menu

Alice Cooper - Welcome to My Nightmare (1975)

mijn stem
3,88 (133)
133 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Warner Bros.

  1. Welcome to My Nightmare (5:03)
  2. Devil's Food (3:35)
  3. The Black Widow (3:39)
  4. Some Folks (4:19)
  5. Only Women Bleed (5:51)
  6. Department of Youth (3:22)
  7. Cold Ethyl (2:58)
  8. Years Ago (2:51)
  9. Steven (5:46)
  10. The Awakening (2:31)
  11. Escape (3:14)
  12. Devils' Food [Alternate Version] * (5:13)
  13. Cold Ethyl [Alternate Version] * (2:56)
  14. The Awakening [Alternate Version] * (4:20)
toon 3 bonustracks
totale tijdsduur: 43:09 (55:38)
zoeken in:
avatar van Mr. B
5,0
All my toys are broken...and so am I inside Mom…

Welkom bij een meesterwerk, een filmische nachtmerrie.

Van begin tot eind lopen de rillingen over je lichaam.
Al bij de opener Welcome To My Nightmare is de toon gezet, dit wordt een kleine drie kwartier griezelen en genieten.

Na Devil’s Food krijgen we de interessante en beangstigende introductie van The Black Widow (... And here, my prize, the Black Widow. Isn’t she lovely?…And so deadly…)
Dit alles verhalend verteld door griezelmeester Vincent Price.
Het nummer zelf is ook gelijk een van de hoogtepunten van dit album.

Wat hierna volgt is Some Folks een nummer waar je eerst even aan moet wennen door de
vele tempowisselingen, maar na een paar luisterbeurten zing je uit volle borst mee!

Als de fanfare van Some Folks is vertrokken komt de prachtige ballad Only Women Bleed. Een ballad zoals alleen Alice Cooper die kan maken. Wonderschone muziek met een ontroerende tekst. Tegen het eind van het nummer gaan alle registers open, inclusief blazers en viool en de rest van het orkest. Werkelijk prachtig.

Daarna worden de teugels weer strak aangetrokken met de rock ‘n’ roll stamper Department Of Youth.

Cold Ethyl swingt echt de pan uit, een heerlijke meezinger die een brede grijns op je gezicht tovert. …She’s cool in bed, she’s gotta be … 'cuz Ethyl’s dead…
Horror met een knipoog!

Na Cold Ethyl is het tijd om even bij te komen, met misschien wel het engste nummer ooit op plaat gezet, Years Ago. Een griezelige tekst met als muziek de creepy geluiden van een dolgedraaide kermisattractie op een volstrekt verlaten kermis. Iedereen is vertrokken, de kermis is overgenomen door duistere figuren die de caroussel draaiende houden. De caroussel zelf draait nog wel, maar de hobbelpaarden zijn verrot en de rest is verroest en vergaan. De enige die nog is overgebleven is een jongentje genaamd Steven, of is het een volwassen man?
... I'm a little boy... no I'm a great big man... no let's be a little boy…
En dan gaan echt mijn nekharen recht overeind staan, als Steven zegt … Isn't that our mom calling… om vervolgens weer alle registers open te trekken en met een ijzingwekkende zang/schreeuw wordt het jongentje bij zijn naam geroepen…Steeeeveeeen, is someone calling me … I hear my name… Steeeeeveeeeennn!!!!!!!

Denk niet dat het na dit nummer voorbij is met het griezeleffect, want het nummer loopt door in het absolute hoogtepunt van het album Steven. Het begint met een rustig pianointro wat je meteen weer de rillingen bezorgd. Steven ziet het zelf ook allemaal niet meer zo zitten … I will cover up my eyes and pray it goes away…maar er is geen ontkomen meer aan. Dit is pas het begin. Het orkest zwelt weer aan en eindigt met een ijzige tekst uit een andere wereld …that icy breath it whispers screams of pain… Dan keert dit muzikale meesterstuk weer terug naar zijn ijzige begin. Met een piepstemmetje zingt Alice het nummer naar het grootse meeslepende einde toe…. I don't want to feel you die, but if that's the way that god has planned you…I'll put pennies on your eyes and it will go away… See you've only lived a minute of your life… I must be dreaming…hij schreeuwt …What Do You Want… en dan beukt het orkest het nummer uit.
In één woord fantastisch!

Vervolgens gaat de nachtmerrie verder in het nummer The Awakening, waar “Alice” hongerig en uitgedroogd wakker wordt in de kelder en zich af vraagt waar zijn vrouw is…
De tekst wordt wederom begeleidt door een rustige griezelige soundtrack tot op het moment van ontdekking. Dan zwelt de muziek aan, nadat hij een pad van bloeddruppels heeft gevolgd, en barst het los …These crimson spots are dripping from my hand…

Dit album kan verder alleen nog maar eindigen met Escape. Weg proberen te vluchten uit de nachtmerrie …but where am I running to there's no place to go…
Wederom een goed in het gehoor liggend rock nummer dat je heerlijk mee kunt brullen.

Het album klopt van begin tot eind, er staat geen minder nummer op, alles klopt en alles past.

Pas als je het album uit zet keer je weer terug naar de realiteit, naar de bewoonde wereld en is alles weer normaal…of toch niet...

...is someone calling me, I hear my name…….

avatar van musician
5,0
Ik ben inmiddels geheel gegrepen door een soort Alice Cooper virus. En heb daarbij, sinds kort, ook Welcome to my nightmare deel 1 in huis.

Begonnen met het kopen van Welcome 2 my nightmare, ben ik na de aanschaf van een handvol andere Cooper cd's inmiddels erg tevreden over zijn werk. Oud, nieuw, grosso modo is het van grote kwaliteit.

Daarnaast ben ik ook gespitst op fenomenen als: hoe goed is goed nu en hoe klassiek is klassiek nu? Daar gaat het met name om de vraag: is een artiest als, in dit geval, Alice Cooper in staat om op latere leeftijd in zijn carriére nog steeds klassiekers van gelijkwaardige kwaliteit te maken?

Toen ik liet weten Welcome 2 my nightmare prachtig te vinden, kwam ook al snel Welcome to my nighmare 1 als aanbeveling. Daar zit zo'n lang verschil in verschijnen tussen (36 jaar) dat het interessant wordt beiden even tegen het licht te houden.

De opzet is redelijk identiek, beiden zijn spectaculair (deel 1 is iets ingetogener, deel 2 uiteraard veel moderner), theatraal en hebben een bonte aaneenschakeling van allerlei rockstijlen. Met niet te vergeten een hoop bombast.

Het verhaaltje van de Engelse verkoper in The Black widow is werkelijk fenomenaal. Maar Cooper kan net zo goed gevoelig zijn in een ballad als Only women bleed.

Tegenwoordig wordt niet zo snel meer bij een nieuwe album van een klassieker gesproken. Ook is er vaak een enorme hang naar het verleden, toen zogezegd alles (en zeker de muziek) nog beter was.
Toch heb je met Welcome to my nightmare 1 + 2 volgens mij twee klassieke albums in handen.

Eén piepjong nog, de ander gaat al weer een tijdje mee. Maar in beide gevallen is er sprake van een schot in de roos door Alice Cooper en zijn band.
Belangrijk, dat ook een album als Welcome to my nightmare in de aandacht blijft staan, een belangrijk monument in de rockmuziek.

Gast
geplaatst: vandaag om 20:28 uur

geplaatst: vandaag om 20:28 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.