menu

Ian Siegal - Swagger (2007)

mijn stem
4,06 (16)
16 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Blues
Label: Cadiz

  1. Swagger (4:25)
  2. Groundhog Blues (5:08)
  3. Catch 22 (4:03)
  4. Horse Dream (Western) (2:12)
  5. Stranger Than a Green Dog (2:51)
  6. Mortal Coil Shuffle (7:04)
  7. High Horse (3:24)
  8. God Don't Like Ugly (3:50)
  9. I Can't Believe You Wanna Leave (2:21)
  10. Horse Dream (Swamp) (6:02)
  11. I Don't Know What You Got But It's Got Me (5:29)
  12. Curses (6:30)
  13. Let My Love (3:22)
totale tijdsduur: 56:41
zoeken in:
avatar van Janz
4,0
Het tijdschrift Revolver heeft een zwak voor bluesrock. Als trouw lezer van dit blad ben ik de naam Ian Siegal zodoende al diverse keren tegen gekomen. Het nummer I don't know what you got kreeg een plaatsje op een van de samplers die het blad (tot voor kort) maandelijks vergezellen.
Bij Van Leest tref ik dit album in de 5-eurobak. De positieve referenties van Revolver maken dat ik Swagger onverwijld meeneem voor een eerste kennismaking met Siegal. Ik heb de plaat inmiddels enkele keren beluisterd. Voorlopige conclusie: Siegal is niet voor 1 gat te vangen. Waar het samplernummer I don't know what you got (track 11) nog refereert aan de Stones, blijkt dat Siegal veel meer in zijn mars heeft. Ik hoor een mix van Cash, Hooker en Tony Joe White met een lekker rauw randje. Voorlopig 4 ****. Ian Siegal verdient meer aandacht hier.

avatar van Ronald5150
4,5
Na het geweldige ”Meat & Potatoes” komt Ian Siegal net zo makkelijk met het even zo geweldige ”Swagger”. Siegal klinkt weer grommend, rauw en doorleeft. De associatie met de stem van Tom Waits is nooit ver weg, maar persoonlijk vind ik de stem van Siegal melodieuzer. Daarnaast is de blues van Siegal net zo gruizig als zijn stem. Het klinkt smerig en vuig, zonder de harmonie te verliezen. Dan het gitaarspel: heerlijk slidespel, veel gebruik van lage tonen met als gevolg een heerlijk rauw, maar swingend/groovend randje aan de mooie en authentiek klinkende riffs, licks en solo’s. In alles wat Siegal doet straalt hij blues uit. Het begint al in het openingsnummer ”Swagger”. Siegal zingt: 'I don’t walk, I swagger”. Die uitstraling en houding, de nonchalance, heerlijk gewoon. ”Groundhog Blues” ademt John Lee Hooker uit van begin tot eind, 100% boogie. ”Swagger” kent vele hoogtepunten. Eentje daarvan is zeker ”Mortal Coil Shuffle”. Van dit nummer gaat een ongekende dreiging uit, een donkere sfeer, alsof je opgejaagd wordt. Hetzelfde geldt voor ”Curses”. Siegal zingt niet, hij preekt, hij praat op je in, omringd door die dreigende klanken. Voodoo blues van de bovenste plank. Op andere liedjes klinkt Siegal als The Rolling Stones, zonder dat het overigens jatwerk wordt. ”I Can’t Believe You Wanna Leave” en ”I Don’t Know What You Got (But It’s Got Me)” zijn liedjes die Jagger en Richards vandaag de dag maar al te graag hadden willen schrijven/componeren. ”Meat & Potatoes” blijft voor mij Siegal’s ultieme album tot zover (al levert Siegal keer op keer topalbums af), maar ”Swagger” komt er erg dicht bij in de buurt. Prachtplaat!

avatar van Enrique
4,5
Helemaal eens met Ronald, jammer dat het afentoe zo'n hork is. Heb wel al z'n platen, en mocht ie in de buurt optreden, zal ik altijd gaan.....

Gast
geplaatst: vandaag om 13:00 uur

geplaatst: vandaag om 13:00 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.