Een tijd lang heb ik gezocht naar een artiest die de style van Radiohead-nummers als Sit Down Stand Up (Snakes & Ladders) en The Gloaming (Softly Open Our Mouths in the Cold) aan mij voorschotelt: muziek in de vorm van electronisch- gepruttel en melodien die tevens Rock n´Roll genoeg zijn om instrumentaal eigenlijk al meer dan de moeite waard te zijn. Door diepgaande teksten hier nog eens over heen te laten vloeien ontstaat een nieuwe dimensie muziek die haar tijd ver vooruit lijkt te zijn.
Dit is de perfecte cd om liggend op je bed, onder de wol te luisteren met alle lichten uit. Veel lagen muziek worden subtiel geintroduceerd en kunnen zo aan je voorbij gaan. Oftwel, de Columbus uithangen kan hier goed
hihi. Om het aanhangsel van het luisterende oor niet in te laten dutten, heeft The Notwist wat geintjes uitgehaald om je alert genoeg te houden tot het vrijspel tot wegdromen geoorloofd is. Het album is natuurlijk ook gewoon heel goed te luisteren met de huis, tuin en keuken dolby surround set.
Day 7 begint met een ongelooflijk subtiele, instrumentale opbouw van 2.5 minuten. Het besluit tot indutten is snel genomen, want je zweeft langzaam richting het opbouwende diepe jungle-tribe sfeertje. Maar nee, nog niet, The Notwist besluit tot terugkeer naar de realiteit door het intens laten inkomen van een relatief gezien, kneiterharde bass. Als de zang vrijwel meteen daarna inkomt moge het duidelijk wezen dat de aankomende drie kwartier gevuld gaan worden met het vertellen van een droevig verhaal waar naar geluisterd moet worden. Deze kan intensief ervaren worden door enerzijds naar het muzikale te luisteren, anderszijds naar het tekstuele of optimaal naar de gecombineerde versie daarvan. Volg je eigen proces
. Het einde van het eerste couplet wordt ingeluid met een simpel, maar magische melodie die al tijden door mijn hoofd heen spookt. Na de break komt de bass vrijwel even hard terug als dat deze geintroduceerd werd. Hetzelfde couplet wordt nogmaals herhaald en hiermee is de nadruk op de nadruk, die over het gehele album te voelen is, duidelijk gelegd. 5* en mijn eerste favoriet..
Het tweede nummer Chemicals zit ook vol leuke ideeen. Het introducerende geratel dat gevolgd wordt door de zang wordt prachtig uitgewerkt alsof elke sample een logisch gevolg is van de voorgaande. Als de muziek en zang hun hoogtepunt bereiken, lijkt het perfect om precies daar de beat erin te gooien, maar afbouw en uitstel winnen het van de wederom foute verwachtingen. Als de beat er dan echt inkomt, wordt het eerste feel-good moment (net als in een drugstrip) lekker tegenstrijdig met de ware intentie van de tekst blootgesteld. Weer hetzelfde couplet wordt herhaald en dat vind ik het hele album om twee redenen niet erg: (1) Het geeft me tijd om tijdens het luisteren al na te denken over de inspirerende teksten en (2) de muziek breidt vaak genoeg uit en maakt dus duidelijk wel plaats voor ontwikkeling.
'Cause I know you can't sleep. Till you know your overbearance makes me creep´. Het instrumentale gedeelte begint en bestaat uit twee melodien over elkaar heen gespeeld: een lullaby en een dominerende inbeltoon. Luister en realiseer dat dit, net als de rest, helemaal past binnen de tekst, geniaal! Het nummer sluit kort hypnotiserend af. *Sleeeepy*. 5*, mijn tweede favoriet en lijkt verdacht veel op Radiohead - There There (The Boney King of Nowhere).
