederom een beroep gedaan op Travis Harrison, waardoor het nieuwe album van Guided By Voices in ieder geval geen verrassingen biedt wanneer het gaat om de personele invulling.

Ook in muzikaal opzicht klinkt Nowhere To Go But Up vooral vertrouwd, al is het maar door de herkenbare stem van Robert Pollard. Van een muzikale aardverschuiving is misschien geen sprake, maar het betekent niet dat het nieuwe album van Guided By Voices inwisselbaar is tegen de vorige albums van de band en het betekent al helemaal niet dat de Amerikaanse band een overbodig album heeft afgeleverd.

Ook op Nowhere To Go But Up steekt de band weer in een grootse vorm, wat je vooral hoort in het gitaarwerk. Waar de band op haar vorige album wat zwaarder leunde op de 90s indierock, hoor ik op het nieuwe album juist weer wat meer powerpop en hoor ik bovendien echo’s uit het vroege werk van Guided By Voices, zonder dat de band vervalt in lo-fi rocksongs van een minuut of hooguit twee minuten. Guided By Voices heeft dit keer bijna veertig minuten nodig voor slechts elf songs, wat een serie goed uitgewerkte rocksongs oplevert.

Het tempo ligt in veel tracks net wat lager en ook invloeden uit de psychedelica hebben wat aan terrein gewonnen, maar op hetzelfde moment klinkt ook Nowhere To Go But Up weer onmiskenbaar als Guided By Voices. Robert Pollard schudt de aanstekelijke maar ook interessante rocksongs nog altijd uit de mouw en zingt met veel overgave, waardoor de muziek van zijn band nog steeds makkelijk opdringt. Er zijn wel meer bands die er in slagen om in een jaar drie albums of zelfs meer uit te brengen, maar er zijn maar heel weinig bands die er in slagen om een hoog niveau vast te houden en ik ken eigenlijk geen enkele andere band die hier al vele decennia lang in slaagt.

Nowhere To Go But Up moet het, net als zijn directe voorgangers, vooral hebben van lekker in het gehoor liggende rocksongs, maar een randje prog of een snufje 70s hardrock kan zomaar opduiken. Over de hele linie is het album wat zwaarder geproduceerd dan we van de band gewend zijn, zeker uit het lo-fi verleden van de band. Het pakt verrassend goed uit, want ondanks de inspiratie van Phil Spector’s Wall Of Sound klinkt Nowhere To Go But Up geen moment overgeproduceerd.

Ik ben stiekem al weer benieuwd naar het volgende album van Amerikaanse band, dat vast niet lang op zich zal laten wachten, maar kan ook nog wel even uit de voeten met de trilogie uit 2023, waarvan ik dit nieuwe album uiteindelijk toch het hoogst inschat. Erwin Zijleman