Slash - Orgy of the Damned (2024)

Voordat ik het album beoordeel eerst een merkwaardig voorval : dit album kan je reserveren via bol.com. Heb ik gedaan op 15 mei 2 dagen voordat het album in de handel komt. Je denkt dan voor 23:00 besteld de volgende dag in huis. Niet dus!!!, ik even kijken was de vinyl versie van dit album alleen nog maar verkrijgbaar. De cd versie hadden ze er afgehaald, later was de cd versie weer op de site gezet. Uiterlijke levertijd 27 mei stond erachter, dus niet de volgende dag geleverd. Vermoedelijk gaat dit album als zoete broodjes over de toonbank, dus ik denk dat het album eind volgende week in de bus ligt. Ik heb het album beluistert via Spotify en na 3 of 4 nummers had ik er al geen spijt van dat ik hem gereserveerd heb. Als ik het goed heb is dit het tweede album van Slash waarin verschillende zangers en zangeressen een vocale bijdrage leveren op verschillende tracks en dat album is al krankzinnig goed. Na 1 luisterbeurt doet dit album niet echt onder vergeleken met de soortgelijke voorganger uit 2010. De opening is al gelijk een schot in de roos : The pusher een klassieker van Steppenwolf dat ook op de soundtrack van Easyrider staat maar altijd volledig ten onrechte in de schaduw staat van het volledig kapot gedraaide Born to be wild, de vocale bijdrage van Chris Robinson vind ik goed, hij zingt het zoals hij het zingt en niet zoals het origineel klinkt. andere opvallende vocale bijdrages zijn Gary Clark jr, Billy F Gibbons, Dorothy, Paul Rodgers, Brian Johnson, Beth Hart. De recensie in Aardschok is ook positief al vonden ze de vocale bijdrages van Brian Johnson en Iggy Pop maar matig. In het geval van Brian Johnson ben ik het er totaal niet mee eens. Iggy Pop ga ik wel een gedeelte met ze mee goed is het niet maar slecht ook niet. Het is redelijk, maar je kan ook goed horen dat de manier van zingen hem niet echt ligt. Je betrapt hem ook op een Peter Beense uithaal overigens. Heel groot is het contrast met het nummer Candy samen met Kate Pierson, maar dit terzijde. Toen ik in de cd collectie aan het rommelen was kwam ik erachter dat dit soort albums al trending was in de negentiger jaren. De steen goeie L.A. Blues Authority series, de Muddy Waters tribute van Paul Rodgers en de 2 soortgelijke albums van Slash. De overeenkomst is dat deze albums lekker weg luisteren. Bij Gary Moore bedacht iemand de term huisvrouwen blues, ik heb ook een term bedacht wat betreft dit soort albums : Openhaard Blues. Echte blues voor bij de open haard met een glas pure Johnny Walker Black label of voor de rijkeren onder ons Blue label en dan dit of die andere albums die ik benoemde op de achtergrond. What you hear is what you get!!!! wat mij betreft mag er wel meer van dit soort albums worden uitgebracht, je krijgt er nooit genoeg van Een prachtig en krankzinnig goed album van deze veelzijdige gitarist, 4.8.

Ik hoorde gisteren een geweldige Killing Floor met AC/DC's Brian Johnson en Slash en begreep dat er een compleet bluesrock album van Slash uit was met allerlei gastvocalisten. Chris Robinson zag ik gisterenavond nog met zijn Black Crowes in Afas Live. Brian Johnson trouwens afgelopen vrijdag in de Veltins Arena. Ik heb de LP gelijk besteld en ben benieuwd.

Track 11 "Stormy Monday": een blues variant op het nummer zoals ik het ken van The Allman Brothers Band. Geweldig! Gaat het er dan toch van komen dat ik een album ga luisteren, wellicht kopen, van Slash?

