Amen Dunes - Death Jokes (2024)

Amen Dunes vaak qua naam voorbij zien komen maar nooit naar geluisterd.
Purple Land is mijn eerste kennismaking en het heeft me zéker niet teleurgesteld.

Ik vind vooral zijn vorige plaat zéér de moeite waard. Purple Land weet me na een paar luisterbeurten nog niet in te pakken. Voelt een beetje vlakjes en het tempo in het nummer is wat eentonig. Op de vorige plaat vond ik de tempowisselingen in de nummers juist heel sterk.

Heb een zelfde gevoel; na het prachtig gevarieerde “Freedom” is dit nr inderdaad wat vlak, niettemin nog steeds erg sfeervol. Toch ga ik er vanuit dat, mede gezien een aantal wat korte nummers, het nog steeds een vrij en divers album is.

Boys inmiddels als tweede single uitgebracht. Die eerste drie minuten komen wel instant binnen hier, doet meer aan de vorige plaat denken.

Heerlijk die hoge frequente treble bass in het nummer Boys. Leuk dat de akkoorden van de gitaar veranderen maar de bass eentonig blijft.

Een ruim 9 minuten durende nieuwe track:

Round The World

Ik ga het nog wel een aantal keer de kans geven, maar ik vind het dusver maar een rommelig album met veel geexperimenteer en tierlantijnen die over het algemeen de liedjes niet per se beter maken.

Freedom beviel mij een stuk beter!

In het jaar 2014 als Damon McMahon onder zijn alter ego Amen Dunes het vierde wapenfeit Love uitbrengt vertelt hij in een interview dat hij in de puberteit door twee vrouwen verkracht is. Het is de andere kant van de MeToo-beweging, die vrijwel altijd genegeerd wordt en waarmee Damon McMahon verklaart waarom hij niet op muzikaal vlak met vrouwen samenwerkt. Dat dit nog steeds een onverwerkt grijs gebied is getuigt hij in de Mary Anne country ballad waar hij zelfs nu nog op Death Jokes dit trauma een plek gunt. Love is tevens een mooie uitlaatklep voor de bevriende Godspeed You! Black Emperor leden die met alle plezier hun medewerking aan dit project verlenen. Hierdoor verschuift Damon McMahon zich achter het schild van gastmuzikanten waardoor het niet altijd eigen aanvoelt, maar wat wel de spanning ten goede komt.

Na Love volgt een viertal jaar later het begrijpelijke Freedom, een zware plaat over de zelfkant van het bestaan. Gaat Love nog over zijn persoonlijke strijd, op Freedom staat het gevecht van zijn moeder met terminale kanker centraal. Ze maakt de albumrelease nog net mee, maar komt een paar maanden later te overlijden. Daarna volgt er een lange zesjarige stilte. Damon McMahon kijkt argwanend naar de verknipte wereld, en bij dat destructief beeld past een fragmentarische onnavolgbare aanpak. Amen Dunes kiest nooit voor de gemakkelijkste weg, hij offert de schoonheid op om zich lelijk en vies misbruikt te presenteren wat zeker een gedurfde stap is.

Moet je het surrealistische Death Jokes wel begrijpen of moet je het gewoon ondergaan. Het Death Jokes intermezzo bevat passages van bekende stand-up comedians die met rassenhaat, bedreigingen, drugsverslavingen en bijna doodservaringen te maken hebben. Eigenlijk is het te triest voor woorden dat het publiek hiervan uit hun bol gaat, en met lachsalvo’s de hulpeloze artiesten te lijf gaan. Dat een grap verkeerd begrepen wordt is misschien wel de grootste misvatting, de genadeloze treurnis van de Amerikaanse Droom.

Death Jokes brengt het New Yorkse afvoerputje Gotham City tot leven. Een beschimmelde appel met in de rottende kern het CBGB hol waar Suicide afgedankte elektronica uit de vuilnisbakken vist en waar Lou Reed zich wild in het nachtleven uitleeft. In diezelfde periode beleeft de hiphop hun opkomst en weerklinken de zieke doeltreffende beats uit de ramen van de achterstandswijken. Amen Dunes transformeert het verleden naar het heden. We zitten in een tijdsbubbel gevangen welke zichzelf met botox injecties oppompt. Death Jokes brengt die gekte tot ontploffing.

Damon McMahon verwerkt angstscenario’s in zijn filmische apocalyptische waanideeën. Stel dat Jezus geen Messias is, maar een zondaar die de wereld in een paarse regenval de afgrond in helpt. Stel dat we in Purple Land hongerig het laatste avondmaal verorberen waarna we al feestend ten onder gaan. Ian wordt letterlijk in de vuurlinie geplaatst. Ian is de verloren zoon die aan de hogere macht opgeofferd wordt, the unknown soldier, the joker, geboren om te verliezen. De weerspiegeling van de maatschappij in smerig regenwater. Joyrider is slechts de begeleidende dodenmars van deze kamikaze brokkenpiloot.

