Geordie Greep - The New Sound (2024)

Gemixte gevoelens. Aan de ene kant laat Greep hier zien dat hij op muzikaal vlak net zo veel te bieden heeft is als binnen black midi, aan de andere kant liggen veel artistieke keuzes hier me niet zo. Op tekstueel vlak ben ik allereerst geen groot fan. Greep leunt in bijna de helft van de nummers op opsommingen (Blues, Holy Holy, Through A War, As If Waltz, The Magician), wat als een beetje een lui trucje aanvoelt. Hetzelfde geldt voor zijn overmatige gebruik van seksuele thematiek. Zoals pre-edit BCNR heeft laten zien kan je geweldige teksten rond seksuele onzekerheid brouwen, maar hier valt Greep wel erg in herhaling - je bindt je overmatig aan prostituees, we get it! Op andere momenten, zoals op de afsluiter, komt hij dan weer vrij corny uit de hoek. Wat betreft de muziek: dit album wordt op sommige vlakken vergeleken met Steely Dan, wat op momenten een heel gepaste vergelijking is, maar wat mij betreft geen flatteuze. Het titelnummer, Through a War en Bongo Season klinken harmonieuzer dan ooit, maar wat mij betreft ook een beetje vlak op emotioneel gebied. Tot slot klinkt Greeps croonende zangstijl vrij potsierlijk wanneer zijn doel is om zich kwetsbaar op te stellen, zoals hier vaak het geval is.

Toch merk ik dat ik meer teruggrijp naar deze plaat dan ik zou moeten op basis van deze bezwaren. Dat is niet alleen vanwege het feit dat Greep echt hoog vliegt op momenten dat alles wél goed zit, zoals Holy Holy en The Magician, toch wel twee muzikale mijlpalen van dit jaar. Het is ook vanwege de ongebreidelde creativiteit die Greep zelfs op de mindere momenten tentoonstelt. Goed, het titelnummer klinkt dan wel als een Mario Kartsoundtrack, maar wel eentje met heel vermakelijke tempowisselingen. De afsluiter klinkt dan wel als een soort cartoonballade, maar de arrangementen zijn nog steeds piekfijn. Op deze manier vermaakt de plaat me toch tenminste redelijk, en dat is toch ook iets. Desalniettemin hoop ik dat Greep op zijn volgende plaat, met of zonder black midi, meer in de richting gaat van ofwel de manische funkrock van Holy Holy, ofwel de gecontroleerde teringherrie van een Walk Up.

Eigenlijk staat Geordie Greep al buiten Black Midi als Hellfire uitkomt. Ergens klopt het nog wel, maar het is duidelijk dat hij met zijn croonende stijl van zingen en verwijzingen naar Disney musicals ver boven zijn bandgenoten Cameron Picton en Morgan Simpson uitstijgt. Niet dat de Black Midi cross-over minder is, integendeel, zijn gedachtes dwalen af naar een totaal andere wereld. Een wereld die gevuld is met retro seventies glamour, nachtclub Copacabana en Big City romantiek.

Het muzikale brein van Black Midi volgt met The New Sound zijn hart. Het was dapper om op het hoogtepunt vaarwel te zeggen, net voordat het dreigende verval zou kunnen toeslaan. Officieel zit hij nog midden in Black Midi, in interviews hintte hij al duidelijk naar het einde van die band. Toen bleek dat Matt Kwasniewski-Kelvin na het overweldigende succes van Schlagenheim niet met die sterrenstatus kon omgaan, had dat ook zijn uitwerking op de gemoedstoestand van Geordie Greep. Het moest allemaal wel leuk blijven.

Als Black Midi na Hellfire dreigt vast te lopen, en amper aan vers materiaal toekomt, trekt hij schijnbaar zijn conclusies. Dan maar zonder het overige tweetal een andere koers bewandelen. Normaal heb ik weinig vertrouwen in een solo uitstapje van een zanger, bij Geordie Greep voelt het logisch aan. Zo logisch zelfs dat dit het uiteenvallen van Black Midi grotendeels verklaart. Het beest heeft gevochten, en is strijdend in het Hellfire ten onder gegaan. Uit die asresten herrijst The New Sound, het eerste hoofdstuk uit een nieuw boek. Met meer dan dertig sessiemuzikanten hergroepeert het beest zich nu tot een heel leger. Dat drummer Morgan Simpson bij openingstrack Blues deze krijgsmacht vergezeld zegt genoeg over de onderlinge Black Midi verhoudingen.

Geordie Greep heeft het niet zo op dat massale en is geen kroegtijger. Daar komt hij zichzelf echter wel in de verhalen van anderen tegen. Blues is doordrenkt van typisch machogedrag. De seksdrift en grootheidswaan van een arrogante eenzame huisman, die vervolgens weer naar huis terugkeert, en daar niks te zeggen heeft. Blues is het nachtleven in de huidige tijd, opgepompt sprookjesachtig, een beetje gangster, heel veel het uitzichtloze barfly gevoel. Blues is vluchtig, freakend gehaast, zenuwachtig, nerveus. Black Midi en de beginfase van de overgang naar The New Sound. Waarom poëzie gebruiken als je jezelf ook in eenvoudige straattaal kan uitdrukken? Het moet niet allemaal zo moeilijk zijn.

