menu

The Gil Evans Orchestra - Out of the Cool (1961)

mijn stem
3,90 (56)
56 stemmen

Canada
Jazz
Label: Impulse!

  1. La Nevada (15:33)
  2. Where Flamingos Fly (5:11)
  3. Bilbao Song (4:10)
  4. Stratusphunk (8:00)
  5. Sunken Treasure (4:15)
  6. Sister Sadie * (6:57)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 37:09 (44:06)
zoeken in:
avatar van Paap_Floyd
4,0
Wat een pracht van een plaat is dit. 4* voor nu, maar ik denk dat er meer in het vat zit. Diepgaand, experimenteel maar vrij toegankelijk toch nog. Sterk over de breedte, hoewel het eerste nummer er voorlopig een beetje uitschiet. Ik zal hem vaker gaan beluisteren.

fredpit
Hoewel het hoorbaar een swingband product is, klinkt het toch erg modern op de een of andere manier.

Verdiend meer aandacht!!

fredpit
fredpit schreef:


Verdiend meer aandacht!!


dank u sinterklaasje

avatar van Paap_Floyd
4,0
fredpit schreef:
(quote)


dank u sinterklaasje
Omdat je zo braaf geweest bent van het jaar. (vertelde Sint me)

avatar van blabla
3,0
Aardig plaatje, eerste 2 nummers klinken lekker, daarna begin ik het allemaal een beetje zat te worden en zit eigenlijk maar te wachten tot het afgelopen is.

eazyfan
4,5* of 5*?

Dit is toch Gil's beste album niet?

Ik twijfel nog wat bij dit prachtalbum, werkelijk fantastische Jazz. Gil heeft werkelijk fantastische stukken geschreven, al zijn alleen maar 2 composities hier echt alleen door hem.

Mijn eerste kennismaking met Jazz-Orchestra (ik dacht altijd dat dat met The Jazz Composer's Orchestra zou geweest zijn, niet dus). Deze richting in Jazz lijkt me erg interessant, binnenkort eens naar meer op zoek gaan.

La Nevada is echt een wondermooi stuk, alle andere composities zijn eigenlijk ook erg sterk en zitten stuk per stuk ongelooflijk interessant in elkaar, het verveeld allemaal werkelijk geen seconde. (Maar ik zit dan natuurlijk ook nog maar aan 3 luisterbeurten).

Ik ga dit nog zo'n 5 keer grondig moeten luisteren, maar 5* acht ik zeker en vast niet onmogelijk, voor nu een voorzichtige

4,5*.

avatar van Reijersen
3,5
Beluisterd naar aanleiding van het jazz-album-van-de-week-topic.

Filmische jazz, dat vind ik de beste omschrijving voor deze cd. Erg mooie muziek die zo in een film past. Prachtige composities en bovenal eindelijk een overtuigende jazz-album van de week. Het is van die jazz die me intigreerd, ik "voel" het zeg maar.

3,5 ster. (met kans op verhoging)

Social_Mask
Kijk, dit vind ik nou dus prachtig! Heerlijke melodieus, La Nevada, prachtig emotievol, Where Flamingos Fly en geweldig sfeervol, Stratusphunk.. Dit is prachtig!

avatar van bawimeko
4,5
De eerste twee tracks zijn de pareltjes van dit album, mooi uitgesponnen en geproduceerde jazz. Voor liefhebbers van "Where Flamingos Fly) kan ik Gil Evan's leerling Maria Schneider aanraden. Ik moet alleen (nog) wennen aan de verschillende moods, vooral het bluesy en wat traditionele Sisters Sadie is op zich prachtig, maar even wennen na de eerdere meditaties...
Een blijvertje!

avatar van HiLL
3,5
Wat reijersen zegt vind ik ook: 'filmische jazz'. Het lijkt soms wel of ik naar een actiescene zit te kijken van, ik noem een James Bond.

Dat vind ik aan de ene kant leuk, de spanningsopbouw die in de nummers zitten die dan in eens losbarsten in een -soms wel erg lekkere- climax. Maar wat blabla zegt heb ik aan de andere kant ook een beetje. ('daarna begin ik het allemaal een beetje zat te worden en zit eigenlijk maar te wachten tot het afgelopen is')

En het is me soms ietwat te bombastisch (Stratusphunk). Iets te bigband/orkest.

Al met al wel een spannende, gedurfde plaat en origineel. Althans voor mij dan...

avatar van sq
3,5
sq
Wel aardig om nu swing te horen bij het jazzalbum vd week want dat hadden we nog niet echt gehad. Maar verder. Ik vind La Nevada niet zo geweldig. Het is me toch te weinig opbouw of ontwikkeling op een of ander manier. Komt misschien ook wel door de wat saaie ritmesectie. Ik kom er niet zo ´in´ als bijvoorbeeld bij Coltrane´s Olé (ook lang en uit dezelfde tijd).
Verder is er wel afwisseling, en het filmische kan ik ook meteen plaatsen (Stratusphunk). Goed vind ik het relaxte Where Flamingo´s Fly waar het mooie bespelen me echt wel raakt. Weet iemand toevallig het soloinstrument. Of is het toch een trompet waar die trombonegeluiden uitkomen? Kon het zo snel niet vinden want Evans heeft het nummer vaker opgenomen zag ik of zoek welicht toch een andere naam (welk instrument speelt Evans zelf?):
bawimeko schreef:
Voor liefhebbers van "Where Flamingos Fly) kan ik Gil Evan's leerling Maria Schneider aanraden.



