Car Seat Headrest - The Scholars (2025)

Goed nieuws dat er weer nieuwe muziek aan zit te komen. Ik begreep dat Will Toledo geen makkelijke jaren heeft gehad wat betreft gezondheid door corona.

Eerste single; Gethsemane

Zin in

Idem!

Mamma mia. Single is pure gold!!

Clipje is een beetje eng maar wel sterk.
Kan zo mee in de categorie short horror.

Zo, wát een single zeg! Schaamteloos omver geblazen.

De single is inderdaad indrukwekkend!

Katapulteert zich in één klap naar meest geanticipeerde album voor 2025 met deze single!

Man, wat krijg ik een zin in dit album door deze singles.

Nooit zo'n fan van deze band geweest maar vind de eerste 2 singles echt geweldig. Misschien hebben ze er een nieuwe fan bij straks.

Iets minder saai dan deze, maar daar is ook alles mee gezegd

Nou, ik vind hem weer erg vet. CCF (I'm Gonna Stay with You), The Catastrophe, Gethsemane en True / False Lover zijn instant CSH-klassiekers in mijn oren. Ze kunnen het nog/weer!

De 2 singles springen echt ver boven de rest uit.

Op eerste gehoor vind ik CCF het beste nummer. Voor de rest veer ik maar weinig op. Het is over het algemeen wat minder direct dan het eerdere werk. Er zijn waarschijnlijk nog wat meer luisterbeurten nodig om het echt op waarde te kunnen schatten.

The Catastrophe is echt een instant CSH-klassieker. Verder voel ik 'm nog niet helemaal, maar dat hier meer potentie in zit dan in de voorganger is in ieder geval duidelijk

De Amerikaanse band Car Seat Headrest timmerde al twaalf albums lang aan de weg toen in 2020 ook voor hen de coronapandemie genadeloos toesloeg, met de aanslepende covid-problemen van frontman-multi-instrumentalist Will Toledo tot gevolg. Maar nu na vijf jaar zijn ze dan toch weer als herboren op het voorplan verschenen.

Hun nieuwste album 'The Scholars' is nu ook het eerste waar ze met z'n allen de schouders onder zetten. Eens alles doen met de energie van hun vieren samen dus, schrijven, zingen, Toledo en zijn gitarist Ethan Ives, bassist Seth Dalby en drummer Andrew Katz. Terwijl ze voordien met soms wisselend succes gewoon volgden wat er eenzaam en tegendraads uit Toledo's koker kwam.

Het huidige meer dan fraaie resultaat is tegelijk even ambitieus als helemaal onthutsend. Een verbazend conceptalbum dat drijft op ontelbaar veel instrumenten en aankledingen, dat bij wijlen wild in het rond stuitert, dat links en rechts wegexplodeert, terwijl het toch altijd blijkbaar onverstoord zijn uitgekiend bochtige weg vervolgt.

Wapen je dus voor deze geweldige, filmische muzikale ervaring, een spannende trip vol theatraliteit. De gedachte aan een oldskool (prog)rockopera is ook allesbehalve ver weg. Integendeel, het album bevat een filosofisch-religieus verbindend verhaal dat zich afspeelt in een imaginaire universiteit met naar hun volwassenheid dolende personages die elk met een eigen stem de nummers als suites aan elkaar rijgen. Leven, ziekte en er weer bovenop raken, maar voor het overige onmogelijk te volgen waarover het precies gaat. Tenzij voor wie zich al grondig in het heuse libretto van 'The Scholars' zou hebben verdiept.

Bovendien wordt het soms ook wel even wennen aan bepaalde van die onverwachte vocalen. Maar luisterbeurt na luisterbeurt dalen ze in en bijten zowel het geheel als de details van dit hele rock-opus zich voorgoed vast.

Car Seat Headrest houdt in dit 'The Scholars' ook des te meer van intrigerend lange rocknummers als de opener 'CCF (I'm Gonna Stay with You)'. Dat start met vervreemdend eenvoudige pianotoetsen, terwijl het dan ineens helemaal wervelend, met veel Pete Towsend-bombast en bizarre samenzang de richting van een uitzinnige tribale song uitgaat.

Naast 'CCF (I'm Gonna Stay with You)' zijn overigens ook al die andere lange nummers regelrechte sterkhouders, de vlaggenschepen van het album. Neem die ongelooflijk sterke eerste single 'Gethsemane', een goddelijke vertelling die muzikaal andermaal met verve The Who achterna gaat. Of het muziekstuk 'Reality' dat weer heel seventies klinkt en heel bewust dicht bij David Bowie aanschurkt. Of het verbluffende 'Planet Desperation' dat het met zijn bijna negentien minuten presteert om toch geen moment uit de toon te vallen en om bij uitstek Car Seat Headrest's langste pièce de résistance ooit te worden. Qua inventiviteit muzikaal een ongeëvenaarde top-lasagne, het harmonisch universum van Car Seat Headrest volgestouwd met onverbiddelijke rockgitaren en aan Radiohead en The Beach Boys schatplichtige schone samenzang.

