De Toegift - Kleine Auto, Grote Hot Wheel (2025)

Interview in De Volkskrant!

Met dit album maakt de band de belofte gedaan met debuutalbum 'De Toegift' waar, maar maakt het ook een belofte naar de toekomst toe. Op Kleine Auto, Grote Hot Wheel, zet De Toegift een enorme stap in haar ontwikkeling. De songs kunnen van de, bekende, verstilling langs diepe kloven van emotie en hoge toppen van de postpunk reizen. De luisteraar gaat echt op een muzikale reis met de band. Daarmee heeft de band mij echt verrast en op een zeer positieve manier. Als dit mogelijk is in de twee jaar tussen de twee platen, wat zit er dan nog meer in het vat?

De Toegift is wel echt een van de leukste Nederlandse acts van de afgelopen jaren. Dat bevestigt dit tweede album zeker. Kijk er naar uit om ze te zien dit jaar!

https://www.youtube.com/watch?v=KpCZgUqhtmk

Blijft de mooiste band van eigen bodem

Per draaibeurt worden steeds meer fraaie details duidelijk.
Viool, dwarsfluit, 2de stem. beetje electro.
Zin om de nieuwe songs ook live te gaan horen.

Zowat de hele week alleen dit album gedraaid, echt heel erg fraai. Ik erg ben benieuwd hoe ze dit album live gaan brengen aanstaande zaterdag in Ekko. De eerste 4 keer dat ik ze zag waren ze erg goed dus heb er alle vertrouwen in dat het weer een prachtige avond wordt.

Was gisteren in Tilburg voor de albumrelease show in PaRaDox.
Het hele album werd gespeeld, op 'Nieuweweg' na, aangevuld met 4 songs van het andere album.

live komt nog meer tot z'n recht de diversiteit tussen de nummers, met muzikale verstilling en tijdig een rockende uithaal. De subtiliteit kwam best naar voren in de prachtige interactie van de dwarsfluit van Carmela en de viool van Hester.
De tijd in oefenruimtes is zeer wel besteed want ze zijn nog meer een samenwerkend muzikaal collectief geworden waarin ook de 'nieuwe' drummer August zijn plek heeft verworven. Er zijn nog laatste kaarten voor Groningen, Amsterdam, Rotterdam ....

Jammer dat vooralsnog Nieuweweg wordt overgeslagen, was best best benieuwd naar hoe dat laatste stukje live gebracht ging worden. Ik hoop ook dat ze in Nijmegen toch de woonwijk nog willen afstoffen kan in ieder geval niet wachten om deze avontuurlijke plaat live te horen volgende week!

Echt een ontzettend mooi divers prachtig geproduceerd en uitgevoerd album. Eigenlijk is mijn enige aanmerking dat in het begin van het album;.. ik denk de eerste 3tracks dat de stem voor mij persoonlijk iets teveel verweven is in de muziek waardoor ik moeilijk de tekst kan volgen. Misschien ligt dat ook aan het geluidssysteem waar ik de muziek op luister.

Ik keek eigenlijk meer uit naar het debuutalbum "Droom Dit", wat overigens een prima debuut is, maar de Toegift weet mij toch meest positief te verrassen met dit prachtige album.

Nog een tof interview bij 3voor12 met de violiste Miss Anthropocene

De laatste tijd ook al die single 'Alsof' van De Toegift gespot op de Vlaamse Radio? Je ook ineens geconcentreerd op dat stemgeluid afsof je ergens een vertrouwde Boudewijn De Groot ontwaarde en bovendien iets dat zo etherisch luisterde alsof zelfs 'Lucky Man' van Emerson, Lake and Palmer opdook? Inderdaad en bovendien een sterk nummer is dit 'Alsof', een aandachtstrekker. Maar dan toch altijd maar een fractie in het grotere betoverende geheel van 'kleine auto, grote hot wheel', het tweede bevallige, excentrieke album van het Nederlandse... De Toegift.

Dat De Toegift bestaat pas sinds 2022. In Vlissingen beslisten hoofdman Maxim Ventulé en zijn vrienden toen al gauw, onder invloed van die prachtige Broeder Dieleman trouwens, om maar beter over te schakelen naar een Nederlandstalig repertoire. Bleek ook een gouden keuze. Hun erg bejubelde titelloze debuut uit 2023 sloeg direct aan, incluis hun begeleidende live-performance-act vol subtiele zacht sferische pop en met toetsen van jazz en folk.

Op dat nieuwe album staat dit 'Alsof' overigens nog stijlvol vastgeklikt aan het superkorte 'II' dat die song meteen sierlijk laat uitdoven in transcenderend meeuwengekwetter van ergens aan het winderig Zeeuwse zandstrand.

Blijken er eerder zelfs nog twee singletjes van 'kleine auto, grote hot wheel' onopgemerkt je recencent te zijn gepasseerd. 'Odysseus', een aardig futuristisch walsje en een poging van Maxim Ventulé om van het verleden los te komen, over een Odysseus die even zijn odyssee vergeet en zich met de vlinders in zijn buik liever bij zijn liefdes in het nu wil ophouden. Daarna ook nog het passende 'Liefde Is Lang', schitterend nummer, een Nederlands The War On Drugs doortikkend op drumcomputer en een met violen en dwarsfluitjes heerlijk fladderend poplied dat zich gezwind op het ritme van een vrolijke kindertrein aantrekt.