Al met al voor mij niet meteen een plaat om naar de winkel te rennen, maar toch wel goed om eens gehoord te hebben.

avatar van grovonion
3,5
Ik vind dit veel minder "filmisch" dan de plaat van Louis Clavis. Herinnert me wel wat een zwart/wit films van de jaren 40. Daar komt wel vaker wat big-band muziek in voor (in mijn oren vergelijkbaar). Ben hier niet zo happig op, kan het moeilijk verklaren maar de muziek klikt gewoon niet.

avatar van bawimeko
4,5
sq schreef:
Wel aardig om nu swing te horen bij het jazzalbum vd week want dat hadden we nog niet echt gehad. Maar verder. Ik vind La Nevada niet zo geweldig. Het is me toch te weinig opbouw of ontwikkeling op een of ander manier. Komt misschien ook wel door de wat saaie ritmesectie. Ik kom er niet zo ´in´ als bijvoorbeeld bij Coltrane´s Olé (ook lang en uit dezelfde tijd).
Verder is er wel afwisseling, en het filmische kan ik ook meteen plaatsen (Stratusphunk). Goed vind ik het relaxte Where Flamingo´s Fly waar het mooie bespelen me echt wel raakt. Weet iemand toevallig het soloinstrument. Of is het toch een trompet waar die trombonegeluiden uitkomen? Kon het zo snel niet vinden want Evans heeft het nummer vaker opgenomen zag ik of zoek welicht toch een andere naam (welk instrument speelt Evans zelf?):
(quote)



Al met al voor mij niet meteen een plaat om naar de winkel te rennen, maar toch wel goed om eens gehoord te hebben.


Als je het toch over 'winkels' hebt voor wat betreft die quote; albums van Maria Schneider zijn alleen via haar website te krijgen (daarom vind je haar meesterwerken niet op deze site...).
Gil Evans speelde piano, maar vaak niet op z'n albums en "beperkte" vaak z'n rol tot arrangeur en orkestleider. Het solo-instrument op "Flamingos is inderdaad een trombone.

avatar van sq
3,5
sq
Nog gekker, ik dacht namelijk (ook) toetsen te horen. Bedankt in elk geval!

Het eerste nummer is heel er mooi, het swingt een beetje en heeft een apart sfeertje dat de rest van het album ook een beetje heeft. Iets filmisch heeft het ook wel. Helaas vind ik het album niet echt overrompelend, ik ben er nog niet helemaal prat op.

Trouwens wel een lekkere afwisseling als je Peter Brötzman's Machine Gun aan het luisteren bent.

Na een oppervlakkige luisterbeurt kan ik hier (alweer) niet zo heel veel over kwijt, maar "filmisch" en "sfeervol" zijn 2 omschrijvingen die zeker passen bij meesterorkestrator Gil Evans. Hoewel hij alles in 'Out of the Cool' goed op pootjes weet te zetten, hebben 'Porgy & Bess' en zéker 'Sketches of Spain' me meer geraakt - uiteraard door een sterke Miles die de platen verheft tot hoge(re) muzikale sferen.
In deze plaat kabbelt het allemaal wel lekker: iedereen weet wat mag en niet mag, de vrijheden worden beperkt om binnen deze orkestrale context een aanvaardbaar geheel te krijgen. Met een solerend individu daarbij heb je een formule die werkt, zonder een Miles heb je als luisteraar de neiging de aandacht te verliezen. Mooiste nummer vind ik dan ook 'Sunken Treasures': met de trompet op de voorgrond ontstaat er een prachtig melancholisch en toch ongeremd expressief stuk. Ook de intro van 'La Nevada' is van een zeldzame schoonheid (gitaar valt mooi, golvend bij), maar langzaam evolueert de track naar een "doorsnee" big-band-nummer.
Hierbij is mijn probleem met 'Out of the Cool' meteen uit de doeken gedaan: het is jazz van een hoge kwaliteit, die echter iets hoort te ondersteunen - meer dan op zijn eigen benen staan. Deze bezetting biedt sowieso weinig perspectief voor strakke en vernieuwende ideeën, al kunnen we Mingus hier als uitzondering op de regel zien. Gil Evans wil echter geen potten breken (dus kan daarop ook niet afgerekend worden), maar schrijft met klasse in een traditie die reeds voor hem bestond, en mede dankzij hem tot op heden geliefd wordt / is. En dat op zich kunnen (of liever, moeten) we ook als een verdienste beschouwen, dunkt mij.

