The Black Keys - Ohio Players (2024)

Ik had niet zo snel al weer een nieuw album verwacht. Het moet hun "Saturday-night party record" worden.

Beautiful People (Stay High)

Wat een lekker nummer zeg

Ook I forgot to be your lover is heel lekker!

De al uitgebrachte nummers 3 en 7 beloven veel moois.

Het origineel van William Bell is 1 van mijn favoriete soul nummer.

Het is een cover?

Is dit een volledig cover album of enkel dat nummer?

This is nowhere is ook uit nu. Fantastisch nummer!! Heel erg catchy.

Ben ik de enige die ‘M.E.’ van Gary Numan terug hoor in ‘This is Nowhere’?

Alleen dit nummer

Ik kijk uit naar deze plaat!

Een eerste luisterbeurt bevalt wel, hoewel ze wel wat wissel vallend zijn qua stijl. Vooral ook dankzij de twee nummers met gastartiesten, die vallen voor mij wel heel erg uit de toon. Verder staan hier wel wat lekkere nummers op, maar nog niets wat direct hoge ogen weet te gooien.

Oef wat bar, die armetierige rappers die er met de haren worden bijgesleept wel als dieptepunt. De cover is nog redelijk smaakvol gedaan en meteen veruit de beste song. Hoopte wat op een Brothers 2.0 maar helaas.

Geluidskwaliteit klinkt nergens naar, of ligt dat aan mij? Iets met de productie ofzo?

Sowieso klinkt het nergens naar

De geluidskwaliteit van de LP is wel goed, i.t.t. de streaming.

Zo, dat was even wennen. Reken je op een nieuw bluesrock album van the Black Keys, blijkt Ohio Players veel meer stijlen te bevatten. Dit is vaker poprock, met vleugjes blues en wat soul & hiphop. Het stukje hiphop op Candy And Her Friends vind ik het minst passend op dit album. De combinatie rock/hiphop hebben ze wel eens beter gedaan op het album Blakroc en op het nummer Paper Crown op dit album. Verder echter staat deze plaat toch weer vol met heel wat lekkere, pakkende en soms weer sterke liedjes. Zeker als je de plaat een paar keer draait: ik vind 'm nu beter dan tijdens mijn eerste kennismaking.

Fijne nummers vind ik opener This Is Nowhere, het sterke Beautiful People (Stay High), On the Game, Only Love Matters, cover I Forgot to Be Your Lover, You'll Pay, het psychedelische Live 'Till I Die, het Quentin Tarantino-achtige Read Em and Weep & het geweldige Fever Tree. Dat de heren kunnen spelen weten we en dat is weer goed te horen. Verder is het artwork van de LP geinig gedaan, vooral de fraaie poster met foto, tekeningen en songteksten. Is de nieuwe Black Keys toch weer meer dan leuk.

Ik begreep trouwens dat Beck aan 7 nummers had meegewerkt: meegeschreven en meegespeeld. Dat verklaart deels de sound van deze plaat. Verder speelde Noel Gallagher mee op 3 nummers die ze daarom speciaal opnamen in Londen.

Maar de songs gelukkig wel! Toch weer een heel sterk album, hoor.

Gold on the Ceiling. De tijd dat alles wat Dan Auerbach en Patrick Carney aanraken in goud verandert, ligt alweer een langere periode achter ze. Toch blijven The Black Keys die eigenzinnige muzikanten die lekker doen waar ze zelf zin in hebben, en wees eens eerlijk, echte misstappen hebben ze niet gemaakt. Begin deze eeuw voegen ze glamrock aan de heersende garagesound toe. Het is de kenmerkende stempel waar ze steeds verder van afdwalen, maar waar ze nooit helemaal van afwijken. Ondanks deze frisse kijk weigeren ze om te stagneren, en zetten ze ver vooruitziende stappen in het uitgekiende schaakspel.

Op Delta Kream halen ze de inspiratie uit de blues, de kern van alle hedendaagse muziekstromingen. Ze komen hier verdomd goed mee weg, maar de eigen ideeën zijn op, de goocheldoos vult zich niet meer opnieuw met aangeleerde trucs. De grote vissen zijn al uit die blues vijver gevist en bij Dropout Boogie hengelen ze nog wat na en halen uit die poel des doods nog een aantal southern bluesrock grootheden tevoorschijn. Er ligt nog een oplossing voor handen, namelijk om een transfervrije sterspeler aan het duo te koppelen, die ze in Beck Hansen vinden.

Beck, die er op Hyperspace voor kiest om een op de jaren tachtig gerichte synthwave pop plaat te maken. Een pijnlijke misvatting die vooral vijf jaar aan stilte oplevert. Zijn kracht ligt in de sexy dansbare funk van het zeer onderschatte Midnite Vultures uit 1999, waarmee hij op de dance meelift, maar deze wel een stevige rockende schop onder de reet meegeeft. Lekker gelikt, met leermeester Prince in zijn achterhoofd. Beck was daar zwoel, catchy en een tikkeltje ondeugend. Dit zijn nu net de ingrediënten die The Black Keys op dit moment precies nodig hebben om hun rocksound weer een gepeperde injectie te geven.

