Na het geweldige ”Meat & Potatoes” komt Ian Siegal net zo makkelijk met het even zo geweldige ”Swagger”. Siegal klinkt weer grommend, rauw en doorleeft. De associatie met de stem van Tom Waits is nooit ver weg, maar persoonlijk vind ik de stem van Siegal melodieuzer. Daarnaast is de blues van Siegal net zo gruizig als zijn stem. Het klinkt smerig en vuig, zonder de harmonie te verliezen. Dan het gitaarspel: heerlijk slidespel, veel gebruik van lage tonen met als gevolg een heerlijk rauw, maar swingend/groovend randje aan de mooie en authentiek klinkende riffs, licks en solo’s. In alles wat Siegal doet straalt hij blues uit. Het begint al in het openingsnummer ”Swagger”. Siegal zingt: 'I don’t walk, I swagger”. Die uitstraling en houding, de nonchalance, heerlijk gewoon. ”Groundhog Blues” ademt John Lee Hooker uit van begin tot eind, 100% boogie. ”Swagger” kent vele hoogtepunten. Eentje daarvan is zeker ”Mortal Coil Shuffle”. Van dit nummer gaat een ongekende dreiging uit, een donkere sfeer, alsof je opgejaagd wordt. Hetzelfde geldt voor ”Curses”. Siegal zingt niet, hij preekt, hij praat op je in, omringd door die dreigende klanken. Voodoo blues van de bovenste plank. Op andere liedjes klinkt Siegal als The Rolling Stones, zonder dat het overigens jatwerk wordt. ”I Can’t Believe You Wanna Leave” en ”I Don’t Know What You Got (But It’s Got Me)” zijn liedjes die Jagger en Richards vandaag de dag maar al te graag hadden willen schrijven/componeren. ”Meat & Potatoes” blijft voor mij Siegal’s ultieme album tot zover (al levert Siegal keer op keer topalbums af), maar ”Swagger” komt er erg dicht bij in de buurt. Prachtplaat!