Audra gaat gewoon lekker verder vanaf hun debuut: dat laten ze al horen op opener
Midnight Moon Swing die lekker gruizig tekeer gaat en zich schaart bij de Sisters en Missions van deze wereld.
There Are No Snakes in Heaven wijkt niet echt af van het gebodene op het debuut. Donker en duister zijn en blijven de sleutelwoorden.
Going to the Theatre is de eerste uitschieter: een prachtig akoestisch getint nummer dat voelt als thuiskomen om vervolgens in een warm bad te stappen. Geweldig nummer dat nog heel wat draaibeurten gaat krijgen van mij. Inmiddels begin ik er gewoon verliefd op te worden: hartverwarmend en bloedstollend mooi als je het mij vraagt.
All Ghosts Spend Their Time Alone is eigenlijk een monotone trip die je op de een of andere manier wel in z'n greep weet te krijgen naarmate het nummer vordert. Het is de electronica die dit nummer net even dat extraatje geeft en deze opmerking gaat ook op voor veel nummers op het debuut dus ze weten dat niveau goed vast te houden.
In a Dark Room... sluit wat beter aan bij het openingsnummer: vleermuizenrock optima forma en toch iets eigens weten te behouden. Prima gedaan dus, alleen niet wereldschokkend of vernieuwend.
Face Go Red gaat traag voort en vind ik dan weer niet echt pakkend. Het wordt een beetje log op deze manier.
Gelukkig slaat dit op
A Walk in the Woods om en rocken we lekker door. Hadden ze dit eind jaren '90 in mijn favoriete danstent gedraaid dan had dit niet misstaan tussen favorieten als Temple of Love van de Sisters of N.W.O van Ministry (laat ik eens wat nummers noemen waar ik graag op danste).
Op het debuut viel de band op door er af en toe wat luchtigheid in te bouwen. Dat waren vaak de akoestisch getinte nummers en hier is dat ook weer het geval in de vorm van
Fearless "Peaches". Ik merk wel dat ik deze nummers toch eigenlijk het mooist vind. Misschien omdat ze altijd goed aan te horen zijn en je voor de andere nummers in the mood moet zijn. Tweede grote favoriet!
Marilyn Manson had het ook kunnen doen:
Cabaret Fortune Teller heeft er wel wat van weg. Nee, niet gruwen nu vleermuismensjes. Naast Manson noem ik wederom met alle liefde Sisters of Mercy. En zal ik er dan nog wat bij vermelden? Dit is grote favoriet nummer 3. Heerlijk die electronica en ongelooflijk dansbaar. Daar kunnen die huis-meisjes en jongentjes nog eens wat van leren
Don't End This Time eindigt akoestisch en dromerig. Langzaam wegglijden met je hoofd onder water en al het vuil van je afspoelend: een heerlijk gevoel en daarmee ook een prima afsluiting van wederom een goed album van Audra.
Minder dan het debuut? Heel even dacht ik hetzelfde, maar naarmate het album vorderde ging ik ernstig twijfelen om vervolgens nu de cd ten einde is mezelf hardop de vraag te stellen of ik deze misschien zelfs wel niet beter vind!