De zeggenschap van Beck zorgt voor de gemiste dynamiek, en het trio heeft tevens duidelijk naar super gelegenheidsduo Silk Sonic van Bruno Mars en Anderson Paak geluisterd. Ohio Players heeft veel verwijzingen naar ouderwetse gospel, hiphop en heel veel seventies soul. De ziel is weer terug, en een herboren The Black Keys bekeren zich tot die bijna evangelische boodschap om hun muziek weer aan de man te brengen; halleluja, Praise The Lord! Ohio Players is vooral een lang uitgerekt verjaardagsfeestje tijdens een oneindigende vakantietrip met zelfgeschreven fuifnummers en als kers op de taart een heerlijke groovende cover.

Het straffe This Is Nowhere opent met van die heerlijke droge basgitaarriffs en het kenmerkende blikken gekletter van Patrick Carney. Ongezouten nietszeggendheid tot kunst verheffen en daar een typische lading van vers gebakken The Black Keys glazuur overheen gieten. Het zijn de identieke Beck tierelantijntjes die de track boven de middelmaat uit tillen. Lui, gespeend van een veelvoud aan egocentrisch gemak, en toch heeft het een lekkere flow. Bijzonder? Zeker niet! Gemakzucht? Zo komt het wel een beetje over.

Blijkbaar vindt Patrick Carney het nodig om zich in te spelen. Het zonnige Don’t Let Me Go heeft een exotische ritmische twist, de hoge uithalen van Dan Auerbach halen met gemak een ingebeeld sterrenplafond, en laten je vervolgens in de zomerse warmte aarden. Het Britse Jay Glover (trombone), Gary Crockett (basgitaar) & Dominic Glover (trompet) schrijverstrio doopt de song in een retro sixties badje onder, en het is zonde dat ze niet meer in het project betrokken worden. Als je dan kwaliteiten in huis haalt, dan kun je die het beste volledig benutten toch? Nu beperken ze hun rol slechts tot mede song-writers.

De psychedelische Beautiful People (Stay High) gospelsoul helpt je na de hoogmis door een druilerige zondag heen. Een gevalletje voor het zingen de kerk betreden. Een cooling down afterparty die perfect tussen het vroegere Britse jaren negentig lost summer Ibiza rave werk zou passen. Noel Gallagher laat niet zozeer Oasis herleven in de On The Game folk, maar brengt het eerder als een prachtig geestverruimend sixties The Beatles eerbetoon. De hele song ademt het vredelievende All You Need Is Love gevoel uit.

Noel Gallagher blijft nog eventjes hangen om ook de bleke Move On Up Curtis Mayfield soul van Only Love Matters van passie en kleur te voorzien. Horrorcore specialist Lil Noid trekt aan de touwtjes bij de donkere Candy and Her Friends gitaartrack. Deze ongenode gast speelt met het geweten van de nietsvermoedende slachtoffers in en laat de onderliggende haat in twijfel uitluiden. Vreemd, en het is mij nog steeds onduidelijk of dit een geniale zet is of juist een koude douche oplevert.

De California bries van de tranentrekkende William Bell cover I Forgot to Be Your Lover maakt veel goed, al heeft het origineel een onovertroffen sprankeling die ik hier wel mis. Nee, dan hoor ik liever die experimentele opzwepende Sympathy for the Devil voodoo gekte van het dagelijkse sleur opbrekende Please Me (Till I’m Satisfied). Old school The Black Keys werk, en dan merk je dat je juist die magie zo mist. Hypnotiserend maniakaal met vreemde uitstotende smerige gitaarriffs.

De griezelige aan de duivel terugbetalende You’ll Pay triphop ska kan zich meten met de kermisspookhuis attracties van The Good, the Bad & the Queen, het hobbyclubje van Damon Albarn. In het scratchende Paper Crown pakt Beck zijn momenten weer en lijkt het alsof The Beastie Boys goedkeurend over zijn schouder meekijken. Toch zorgt de groovende The Black Keys tandem voor het overzichtelijke evenwicht, waar een potige Juicy J zich een weg doorheen wurmt en de track overwint en zich toe-eigent. Een treffende knock-out.

Het licht druggy trashende Live Till I Die laat de seventies rock herleven, en injecteert deze met slopende gitaarakkoorden. Cinnamon Girl van Neil Young dendert er snoeihard doorheen, al is het vooral de Type O Negative bewerking die ik hier in terug hoor. De filmische Read Em and Weep surfabilly solliciteert voor een plekje op een Quentin Tarantino soundtrack, en zou zelfs geheel instrumentaal sterk genoeg zijn. Hoe ironisch is het dat juist hier de vernietigende kracht van woorden centraal staat.

