Het viking Genre is mij over het algemeen wat te blij, maar deze plaat heb ik altijd heerflijk gevonden. Vooral het heerlijke drumgeluid, wat veroorzaakt word door het onderste vel te vervangen door een houten plank (heb ik me laten vertellen) 4*
Na Frost kwam er Eld. Oftewel vuur. En het vuur op deze derde volwaardige Enslaved schijf was opnieuw heilig. Lange epische tracks worden vermengd met snoeiharde puntige blackgewortelde metal. De Noorse geschiedenis en mythologie vormen ook dit keer weer de belangrijkste inspiratiebronnen.
Meesterdrummer Trym Torson doet op dit album niet meer mee, maar zijn kruk wordt verdienstelijk overgenomen door Harald Hegerson. En met name de drumslagen blijven lang in je hoofd doordreunen. Er is op Eld gekozen voor een amateuristisch aandoende produktie die er voor zorgt dat het geluid op een bijzonder ruwe manier je gehoorgangen binnendringt. Toch klinkt het transparant genoeg om te kunnen genieten van de details in de melodieuze riffjes van Ivar Bjornson. Ook de toetsen en de andere effecten zitten precies op de goede plaats in de mix.
Het absolute prijsnummer is opener 793 (Slaget Om Lindisfarne). Een 16 minuten durend epos waarin het machtige Enslaved op schitterende wijze laat zien waartoe het allemaal in staat is.
toch maar de lp uit de stoffige hoes trekken en nonchalant op de draaier mikken, giet wat bier in de kelk en hang achterover..........genietend........
Wat houd ik toch van het snaredrumgeluid van dit album. Hier is niks getriggerd. Je hoort dat de ene klap minder krachtig is dan de ander in de blastpartijen. Of dat lef is of budgettaire noodzaak, laat ik in het midden maar dit geluid is waar we eigenlijk naar terug moeten. In de metalen genres dan. De algehele mix kon beter maar tegelijkertijd heeft dit ook zo zijn charme.
Machtig, deze plaat. Van de rustige opening van het epische kunststukje '793 (Slaget Om Lindisfarne)' tot de furie van de titeltrack; het blaas met allemaal zo van m'n sokken.
Door de jaren heen is Enslaved dan wel erg veranderd, maar één constante is toch altijd gebleven; kwaliteit. Deze band weet eigenlijk als geen ander een dreigende, boosaardige spanning op te roepen. Na 'Frost' en 'Vikingligr Veldi' een derde schot in de roos? Jawel!
Te vuur en te zwaard zet Enslaved zijn reis voort. De heren openen met hun beste en meest epische nummer tot nu toe. Ik ken de latere Enslaved goed genoeg om te weten dat ze nog flink met progrock gaan flirten, maar eigenlijk gebeurt dat hier zelfs al. 793 een typische seventies prog-epic, maar dan zwaar overgoten met een black/viking metalsaus. Het smaakt natuurlijk heerlijk! De manier waarop Enslaved opbouwt en afwisselt is onmiskenbaar. Daarna volgt meer traditionele black met furieuze riffs en de typerende sfeer. Stuk voor stuk goede songs die allemaal wel iets bijzonders hebben door extraatjes zoals de keyboards van Bjornson of de mooie galmende zang. Duidelijke progressie dus!
Hier hoor ik voor het eerst de Enslaved van de huidige albums voorbij komen met de proginvloeden en de cleane zangpartijen. Een meer gestroomlijnde, strakker gespeelde variant van Bathory en daarmee ook de missing link tussen die band en een nog iets nieuwere band als Moonsorrow. Weinig zwakke momenten, al vind ik het tegen de tweede helft net iets minder sterk worden waardoor een hogere score er nog niet in zit. De stijgende lijn is echter nog steeds fijn om mee te krijgen!