Want 'The Scholars' is nu eenmaal doordesemd van ingenieus in het album verwerkte invloeden, Toledo was er zelfs heel open over. Naast The Who, Bowie, Radiohead of The Beach Boys maken evengoed The Beatles, Leonard Cohen, The Monkees, R.E.M., Nirvana, Pavement,  Kendrick Lamar, Daniel Johnston, Sufjan Stevens, Destroyer, Frank Ocean of They Might Be Giants deel uit van die heerlijke kruidencoctail die de 'The Scholars'-opera heerlijk op smaak heeft gebracht. Om dan nog zeker ook de klassieke Mozart niet te vergeten.

Al de kortere nummers zijn daarom nog absoluut geen vulsel. Luister zo maar naar het riffende 'Devereaux', een melodische knaller die voor de pittigste samenwerking met Green Day had kunnen doorgaan. Of ingetogen naar het verfijnd folky 'Lady Gay Approximately' of naar 'The Catastrophe (Good Luck with That, Man)', een in vele kleuren samengebalde punker die bijna een episch muziekstuk op zich wordt.

Wat een uitermate boeiend album is 'The Scholars' dus geworden. Intelligent, zelfverzekerd, barstensvol muzikalteit en creativiteit, een project de benaming rock-opera helemaal waardig. Zeker na Car Seat Heatrest's vallen en opstaan is het niet alleen een verslavende topaanrader, het is zelfs zonder meer hun gezamenlijke meesterwerk.

Neem als voorgerecht misschien gewoon maar al die uitzonderlijke negentien minuten van 'Planet Desperation'.

Reality is wel heel mooi weer, zeg! Ik was ze een beetje uit het oog verloren, maar hun vorige plaat was dan ook een kutplaat.

Man man man wat een heerlijke plaat, Will en the boys are back ❤️

Fantastische plaat. Gethesame als absolute topper.

Ik vind 'm ook fijn. Kan me voorstellen dat sommigen het 'too much' vinden, maar bij mij komt er mee weg, met dit progrock opus, waarin de ene wending na de andere wordt afgewisseld met versnellingen en schijnbewegingen, alsof het geen moeite kost. Lekker album dat geen tel verveelt.

Gekweld door heftige Long covid legt Will Toledo zich erbij neer dat een toekomst er voor Car Seat Headrest waarschijnlijk niet meer inzit. Zeker als hij daarbij de nodige allergische reacties ontwikkelt, en dit zijn labiele mentale toestand zeker niet ten goede komt. Het had allemaal zo mooi kunnen zijn. Making a Door Less Open werd erg positief ontvangen, maar door deze vervelende omstandigheden besluit de band om er halverwege de tour een punt achter te zetten. In eerste instantie enkel voor de concertreeks, vervolgens komt dus het bestaansrecht van Car Seat Headrest in het geding.

Gelukkig loopt het allemaal anders. Will Toledo gebruikt zijn koortsdromen in het ziekbed om nieuwe plannen te maken en deze te realiseren. In het geval van de frontman levert dit die kenmerkende complexiteit op. De gedachtegang van Will Toledo blijft onnavolgbaar. In zijn hoofd komt het idee van een conceptalbum tot stand, een rockopera met de nodige plotwendingen. Het decor is een fictieve universiteit; Parnassus University genaamd.

Er zitten de nodige verwijzingen naar de superhelden uit de Marvel en Harry Potter boekverfilmingen in verwerkt. Will Toledo grijpt tevens terug naar de Bijbelse geschiedenis en klassieke Shakespeare vertellingen. Uiteraard is The Scholars ook te herleiden tot Tommy van The Who, The Wall van Pink Floyd en The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars van David Bowie. Zang technisch ligt het weer in de lijn van het Sting en Peter Gabriel werk uit de jaren tachtig. Lekker ingewikkeld dus.

En zo krijgt The Scholars vorm. De geleerden, in het geval van Will Toledo, de andersdenkenden, waar hij zichzelf ook onder schaart. En misschien is dit wel het autobiografische element wat hem zo aanspreekt. Het hergroeperen van de outsiders tot een sterke eenheid. In CCF (I’m Gonna Stay with You) wordt er ritmische exotica op een herhalend pianofundament losgelaten, waarna de universele mondiale zangpartijen en experimenteel gitaargepingel het hemels inkleuren.

Een ware afrobeat new wave regenboogsong die oproept om te herenigen en alle kleuren tot een geheel samen te laten smelten. Anno 2025 is er een grote behoefte aan dit soort vredelievende liedjes. Het licht mag weer over het pad schijnen en laat alle neuzen in dezelfde richting wijzen. Er zit zoveel diepgang in, welke zich laag na laag openbaart.

Spirituele gospel volgens de Car Seat Headrest principes. Met Will Toledo als rockende ceremoniemeester moet het allemaal goed komen. Zijn bewustwording is intenser dan voorheen, een nasleep van de pandemie, prettiger en hoopvoller. Een hoera stemming die hem perfect ligt. Car Seat Headrest krijgt in één nummer klaar waar Arcade Fire het hele WE album naar toewerkt, en daar niet geheel in slaagt. Car Seat Headrest legt de lat dus immens hoog.