Zittend in een confortabele luie stoel met in de ene hand inderdaad een glas pure Johnny Walker Black label en tussen wijs- en middelvinger van de andere hand een lekker sigaartje. Rookvrije generatie? Hoezo rookvrije generatie!
Inmiddels heb ik "Orgy of the Damned" besteld. Hopenlijk wordt het album morgen bezorgd en vind ik het in een locker bij de plaatselijke supermarkt. Het nieuwste album van Slash kan dan zaterdag aanstaande mee in de koffer naar het zonnige Ibiza. Met "Orgy of the Damned" wordt mijn vakantie op het Spaanse eiland ongetwijfeld één groot feest. Of vrouwtjelief daar ook zo over denkt laat ik maar in het midden...

Dat hebben Slash, zijn team en zeker ook al zijn gastartiesten toch knap gedaan zeg. Van een album vol met covers zoiets origineels met een eigen geluid maken. De blues(-rock) & 2 soul nummers zijn met een fraai eigen geluid neergezet door Slash en zijn mensen en de vele goede tot werkelijk geweldige vocalisten maken dit Orgy of the Damned tot iets bijzonders. Daarbovenop krijg je de vele prima solo's van Slash erbij.

Er staat werkelijk geen minder geslaagd nummer op dit album. Echt heel erg goed vind ik The Pusher met Chris Robinson van The Black Crowes, Hoochie Coochie Man met Billy Gibbons van ZZ Top, Oh Well met Chris Stapleton, Awful Dream met Iggy Pop, Papa Was a Rolling Stone met Demi Lovato & Killing Floor met Brian Johnson van AC/DC. Een meer dan aangename verrassing dit album van Slash voor alle Blues en Rock liefhebbers.

Op Ibiza hebben we gratis WiFi in het hotel. "Orgy of the Damned" staat inmiddels als download op mijn telefoon. Het hele album is inderdaad een aangename verrassing. Als ik dan toch een prijsnummer moet noemen: "Stormy Monday" met Beth Hart. Of had ik dat al gezegd?

Dit is verrassend goed zeg, ik had eigenlijk een belegen bluesrockplaat verwacht maar de berichten van west maakten mij toch nieuwsgierig. Er staat inderdaad geen een nummer op dat de mist in gaat. Ik vreesde even voor de cover van een van mijn favoriete Stevie Wonder nummers, Living For The City, maar zelfs dat is een geweldige, pompende, cover geworden. En wat is Stormy Monday met Beth Hart goed zeg...zoals ze zelf aan het einde zegt ''fucking Bad Ass Shit''...

Verrassend fijn album vol bluesrockers. Slash speelt het vuur uit zijn vingers en de gastvocalisten zijn nagenoeg allemaal raak. Papa Was A Rolling Stone is muzikaal een buitenbeentje op deze plaat, maar Demi Lovato zingt het fantastisch.
Zeer positief verrast.

Heerlijke bluesplaat van meneer Slash. Voldoende variatie en orginaliteit, de songs worden soms in een eigentijds “Slash” jasje gestoken. Vooral bij Oh Well hoor je de versnelling die ook in Paradise city zit.
Ook de opmerkingen van Billy Gibbons en Beth Hart, en de akoestische sessie met Iggy geven het geheel tot een huiselijk (misschien zelfs wel openhaard) sfeertje.
De uitvoering van Papa was a rolling stone, is er eentje waar ik al jaren op aan het wachten was, echt genieten. Voor mij is dit album al een mooie kandidaat voor album van het jaar…. En dat in juni al.
Favoriete nummers zijn Hoochie Coochie man, Killing floor, Stormy monday en Papa was a rolling stone.

Mooie blues plaat, 4 sterren en een half extra voor Beth Hart

Ik ben doorgaans niet zo’n liefhebber van dit soort blues-coveralbums. Zeker niet als de meeste nummer al zo vaak herkauwd zijn als op dit album. Dat gezegd hebbende moet ik bekennen dat de uitvoeringen op deze plaat toch best genietbaar zijn en dat het spel van Slash wel weer van bijzondere klasse is. Het helpt ook dat Slash een aantal klasbakken bij elkaar heeft verzameld voor de vocale invulling. Geen album om grijs te draaien, maar zo af en toe op een lome zomeravond is dit passende muziek.

Beth Hart is inderdaad weer meer dan geweldig.
Chris Robinson bevalt mij ook meer dan uitstekend.