Jack White - No Name (2024)

Meer informatie vind je hier: Untitled Jack White album - Wikipedia - en.wikipedia.org

Download gratis en officieel via o.a. deze link: New, free, Jack White solo album - Music - PS Audio - forum.psaudio.com

Wat een verassing dit album!
Lekkere vette ‘White Stripes’ blues-rock album!

Vanuit het eerste enthousiasme een 4,5. Jack White op zijn best. Verslavend lekker om naar te luisteren.

Deze is wel weer erg lekker! Untitled is mijn favoriet denk ik

Klinkt als the white stripes in hun begin dagen! Heerlijk rauw. Zo hoor ik het graag

Als een kind zo blij, heerlijk dit!!!

p.s.
Thanks West

De man speelt nu al een 6-tal nummers van het album live en die hebben dan toch al een titel:

Archbishop Harold Holmes
Old Scratch Blues
That's How I'm Feeling
What's the Rumpus?
It's Rough on Rats (If You're Asking)
Morning at Midnight
Underground

Blijkbaar zou het album nu vrijdag een algemene release kregen (op de shows wordt plaat verkocht met een blauwe hoes).

Jack White's 'No Name' Album Details Revealed At American Legion Post 82 Benefit - stereogum.com

ja hij staat nu ook op Spotify met een volledige tracklist. Lekker album hoor!

Onverwachte platen zijn altijd leuk, zeker als ze ook nog een beetje goed zijn. Dit album is natuurlijk wel wat eenvormig (bluesrock met de knoppen gedraaid naar 11) en wellicht dat dat op termijn zal leiden tot enige sleur. Maar het eerste gevoel is gewoon goed, laat Jack maar knallen!

In het kader van "never change a winning formula" is het telkens van rustige intro - alle remmen los, en wat klinkt dit als The White Stripes. Ik ben meer een Raconteurs liefhebber, en toch : 4*

Staat niet op dit album
Maar weer een lekker plaatje hoor.

Jack verrast weer met een prima album!

Hoer wordt je blij van!!!

In de releasearme weken van 2024 lanceert Jack White's nieuwe 'No Name' zich precies zoals het er staat: volledig naamloos en helemaal gratis te grabbel voor een select aantal nietsvermoedende platenkopers. Eenmaal de mist volledig opgetrokken onthult zijn 'No Name' zich uiteindelijk ook voor de rest van het nieuwsgierige muziekwereldje en met zijn blauwe cover en zijn dertien songs staat het album er nu wel netjes voorzien van al zijn namen.
Deze plaat van onze excentrieke White Stripe/Raconteur is vooral op en top verrassend. Ineens een scherpe heavy gitaarplaat 'solo met band' waar full in the face één groot aura wervelende Led Zeppelin-energie van uitstraalt. Met zijn gekende halfhese stemrasp, ruwe riffs en bluesakkoorden alom, daarmee scheurt Jack in één grote explosieve stofwolk door je straatje. Een spervuur van louter frisse rock totally back to basics, voor aan je zwembad, je strand, voor op je weg naar de berghut, boeiende rechttoe rechtaan moddervette blues recht uit de garage.

Pluk van dit 'No Name' dus zelf maar vrijelijk je toppers eruit, de parels liggen zo voor het rapen of nog beter: consumeer dit prachtige 'No Name' gewoon maar 'en bloc'...

- Het zinderende met orgel gepimpte 'Old Scratch Blues',
- de coole rauwte van riffrocker 'Bless Yourself',
- het swingende 'That's How I'm Feeling',
- het Led Zeppelin-neefje 'It's Rough on Rats (If You're Asking)',
- het funky prekerige 'Archbishop Harold Holmes',
- de vuile punker 'Bombing Out',
- de verblindende groove van het dramatisch opgaande 'What's the Rumpus?',
- de laaiende AC/DC-vibe van 'Tonight (Was a Long Time Ago)',
- het poppy volop op slidegitaar jengelende 'Underground',
- de opgefokte spierkracht van het aanjagende 'Number One With a Bullet',
- de regelrechte meeklapper 'Morning at Midnight',
- de brute power van rammer 'Missionary', of
- de bedwelmende psychedelica van 'Terminal Archenemy Endling'.

'No Name' is van een weggevertje vanuit het niets een van 2024's belangrijke platen geworden. Volledig in de lijn van overduidelijk Jimmy Page of, dichter bij huis, Black Box Revelation, maar vooral toch een opwindend adrenalineshot ongeschaafde bluesrock met wel heel veel White Stripes allures. Alles wat deze gestreepte man met zijn blues doet zet hij hier zo consistent als wat neer, maar binnen het geheel is het toch even gevarieerd als zijn hele kleurige songbook. Grandioos gewoon dat dergelijk puntig album ter verrukking van de massa's zomaar landt middenin de zomer- en festivaltijd. Vertel dit dus gauw door aan minstens zeven van je beste vrienden.

