Tricky - Angels with Dirty Faces (1998)

Heerlijk album. Vol enge, claustrofobische tracks. Schandalig ondergewaardeerd

Niet bij deze jongen

"Money Greedy" sloeg bij mij destijds in als een bom - koppel daarbij Marc Ribot die een gastoptreden maakt op deze plaat en je hebt jawel - een eersteklasser

Prachtige samenwerking met PJ Harvey in Broken Homes.

Eens, Tricky en PJ Harvey... wie had er niet verwacht dat dit een gouden combinatie zou zijn? .

Hehe. Tricky doet het wel goed met meerdere unlikely samenwerkingen..

Viel me tegen na Premillennium Tension, maar toch 3.5 ster.

Ik vind het maar een telleurstellend album, erg saai en slaapverwekkend met de slome producties en de verschrikkelijke vocalen.

Ik kan me nog goed herinneringen dat ik in de zomer van 1995 op vakantie ging naar de Alpen. Lange tochten maken door de bergen en bovenal twee weken afzien, omdat ik geen muziek bij me had. We vertrokken heel vroeg, dus voor het weggaan zette ik nog even MTV aan en zoviel ik - het was 4 uur 's nachts ongeveer - opeens in de videoclip van Tricky's Hell is Round the Corner. Ik wist niet wat me overkwam. Die vakantie kreeg ik die clip maar niet van mijn netvlies; zo vreemd en duister. Totaal anders dan alle andere muziek die ik op dat moment ooit gehoord had.

Jaren later zag ik een optreden van Tricky op Lowlands. Met zijn rug naar het publiek gekeerd danste als hij een bezetene op - als ik me goed herinner - de opener van dit album. Het was alsof hij zijn eigen exorcist speelde en wij toevallige deelgenoten waren. Voor mij zijn dit de twee sleutelmomenten als ik aan Tricky denk.

"You trample on my soul" zingt een kwade Tricky in Money Greedy, een opzwepend nummer dat van mij eigenlijk best een half uur had mogen duren. Volgens mij gaat dit over de platenmaatschappijen o.i.d., maar het klinkt vooral alsof je beter geen ruzie kan krijgen met Tricky. Mellow begint inderdaad zoals de titel doet vermoeden, maar gaandeweg wordt het wat steviger. Alsof er nog even wat frustratie uit moet, voordat we verder kunnen. Singing the Blues is een nogal apart nummer. Het klinkt als een fucked up blues met vervreemdende klanken en staccato-drums en blazers. Ondertussen zingt Martina Topley-Bird vrij onverstoord op relatief conventionele het nummer vol. Wel een apart contrast. Het doet me ergens wel denken aan de John Spencer Blues Explosion (komt ook omdat ik zowel dit album als de JSBX ken van mijn vriendin uit die tijd).

Broken Homes is zo'n fijne lome Tricky-plaat waarin het voor mij vooral het gospelkoor is dat de show steelt en niet eens zozeer mijn favoriete PJ Harvey. Een mooi nummer, destijds ook nog wel 's te zien bij MTV's Alternative Nation (iets dat me nu ondenkbaar lijkt). 6 Minutes is ook een toffe track, dat me zowel muzikaal als vocaal sterk doet denken aan Brand New You're Retro van Maxinquaye. Dat nummer is wat opgefokter, dit nummer is wat subtieler met de piano en dat korte gitaarriffje in de achtergrond. Analyze Me is een rustig nummer met een naargeestig (maar wel pakkend) xylofoon-melodietje waarin de praatstem van Tricky en de sensuele zang van Martina voor een mooi spanningsveld zorgen.