Another Planet is een erg ingetogen nummer dat begint in het moeras. De melodie die inkomt is weer lekker feel-good en al snel wordt bewezen over het gehele nummer dat ik geen bombastische climaxen nodig heb om een speciaal gevoel teweeg te brengen. De instrumentale outro van een minuut eindigt in de jungle-tribe waar je dit album mee begon. Terug naar het dromerige; rust na de kennismaking met het psychotische vriendinnetje van de zanger. Leuk contrast wederom om in korte tijd op verschillende landschappen aanwezig te zijn: wat is het kiezen van de juiste samples toch belangrijk
. 4.5 *
In het eerste instrumentale nummer Moron wordt het dromerige behouden op een wat onheilspellende manier (contrast 4). Soms hoor je de jungle-tribe samples uit Another Planet terug, maar het nummer leunt bovenal op een jazz sfeer. Na 2.5 minuten veranderen de drums in drum and bass en belandt de trompet in een freestyle die je aandacht tesamen duidelijk richting onheilspellend stuurt. Tegen het einde komt het dromerige, onheilspellende weer terug door het verdwijnen van de trompet en het inperken van de drum and bass beat. Wat willen ze nou die idioten! 4.5*
Electric Bear klinkt een stuk serieuzer dan het voorgaande. Goed begrijpelijk dat dit nummer saai kan overkomen, maar ook deze vind ik meeslepend. De muziek wordt wederom heerlijk uitgebouwd tot een geweldige sfeer: luguber avondje bij het actieve meer met half maanlicht, krekels en meer vliegends, lichtgevende oogjes uit de bosjes, krakende takjes. Heel erg levendig allemaal! 4.5*
No Encores zet het serieuze tintje voort en lijkt zich af te spelen aan het kampvuur dicht bij het meer. Een mooie pianomelodie en synth voegen weer wat extraas toe aan de ingewikkelde knarsbeat en zorgt voor het ontstaan van alweer een prachtig nummer waarin veel te beleven valt. 4.5*
Het tweede instrumentale nummer N.I. ploetert voort op de jazz-sfeer van het eerste instrumentale nummer Moron, maar doet dit in mindere mate. Na een warme opbouw wordt een herhalende, geknipte inbeltoon geintegreerd in een prachtige melodie die in 2 soortgelijke climaxen worden gepresenteerd. In iets minder dan 1.30 minuten bouwt het nummer via geratel af richting dezelfde climaxmelodie, alleen klinkt deze nu hol aan. Rust die nodig was na de ietswat zwaar op de maag liggende nummers Electric Bear en No Encores. Het laatste sprankeltje hoop. 4.5*
Verdiende rust inderdaad, want het meest zwaarmoedige titelnummer Shrink moest nog komen. Prachtige tekst en een langgerekte, verdiende outro maken mijn derde en laatste favoriet. 5*
In het derde jazz-georienteerde nummer Your Signs zingt de zanger de laatste noten van het album. Hier wordt eindelijk gerealiseerd dat zijn vriendin eeuwig verdwaalt is in constant verder exploderende hersenspinsels. Ondertussen implodeert het leven van de zanger. Dit wordt goed duidelijk in de laatste drie instrumentale minuten waarin een droevige melodie zichzelf herhaalt als functie van leegte en stop in de ontwikkeling. Deze wordt bijgestaan door een freestyle saxofoon-sessie die je laat afglijden naar zie beneden. 4.5*
Mensen die krankzinnig zijn geworden zie ik in films vaak zenuwachtig na nana-en. Ze zouden dan stemmen moeten horen, maar ik ben ervan overtuigd dat ze de melodie van het afsluitende, instrumentale 0-4 horen: ditzelfde lot is de zanger overkomen. Twee levens vernietigd door twee tegenstrijdige en toch ook samenvallende keuzes: overgave aan liefde en drugs. De mens is van nature zwak. 4*
Dit album is compleet, alles klopt. Een deprimerend verhaal wordt geintroduceerd op een pakkende manier en leeft door de fantastische varierende sferen gecreerd door beats, melodien en geratel. De teksten zijn vaak kort maar krachtig, maar werken inspirerend en slepen je mee tot het psychedelische einde. De muziek past zich aan op het steeds dichterbij komende hol van de leeuw, dieper en dieper en doet dit op een originele manier; tekst en muziek vormen 1, naadloos. Ik ben om. Wie kan mij meer van dit soort muziek aanraden?
5* en mijn top 10 in!