Arab Strap - I'm Totally Fine with It 👍 Don't Give a Fuck Anymore 👍 (2024)

Als ie net zo goed is als As Days Get Dark, dan zitten we gebakken.

Eerste single is ook uit:

Bliss

En dat alles op het label van de Schotse kompanen van Mogwai.

Nice. Dan komt er vast ook weer een tour.

Wat een hoes, wat een titel, en wat een nummer! Arab Strap is een band die ik heel lang goed wilde vinden, waarvan ik altijd het idee had dat dat echt iets voor mij zou moeten zijn en daarom bleef proberen, maar pas bij de voorganger wist het kwartje echt bij mij te vallen (maar die viel dan ook als een baksteen) en sindsdien smacht ik naar nieuw werk, maar om de een of andere reden had ik heel sterk het gevoel dat dat hun laatste plaat zou blijken. Wat ben ik blij dat ik totaal verkeerd had aangevoeld!

Beetje een botte track imho.

Die eerste twee tracks zijn niet best. Op z’n zachtst gezegd..

Serieus? Bliss vind ik echt een wáánzinnige track, Allatonceness moet ik nog wat aan wennen maar wist me toch al behoorlijk mee te slepen. Al is dit uiteraard niet het soort band om losse tracks van te beoordelen, die nummers vallen ongetwijfeld veel meer op hun plek in de albumcontext.

Ik vond Compersion, Pt.1 een betere debuutsingle bijvoorbeeld. Hier slaan ze compleet de plank mis. Hoop toch op wat beters dan dit. Al met al toch benieuwd.

Ook Strawberry Moon is op het eerste en tweede gehoor een tegenvaller.
Ze komen trouwens naar De Helling.

In augustus in ieder geval in VERA. Ik denk dat ik een uitje heb

28 augustus that is

Dit is voor mij toch wel de tegenvaller van het jaar tot nu toe.
Geen enkele memorabele track. Het lijken de leftovers van de vorige worp.

vind 'm ook wat tegenvallen ja

Geen topplaat in hun oeuvre, maar zeker ook niet slecht. Het venijn zit in de staart, de laatste drie nummers vind ik het best.

Beetje weerbarstig maar geen tegenvaller
Gewoon wat vaker draaien

Dit album is wel aanzienlijk minder verrassend dan de voorganger, want alles waarmee de band hun lange stilte daarop doorbrak komt hierop terug. Qua uitwerking echter is deze plaat minstens zo briljant; een perfectionering van wat al zo perfect leek. De thematiek van de existentiële leegtes die het informatie-/smartphonetijdperk met zich meebrengt is op zich niet zo origineel te noemen, maar doorgaans wordt daar op een meer sardonisch/tragedische wijze over gezongen (Father John Misty's Pure Comedy bijvoorbeeld) of met een melancholische bevreemding (Damon Albarn's Everyday Robots), maar wat deze plaat-met-heerlijke-titel zo fucking uniek maakt: de pijnlijk herkenbare fysieke walging zoals Moffat dit als geen ander kan verwoorden en samen met Middleton op zulke eigenzinnig bezwerende klanken weet te zetten die je opslokken en weer uitspugen. Het leed van de moderniteit verwordt daarmee tot iets tijdloos primitiefs. Waanzinnig consistent vormgegeven ook, met alle lyrics als whatsappberichten. Deze band weet altijd zo sterk tegenstrijdige emoties over te brengen en op deze plaat nog wel meer dan ooit: bijzonder benauwend indringend maar toch ook altijd met net voldoende lucht en humor, zodat de schoonheid van dit alles des te harder binnenkomt. Een plaat om je door te laten verzwelgen.

Brat voor 40-plussers, deze. Een plaat die me maar blijft fascineren en achtervolgen, zodanig dat ik hem nu maar op vinyl heb aangeschaft. Wordt steeds beter en is gewoon weer typisch Arab Strap.