Tenslotte werd ook het vreemde eendje in de bijt, 'Ýparxi', vooruitgeschoven. 'Ýparxi', met weer bevallige dwarsfluit, wolken van in het heelal uitdijende electronicanevels en fluitiste Carmela Michailidis die in haar fluisterdroom, jawel, terug bij het prille begin van haar bestaan in Griekenland belandt en daar vervolgens, net als in Ventulé's song 'Odysseus', weet los te laten. Zalig en schemerachtig als een Air-song, maar dan helemaal atypisch in 't Grieks aanschurkend bij het hart van de plaat. De lyrics dus desnoods maar even opzoeken en google-translaten, het helpt.

Maar daarmee zijn de mooie stukjes van de taart nóg verre van uitverdeeld. Het nostalgische 'Saponaria', een volpoëtisch hartsnummer, waarbij op zachte gitaartokkels Ventulé's gedachten Spinvisgewijs van bij het saponaria-bloemetjesdekbed van zijn lief teruggaan naar de dekbedstof met toevallig dezelfde dessin waarvan zijn mama de gordijnen maakte. Of 'Samen Zacht', vol breekbare poëzie, een lange zachte slowsong op een tapijtje van strijkers. Een heel ander, ook welkom kleurtje dan op het palet, het lekker catchy op punkparlando swingende 'Á': áaa, alle hens aan dek daar en spetterende actie!

Mooi, tijd voor een filmisch interludium nu: 'I' komt ertussen met een idyllische dwarsfluitsoundscape en wel een die net zo mooi klassiek gearrangeerd klinkt als in Morricone's 'The Mission'. 'Nieuweweg', een ander juweeltje van synthsgedreven, dromerige artpop, vanzelfsprekend ook over het bestaan. Onmiddellijk daarna 'Dichtbij, Veraf', in zijn fluwelen lounge-sound beladen zang en aangenaam fluit- en gedempt slagwerk.

De trage pracht van ', even', een vlakbij de grond zwevende pianosong sluit af. Opnieuw wordt het als een moderne Boudewijn De Groot filosoferen tot de morgen opkomt. Ook Melanie De Biasio's nevelige succesplaat 'Il Viaggio' is weer even hartverwarmend dichtbij.

Het album 'kleine auto, grote hot wheel' is op die wijze een fris feeëriek project opgevuld met alle gevoeligheden van een bende hevig door art en performance gegrepen kunstacademici (Ventulé) en conservatoriumstudenten (Michailidis en Vervuurt). Zes perfectionistische jongelui bijna die als een hechte vriendengroep coöpereren, elkaar de ruimte geven en hun muzikaal opzet doen uitmonden in een samenhangend geheel waarin de songs de kapstokken zijn waaraan hun individuele levens zijn opgehangen.

Het fraaie, zachte tot iel opgaande stemgeluid van Ventulé drijft boven de fantasierijke, dromerige, intimistische sound. Het is bij wijlen allesbehalve hapklaar, vol als het zit van avontuurlijke contrasten. Maar eenmaal ingedaald ervaar je van die complex fonkelende gevoelsmuziek zoals ook Damien Rice of Patrick Watson die maakten, met de weerhaakjes van Bon Iver, Bonny Prince Billy, Spinvis of Melanie De Biasio.

Een aantrekkelijk album kortom dat baadt in welige klanken vol fluiten en violen maar evengoed drumcomputers, blije bliepjes en andere vreemde electronics. Geluid dat net als het timbre van de titel als een clair-obscuur een evenwichtsoefening maakt tussen hoop en liefde enerzijds en meer zwaarmoedigheid anderzijds. Een waar genot voor de fijnproever dus en een hoogtepunt om helemaal te ontdekken.


Band:
Maxim Ventulé - zang, gitaar, piano e.a.
Tom Gudde - gitaar, piano e.a.
Jorie Slagmolen - bas, gitaar, zang
Hester Julia Voddé - viool, samples
Carmela Michailidis - dwarsfluit, zang
August Vervuurt - drums

Luister deze nu voor het eerst.
Erg onder de indruk.

Vooral ook zin om het album te draaien als m'n Griekse vrouw ook thuis is. Wordt een leuke verrassing bij #8.

Iets in die eerste nummers zorgt ervoor dat ik er telkens toch net niet lekker inkom. Ergens zonde, want als ik het album halverwege opzet kan ik er wel erg van genieten! Hopelijk wil de eerste helft ook nog beter landen, dan kan het wel eens een mooie score opleveren.

Een verrassend hoge score voor een album waar ik maar niet in lijk te raken. Ik wijt het vooral aan de zang die me iets te vlak klinkt. Om hier ineens een open goal te pareren moet ik vermelden dat ik dit bij een Spinvis veel minder vind storen (voor zover je deze band kan vergelijken hiermee) om in het Nederlandstalig gebied te blijven. De songs kabbelen voorbij zonder dat ik ergens aan vast blijf hangen en dit is dodelijk in een tijd waar er zoveel muziek uitkomt dat je het na enkele draaibeurten (ja dat wel om tot een eerlijke score te komen) voor bekeken houdt.