World Trade - World Trade (1989)

Alleen al vanwege het laatste nummer van de CD "Open The Door" is dit verplichte kost voor ieder progrockliefhebber. Dit nummer herbergt een enorme lading aan mystiek en duisternis, super. World Trade heeft een soort Yes-achtig geluid door de zanger die een kloon van Jon Anderson lijkt te zijn. Wat vooral lekker is op deze plaat is het zware drumgeluid. The Painted Corner is als instrumentale introductie ook niet misselijk en ecte missers staan er niet op. Sommige nummers zijn wel wat gladjes. De hoes lijkt de inspiratie voor Dream Theater's Octavarium te zijn geweest.

Hoogtepunt voor mij inderdaad The Painted Corner, even een stilte en dan'The Moment is Here.
Een heerlijke CD, ook lekker hard in de auto.

Deze staat al jaren in de kast. Ooit eens ergens voor een grijpstuiver meegenomen op basis van de hoes. Omdat ik momenteel in een Yes-bui ben, ik vind Drama nu even heel gaaf, kwam ik deze ook tegen. Billy Sherwood doet hier zang en bas. En de parallellen met 80's-Yes zijn zeker aanwezig. Geen schokkende plaat dit. Wel een lekker geluid, al is World Trade overduidelijk een kind van zijn tijd. Veel toetsen werk dus.



Beetje zelfplagiaat van Hugh Syme zullen we maar zeggen. Heeft beide platen van artwork voorzien.

ik ken slechts 1 nummer van deze plaat (no. 2) en dat lijkt juist meer op de jaren 80 Rush dan op Yes. Maar als ik het zo lees is de rest meer richting Yes?

't Is in mijn oren toch ook vooral jaren '80 Yes, inclusief The Moment Is Here. En dan meer Big Generator dan Drama.

Destijds las ik ergens een recensie dat dit een hele goede plaat was. Toen in die dagen ging ik in muziekkeuze steeds meer ontdekken. Ik was van huis uit een conservatieve hard rocker zullen we maar zeggen en commerciële muziek was h e l m a a l niks natuurlijk. Maar omdat Van Halen vanaf 1984 softer werd en David Lee Roth met zn 2e album behoorlijk aan het experimentelen was ontstonden er nieuwe grenzen. Wist ik veel van ProgRock, er zitten vette gitaren in, klikt bombastisch en dat keyboard gepiel was niet eens slecht... . Grote man achter WT is Billy Sherwood die met dit album ook min of meer is doorgebroken. Eerst als lid van Yes, later ook als producer van AOR platen. Ook heeft hij nog 2 WT albums uitgebracht maar die waren lang niet zo goed. Zijn Solo plaat uit 2015 Citizen haalt wel bijna het niveau van het eerste World Trade werkstuk. Wat hem zo kenmerkt is zn lang uitgesponnen zanglijnen die bijna een hypnotiserende werking op je hebben. Dat kan je goed horen op The Moment Is Here en One Last Change. Dit album markeert ook de nieuwe wending in wereldgeschiedenis door oa de val van de muur met Sense Of Freedom en The Revolution Song.
Nu terugkijkend was World Trade (debuut) een grensverleggende plaat voor mij. Het bood zoveel meer perspectieven voor een bredere muzieksmaak. En ook om me meer te gaan verdiepen in de muziekstijlen. Vandaag de dag kan ik van kwaliteitspop Journey/Toto tot en met de knalharde gitaren van Metallica en donkere sferen van Pain Of Salvation met evenveel genot luisteren.