Er zijn nogal wat re-recordings van Vertigo, deze uit 96 van de hand van Joely McNeely, wat tevens de beste is in kwaliteit. Zo deed hij dit eerder ook al met Herrmann's Psycho. Meer dan 30 minuten van onuitgebrachte muziek is te vinde op deze uitgaven! Niks maar dan ook geen enkele toon is veranderd, wat zo nu en dan nog weleens gebeurd bij dit soort uitgaves. De filmstudio had gelukkig nog alle (steeds slechter klinkende) opnames nog in het archief en na alle andere re-recordings mag het een wonder genoemd worden dat eindelijk een scherpe, heldere versie het licht zag. Hitchcock was de ''master of suspense'', Herrmann is de ''master of suspense scores''. Het obsessie thema van het hoofdkarakter is perfect vertaald en verteld door Herrman's psychologische score. ''Prelude/Rooftops'' waarin een angstaanjagende, energieke, suspensevolle opbouw is naar een climax, waarbij het koper van het orkest optimaal krachtig is. Net als de opening van North By Northwest vaak het meest herinnerde stuk muziek. Steeds terugkerend als Stewart weer last krijgt van nachtmerries/hoogtevrees. Bij deze opening speelt Herrmann gelijk een spelletje met de luisteraar, in combinatie met de beelden nog sterker. De violen die je gek maken van paranoide en angst. ''The Dream'' is een angstaanjagend leifdesthema, donker van karakter, maar tevens het liefdesthema. ''The Beach'' laat al horen waar het uiteindelijk naar toe zal gaan in''Scene D'Amour'' is dit nog beter uitgewerkt met een tragedisch karakter. Deze laatste klinkt als de climax, maar niets in minder waar. Ook hier weer Herrmann die je in een enorme mate beinvloed met zijn muziek. Over het geheel te zien hier en daar in toom gehouden uitbarstingen van het orkest, een verleidend geluid van de muziek, steeds maar weer dat suspense gevoel vasthouden, tragisch, dramatisch, spannend... Naar zeggen had Herrmann het totaal niet op geluidseffecten onder zijn muziek. Voor de re-recording werd overwogen om hier en daar zogenoemde wave-effecten toe te voegen, maar daar werd uiteindelijk vanaf gezien nadat Martin Scorsese (die met Herrmann te maken had bij Taxi Driver) de versie hiervan had aanschouwd en het meteen afkeurde. Mijn favoriete Herrmann score, waar ik enorm door geobsedeerd ben. 5 sterren