Social_Mask
Ik ben verliefd geworden op Where Flamingos Fly... Wat een ontroerend mooi nummer is dat zeg..

avatar van klaezman
4,5
@JJ_D: Hoe kan iemand met zo'n kennis en interpretatie van de jazz nu 2x Coldplay in z'n Toplijst hebben? Dat terzijde.

Ben deze week wat druk geweest, waardoor ik dit meesterwerk pas 3x heb mogen beluisteren. Dat gaan er nog veel meer worden en ik heb ook besloten tot aanschaf over te gaan de eerstvolgende keer dat ik in de buurt van de platenzaak kom. Om echt een oordeel te vellen is het nog te vroeg.

avatar van wouter8
4,5
Mijn grootste ontdekking na Bill Evans (het zit misschien in de naam, denk ik ). Wat een plaat is dit zeg! Ik werd gewoon totaal omver geblazen door het prachtige Stratusphunk, heerlijk!
Ik kan gewoon niet minder dan 4,5* geven mer uitzicht op 5*

klaezman schreef:
@JJ_D: Hoe kan iemand met zo'n kennis en interpretatie van de jazz nu 2x Coldplay in z'n Toplijst hebben? Dat terzijde.


Dat was vroeger, nu heb ik Coldplay al een hele tijd niet meer beluisterd (zonder ze al te veel te missen). Mijn top moest maar eens verwijderd - dus bij deze...

avatar van HiLL
3,5
Mooi is die nr. 1 ook weer weg

avatar van we tigers
3,5
Ik heb het nog te weinig geluisterd om een goed oordeel te kunnen vellen. Al moet ik wel bekennen dat die paar keer dat ik heb geluisterd ik na het tweede nummer een hoop aandacht en interesse verloor... Ik zal 'm nog een aantal keer een spin moeten geven.

avatar van klaezman
4,5
JJ_D schreef:
Dat was vroeger, nu heb ik Coldplay al een hele tijd niet meer beluisterd (zonder ze al te veel te missen). Mijn top moest maar eens verwijderd - dus bij deze...

Haha mooi, je hoeft je niet te verantwoorden (eigenlijk dus wel, maar goed). Ik was vooral benieuwd hoe het zo kwam =D

Out of the Cool heeft een dikke 4 sterren gekregen. Ik hou op zijn tijd wel van dit soort filmische platen, waar ruimte is om de beelden zelf in te vullen. La Nevada kent een mooie opbouw en overmeestert je als de trombones invallen. Where Flamingos Fly trekt me keer op keer mee in de melancholie. La Nevada is mijn favoriete nummer en mag Stratusphunk als een goede tweede achter zich zien. Geniet het meest van: Johnny Coles.

avatar van LeRoi
3,5
Ga deze toch eens snel opsnorren: kende het werk van Evans eigenlijk niet echt, maar sinds een paar weken heb ik 'The Individualism Of Gil Evans' (uit 1964) in bezit en OEF WAT IS DIE GOED!!!

Ga meer 'smans werk luisteren, da's op zeker!

N.b.
Wat opvalt is dat de Jazz-cats op MM hier niet verschijnen, terwijl Evans toch met, niet de minsten binnen de Jazzzz, een Wayne Shorter, Miles Davis, Elvin Jones, Paul Chambers, Eric Dolphy, Kenny Burell, amo samenwerkte....

pretfrit
LeRoi schreef:


N.b.
Wat opvalt is dat de Jazz-cats op MM hier niet verschijnen,


Als ik me niet vergis is dit album ooit jazz album van de week geweest....

avatar van korenbloem
3,0
Ik vind 26 stemmen voor een jazz album eigenlijk best veel. De toppers als Love Supreme enzo niet mee geteld.

Toen dit album jazz album van de week was waren nog de hoofd dagen van van het jazz album van de week topic. Paap had hem uitgezocht als ik het me goed herinner.

avatar van Paap_Floyd
4,0
Klopt.

avatar van aERodynamIC
4,0
Eind februari verschijnt er een reissue via Verve / Acoustic Sounds. Dat gaat vast een schitterende uitgave worden. Prijzig, maar dat is dit album wel waard.

4,5
Ik ken dit album via een interview dat Mark Hollis van Talk Talk ooit gegeven heeft. Dit en zijn samenwerking met Miles Davis etaleert zijn talenten als arrangeur en componist. Wellicht de beste periode uit zijn oeuvre. Opvallend hier is de aanwezigheid van de elektrische gitaar in een jazz ensemble. Toch niet zo vanzelfsprekend in die tijd, denk ik.

Soledad
Een elektrische gitaar in de jazz was niet zo heel bijzonder. Dat begon al bij Charlie Christian in de jaren ‘40.

Gast
geplaatst: vandaag om 06:21 uur

geplaatst: vandaag om 06:21 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.