Beck schuift bij het afsluitende tweetal weer aan, al is het met prachtig krullend gitaarwerk opgesierde Fever Tree mysterie een echte The Black Keys track waarbij sobere kampvuurakkoorden door vlammende snelheidsmonsters ingehaald worden. Het heeft de bezieling die tegenwoordig bij John Frusciante van Red Hot Chili Peppers ver te zoeken is. Beck heeft zijn handen vol aan het intro van de suïcidale Every Time You Leave dodendans liefdestreurnis, vervolgens nemen Dan Auerbach en Patrick Carney het weer over. De geslepen puntigheid van The Black Keys komt dan weer bovendrijven. Ohio Players is allesbehalve een slechte plaat, het is dus vooral een feestplaat, maar dan toch voor een geselecteerd uitgenodigd publiek.

The Black Keys - Ohio Players | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Serieus? Ik luister hem via Spotify en de geluidskwaliteit is de reden dat ik er maar niet echt in kan komen.

Het is niet mijn best klinkende lp, maar het klinkt wel beter dan Spotify.

Ik vind de doffe productie echt een misser, het album gaat totaal niet leven voor mij. Het doet mij een beetje denken aan de jaren tachtig, de momenten dat ik als tiener muziek van de radio op een cassettebandje had opgenomen en mij dan ergerde aan de doffe geluidskwaliteit.

De LP klinkt in ieder geval niet dof. Je zou van de CD ook meer mogen verwachten lijkt mij.

Ik luister hem op Spotify. Ik wilde eigenlijk de cd bestellen maar als dat hetzelfde geluid is dan houd ik het
daar maar bij.

Voor mij is deze band, na hun eerste paar ontwapenend gave platen, altijd een beetje hit-and-miss geweest. Op de beste momenten wisten ze nog steeds als geen ander soulvolle bluespop met een eigen randje te brengen, op de mindere momenten klonk het allemaal nogal... 'belegen' is denk ik het juiste woord. Ik had niet bepaald het gevoel dat deze plaat die tendens doorbeken zou, al was het maar vanwege de afschuwelijke hoes, en vanwege de samenwerkingen die doorgaans toch ook een veeg teken zijn om ideeënloosheid te verhullen. Maar tot mijn blijde verrassing hoor ik in een groot aantal nummers terug - met name op de tweede helft - wat dit duo ooit zo sterk maakte. Dat hebben ze dus teruggevonden, niet dat ze het ooit volledig kwijt zijn geraakt, maar het komt op mij toch weer een stuk frisser over dan op de vorige paar platen het geval was. Ook onderscheidt dit album zich heel duidelijk binnen het oeuvre door de relatief grote veelzijdigheid, mede met dank aan die samenwerkingen juist. Slimme zet dus al met al, en ook al resulteert dat nou ook weer niet in een constant verrassende plaat zonder mindere momenten, het is wel gewoon een behoorlijk fijn albumpje met een lekkere sound, uiterst geschikt om mee door de zon te wandelen bijvoorbeeld (dus wat dat betreft ook mooi getimed), die bovendien benieuwd maakt waar deze hervonden nieuwe creativiteit in de toekomst verder toe zal mogen leiden.

Ben nooit een liefhebber van deze band geweest, maar na het horen an het heerlijke openingsnummer toch deze plaat een kans gegeven
Vond er weer weinig aan, gladde sound, matige songs, blijft bij mij niet hangen

Na meerdere luisterbeurten merk ik dat ik toch meer en meer neig om voorgaande platen op te zetten. Er staan hier nog wel wat leuke nummers op, maar veel voegen ze niet toe en de rest van de nummers begint mij steeds meer te storen merk ik. Jammer want de plaat begint wat mij betreft wel redelijk sterk.

Grappig, ik vind juist kant B van de LP het beste.

En zo blijven smaken maar weer verschillen, heerlijk toch west

Niet onaardige plaat van The Black Keys, waarbij de basissaus wordt aangelengd met wat andere dan gebruikelijke ingrediënten. Een snufje soul aan hun geluid toevoegen, heeft de Keys altijd wel goed gedaan. En dat grote mespuntje Beck is ook wel aardig. Hoogtepunt 'Brothers' ligt al even achter ze, maar ze zijn echt nog wel relevant, Auerbach en Carney.

En ineens valt het kwartje. Na een week lang enigszins teleurgesteld te zijn in de nieuwe plaat van The Black Keys schakelt Spotify na het einde van de nieuwe Pearl Jam over naar Ohio Players en is het eigenlijk toch best genieten dit album. Nog steeds mis ik de bluesrock wat de band voor mij zo leuk maakt maar dat loslatend is het gewoon een ander geluid dat de band laat horen en is het eigenlijk gewoon een heel lekker album. De songs zijn na een week ook wat meer gaan groeien, en zodra je ongemerkt vrolijk mee gaat zingen weet je wel dat je een goed album te pakken hebt.

Paper Crowns begint als een ontzettend lekker, catchy nummer maar ontspoort wel erg met die irritante rapper zeg, de meerwaarde daarvan ontgaat mij volledig.

De productie blijf ik helaas nog steeds erbarmelijk vinden, twee minpuntjes maar verder een erg fijn album...

De eerste drie nummers zijn aangenaam catchy, daarna wordt het saaier. En de rappers zijn gruwelijk: als je dat per se wil doen moet het er boek op zijn en dat is hier allesbehalve het geval.

Damn Read Em and Weep is wel even een nummertje hoor. Pulp Fiction vibes