Devereaux trotseert de gevaren van het leven en besluit om zich te verbreden en het heil ergens anders te zoeken. Deze bagage aan kennis schept hem in eerste instantie vooral twijfel. Devereaux is zwaarder, meer down to earth. De nadruk ligt vooral op de stemkwaliteiten van Will Toledo. Als hij deze op CCF (I’m Gonna Stay with You) nog deelt, dan staat hij er bij Devereaux alleen voor. Will Toledo zoekt het geluk en vindt deze door zijn verleden te accepteren. Het is het einde van de strijd met zijn seksualiteit, geluk dwing je dus niet af, het is vooral gebaseerd op tolerantie van je zelfbeeld. Ook weer zo persoonlijk en direct.

In het sobere bijna suïcidale Lady Gay Approximately folk keert de verloren zoon terug naar huis. Geen vreugdevol ontvangst, er is eerder sprake van bekoelde afkeer. Voor de buitenwereld dood en begraven, de familiebanden afgestorven. God wenkt, en biedt troost en verlossing, het hoofdpersonage is slechts een stap van zijn paradijs verwijdert. De Radiohead Creeps en Nirvana Weirdo’s ontfermen zich als een uitgerangeerd engelen rariteitenkabinet over de uitgestotene in de vreugdevolle swingende glam punkrocker The Catastrophe (Good Luck with That, Man).

In het over de cancelcultuur handelende drukkende Equals zitten de nodige verwijten verwerkt. Handel je vanuit het rationele veilige conservatieve denken of ga je er dwars tegenin en durf je het avontuurlijke vrijheidsidealisme te erkennen. Vrienden worden vijanden, zekerheden worden onzekerheden.

Vervolgens flikt Car Seat Headrest het onmogelijke. In plaats om met een episch eindspel af te sluiten gooien ze er maar liefst drie tracks met een lengte van boven de tien minuten tegenaan. Zelfs in het paradijselijke Gethsemane loert het verraad. Het is een droomvlucht waarmee ze de meer jaren tachtig getinte passages achter zich laten en de driedimensionale wereld van de seventies binnentreden. Nog meer lagen, nog meer wendingen, nog meer experimenteerdrift.

Het Motorpsycho-achtige met vintage orgelpartijen opgesierde Gethsemane omarmt het math jazz freestyle genre en het is jammer dat de zang dit avontuur verstoord. Uptempo ritmes kondigen het gevaar aan, waarna dreigende gitaren het overnemen en progrock donderwolken een aanslag op de track plegen. Ze creëren hun eigen Frankenstein gedrocht, en verwijzen hier bijna letterlijk naar. Schoonheid zit diep van binnen, het is de kunst om deze naar buiten te laten treden. In deze missie slagen ze zeker. Bijzonder dat zo’n lang nummer als eerste single gepresenteerd wordt, Car Seat Headrest is dan ook een bijzondere band.

Ethan Ives neemt de leadzang van Will Toledo in het toegankelijke nachtelijke Reality over, zodat laatstgenoemde zich vooral met die muzikale sfeeromlijsting kan bezig houden. Car Seat Headrest richt de aandacht op de kluizenaars die het daglicht vermijden en het liefste in de veiligheid van de duisternis opereren. Een ode aan de verdwalende zieners die steeds verder van de realiteit afdrijven. Denk aan muzikale genieën als Brian Wilson en Syd Barrett, die zichzelf halverwege onder invloed van drugs het naar perfectie strevende werkproces in de waanzin kwijtraken.

Het dynamische kosmische Planet Desperation start bij de beginselen van het denken, het reptielenbrein. Wat hebben we nodig om te leven, te overleven. Het impulsief handelen. Hoe bouwen we vanuit het niets iets op. Het koninkrijk is gevallen, de duivel heeft zojuist schaakmat gezet. Dit is de Black Star die David Bowie in vervallen staat achterlaat.

Men smeekt Ziggy Stardust om hulp, hij kan enkel alleen maar van een afstand rockend toekijken. Sterren schijnen dan wel voor een eeuwigheid, het hemelrijk kan je niet met het blote oog waarnemen. Prachtig hoe hier aan Pixies memorerende noise explosies het overnemen. Andere helden die je tot inkeer dwingen. Al betaal je hier wel de prijs van vier nummers in één. Een miniatuur rockopera in een grotere setting.

In de afsluitende beat stamper True / False Lover Motown lacht een minachtende Jezus toe. Hij heeft zijn hele dood in scene gezet. De Wederopstanding is een grote misplaatste grap om de mensheid te ontwrichten, reddeloos aarzelend in twijfel achter te laten. Car Seat Headrest is weer helemaal terug, al zal niet iedereen deze plotwendingen prefereren. Hoe vaak kan een band zichzelf uitvinden? Car Seat Headrest is een kat met negen levens. We zijn getuige van de zoveelste geboorte.

Car Seat Headrest - The Scholars | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com