De doffe drums op Tonight (Was A Long Time Ago)

Geen gezeik en rocken met die handel!
Zo ken ik hem weer van de tijden van de white stripes!

Wat schrijf jij nou?

That's How I'm Feeling is toch wel één van Jack's beste nummers. Lekker hoor!

Had niet in de gaten dat er blijkbaar als surprise een album van Jack White is verschenen. Misschien omdat ik op vakantie was en het allemaal niet zo bijhield (wel heb ik de Third Man Records shop van meneer White in Nashville bezocht en er zelfs een plaatje gekocht, dat dan weer wel....).

Het album? Ik ben nog niet echt zwaar onder de indruk, ja hij gaat terug naar het White Stripes geluid, alleen voel ik de vibe hier dan toch wat minder. Misschien omdat we inmiddels verder in de tijd zijn?! Misschien omdat ik momenteel niet in de juiste stemming ben hiervoor?! Misschien komt het later nog wel.
Dan is 3,5* een mooi stickertje voor nu.

. Hahahaha! Laat me vrouw het maar niet lezen.

Ik word hier echt blij van dus ….

Binnenkort uit op vinyl, ook op limited Sea Blue.

Bijvoorbeeld hier te bestellen:
Jack White - No Name (LP) – Records on Vinyl - recordsonvinyl.nl

Via deze link kan je gelijk de blauw-zwarte hoes zien.

Ik heb gisteren al een correctie ingediend, dus zal wel snel doorkomen neem ik aan

Ik dacht dat ik inmiddels wel eens Sjaak Afhaak zou worden bij de heer Jack White. Zijn laatste platen waren niet slecht, maar ik kon ook best makkelijk zonder. Deze grijpt me echter direct. Met name ‘It’s rough on rats’. Tering wat een vette sound.

Wat een lekker album zeg, ik zit op de fiets al een paar dagen echt te genieten van de nieuwe Jack. What's The Rumpus klik ik ieder keer weer even terug om nog een keer te horen. Zijn laatste albums waren allemaal best oké maar zoals papat al vermeldde, ik kon ook best zonder. Dit is weer ouderwets lekker, een beetje zoals ik had gehoopt dat het laatste album van The Black Keys had geklonken, Jack doet het gewoon.

Jack doet wat Jack het beste kan. En dat van de eerste tot de laatste seconde.

Bespreking van No Name (Jack White) - ikruikversemosterd:

"Jack White is terug. Niet dat hij ooit echt weg is geweest. Entering Heaven Alive dateert van 2022. Relatief kortgeleden nog. Maar het heimelijk verspreidde (en later alsnog officieel uitgebrachte) No Name klinkt wel alsof White wakker was geschreeuwd door de geest van de rammelende bluesrock en opdracht kreeg om eens heel snel een nieuw album op te nemen. Een rauw, puur album. Geen gedoe. De vingers op de snaren en spelen.

White gehoorzaamde. Bevend en zwetend van opwinding sloot hij zijn gitaar aan op de versterker, draaide de volumeknop open, begon wat akkoorden te rammen en knalde No Name eruit. Schuimbekkend en raaskallend gaf White zich ruim veertig minuten lang over aan vlammende rammelrock, loeistrak gespeelde riffs en associatieve koortsdroomteksten. Ik heb de nummers nog niet op tekstueel niveau uitgeplozen maar ving wel al iets op over “drunken sailors” en “voodoo”. Volgens mij maken de woorden ook weinig uit. Zolang White maar iets heeft om over te krijsen.

No Name is het album van een muzikant die iets wil bewijzen terwijl die niets meer te bewijzen heeft. Daarom is het zo ongelooflijk goed. Waarom op je lauweren rusten als je je ook kan leiden door onblusbare passie. White is nooit echt verdwenen. Toch zou ik willen zeggen: welkom terug."

Lekkere plaat, old school Jack. 13 nummers wel wat te veel van het goede en wat eentonig op den duur. De eerste 5 tracks zijn wel van bijzonder hoog niveau.

Lekker geluid, strak, vet en energie, maar de hierboven genoemde eentonigheid maakt dat ik net niet aan de 4**** kom. Maar hij ruikt 'm wel. Twee rustpuntjes en we hebben een prachtige plaat.

Zo hoort Jack te zijn, PUNT.

Eerste kennismaking vanmiddag. Dit is wel echt lekker zeg. Dat was een tijd geleden dat ik dat gevoel had bij zijn solowerk.

Hoor net That's how I'm feeling voorbij komen op StuBru. Wat een lekker nummer. Maakt me benieuwd naar de rest van dit album, hoewel ik de solo-albums van Jack White in het verleden nooit echt te pruimen vond.

Na wat meer experimentele albums grijpt Jack terug op de sound van het begin met de White Stripes. Oftewel: aftikken en knallen. Niet heel origineel, maar het is heerlijk.