Ja, met name dat melodieuze aspect van Ponty's muziek spreekt ook mij bijzonder aan. Het is vaak drukke jazzrock, maar ontaardt nergens in gefreak. Nummers met kop en staart, op de juiste momenten terugkerende thema's en voldoende afwisseling tussen de solo-instrumenten.
Naast het virtuoze vioolspel van Ponty zelf is op dit album ook een glansrol weggelegd voor gitarist Daryl Stuermer, die we later ook nog bij Genesis zouden tegenkomen. Zoals die man tekeer gaat op Tarantula, prachtig!
Ik vind ook het prachtig uitgewerkte titelnummer, dat in meerdere delen heel plaatkant 2 in beslag neemt, van een ongekende schoonheid. Het intro doet me zowel aan Yes als aan Return to Forever denken, in het middenstuk krijgt Ponty alle ruimte om dromerig te soleren en in het laatste gedeelte komt alles samen voor een stevige portie jazzrock om je vingers bij af te likken.
Vermeldenswaard zijn ook de baslijnen van de mij verder onbekende Tom Fowler. De ritmesectie (gecompleteerd door de duidelijk door Billy Cobham beïnvloede Mark Craney, mij verder ook onbekend) zorgt er sowieso voor dat alle muzikale uitspattingen strak bijeengehouden worden. Luistert daardoor lekker weg. Prima album, een van zijn beste. Opvolger Enigmatic Ocean is nog iets sterker.
Bijkomend voordeel van dit soort jaren-zeventig albums is dat het geluidstechnisch ook allemaal heerlijk warm klinkt. Je hoort dat er een live-band aan het werk is, waarvan de 'takes' rechtstreeks zijn vastgelegd op analoge tapes. Werkt vooral goed als je de volumeknop flink naar rechts draait...