Terra start als eigenwaan. Al snel gaat dit in de dagelijkse vernietigingsdrang van de wereld over. Onderdrukking tentoongesteld in musea, daar worden we met de neus op de feiten gedrukt. Daar hoort de mensheid gekooid thuis, zodat er dan niet meer ellende kan worden aangericht. Terra is gebaseerd op Bossanova, dansbare jazzy swingbeats met een hoog zomers gehalte. Gewoon anoniem met de plaatselijke muzikale helden jammen die waarschijnlijk nog nooit van Black Midi of van postpunk hebben gehoord. Het opent de deuren naar de balzaal waar men het publiek met bigband en fusion opwarmt. Het is allemaal zo onschuldig, zo uitnodigend, de tegenpool van het complexe Black Midi geluid.

Het stuiterende Holy, Holy heeft die gedrevenheid dus wel. Het ziekelijke hoofdpersonage is een onbetrouwbare viezerik die zorgvuldig zijn vrouwelijke slachtoffers uitzoekt. De voortzetting van Blues, nu zet hij zijn smerige woorden dus wel in daden om. Een hoog vintage Studio 54 disco gehalte, waar men denkt dat alles kan, dat alle dromen uit kunnen komen. Niet alleen de zanger Geordie Greep verkeert in topvorm, de muzikant Geordie Greep mag er ook zijn. Hij laat zijn gitaar rocken, huilen en funken en vergeet hierbij de omlijsting met uitmuntende blazers, percussie exotica en gospel achtergrondzang niet. Een prachtig totaalplaatje waar hij na de climax halverwege vrolijk doorgaat. Door de retro invalshoeken klinkt The New Sound hoe dan ook als een heimelijk verlangen naar een welvarend Amerika, waar iedereen nog in dromen gelooft.

Het titelstuk is een langgerekt instrumentaal intermezzo, met een hoog Loveboat gehalte, een beetje overdreven, maar dan door goede seventies funksoul muzikanten ingespeeld. Over de top in het kwadraat en dan zelfs nog een beetje meer. Walk Up laat je in die filmische sfeer verdwalen. Isaac Hayes toont zijn imperium, blingbling voordat het begrip naam krijgt. Het is echter een wandeling door het ghetto, een realistisch beeld van de donkere kant van New York. Cold turkey ontwaken na het nachtelijk doorstappen in de Holy, Holy Studio 54. Through A War staat bij een van de zwartste pagina’s uit de geschiedenis van de Verenigde Staten stil. Het gaat over de zinloze afslachting van leden van de Dakota-stam tijdens de Burgeroorlog in 1862. Geordie Greep brengt het als een spannende vertelling en weet de tragiek met de muzikale aankleding absurdistisch neer te zetten.

Het rustgevende freakende Bongo Season vergelijkt een collectieve zelfmoord met een bevredigende zachte vorm van euthanasie. De schoonheid van het eeuwig samen voortleven. De Motorbike jazznoise is het escapisme van deze waanzin. Een boterbriefje om de terugreis te versnellen. Hier hoort Geordie Greep niet thuis, begrijpelijk dat producer Seth Evans hier de zangpartijen voor zijn rekening neemt, begrijpelijk dat Geordie Greep ervoor kiest om de plaat thuis te voltooien.

Gelukkig maar, een bezoek aan het Beloofde Land leidt veelal tot commercialisatie en levert daardoor geen artistieke voortzetting op. De As If Waltz glam musical stemming staat voor vluchtige seks. Een uur lang een prostituée afkopen die aan al je wensen voldoet. Betaalde one night stand romantiek, zonder inhoud, zonder gevoel. Fantaseren over een lonende toekomstrelatie om vervolgens weer te aarden. Het flitsende einde markeert nogmaals die jaren zeventig stempel, lekker funkend met uitbundig gitaar soleerwerk.

Met The Magician schrijft Geordie Greep zijn eigen folkrock opera. Tussen de regels door is het te herleiden tot het einde van Black Midi, de tragiek van het afscheid. Wat blijft er over als die uitdaging weg is, als de zin verdwenen is? Een uitgerekt epos dat best wat korter had mogen zijn. Oorspronkelijk voor Black Midi geschreven, waardoor het ook weer wrang aanvoelt. Met het prachtige eerbetoon aan de liefde sluit hij The New Sound af. If You Are but a Dream is een lekkere tegendraadse oude cover, die in handen van Frank Sinatra tot een klassieker uitgroeide. Benieuwd hoe ras performer Geordie Greep zich begin december op het Zeitgeist festival in Doornroosje presenteert.

Geordie Greep - The New Sound | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com