Damon McMahon plundert het MacPhisto maatpak van Bono uit The Museum of Modern Art en danst zich duivels door het epische mellow Twenty Four Hour Party People cooling down stuk Round the World heen. We staren zinloos als social media junkies op ons smartphone schermpje, voeden ons met fake news en stompzinnige Tik Tok filmpjes. Lucifer biedt je een brandende sigaar aan om het vuurtje verder op te stoken. Poor Cops ervaren nu zelf hoe het voelt om snakkend naar adem toe te kijken. De I Don’t Mind breakbeats bereiden zich op die allesbeslissende fase voor, de transformatie tot het hiernamaals. What I Want romantiseert de laatste wensen van een seriemoordenaar. Na de liefde en de vrijheid wenkt de dood. Death Jokes heeft niks met humor te doen, dit is bittere ernst.

Amen Dunes - Death Jokes | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Amen Dunes, de nom de plume van de Amerikaanse muzikant Damon McMahon, staat bekend om zijn introspectieve en vaak mystieke muziek. Zijn discografie, die zich uitstrekt over meer dan een decennium, toont een evolutie van lo-fi folk tot meer experimentele psych-rock invloeden. Zijn nieuwste album, "Death Jokes" uit 2024, is geen uitzondering op deze trend en biedt een diepgaande verkenning van de menselijke conditie, verpakt in bijzondere muzikale structuren en poëtische teksten.

Death Jokes opent met het titelnummer, een rommelige, haast chaotische introductie die meer een collage van geluiden is dan een traditioneel muziekstuk. Het voelt als een fragmentarisch voorspel dat de luisteraar op scherp zet, zonder direct richting te geven.

Ian, het eerste volledige nummer, verrast met een aangename melodie die een gevoel van nostalgie oproept. De knipoog naar eerdere werken van McMahon is duidelijk, met subtiele hints van zijn unieke stijl verweven door de song.

Joyrider fungeert als een kort intermezzo van een minuut, dat de luchtige, speelse toon van het album versterkt. Ondanks zijn korte duur blijft de knipoog naar de luisteraar aanwezig, als een glimlach in muzikale vorm. What I Want is een ingetogen, melodische track die diep resoneert. Het nummer bouwt op een subtiele intensiteit, waarbij McMahon’s stem een delicate doch krachtige leidraad vormt.

Met Rugby Child betreedt het album experimenteel terrein. Het stevige, psychedelische geluid is zowel hypnotiserend als aanstekelijk, en het nummer blijft nazinderen lang nadat het is afgelopen. Boys keert terug naar een ingetogen sfeer, met een rafelig randje dat het nummer een authentiek karakter geeft. De melodie is simpel maar effectief, en biedt een moment van rust te midden van de variëteit.

Exodus is een van mijn persoonlijke favorieten. De ingetogen melodie en rafelige zang maken het tot een intieme luisterervaring. Het nummer voelt als een moment van reflectie. Helaas valt Predator een beetje tegen. Als intermezzo is het niet zo sterk en mist het de coherentie van de andere nummers. Het lijkt wat verloren in de context van het album.

Solo Tape herstelt zich enigszins met een kort maar prettiger intermezzo. Het biedt een korte adempauze voordat we verdergaan naar meer substantieel werk. Purple Land presenteert zich als een eenvoudige compositie, maar heeft iets onweerstaanbaar lekkers. De eenvoud is hier een kracht, met een melodie die blijft hangen.

I Don’t Mind barst van de energie en heeft een gruizige textuur. Het nummer is levendig en dynamisch, en injecteert het album met een vitale kracht. Mary Anne is nog zo’n prettige song die de luisteraar omhult in een warme, muzikale omhelzing. Het voelt als een zachte, maar vastberaden hand die je door het album leidt.

Round the World is het langste en mooiste nummer op het album. De afwisselende passages en rijke arrangementen maken het tot een epische reis door McMahon’s muzikale landschap. Ten slotte sluit Poor Cops het album af op een ietwat overbodige noot. Het lijkt wat op de opener. Geen echte muziek maar een psychedelisch aanvoelende serie geluiden en accoorden.

In zijn geheel genomen is Death Jokes een rijke, diverse luisterervaring die de complexiteit van McMahon’s artistieke visie laat zien. Het album balanceert moeiteloos tussen experiment en traditie, en biedt een verfrissend palet aan geluiden en emoties.

Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl

Noot: De tekst is gegenereerd met AI op basis van een prompt met daarin volledig door mij zelf verzamelde gegevens over de band, mijn persoonlijke indrukken en beleving van de nummers op het album inclusief mijn interpretatie van teksten (via Genius.com)

Hij is inderdaad iets minder dan Freedom of Love echter hier staan ook weer prachtige miniatuurtjes op, duurt wat langer voordat deze ook weer prachtige plaat zich openbaart.
Damon heeft echt een eigen stijl ontwikkeld, zo zonde dat hij ermee stopt. Eenheidsworst hebben we al genoeg.
Live in Paradiso was het trouwens ook prachtig half jaar geleden.

Heb je de Death Jokes II geluisterd? Dat werkt voor mij een pak beter. Een pak betere arrangementen, korter, wat kaler en weg met die interludes.

Thx! nee nog niet, moet ik idd nog doen. groet Peter