Daarna zakt het album flink in, helaas. Misschien ligt het ook wel aan mij dat ik me de rest van het album nooit 'eigen' heb kunnen maken. The Moment I Feared is een nummer met een ongenadig tempo waarin Tricky uitleg geeft aan de titel. Heb dit nummer nooit zo kunnen volgen, het is mij wat over the top. Volgens mij was hij hier ook net verhuisd naar New York en moest hij iets te overdreven zijn rapkunsten te tonen. Het mist ook een beetje de dreiging van het openingsnummer, al wint Tricky's stemgeluid gaandeweg het nummer wel wat aan grimmigheid. Talk to Me is weer een nummer met Martina. Heel knap hoe de drummer stelselmatig net de maat mist. Een vreemd nummer, eigenlijk verlies ik hier altijd een beetje de aandacht. Het einde is wel heel mooi, als alle instrumenten opeens stil vallen en Martina a capella verder gaat. Helaas duurt dat moment te kort. Het is een van de laatste hoogtepunten, want alhoewel Carriage for Two nog wel goed begint, is het een nogal vervelend nummer. Evenzo voor het toepasselijk getitelde Demise en Tear Out of My Eyes, dat aan het einde wel sterker wordt en op een goede manier ontspoort. De afsluiter Record Companies maakt nog veel goed: een duister nummer dat een voorbode lijkt te zijn voor de gitaarplaat die het volgende album Blowback zou worden. Al is dit nog een stuk minder toegankelijk.

Voor mij een plaat met twee gezichten. Money Greedy is een fantastische track, dat zou ik graag nog eens live mee willen maken. Maar helaas weet Tricky dit niveau niet heel het album vast te houden. Het verbaast me dan ook niet echt dat hij hierna met een veel toegankelijker album op de proppen kan, want 's man gemoedstoestand lijkt me niet altijd even gezond als je met name de tweede plaathelft hoort... Al met al wel een erg intrigerende plaat, maar helaas net geen hoogvlieger.

Zeker fascinerend, origineel en bij tijd en wijlen verontrustend. Na de eerste 6 nummers wordt het echter een beetje te veel van het goed. Desondanks de moeite van het hebben waard.

Was weer een interesant plaatje van Tricky, wel gek dat deze zo over het hoofd gezien is en net als Nearly God gewoon niet meer in de winkel te vinden is in de Tricky-plaats. Ook deze is weer erg bijzonder en Tricky expirimenteerd weer veel met zijn duistere beats. Dit keer is Tricky wel zelf helemaal aan de beurt en is Martina Toply Bird niet echt meer van de partij. De opening Money Greedy is lekker chaotisch donker en rockey en daarna gaat Tricky weer over naar de subtiele rustigere werk. Welke nummers me hier aanspreken zijn onderandere Singin the Blues, vooral met dat broeierige snaarklank erdoorheen en die hele rommielige orkest en Bird die er op de achtergrond mooi bijzingt. Ook Broken Homes is weer een typisch Tricky muziekje. In het begin lijk je al gelijk het duisteris in gezogen te worden, vooral met die holle "pom" geluid erin. Niet veel later komt er een christelijk-achtige orkest een refrein erdoorheen zingen. Daarna neemt de nummer wat gas terug en is Bird weer van de partij met een fluisterende Tricky op de achtergrond. Met hier en daar mysterieuze en lugubere kruipende beats erdoorheen. 6 Minutes en Analyze me lijken de boel weer een beetje op te vrolijken. Daarna gaan we weer een beetje de donkere kant op. Demise sprak me ook wel erg aan, het begint weer erg onheilspellend en galmend maar vervolgens worden we getrakteerd op een uiterst melige Hawaiaanse paukachtige riedeltje en een opgewekte ritme. Bijzonder Tear Out of My Ears klinkt dan weer erg benauwt en het lijkt ook net even alsof het begin door Trent Reznor word gezongen. Het laatste nummer is weer lekker chaotisch.

Wat mij betreft is dit ook een zeer geslaagde album van Tricky. Inderdaad erg ongewaardeerd en vergeten.

4,0*

Nooit geweten dat 'Peyote Sings' en 'Taxi' bonus tracks waren; voor mij altijd volwaardige album tracks geweest (ik had de cd). De eerste release (dubbel lp) op Discogs spreekt ook niet van bonus tracks, maar wiki weer wel... dus ik waag er geen correctie aan.

Magistrale (duistere) sfeerplaat van de goeie ouwe Tricky.

Nog een 'nooit geweten' wat betreft Ribot. Dus kijk ik nog es even een keer verder dan mijn neus lang is; blijkt Scott Ian ook mee te doen (among others die ik niet ken - Topley-Bird natuurlijk wel)!